Synth Pop

Άρης Καραμπεάζης - That’s how synth pop saved our life!

ΠΡΟΛΟΓΟΣ (ευαίσθητος και σοβαρός)
Όταν έχεις την αίσθηση ότι το rock ‘n’ roll είναι ένα σπουδαίο και στιβαρό πράγμα (μην πάει ο νους σας στο πονηρό) που είχες την τύχη να ανακαλύψεις κάποτε και θα σε ακολουθεί μια ζωή, τότε μόνο έχεις καταλάβει την πραγματική έννοια της synth-pop. Είναι το ακριβώς αντίθετο (και όχι το ακριβώς αντίστροφο). Εκφράζει με ανεπανόρθωτο, για το συναισθηματικό σου κόσμο τρόπο, το μέγεθος του ενθουσιασμού που νιώθεις όταν κάνεις κάτι για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ. Ξεφτίζει, ξεθωριάζει, ξεχνιέται, χάνει την αξία της και αποτεφρώνεται συνειδητά με το πέρασμα του χρόνου για να σου θυμίζει, όποτε χρειαστεί, ότι η διαιώνιση των σημαντικών πραγμάτων είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για τις θανατηφόρες συνέπειες της επιβλητικά σπουδαίας μονοτονίας τους. Για αυτό και κάθε φορά που ακούς ένα νέο synth pop διαμαντάκι, αισθάνεσαι δικαιωμένος που το ‘Dark Side Of The Moon’... αραχνιάζει στην ντουλάπα με τα χειμωνιάτικα ρούχα που δε θα ξαναφορέσεις ποτέ, γιατί στα αγόρασαν άσχημοι και κακόγουστοι συγγενείς, που ποτέ σου δεν τους συμπάθησες...

Οι δέκα σημαντικότερες μπάντες/ καλλιτέχνες (με σειρά αξιολόγησης φυσικά!)

10) ALPHAVILLE
ΕΠΕΙΔΗ, κάθε μουσικό είδος οφείλει και πρέπει να έχει, να τιμά και να αγαπάει τους δικούς τους Byrds (δηλαδή ένα τσούρμο απατεώνων που επιβραβεύει τα επιτεύγματα των άλλων, καταφέρνοντας όμως να γράψει τα καλύτερα τραγούδια από όλους!)
Προτεινόμενος δίσκος: FOREVER YOUNG 1984

9) PROPAGANDA
ΕΠΕΙΔΗ, γέμισαν τους δίσκους τους με τόσο ψεύτικα, τόσο στυλιζαρισμένα, τόσο «μηχανικά» και ταυτόχρονα τόσο γοητευτικά γερμανικά «αισθήματα», που έκαναν το David Bowie να φαντάζει αυθεντικός, τον Gary Numan ανθρώπινος και τον Brian Eno λογικός!
Προτεινόμενος δίσκος: A SECRET WISH 1985

8) ULTRAVOX
ΕΠΕΙΔΗ, εντελώς απλά, τυχαίνει να είναι ίσως το μοναδικό punk συγκρότημα που ασχολήθηκε με το είδος. Και επειδή ο Midge Ure ανταποκρινόμενος άψογα στο ρόλο του ακολούθησε την πιο εξευτελιστική solo καριέρα, που δεν θα μπορούσε να του την είχε ευχηθεί ούτε και ο χειρότερος εχθρός του!
Προτεινόμενος δίσκος: VIENNA 1980 (το ξέρετε ότι σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, μετά το τέλος των ηχογραφήσεων, προστέθηκε ένα τεχνητό φύσημα-θόρυβος, επειδή το τελικό αποτέλεσμα τους φαινόταν υπερβολικά καθαρό;)

7) ORCHESTRAL MANOEUVRES IN THE DARK
ΕΠΕΙΔΗ, η καριέρα τους θρυλείται ότι έλαβε τέλος με την εμφάνιση τους σε show της Ρούλας Κορομηλά. Η πιο pop κίνηση στην ιστορία της μουσικής, ίσως;
Προτεινόμενος δίσκος: ARCHITECTURE & MORALITY 1981

6) HUMAN LEAGUE
ΕΠΕΙΔΗ, έχουν στις τάξεις τους τον Phillip Oakey, και μια σειρά από συνεργασίες- επιτεύγματα για τις οποίες ο μέσος rock σταρ θα πουλούσε την ψυχή του στο διάβολο. Και μόλις πριν 1 ½ χρόνο κυκλοφόρησαν δίσκο που παύει το νόημα ύπαρξης των κάθε επίδοξων Ladytron!
Προτεινόμενος δίσκος: DARE 1981

5) BRONSKI BEAT
ΕΠΕΙΔΗ, χρειάζεται να είσαι πολύ άντρας (χωρίς εισαγωγικά) για να μπορείς να είσαι ο Jimmy Sommerville. Πέρα από το ρόλο των απόλυτων gay icons, οι Bronski Beat υπήρξαν οι Clash της Synth Pop και οι ουσιαστικοί ιδρυτές ενός Hi-NRG πανηγυριού, που ακόμη καλά κρατεί σε ολόκληρο τον πλανήτη!
Προτεινόμενος δίσκος: AGE OF CONSENT1983

4) EURYTHMICS
ΕΠΕΙΔΗ, οδήγησαν το είδος με άνεση στην απεξάρτηση του από τα εθιστικά δεσμά του New Wave.
Προτεινόμενος δίσκος: SWEET DREAMS (ARE MADE OF THIS) 1983

3) GARY NUMAN
ΕΠΕΙΔΗ, είναι ο πιο πιστός υπηρέτης του είδους. Χρόνια τώρα δέχεται τα πυρά των κριτικών για το ότι επιμένει να κυκλοφορεί τον ίδιο κάθε φορά δίσκο, με τον ίδιο κάθε φορά ήχο. Για αυτό και τον λατρεύουμε βέβαια.
Προτεινόμενος δίσκος: TUBEWAY ARMY 1978

2) NEW ORDER
ΕΠΕΙΔΗ, κάποιος έπρεπε να δείξει τον δρόμο και επειδή, I just can’t get THAT Blue Monday out of my head!
Προτεινόμενος δίσκος: SUBSTANCE (compilation)1987

1) SOFT CELL
UNDER THE NEON LIGHTS, THERE IS A THEATRE GOING ON...
Οι Soft Cell είναι ότι ονειρεύτηκαν οι Roxy Music... χωρίς την ατυχία του να υποστούν το μαρτύριο των 70ς!
Προτεινόμενος δίσκος: NON STOP EROTIC CABARET 1981

Υ.Γ. 1 Οι Depeche Mode μένουν εκτός συναγωνισμού γιατί...
πρόδωσαν το είδος more than once
είναι η σημαντικότερη μπάντα όλων των εποχών
δεν είναι επαρκώς gay για να συμμετάσχουν
στο live τους στην Αθήνα γέμισε ο τόπος ροκάδες

Υ.Γ. 2 Οι Pet Shop Boys μένουν εκτός συναγωνισμού γιατί...
είναι εκτός συναγωνισμού γενικά σε αυτή τη ζωή
τα γνωστά λαμόγια περιμένουν στη γωνία για να κράξουν
λογαριασμό θα σας δώσω τώρα;
δεν έγραψα ποτέ το 2ο μέρος του αφιερώματος

Και δύο δεκάδες τραγούδια (χωρίς σειρά αξιολόγησης) για mainstream και ...εναλλακτικούς

Α) MAINSTREAM
DEPECHE MODE: Photographic
YAZOO: Don’t Go
ERASURE: Who Needs Love Like That?
VISAGE: Fade To Grey
OMD: Electricity
FLOCK OF SEAGULLS: Space Age Love Song
GARY NUMAN: Are Friends Electric?
ALPHAVILLE: Big In Japan
BRONSKI BEAT: I Feel Love/ Johnny Remember Me
SOFT CELL: Sex Dwarf

B) ALTERNATIVE
DESIRELESS: Voyage Voyage
CLASSIX NOUVEAUX : Never Never Comes
KEN LASZLO : Hey Hey Guy
BUGGLES: Living In The Plastic Age
BERLIN: Pleasure Victim
TELEX: Tour De France
SPARKS: Change
TRANS-X: Living On Video
YELLOW MAGIC ORCHESTRA : Computer Game

+ bonus TRACK : το top 5 της ελληνικής... synth pop

ΚΑΙΤΗ ΓΑΡΜΠΗ: Aυτό το κάτι που θέλω (τρομερό casio ριφάκι σε όλη τη διάρκεια, ποπ θεματολογία και ασύλληπτα ανόητο ρεφρέν, τι άλλο να ζητήσεις;)
ΜΠΕΣΣΥ ΑΡΓΥΡΑΚΗ: διασκευή στο ‘Α far l’ amore comincia tu’ της Raffella Carra, δεν θυμάμαι τον τίτλο)
ΜΑΝΤΩ: Να Αγαπηθούμε (διασκευή στο ‘I love to Hate you’ των Erasure- με υπονοούμενο στην εκφορά του τίτλου στο ρεφρέν, η Μαντώ είναι και pop icon ως η πρώτη Ελληνίδα καλλιτέχνιδα που ίδρυσε fun club)
ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΑΚΙΝΤΖΗΣ: Africa (πρώιμο ξενόγλωσσο hit- το τελευταίο ελέγχεται)
ΤΕΡΕΖΑ: Τo κυπελλάκι (έμμεση διασκευή στο ‘one way or another’ των Blondie, από τον Λάκη -Με τα Ψηλά Ρεβέρ- Παπαδόπουλο!) ..–δεν είναι synth pop αλλά ήθελα πάντα να το αναφέρω κάπου.

Y.Γ. (Τελικό) Οι Talk Talk μένουν εκτός άρθρου γιατί
Τους ξέχασα και το quiz είναι εξυπνάδα για να δικαιολογηθώ
Είναι οι απόλυτοι οραματιστές του είδους
Εις εξ αυτών έβγαλε δίσκο με εκείνη την αγάμητη από τους Portishead
To όνομα τους παραπέμπει πλέον σε τηλε-κάρτες που διευκολύνουν τις συναναστροφές του μέσου ανθρώπου με τα hot-line!
Εδώ μείνανε οι Modern Talking απ’ έξω, τους Talk Talk θα έβαζα...

Θανάσης Παπαδόπουλος

«... θέλουν να είναι σε ένα Club με υπέροχα φώτα, να ντύνονται πραγματικά όμορφα και να καμακώνουν κορίτσια. Το πιο σημαντικό στο Club είναι ο κόσμος, όχι η μουσική. Είσαι και το οπτικό μέρος της βραδιάς, όχι απλά μια μπάντα. Στη ντισκοτέκ πηγαίνουν όσοι τους αρέσει να αισθάνονται ότι τους βλέπουν: να γιατί ο χορός είναι τόσο σημαντικός, να γιατί τα ρούχα είναι τόσο σημαντικά». Gary Kemp των Spandau Ballet, μιλώντας για το Λονδίνο στις αρχές των 80s.
Για μένα (και πολλούς άλλους που ήταν έφηβοι στην Ελλάδα των αρχών της δεκαετίας του ’80) η synth-pop παραπέμπει σε ανοιχτές καλοκαιρινές ντισκοτέκ της συμφοράς και πάει πακέτο με γερές δόσεις νοσταλγίας. Και η αλήθεια είναι ότι κάποια από τα τραγούδια ακούγονταν νοσταλγικά ακόμη και τη στιγμή που κυκλοφόρησαν (π.χ. Enola Gay). Τότε τη σνόμπαρα τη synth-pop, μάλλον φταίει ότι αντιπαθούσα το ναρκισσισμό τύπων όπως οι Duran Duran (η έξαρση της synth-pop συνέπεσε με την έκρηξη του MTV και του video-clip και οι Duran Duran ήταν από τα πρώτα video είδωλα). Πάντως τώρα που το ξανασκέφτομαι, καμιά από τις δεσποινίδες τις καλοκαιρινής παρέας δεν ήταν τόσο κουκλάρα όσο θα άρμοζε στα “Tainted Love” και “Electricity”.

Δηλώνω «μη ειδικός» και το “top 10” μου πιθανώς να είναι ακριβώς η συλλογή που πουλιέται σε μεταμεσονύκτια tele-marketing μαζί με τα “Όταν συμβεί στα πέριξ”, “Golden rocks”, “Το τραμ το τελευταίο” και άλλα κάποτε δημοφιλή:

Synth-pop προμηνύματα
Kraftwerk: Das Model
Kraftwerk: Radioactivity
Οι Γερμανοί παππούδες της synth-pop, που ουσιαστικά εφηύραν την ηλεκτρονική - χορευτική και όχι - pop στα 70s.
Devo: Whip It
Σπασμωδικοί, ρομποτικοί ρυθμοί, μανία με την τεχνολογία και τα ηλεκτρονικά. Διαλέγω τους Devo επειδή ήταν περισσότερο «ελαφροί» από άλλους σημαντικούς, όπως Eno, ο οποίος άσκησε μεγάλη επιρροή ΚΑΙ στη synth-pop. Ήταν άλλωστε ο παραγωγός του πρώτου δίσκου των Ultravox.

Εντός θέματος: synth-pop “top 10”
1. SOFT CELL : Tainted Love (από τις καλύτερες διασκευές όλων των εποχών)
2. ORCHESTRAL MANOEUVRES IN THE DARK : Electricity
3. ASSOCIATES : Skipping
4. PET SHOP BOYS : It's a Sin
5. DEPECHE MODE : Dream On. Είναι πολύ μεταγενέστερο από την εποχή της ακμής αλλά το προτιμώ από τα “People Are People”, “Personal Jesus” κλπ
6. HUMAN LEAGUE : Don't You Want Me
7. EURYTHMICS : Sweet Dreams
8. ASSOCIATES : Party Fears Two
9. ORCHESTRAL MANOEUVRES IN THE DARK : Enola Gay
10. ALPHAVILLE : Big in Japan (αφήνω απέξω Ultravox, Yellow Magic Orchestra γι’ αυτούς τους ασήμαντους)

Ένα LP
MARC ALMOND : Mother Fist and Her Five Daughters
-Τι; Δεν είναι; (synth-pop) ...όπως με τρόμο ρώτησε και ο σοφός υπέργηρος Κινέζος όταν άρχισε να υποψιάζεται ότι «εκείνο το ποταμάκι» δεν είναι το νόημα της ζωής.

... και μια μετα - synth-pop τετράδα
MOMUS : A Complete History of Sexual Jealousy (1988)EMF : Unbelievable (1990)
ST ETIENNE : Only love can break your heart (1990)
CHRIS & COSEY : In Ecstasy (1991)

Δημήτρης Κάζης - Αυτά είναι τα 10 αγαπημένα μου synth pop κομμάτια.

1. OMD : Enola gay
Καλοκαίρι του 82. Ο πιτσιρικάς Δημήτρης αρχίζει να νιώθει πρωτόγνωρα και περίεργα. Τα κορίτσια που μέχρι το προηγούμενο καλοκαίρι ήταν ενοχλητικά στο παιχνίδι, αρχίζουν να αποκτούν άλλο ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα τα λίγο μεγαλύτερα, που αρχίζουν να εμφανίζουν ανατομικές αλλαγές που τις κατατάσσουν σε ένα διαφορετικό είδος... αυτό των παραδείσιων πτηνών ίσως... Ένα ζεστό μεσημέρι εκείνου του καλοκαιριού έγινε και η μοιραία εφηβική ανακάλυψη. Η αδρεναλίνη στα κόκκινα. Και στο ραδιόφωνο, μετά την Λιλλιπούπολη, ο Πετρίδης. Εκεί το άκουσα πρώτη φορά. Ποτέ, πριν ή μετά, δεν ένιωσα έτσι ακούγοντας μουσική. Οι σφυγμοί μου ανέβαιναν, η ανάσα μου γινότανε κοφτή και νόμιζα ότι θα πετάξω. Όλα τα παραπάνω έπαιξαν το ρόλο τους. Αλλά τον πρώτο ρόλο τον έπαιξε η θεϊκή του εισαγωγή. Τι να λέμε τώρα... Ήταν το πρώτο κομμάτι στην πρώτη κασέτα που παράγγειλα σε δισκάδικο. Φυσικά, τώρα δε νιώθω τίποτα απ’ όλα αυτά. Γαμώτο.

2. THE HUMAN LEAGUE : Don’t You Want Me
Προφανής, τετριμμένη και χωρίς φαντασία επιλογή. Όταν όμως έχεις να κάνεις με ένα από τα καλύτερα ποπ singles της ιστορίας, δεν υπάρχει χώρος για πρωτοτυπία. Οι Human League δεν ήταν one hit wonders, αλλά ελάχιστοι θυμούνται κάτι άλλο δικό τους σήμερα. Και μάλλον δικαίως. Τα πάντα εδώ είναι στη θέση τους. Το boy meets girl θέμα. Το φωναχτό και πιασάρικο ρεφραίν. Η αγωνία της απόρριψης κάτω από την ανέμελη διάθεση. Don΄t you want me baby? Ο ναρκισσισμός της σπυριάρικης ανωριμότητας. You know I don’t believe you when you say that you don’t need me. Και η άψογη χρήση των synthies από τους πρωτοπόρους του είδους. Η ποπ σε όλο της το μεγαλείο. Και πριν θεωρήσετε δεδομένα τα παραπάνω, σκεφτείτε τι άκουσε ο Καραμπέ που έβαλε το ketchup song (άλλο ποπ διαμαντάκι, αφελές και αμφιλεγόμενο αλλά αγαπησιάρικο) στις επιλογές του για το 2002. Το είδος δεν απευθύνεται σε δυσκοίλιους.

3. YAZOO : Only You
4. YAZOO : Nobody’s Diary
Απ’ ότι ξέρω, δεν είμαι gay. Αλλά δεν ξέρω κανένα κοριτσάκι σαν εμένα. Δώσμου μελούρα και πάρε μου την ψυχή. Όταν δεν προσβάλλουν την αισθητική και τη νοημοσύνη μου (σπάνια δηλαδή, αλλά αυτό δίνει μεγαλύτερη αξία σ’ αυτά που περνάνε το κόσκινο), δεν μπορώ να αντισταθώ στα μελιστάλαχτα love songs. Ψοφάω. Λιώνω όταν ακούω τη φωνάρα της Alf να τεντώνεται γουργουρίζοντας πάνω στα μελωδικά σεντόνια του Vince. Στο παρόν αφιέρωμα το μέσον είναι το μήνυμα, αλλά το πρώτο τραγούδι θα μπορούσε να παιχτεί από ορχήστρα με βιολιά, από ροκ μπάντα, ή ακόμη και να τραγουδηθεί acapella από χορωδία (πράγμα που του συνέβη) και το αποτέλεσμα να είναι εξίσου υπέροχο. Όσο για το δεύτερο, ακόμη προσπαθώ, είκοσι χρόνια μετά, να ξεπεράσω το αρχικό σάστισμα θαυμασμού. Νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να ανακηρύξω τον Vince Clarke βασιλιά της synth pop.

5. DEPECHE MODE : Everything Counts
Η πιο δύσκολη επιλογή, μια που αναφερόμαστε στους αναμφισβήτητους πάπες της synth pop, με πολλά φοβερά κομμάτια. Το πιο ολοκληρωμένο group, και το μόνο που άντεξε στη δοκιμασία του χρόνου, έστω και κάνοντας αλλαγές στον ήχο του. It’s a competitive world... Στη θέση του Everything Counts θα μπορούσε άνετα να είναι το Shake the Disease, το Blasphemus Rumours ή ακόμη και το Route 66, μια από τις πιο εμπνευσμένες διασκευές στην ιστορία της ποπ. Το προτίμησα γιατί είναι το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό. Εγκεφαλικό και ατμοσφαιρικό, ήταν ένα από τα πρώτα κομμάτια του είδους που απευθυνόταν και σε πιο σκεπτόμενο κοινό, εκτός από τους teenagers του Top of the Pops. Και γιατί η αντίστιξη των συνθετικών κρουστών που ακουγόταν σαν σφυριά στην εισαγωγή με τη σχεδόν παλιομοδίτικη μελωδία της γέφυρας με είχε γοητεύσει τότε, και ακόμη δουλεύει. Άξιοι.

6. ULTRAVOX : The Voice
Τα ταλαίπωρα 80s έχουν περάσει στο λαϊκό υποσυνείδητο στιγματισμένα σαν «η δεκαετία του κιτς». Αυτό μπορώ να το δεχτώ υπό προϋποθέσεις. Δεν μπορώ όμως να δεχτώ αδιαμαρτύρητα ότι το kitch είναι de facto κακό και καταδικαστέο. Το kitch είναι ένα στυλ επιτηδευμένα εξεζητημένο και κραυγαλέα κακόγουστο. Αλλά τι είναι «καλόγουστο»; Ποιος το ορίζει; Με ποια κριτήρια και με ποια αυθεντία; Οι τεχνοκριτικοί ορίζουν το kitch σαν την απομίμηση κλασσικών έργων τέχνης ή άλλων αντικειμένων με σύγχρονα ευτελή υλικά. Τίποτα δεν αποκλείει την ύπαρξη kitch αριστουργημάτων. Όπως είναι το εν λόγω τραγούδι. Ο κονσερβαρισμένος ήχος των synths είναι το ευτελές υλικό. Η φόρμα του κινηματογραφικού μιούζικαλ των 50s και των υπόλοιπων soundtracks της εποχής είναι το κλασσικό πρότυπο που αντιγράφεται. Και το αποτέλεσμα είναι υπέροχα παρακμιακό, λάγνο και επιφανειακά χλιδάτο. Το προτιμώ από το εξίσου kitch ψευδοεπικό Hymn που ήταν το εμπορικό ζενίθ της καριέρας τους, και ο λόγος είναι ότι το Hymn λοξοκοιτάζει προς το ροκ και η συνταγή χαλάει.

7. VAN HALEN : Jump!
Συνθ ροκ; Γιατί όχι; Δεν θυμάμαι άλλο κομμάτι της εποχής με τόσο πλούσιο συνθετικό ήχο. Μπουκωμένο στα σύνθια από τον ήρωα της ηλεκτρικής κιθάρας Eddie Van Halen, το Jump! είναι ένα από τα πιο γκαγκάν τραγούδια των 80s. Οι πουριτανοί ροκάδες το μίσησαν, τα μεγάλα ακροατήρια το λάτρεψαν, και οι απέναντι χαμογελούσαν αμήχανα κουνώντας ρυθμικά μπρος-πίσω το κεφάλι. Ένα από τα πιο πετυχημένα crossovers της pop-rock και ένα macho αγορίστικο, γηπεδικά χαζοχαρούμενο ποπ τραγουδάκι. Και το μόνο αμερικάνικο του αφιερώματος. Ερώτηση: Αφού η Αμερική είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη ανάπτυξη και ενσωμάτωση της τεχνολογίας, πώς έγινε και η synth pop ήταν καθαρά αγγλική υπόθεση;

8. THE ASSEMBLY : Never Never
Όποιος άκουσε το Teenage Kicks στην ηλικία των teens δεν μπορεί να βγάλει από την καρδιά του τη σπαραχτική φωνή του Feargal Sharkey. Βάλε τώρα δίπλα του και τον βασιλιά της synth pop (τι θα πει ποιος είναι ο βασιλιάς, από τη μέση με διαβάζεις;) και έχεις ένα εστέτ κομψοτέχνημα δοσμένο με την ψυχή βασανισμένου μαύρου του Μισισιπή. Ακόμη ένα τέλειο τραγούδι που πολύ θα ήθελε να είχε γράψει ένας Mc Cartney. Τελικά ο Vince είναι ο βασιλιάς γιατί έκανε Synth pop από πεποίθηση, και όχι από σύμπτωση ή, ακόμα χειρότερα, ανάγκη.

9. ARMY OF LOVERS : A la plage de St. Tropez
Όπου δύο θρύλοι των 80s, η synth pop και η Δυναστεία, συναντιούνται σε μια άνευ προηγουμένου extravaganza. Το δεύτερο κιτς αριστούργημα της δεκάδας. Το Απόλυτο κιτς. Τόσο που είναι αδύνατο να του αντισταθείς. Όλοι ξέρουμε ότι τα λουκάνικα και οι τηγανητές πατάτες είναι διατροφικά σκουπίδια, αλλά όλοι πέφτουμε με τα μούτρα και τα τσακίζουμε, εκτός από κάτι ξινούς φανατικούς με την καθαρότητα και την υγεία. Με την ίδια λογική, ρουφάμε και αφήνουμε να μας ρουφήξει το τραγουδάκι των απίθανων αυτών τύπων. Και οι πουριτανοί σηκώνουν το φρύδι επιτιμητικά. Αλλά αυτοί όταν ακούν συνθεσάιζερ το μυαλό τους πηγαίνει στους Tangerine Dream. Τη στιγμή που εμείς είμαστε εκεί που δε βρέχει ποτέ και κάνουμε ντους με σαμπάνια.

10. BRONSKI BEAT : Smalltown Boy
Νιώθω πολύ τυχερός που άκουσα αυτό το κομμάτι. Με κρατάει σε εγρήγορση και με χαλαρώνει. Με προκαλεί να σκεφτώ και με διασκεδάζει. Αυτά τα κατάφερε από την αρχή. Και σήμερα, μου ξυπνά τη νοσταλγία και με κάνει να αισθάνομαι έφηβος ταυτόχρονα. Γλυκόπικρο και ακραία συναισθηματικό, είναι από τις ψηλότερες κορυφές της οροσειράς κομματιών του είδους. Ο δεύτερος, μετά τον Tom Robinson εξωστρεφής και στρατευμένος gay καλλιτέχνης που υποχρέωσε τον κόσμο να τον κοιτάξει με το ταλέντο του, και όχι με την αυτοϋπονομευτική ανούσια πρόκληση. Σ’ αυτό το ταλέντο και σ’ αυτό το θάρρος υποκλίνομαι. Μακάρι να τα είχαν πολλοί straight.

Top 5 Synth pop groups:

1. Depeche Mode
2. Yazoo
3. OMD
4. Human League
5. Soft Cell

Κορυφαίος ΄Ελληνας synth pop καλλιτέχνης: Ανέστης Δημητρίου.

Λάμπρος Σκουζ - Ιt’s time we should talk about it/ there’s no secret kept in here...

Πού να τό’ξερε ο Gary Daly των China Crisis, πως οι πρώτοι στίχοι ενός απ’ τα πανέμορφα συνθ ποπ του θα ταίριαζαν γάντι στην απόφαση να ξεκλειδώσουμε το ομώνυμο συρτάρι της ντουλάπας των ειδών. Πού να βρίσκονται τώρα αυτός κι οι τόσοι όμοιοι του; Είτε καλλιεργούν φάρμες στα χάιλαντς, είτε ασχολούνται σε χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις, είτε άλλαξαν ζωή και συνήθειες, είτε σκαρώνουν ακόμα συνθέσεις σ’ άλλα ή παρόμοια (χλωμό) στυλ, σ’ ένα μέρος τους εντοπίζουμε σίγουρα : στη μνήμη μας! Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτή και δε χανόμαστε (και στις δισκοκασετοσυλλογές βεβαίως... σίγουρα;).

Και μιλάω και για οπτική μνήμη : την εμφάνιση όλων αυτών στο Top of the Pops της βρετανικής τηλεόρασης, ένα εσωτερικό ποπ σώου με σχετικά σκοτεινή σκηνή και κοινό από κάτω. Τα βλέπαμε στο Μουσικόραμα (πού’σαι ρε Γκούτη θεέ;) και σε βιντεοκασέτες που μας έστελναν φίλοι απ’ την Αλβιόνα. Για να μην επαναλαμβάνομαι θα γράφω TOTP.

Είναι μάλλον δύσκολο να περιγράψω την αρχική εντύπωση που μου προξένησαν τα πρώτα τέτοια τραγούδια πίσω στο 1981, τη δική μου χρονιά ηλεκτροσυνθετικής ενηλικίωσης. Πάντα θα παραμένει το μικρόβιο που κατατρέχει κάθε δύστυχο που παλεύει με το λόγο: η απόσταση ανάμεσα στις λέξεις και σ’ αυτό που θυμάται και θέλει να πει. Θυμάμαι την αρχική ευφορική αίσθηση της μελωδίας, τις κοφτές αλλά πιασάρικες φράσεις και την αίσθηση μιας ηλεκτρονικής εποχής που δεν ήξερες τελικά : θα ήταν εφιαλτική ή παραδεισένια; Α, και το ότι μπορούσαν να βγάλουν όλα τα συναισθήματα πού βγαζε και το ροκ εντ ρολλ. Δεν έχει ηλεκτρικές κιθάρες; και τι έγινε;

Τα καλύτερα γκρουπ :

1. Είμαστε οι Νέοι Ευρωπαίοι και στεκόμαστε μόνοι! ULTRAVOX
The voice, We stand alone : αριστουργήματα ενός είδους που θα ονόμαζα επική ηλεκτροπόπ. Και ένα απ’ τα εντυπωσιακότερα openings ενός δίσκου. Στην αποκαλυπτική λοιπόν χρονιά του 81, ένας δίσκος με τίτλο Οργή στον Παράδεισο με βούτηξε βαθιά σε μια ποπ μελαγχολική, ρομαντική και επιθετική σε ισόποσες δόσεις, μ’ ένα μόνιμο ονειρικό μείγμα από συνθεσάιζερς στα νώτα της. Αμέσως κόλλησα με τους τέσσερις τύπους : δεν είχαν ηλίθιες φάτσες ως οι υπόλοιποι του σιναφιού, δεν πέταξαν στη σοφίτα τις κιθάρες και, το κυριότερο, είχαν ένα τιμημένο παρελθόν, με ρίζες σε πανκ, πειραματισμό και μπόλικο, μπόλικο new wave, αποτυπωμένο σε 3 δίσκους : System of Romance, New Europeans,Vienna.
O Midge Ure, με τον α λα Clark Gable μουστάκι και τη κινηματογραφική φάτσα έγινε αμέσως ο υπό ταύτισιν ήρωας. Δεν ξέφτισε ποτέ – αντίθετα, ακόμα και με σόλο δίσκο το 83 (Τhe gift), έβγαλε έναν μέηνστρημ ποπ ύμνο, το If I was... (Άρη ανακάλεσε!). Τους βάζω πρώτους γιατί εκτός απ’ το λαμπρό παρελθόν ήταν απ’ τα ελάχιστα σχήματα που αγαπούσαν εξίσου μαζί κριτικοί και κοινό, κάτι σαν οι Jam του είδους δηλαδή. Ένα ακόμα κοινό με τη μπάντα του Weller είναι πως από ένα σημείο κι έπειτα όλοι περίμεναν το καινούργιο κάθε φορά single τους, όλοι ξέραν πως θα φωτίσει την κορφή του βρετανικού τοπ, πως θά’ναι όμορφο, είτε είχε την μελαγχολία ενός Vienna, είτε το έπος ενός Hymn. Μόνο οι Tuxedo από άλλα μετερίζια τίμησαν έτσι την ευρωπαϊκή θλίψη!

2. Αρχιτεκτονική, Ηθική και άλλες υπέροχες επιστήμες - THE ORCHESTRAL MANOEUVRES IN THE DARK
Μια απ’ τις πρώτες επαφές όλων μας μαζί τους ήταν το Εnola Gay, από μόνο του μια ειδική περίπτωση τέτοιων στίχων σε τέτοιο χιτ. Αλλά οι OMD (με το φωβιστικό – ζωγραφικό όνομα-τραίνο) έφτιαξαν δυο απίστευτα άλμπουμς : το Organisation και το Architecture and Morality. Το Organisation δεν έπαυε να είναι ένα άλμπουμ ζοφερό, όπως και το τοπίο του εξωφύλλου, αλλά μ’ ευφυή συγκερασμό διαφορετικών ηλ-στυλ. Ακόμα μουρμουρίζω το ολόζεστο παθιάρικο Motion and Heart, το επικών διαστάσεων The Misunderstanding και την ψυχρή α λα Kraftwerk μετρονομία του Statues. Ο Andy McCLusky είχε μια πηγαδίσια φωνή και σκάρωνε γερές μελωδίες, ο Pete Humphreys πρέπει να’χε άπειρα συνθις να ταχυδακτυλουργεί. Είχα μείνει!
Μα ήταν με το Αρχιτεκτονική και Ηθική (τι τίτλος !) με το οποίο έλιωναν τους πάγους, έστρεφαν στην ηδονή των τεχνών, κι έφτιαχναν κομψότατες στυλιστικές δημιουργίες. Τι να πρωτοδιαλέξεις από εδώ; To Joan of Arc (προσοχή! όχι το βαλσοειδές Joan of Arc (με τον υπότιτλο Maid of Orleans) που επίσης βρίσκεται στο δίσκο κι έγινε χιτ) αποτελεί ένα απ’ τα αριστουργήματά τους με τη σταδιακή του ανάπτυξη και τη φωνητική κλιμάκωση μιας επουράνιας μελωδίας, ενώ το Souvenir μάλλον αποτελεί ένα απ’ τα αγνωστότερα μα πανέμορφα ποπ τρίλεπτα (κατ’ εξαίρεση με τη φωνή του Humphreys). Στη συνέχεια έβγαλαν δίσκους ή παιδικής ή παιδαριώδους πoπ. Εκτός όμως απ’ τα δύο παραπάνω LP υπάρχει και το ομώνυμο ντεμπούτο τους (και με το Electricity μέσα). Μπορεί να μη συμφωνώ με πολλούς που θεωρούν πως είναι το καλύτερό τους, αλλά σ’ αυτό ίσως κρυβόταν όχι μόνο το καλύτερο OMD τραγούδι αλλά κι ένα προφητικό άσμα της ηλεκτρονικής εποχής που θα ερχόταν : The Messages. Κι ήταν μόλις 1980...

3. Arrogance gave you up? Είστε σίγουροι ; Μια στοργική γροθιά θα σας σώσει. THE ASSOCIATES
Αγόρασα το Sulk απ’ το στούντιο 27 της Πατησίων, μαζί με μια κασέτα της Sigma Fay (το παραδέχομαι). Είχα δει το εξώφυλλο με τους δυο νεορομαντικούς ιππότες στα δερμάτινα, πνιγμένους στα πλαστικά λουλούδια, είχα δει τον τίτλο Arrogance Gave Me Up που μου τράβηξε την περιέργεια (ποιος κάνει τέτοιο outing;). Είχα διαβάσει για τα προγενέστερα νεορομαντικά, νεοκυματικά, νεονέα κυκλοφορήματά τους απ’ τον Μαλαθρώνα (το ΕP Fourth Drawer Down και το LP The Affectionate Punch) και τάχα σημειώσει σ’ ένα μπλε τετράδιο κάτω απ’ τον τίτλο «υπ’ όψιν». Ήταν ένας δίσκος τόσο γυαλιστερός και το Party Fears Two ήταν το απαύγασμα της δεκαετίας πάνω στο είδος. Η οριστική ποπ κομψοτεχνία. Μόνο που οι Associates είχαν τους βαθύτατα διαβασμένους Billy McKenzie – Alan Rankine, μόνο που έγραφαν για τα τρίσβαθα των κατάμαυρων ψυχών τους περιτυλιγμένα σε πλήρη αλαζονεία και κλαψούρα (ακόμα δεν κατάλαβα πώς συνδυάζονται τα δυο), μόνο που ο πρώτος αυτοκτόνησε χρόνια αργότερα (έχοντας βγάλει όμορφα προσωπικά LP) κι ο δεύτερος τώρα τελευταία δεν αισθάνεται και τόσο καλά.

4. Όταν όλα έχουν γίνει κι έχουν ειπωθεί, τα χέρια μου ακόμα θα δουλεύουν τη φωτιά και το ατσάλι! - CHINA CRISIS
Δεν είναι τσιτάτο από αφίσα σοσιαλιστικού ρεαλισμού, ούτε μότο ρώσου συγγραφέα. Είναι στίχος από Λιβερπουλιανό γκρουπ με φράντζες και ωραίους ποπ δίσκους. Ομολογώ πως ικανοποίησαν την επιθυμία μου να γουστάρω και διανοούμενα σχηματάκια. Ν’ αρχίσω απ’ τα εξώφυλλα και τους τίτλους των δίσκων τους; Το ντεμπούτο τους Difficult shapes and passive rythmes, some people think it’s fun to entertain (!) του 1982 είχε γεωμετρικά αντικείμενα σε κυβιστικές φωτοσκιάσεις. Μόνο οι Nits θα έδειχναν αργότερα τέτοια cover καλλιτεχνική αντίληψη. Θυμάμαι το γλυκό τρακ Christian και τα παιδιά του TOTP με τα καπέλα να κουνούν νωχελικά τα σημαιάκια τους.

Μα ήταν το δεύτερό τους υπέροχο Working with steel and fire / Possible pop songs (ξανά θαυμαστικό) του 83 που έδωσα ένα πεντακοσάρικο να το αγοράσω, τιμή τότε των δίσκων εγχώριας κοπής. Με απίστευτο εξώφυλλο βιομηχανικής αισθητικής και αριστερούς στίχους, πανέμορφα love songs όπως το Wishful Thinking και ζοφερές εικόνες πυρηνικής καταστροφής (ο αντίποδας αντίποδας των Crass!) στο Papua (Children turn away just before the blast, falling to the floor, smiling for their last time), ήταν οι μόνοι που τόλμησαν κι έριξαν δόσεις ολίγο προγκ στα κομμάτια τους... Mετά εμπορικοποιήθηκαν κι αυτοί και μπλατάνεψε η μουσική τους. Είχαν προλάβει να προφητεύσουν όμως στο ομώνυμο έπος : Fashion play her part, to be work of the reds!

5. These are the things that dreams are made of - HUMAN LEAGUE Ικανότεροι για το ωραιότερο και το χειρότερο τρακ, όπως οι Παναγιώτης Κελεσίδης και Πήτερ Σράιβερς ήταν ικανοί για τη δυσκολότερη απόκρουση και το πιο κοροϊδίστικο γκολ. Ήμουν έφηβος όμως τότε, και φανταστείτε με πόση ζέση δεχόμουν τις θηλυκές φωνές τους που έσπαγαν την αρσενική μονοτονία όλων των άλλων ηλεκτροπόπ σχημάτων. Στο αρχικό σχήμα τους (ως κουαρτέτο με 4 άντρες) υπήρξαν απ’ τους προδρόμους του είδους συνδυάζοντας τη δική τους βρετανική ποπ με πειραματισμό, αλλά η επιτυχία τους έγινε όταν αντικαταστάθηκαν οι Ware / Marsh (βλ. παρακάτω Heaven 17) με τις δυο θηλυκές κοντόμαλλες. Κάτι έγραφε ο Μπόρχες για την προδοσία της αντρικής φιλίας για μια γυναίκα, πού νά’ξερε και για δυο. Τότε βγήκε το Dare, η εμπορικότερη συνθ ποπ του έτους κι έριξε πολλούς στο ναρκωτικό. Πριν τον εκφυλισμό τους πήραν κι ένα διανοουμενίστικο στυλ με κιθάρες στο πολιτικοποιημένο Lebanon (απ’ το Hysteria του 84). Μα ήταν ο βαθύς ερωτισμός του Don’t you want me baby ? (απ’ το Dare) που μας έμεινε. Ι was working as a waitress in a cocktail bar, when I met you ...

6-10. Οι ευκόλως εννοούμενοι δεν παραλείπονται. Απλά δε λέμε πολλά λόγια εδώ, δεν χρειάζονται... μόνο ο καλύτερος πάντα στο είδος που εξετάζουμε δίσκος με τα κεφαλαία, και το αντίστοιχο τρακ με τα μικρά

DEPECHE MODE : SPEAK AND SPELL, See you
NEW ORDER : ΟΛΑ, Sub Culture, Bizzare Love Triangle
PET SHOP BOYS : VERY , Liberation
MARC AND THE MAMBAS : δεν είχαν ηλεκτροποπ LP,
SOFT CELL : THIS LAST NIGHT IN SODOM, L’ esqualita

Οι δυο τελευταίοι πάνε μαζί... άρα δικαιούμαι ακόμα ένα :
Κι αν αντί για το τραίνο εκτροχιαστούμε εμείς, ας πούμε πως ακόμα για μας είναι νωρίς...

- ΑPOCALYPSIS
Tο συγκρότημα του Γιάννη Παλαμίδα, έβγαλε στις αρχές των 80ς ένα δίσκο με τίτλο Νο – με αυτή τη λέξη ξεκινούσαν κι οι τίτλοι όλων των κομματιών. Η ιδιόμορφη οπερετική του φωνή έδενε γάντι με τις πανέξυπνες συνθετητικές συνθέσεις και τους εφιαλτικούς στίχους. Αποκάλυψη, εν μέσω μιας σκηνής ανύπαρκτης. Θυμίζω πως ο Παλαμίδας έκανε την ίδια εποχή φωνή με τη Σαββίνα στο κλασσικό Σαμποτάζ της Πλάτωνος και σ’ άλλα της κι άλλους δίσκους μακριά απ’ τα φώτα των μήντια. Το καλύτερο εδώ ήταν ένα που νομίζω λεγόταν No art. Τέλειωσε η συνθ ποπ;

... ίσως νάρθουν άλλα παιδιά με μάτια λέηζερ και μαλλιά τυρκουάζ και να κάνουνε σαμποτάζ !

Τα κομμάτια
Εκτός συναγωνισμού φυσικά τα αριστουργήματα που αναφέρονται παραπάνω :

ULTRAVOX : We Stand Alone, The voice
OMD : Messages, Joan of Arc
CHINA CRISIS : Wishful Thinking
ASSOCIATES : Party Fears Two

1. ERASURE : Blue Savannah Soul
Ο Vince Clark ήταν ταλέντο και δεν ξέρω πώς θα εξελίσσονταν οι Depeche αν έμενε. Ξέρω όμως πως ήταν απ’ τους καλύτερους ελεκτροπόπερς της πίστας κι ένας πανούργος μαιτρ των συνθετητών. Το Blue savannah soul ήταν το μοναδικό ταξιδιάρικο κομμάτι του είδους που θυμάμαι, σε γράπωνε απ’ το δωμάτιό σου και σ’ έριχνε σε ταχύτητες και orange suns, clouds and thunders. Somewhere across the desert, sometime in the early hours, feel the restless world from the open highway, My home is where the heart is ...

2. TEARS FOR FEARS : Mad world
Όταν οι άνθρωποι τρέχουν σε κύκλους, τότε είναι ένας πολύ τρελός κόσμος. Ακόμα τους θυμάμαι στο TΟTP σκυμμένους πάνω στα κήμπορντς, βυθισμένους στον κόσμο τους. Για μας που ψάχναμε την απαισιοδοξία περισσότερο κι απ’ την αμφισβήτηση, κι οι Cure δεν επαρκούσαν, μας έθελγαν τέτοια μικρά σχήματα με ευγενείς, απελπισμένους νέους. Ξεκινά γυμνά, φορτίζει στο ρεφραίν, τα εγχορδόπληκτρα στο τέλος στροβιλίζονται. Επιτέλους οι ηλεκτροποπ Μπωντλαίρ είχαν φτάσει! “I find it kind of funny, I find it kind of sad/ the dreams in which I’m dying are the best I’ve ever had”

3. TALK TALK : It’s my life
Ποιος θα το περίμενε πως ακόμα θα ασχολούμασταν μαζί τους... Με αντιπαθείς φάτσες (ένας μόνιμα καμπούρης κλειστομάτης τραγουδιστής κι ένας ντράμμερ που έκανε γκριμάτσες κι ανοιγόκλεινε το στόμα του ακατάπαυστα) και κλαψιάρικα τραγούδια, υποχρεωθήκαμε και να τους ανεχτούμε τότε στο Ροκ ιν Άθενς το 85. Μα έριχναν μια στις τόσες κάτι συνθεσάρες που δεν ξέραμε από πού μας έρχονταν. Το ομώνυμο του γκρουπ και το Ιt’s my life. Απλές αλήθειες και απρόσμενες αρχιτεκτονικές στα κομμάτια τους. Η ζωή είναι όπως την φτιάχνεις.

4. ASSEMBLY : Never never
Η νεότης κλωτσά ! (έστω και διακριτικά). Ημιφωτισμένη σκηνή, δυο φιγούρες. Κακάσχημη αυλακωμένη φάτσα (ανύπαρκτα μάγουλα), παρέα με άτριχο, σχεδόν σπανό νεαρό -μινιατούρα. Ένα κήμπορντ κι ένας ηλεκτρονικός θρήνος αρχίζει. Τον υποκινεί ο Feargall Sharkey, που είχε διαπρέψει με μια εκ των δυνατότερων νέο ροκ ιρλανδέζικων μπαντών, των Undertones (Teenage kicks!), παίζει ο Vince Clark που αποχώρησε απ’ τους πρώτους και καλύτερους Depeche. Ένα όμορφο πράγμα ποτέ δε συμβαίνει σε μένα, it never happens to me, it never happens to me...

5. TWINS : Face to face, heart to heart
Ήταν δυο Γερμανοί που ποζάρανε γραβατωμένοι στο εξώφυλλο μαζί με τα gadgets τους. Μακριά απ’ το σινάφι των αγαπημένων του NME/MM, περισσότερο εμπορικοί και ραδιοφωνικοί, έδωσαν έναν απ’ τους δίσκους εκείνους που βγαίνουν μια στις χίλιες : όλα τα κομμάτια φλώρικα ξεφλώρικα ακούγονται ευχάριστα. Το παραπάνω μαζί με το Αnother loving game ακόμα τα θυμάμαι. Μελοδραματική ηλεκτροπόπ για τηνς, καλό!

6. NAKED EYES : Always something there to remind me
Ή πως δυο αντι – συνθποπ φάτσες (μαλλούρες, τζηνς) επηρεάζονται απ’ το είδος και μπολιάζουν με κομπιούτερ arrangements ακόμα και μια Burt Bacharach διασκευή. Απ’ το Burning Bridges 1983, ένα ιδανικό ποπ χιτάκι με καμπανάκια, μελό και διάχυτη 80’ς ατμόσφαιρα, κοίταξε σε παρακαλώ αν φαίνεται η άσπρη κάλτσα μου και το νου σου στο φωτορυθμικό τέρας πού ναι από πάνω μας.

7. A FLOCK OF SEAGULLS : The more you live the more you love
Δεν συμπάθησα τους γλάρους την εποχή που ο τραγουδιστής Mike Score είχε χτένισμα σαν το μεγάλο κέρατο της Κνωσσού, αν και το Wishing αντιπροσώπευε ένα στυλ ηλεκτροποπ που λίμναζε στο Τop of the Pops και of the Charts. Λίγο αργότερα όμως, όταν μάκρυνε το μαλλί του, απέκτησε πικρό βλέμμα, πρόσθεσε κιθάρες α λα Big Country και κινήθηκε και σε πιο πολυεπίπεδες συνθέσεις, κρατώντας πάντα πρωτοφανείς φιλοσοφίες τύπου The more you live the more you love, the more you love the more you’re growing, έγινε φίλος. Αυτό απ’ το The story of a young heart του 1984, χρονιά που συμπτωματικώς έληγαν την όμορφη πορεία τους τα παιδιά του 1981.

8. HEAVEN 17 : Let me go / We don’t need this fascist groove thang
Με νέγρα co - singer στα λάϊβ (πολύ πριν τους Style Council και τους Massive), και ισάξιες δυνάμεις τόσο στο ερωτικό όσο και στο πολιτικό τραγούδι – μια πρωτιά στο χώρο. Ζαβολίζω και διαλέγω ένα από κάθε είδος. Είχαν και την αίγλη των διαφωνούντων που αποχώρησαν απ’ τους αρχικούς Human League. Νεόπλουτης διαφημιστικης (ειρωνικά of course) αισθητικής εξώφυλλα και η μεγαλύτερη υπεροψία που μπορούσε νάχει ένα ηλεκτροποπ σχήμα. Temptation!

9. FICTION FACTORY : Feels like heaven
Ίσως πολύ «ποστ», ίσως μόνο ποπ αλλά αντιπροσωπευτικό της εποχής που έπνεε τα λοίσθια το είδος κι έμενε η θολή ανάμνησή του. Διάχυτη μελαγχολία παντού, το κήμπορντ με καθάριο ήχο πιάνου έχει αντικαταστήσει τους αναλογικούς συνθετητές, ίσως έτσι θα ακουγόταν ο McCulloch αν δεν είχε τον ρόκερ μέσα του...

10. DALEK I LOVE YOU : Horrorscope
Διάττοντες αστέρες, δε λέω, αλλά είναι κι αυτό μες τη μαγεία, κι ακόμα είναι. Θυμάμαι την τρομαγμένη γυναίκα στο εξώφυλλο, τα λογοπαίγνια σαν και του τίτλου, την επιστημονική φαντασία. Αυτοί αλλάζανε ονόματα όπως οι Cult κι ο Foetus κι έχασα το λογαριασμό.

11-1377. Φυσικά άψογα συνθ ποπ έβγαλαν αναρίθμητοι άλλοι επισκέπτες των ψυχισμών μας, οι οποίοι όμως δεν παρέμειναν αποκλειστικά στο είδος. Από το Lament των Cure (και το απ’ άκρη σ’ άκρη συνθετητικό τους Japanese Whispers LP) στο Lost again των Yello ... κι από το ... στο...

ΞΥΠΝΗΤΗΡΙ...
They were riding the metro into town...
Βέβαια το οριστικό ηλεκτροπόπ τραγούδι είναι του man behing the curtains, που τα τελευταία χρόνια ζει ανάμεσά μας. Κύριε Blaine Reinninger, ένα τέτοιο κομμάτι βγάλατε κι αυτό ξεπέρασε όλα τ’ άλλα ... Το Mystery and confusion απ’ το Night Air, το πρώτο προσωπικό σας. Αν αλληγορούσατε και για τον χαρακτήρα εκείνης της όμορφης κι αλλόκοτης μουσικής της εποχής της, είχατε δίκιο :
Mystery and confusion, History as illusion ...

Πάνος Πανότας - My Synthetic, Poppy Mind


Μόνο μια τόσο αστάθμητη, δυναμική και απρόβλεπτη δεκαετία όπως τα eighties θα μπορούσε να γεννήσει ένα τόσο επιπόλαιο παιδί. Ήταν η έλλειψη της σαφούς ταυτότητας βλέπετε. Και εκείνο, πρωτόβγαλτο ακόμα, είχε τόσο ψηλά βαλμένη την ταμπέλα του φιγουρατζή που σου έρχονταν να το πλακώσεις στις σφαλιάρες. Ούτε να φτάσει στα είκοσι δεν πρόλαβε και άλλαξε γρήγορα-γρήγορα κομμωτή, τραβηγμένο από άλλες σκέψεις.

Σχεδόν όλα τα αμιγώς synth-pop σχήματα επέδρασαν άντε το πολύ για δύο albums και συνειδητοποιώντας το περιοριστικό και εύκολα εξαντλήσιμο της όλης υπόθεσης άρχισαν να κλέβουν από την περίμετρο ό,τι έβρισκαν εύκολο. Και εδώ θα διαφωνήσω με την επιλογή των δέκα ονομάτων. Αν πάρεις όσους έμειναν καθολικά πιστοί δεν θα συμπληρώσεις ούτε καν ένα μικρό λεωφορείο και θα κινδυνεύεις να μπουν εδώ οι Alphaville, οι οποίοι ανελλιπώς υπηρετούν μέχρι σήμερα το ιδίωμα (με περισσότερη ωριμότητα είναι αλήθεια) και να μείνουν απέξω οι Depeche Mode! Όχι, αποκλείεται να δεχτώ αυτό το ασύμβατο! Αν πάλι πάμε από την άλλη, αυτοί οι τελευταίοι συνέδεσαν το όνομά τους (για κάποιους το ταύτισαν κιόλας) με τον όρο για αρκετά συνεχόμενα χρόνια, αλλά ευτυχώς (και ατυχώς για το παρόν αφιέρωμα) η ωριμότητά τους είχε ένα άλλο πρόσωπο, όπου η δημιουργικότητα δεν σταματούσε σε δύο πληκτροφόρα και μια φωνή. Τη λέω την αμαρτία μου, θα προτιμούσα τα δέκα albums. Εκεί επιλέγει κανείς με σαφέστερα κριτήρια και αποφεύγει τα χιλιάδες, δόκανα και διευκρινιστικά τηλεφωνήματα.

Ας είναι! Θα εκφραστώ στα τραγούδια, όπου μπορώ να βάλω ένα συγκρότημα, ακόμα και αν έγραψε μόνον ένα με σχετική αισθητική, ακόμα και αν δεν ανήκε ποτέ στα ράφια με τον όρο της επικεφαλίδας, ακόμα και αν τα λήμματα των μουσικών εγκυκλοπαιδειών δεν τους κατέταξαν ουδέποτε στο θέμα μας! Και εσκεμμένα δεν θέλησα η δεύτερη λίστα να περιέχει κανένα από τα δέκα groups της πρώτης (όταν κρίνεται συνολικά άξιο κάποιο όνομα, τα τραγούδια εννοούνται!). Λίγες ώρες πριν λήξει η καταλυτική ημερομηνία λοιπόν και ... That’s my synthetic, poppy mind!

Ten Groups
1. DEPECHE MODE
2. TALK TALK
3. ULTRAVOX
4. PET SHOP BOYS
5. BRONSKI BEAT
6. PROPAGANDA
7. SOFT CELL
8. HEAVEN 17
9. ORCHESTRAL MANOUVRES IN THE DARK
10. BLACKMANGE

Ten Songs
1. TEARS FOR FEARS : Change
2. EURYTHMICS : Here Comes The Rain Again
3. YELLO : Lost Again
4. B-MOVIE : Remembrance Day
5. A FLOCK OF SEAGULLS : Wishing (If I Had A Photograph Of You)
6. SPANDAU BALLET : To Cut A Long Story Short
7. THOMAS DOLBY : She Blinded Me With Science
8. YAZOO : Only You
9. HUMAN LEAGUE : Lebanon
10. SUNDAY CLUB : Lies

Ελευθερία Ιωαννίδου

Τα 10 καλύτερα synth-pop group:

1. NEW ORDER
2. OMD
3. SOFT CELL
4. A-HΑ
5. DURAN DURAN
6. HUMAN LEAGUE
7. ULTRAVOX
8. VISAGE
9. HEAVEN 17
10. BRONSKIE BEAT

Και τα 10 καλύτερα singles:

1 HEAVEN 17 : Temptation
2 OMD : Enola Gay
3 CAMOUFLAGE : Love is a Shield
4 NEW ORDER : Bizarre Love Triangle
5 A-HA : Take on me
6 ULTRAVOX : Dancing with tears in my eyes
7 VISAGE : Fade to grey
8 DURAN DURAN : Notorious
9 BRONSKIE BEAT/MARC ALMOND : I feel love/Johnny Remember me
10 TALK TALK : Such a Shame

Βασίλης Παυλίδης - Τα παιδικά χρόνια ενός πρώην αρχηγού

Το 1982-83 άκουγα μανιωδώς το Studio 3-44 και τον Άκη Έβενη (να πάψουν τα σχόλια) και παρακολουθούσα με σχεδόν επιστημονική προσήλωση, για τα 13-14 χρόνια μου, το top 10 του Billboard και το αντίστοιχο βρετανικό - κρατούσα τετραδιάκι σημειώσεων και έψαχνα στα λίγα έντυπα που κυκλοφορούσαν τότε για βιογραφικά, πληροφορίες και φωτογραφίες (πιστεύω ότι θα ήμουν άλλος άνθρωπος σήμερα αν εκείνη την εποχή υπήρχε Διαδίκτυο).

Δεν κρύβω ότι η μουσική που άκουσα εκείνη την εποχή θα με ακολουθεί παντού και συνέχεια. Γράφτηκε πάνω σε έναν καινούριο σκληρό, που δεν είχε ακόμη χτυπηθεί από τους ιούς, και έχει σχεδόν ταυτιστεί με τις κληρονομικές πληροφορίες. Δεν κρύβω επίσης ότι την κουβαλάω ακόμη μαζί μου, είτε σε βινύλιο (κυρίως σε 7") είτε σε ειδικά γραμμένες CDσυλλογές. Με τον καιρό και με την σοφία που χαρίζει η σκληρή εργασία, κατάφερα να τοποθετήσω το συγκεκριμένο είδος στο σωστό ράφι της μουσικής μου βιβλιοθήκης, ορατό, προσβάσιμο, ιδιαίτερο. Εχει συνδεθεί στενά με την παιδική μου εφηβεία, τα πρώτα έντονα συναισθήματα και τα πρώτα πάρτυ.

Ψηφίζω ως δέκα καλύτερες μπάντες αυτές που αγάπησα αυθόρμητα περισσότερο και όχι τις ποιοτικά καλύτερες, σύμφωνα με κριτήρια που απέκτησα μεταγενέστερα. Διαλέγω επίσης τα δέκα καλύτερα κομμάτια μου εκτός των καλύτερων μπαντών, έτσι ώστε να τιμήσω ακόμη δέκα ονόματα εκείνης της σκηνής.

Ο ίδιος ο Άκης Έβενης ήταν υπεύθυνος που μέσα σε ένα εξάμηνο είχε γίνει στα μάτια μου ποταπός - έπαιξε ένα μεσημέρι του 1984 το “William...” των Smiths και με έστειλε έκπληκτο στην άλλη πλευρά του εξαγώνου (διότι δεν πίστευα ότι υπήρχε τέτοια μουσική). Μέχρι το καλοκαίρι του 1985 άκουγα Bauhaus και Siouxsie και είχα πουλήσει σχεδόν όλους μου τους παλιούς δίσκους (το πρώτο μεγάλο ξεπούλημα, ακολούθησαν από τότε άλλα δύο). Δυό μόλις χρόνια μετά το “Some Great Reward” ήμουν Joy Division από την κορφή ως τα νύχια.

Best Bands
1. DEPECHE MODE
2. BRONSKI BEAT
3. OMD
4. THOMPSON TWINS
5. KLAUS NOMI
6. ALPHAVILLE
7. SOFT CELL
8. HUMAN LEAGUE
9. FRANKIE GOES TO HOLLYWOOD
10. PROPAGANDA

Best Songs
1. BLANCMANGE : The day before you came
2. THOMAS DOLBY : She blinded me with science
3. MIDGE URE : If I was
4. EURYTHMICS : Sweet dreams (are made of this...)
5. NIK KERSHAW : The riddle
6. TALK TALK : It's my life
7. EDDY GRANT : Electric Avenue
8. A FLOCK OF SEAGULLS : Wishing (If I Had a photograph...)
9. BOLLAND : You’re in the army now
10. STEVE MILLER BAND : Abracatabra

Κώστας Καρδερίνης - Top of the Synth Pops

HUMAN LEAGUE [Phil Oakey]
SOFT CELL [Mark Almond]
ULTRAVOX [Midge Ure]
VISAGE [Steve Strange]
OMD [McClusky & Olazabal]
EURYTHMICS [Annie Lennox & Dave Stewart]
HEAVEN 17 [Martin Ware]
DEPECHE MODE [Vince Clark, Martin Lee Gore & Dave Gahan]
YAZOO [Vince Clark & Alison Moyet]
BRONSKIE BEAT [Jimmy Sommerville]
HUMAN LEAGUE : Don't you want me
SOFT CELL : Tainted Love
ULTRAVOX : Vienna
VISAGE : Fade to grey
ORCHESTRAL MANOEVRES IN THE DARK : Electricity
EURYTHMICS : Sweet Dreams
A FLOCK OF SEAGULLS : Wishing [If a had a photograph of you]
DEPECHE MODE : See You
YAZOO : Don't go
BRONSKIE BEAT : Small Town Boy

ΥΓ1: Δεν πιστεύω ότι μια δεκαδική λίστα μπορεί να περιγράψει μια ολόκληρη μουσική εποχή. Μπορεί όμως να κάνει μια καλή εισαγωγή σ' αυτήν, για κάποιον που θέλει να την γνωρίσει.

ΥΓ2: Yazoo είναι και τα "State Farm", "Nobody's Diary" και "Only you". Ο Vince Clark είχε ένα μοναδικό χάρισμα να διαλέγει φωνές: Dave Gahan, Alison Moyet, Feargal Sharkey, Andy Bell. Καθόλου άσχημα έτσι;

ΥΓ3: O Andy Bell έφτιαξε τους Communards με τον Jimmy Sommerville.

ΥΓ4: Τον καλό εκείνον τον καιρό, ο Neil Tennant των μετέπειτα Pet Shop Boys ήταν αρχισυντάκτης και συνιδιοκτήτης του Smash Hits. Του περιοδικού που με γαλούχησε μουσικά και μούμαθε αγγλικά. 

David X

Δεν είναι σοβαρός αυτός ο Μπάμπης. Νεκρολογία ζήτησε να συγγράψουμε, άκου synth-pop. Που το σκέφτηκε. Εκτός αν κάνει πλάκα στον Καραμπεάζη. Μάλιστα σκεφτόμουν να στείλω το κείμενο μια μέρα μετά την προθεσμία.

Τα 80s έβριθαν από ταλεντάρες, και να πας να ασχοληθείς με τους ατάλαντους. Ήμαρτον.

Τες παν. Ο όρος, ως συνήθως, εφευρέθηκε από τα βρετανικά μίδια [ΜΤV, μουσικά έντυπα, κλπ]. Σε μια στιγμή που ήδη είχε αρχίσει χοντρό νταραβέρι με τους υπολογιστές, που το στούντιο άλλαζε μορφή, προσφέροντας άπειρες δυνατότητες [πολυκάναλες ηχογραφήσεις, ηχητικά εφέ], που τα μουσικά είδη είχαν αρχίσει να χάνουν την σημασία τους, που οι Clash έπαιζαν ότι είδος μουσικής μπορεί να φανταστεί κανείς, οι Cure επίσης, [αν και είχαν ξεκινήσει ποπ] που ο Brian Eno είχε αποσαφηνίσει και ονομάσει την Ambient, που η dub και η αφρο Τζαμάικα έδειχναν το δρόμο του sampling, που, που, που, ... Η εξέλιξη της ηλεκτρονικής μορφής της μουσικής ήταν δεδομένη, δεν χρειαζόταν τους πόπερς για επιβεβαίωση.

Το post-punk ήταν τέχνη που ψαχνόταν, έβγαλε κορυφαίους μουσικούς. Το new wave ήταν πιο απλοϊκή ποπ κάποτε και ροκ, πολλές φορές με προτάσεις ενδιαφέρουσες και φρέσκες. Σε φαινόμενα σαν την synth-pop [εμπορικότερο παρακλάδι του new wave], πρέπει να αναζητήσουμε την αρχή της ασχετοσύνης, κακοδαιμονία που δέρνει μέχρι σήμερα την σοβαρή ποπ-ροκ δισκογραφία.

Αστέρες και αστεράκια για κατανάλωση μιας μέρας, ενός μήνα. Εφήμερα περιστασιακά ονόματα ανακύκλωσης, σε ΜTV, ραδιόφωνα, ΜΜΕ. Εφηβικά συγκροτήματα που δεν ήξεραν ακόμα τι έχουν κάτω απ το βρακί τους.

Σήμερα έχουμε Britney Spears, Christina Aguilera, Les Ketcup, Boys and girls bands...

Τότε είχαμε : Culture Club, Classix Nouveaux, Bluebells, Basement-5, Adam Ant, Voice Farm, Spandau Ballet, Wham, Bananarama, Haircut 100, Erasure, ... Γεννήθηκαν για να χαίρονται τα βρετανικά ταμπλόιντ. Και μη χειρότερα. Παρόλα αυτά κινούνταν σεμνότερα από τους σημερινούς αντίστοιχους ατάλαντους.

Φυσικά η καλή ποπ των αρχών του 1980 ήταν πιο ευφυής από τα σημερινά σκουπίδια. Αλλά όταν παράλληλα λειτουργούσε η επαναστατική [σε λόγο και έργο] σκηνή του πανκ, μετά πανκ, συν τα ηχητικά ποπ πειράματα ... My Life in the Bush of Ghosts [1981!], όταν η μουσική γινόταν περισσότερο «ρευστή»... Όταν το studio γινόταν εργαστήριο ήχων...

Άλλη ιστορία έχω εγώ στο μυαλό μου για την εξέλιξη της ηλεκτρονικής μουσικής γλώσσας.

Ναι, οι Kraftwerk ήταν φετιχιστές του ήχου, πρωτοπόροι της ηλεκτρονικής ποπ, μινιμαλιστές, με εμμονές πάνω στη καθαρότητα του ήχου, με αποτελέσματα το ξέδομα σε χορό. Την έψαχναν, γιορτάζοντας την τεχνολογική ουτοπία. (The Man Machine{1978} & Computer world{1981}) Ταυτόχρονα και νωρίτερα το progressive και πολύ περισσότερο το γερμανικό kraut [Can...] είχαν χρησιμοποιήσει κατά κόρο synthesizers. Το αναπόφευκτο ήταν η ανάμειξη της νέας τεχνολογίας στην μουσική. Ήδη ο Brian Eno από το 1971 είχε μετατρέψει τον ήχο των Roxy Music. Ο ίδιος επίσης επιμελήθηκε δίσκους των Talking Heads αλλά και των Ultravox, Cluster, Harold Budd, Devo. Και ο Eno [σαν σοβαρός μουσικός] πειραματιζόταν συνεχώς. Ο David Bowie επίσης, από πολύ νωρίς, ήταν και ηλεκτρικός [περίοδος Βερολίνου – πάλι Eno]

Η σχολή του Detroit δημιουργούσε την τοπική techno. [Juan Atkins, Carl Craig, Derrick May, Model 500]

Στα 80s μπορούσες επίσης να ακούσεις, ενδεικτικά {και στην Βρετανία μόνο}
pub-rock & mod [Dire Straits, Jam],
punk-rock [Clash, Damned, Fall, Pistols, New Model Army],
experimental electro [Art Of Noise, Yello {Ελβετοί αυτοί}, Wire, Jah Wobble],
punk-folk [Band Of Holy Joy, Pogues],
punk-pop [Buzzcocks, Three Johns, Vibrators]
dark-punk [Alien Sex Fiend, Bauhaus, Cult, Cure],
anarcho-punk [Crass, Subhumans]
industrial [Cabaret Voltaire, Coil, Psychic Tv, Throbbing Gristle],
free punk [Anti Group Conspiracy, Clock DVA],
heavy metal [Iron Maiden, Motorhead]
dance-rock [A Certain Ratio, ABC, Japan],
progressive-rock [Fish, Marillion],
dream electro [Cocteau Twins, This Mortal Coil],
psychedelia [Echo & The Bunnymen],
ska, dub & reggae [Dub Syndicate, Fine Young Cannibals, Madness, Marley, Black Uhuru, UB40, Specials],
funk and soul, [Shriekback, Simply Red, Tears For Fears], lite-jazz [Everything But The Girl, Sade, Scritti Politti, Style Council]
pop [Faithful, Jazz Butcher, Prefab Sprout, Smiths, Squeeze]
Από Manchester [James]
Από Ιρλανδία: [Boomtown Rats, That Petrol Emotion, U2, Undertones, Virgin Prunes]
Aπό Σκωτία: [Altered Images, Aztec Camera, Blue Nile, Lloyd Cole, Del Amitri, Simple Minds]
Και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού [Bruce Springsteen, Prince, Dead Kennedys, Lou Reed]
L.A. Power-pop [Bangles (LA)] The B-52s
New York: disco-punk [Blondie, David Byrne, Talking Heads, Liquid Liquid, Madonna] Laurie Anderson... κλπ, κλπ.
Για να καταλάβουμε δηλαδή τι εναλλακτικές προτάσεις ακρόασης υπήρχαν αρχές των 80s.

Παρόλο ότι υπήρχαν αρκετά καθαρά κιθαριστικά συγκροτήματα [ειδικά στο σκληροπυρηνικό ροκ], οι περισσότεροι χρησιμοποίησαν και synthesizers. Έπεσα στην λούμπα της αναφοράς μουσικών κατηγοριών για να προβοκάρω αυτά που γράφω.

Να το ξαναγράψω, σχεδόν ΟΛΑ τα συγκροτήματα μετά το πανκ χρησιμοποίησαν drum machines η synthies. H επιστροφή στο εναλλακτικό ροκ ήρθε πρώτα από την Αμερική [1983 - Dream Syndicate, REM] και μετά από την Αυστραλία {1984 – Go Betweens, INXS, Triffids]. Αλλά η μεγάλη επιστροφή έγινε με Bruce Springsteen - Born In The USA [1984 που όμως χρησιμοποίησε και πλήκτρα] . Ταυτόχρονα Smiths, U2 στην Αγγλία.

Μπορούμε να ονομάσουμε την εποχή 1979-1984 σαν κιθάρες εναντίον synthesizers.

Ας παραδεχτούμε λοιπόν την ύπαρξη της synth-pop, σαν αυτόνομης !!! κατηγορίας. Άλλος χαρακτηρισμός που δόθηκε «Νέο Ρομαντική Επανάσταση». [Μεγάλοι Βρετανοί και τι δεν σκαρφιστήκανε για να προμοτάρουνε τις μουσικές τους]

Σύνθεση των γκρουπ, συνήθως gay teenagers. Ιδεολογία που τα διακρίνει, τα αδιέξοδα της γενιάς Χ. Στίχος θλιμμένος, ρομαντικός με την απόγνωση και την ευτυχία να εναλλάσσονται. Μουσική, απλοϊκά ριφάκια, τρίλεπτα ραδιοφωνικά-τηλεοπτικά σιγκλάκια, υποτυπώδης χρήση της νέας τεχνολογίας, τα απαραίτητα πλήκτρα. Στυλ και εμφάνιση trendy, "ενημερωμένο". Περίοδος δράσης 1979 - 1984. [ Εδώ δώστε προσοχή, μετά το 1984 δεν υφίσταται σχεδόν ο όρος, κατηγοριοποιείται σαν electro-something]. Τόπος Βρετανία.

Συμπίπτει με την έναρξη των Ευρωπαϊκών εγκαινίων του ΜΤV, που είχε ανάγκη υλικού για το 24ωρο πρόγραμμα του.

Μουσική που έχει απαράβατο και μοναδικό σκοπό το εμπορικό χιτάκι, και χρησιμοποιεί keyboards, μετονομάζεται αυτόματα σε synth pop. Στίχος που μπορούσε να περάσει στα μέσα, ο αγαπησιάρικος. Όταν ψαχνόταν κάποιος στον στίχο αποκλειόταν από τις ράδιο-τηλεοπτικές μεταδόσεις, δεν ήταν ποπ. Σε όλους μετράει όχι ολοκληρωμένα ο δίσκος Lp, αλλά το σιγκλ που θα εισβάλει στα τσάρτς.

Αφού λοιπόν πριν αναφέραμε ένα μάτσο άσχετους, να πάμε και στους σοβαρούς.
O Gary Numan ήταν synth rocker κι όχι synth poper. Παππούς της techno. Ήταν ιδιοφυής, ξεκίνησε σαν punk-meets-Kraftwerk [1978]. Αργότερα έπαιξε gothic, metal industrial, dance. Ο στίχος του πολλές φορές ανατρεπτικός. Θα τον κατέγραφα σαν experimental. Lene Lovich "Lucky Number" [1979] εναλλακτικό ροκ με πλήκτρα, διαχείριση φωνής πρωτοπόρα, επηρέασε στα φωνητικά τους πάντες, και εξαφανίστηκε αρχές των 80ς.
Duran Duran αναδείχτηκαν μέσα από τα εξωτικά video clip τους. Dance ποπ mainstream σκηνή. Οι πιο «δημοφιλείς» αρχικά, κι επίσης αυτοί που ξεφούσκωσαν πιο εύκολα.
Thomas Dolby Ο τρελός επιστήμονας. Κιθάρα synthesizer!, και καλό marketing της εικόνας του. Αργότερα σοβάρεψε, μουσική για φιλμ κλπ.
Human League "Don't you want me?" Ποιος δεν χόρεψε τραγούδησε μ' αυτό το σιγκλ. Απλή ηλεκτρονική μελωδία με την εξαιρετική φωνή του Philip Oakfield. Επηρέασαν με την μουσική τους συγκροτήματα όπως οι Everything But the Girl, Pet Shop Boys. O στίχος τους μερικές φορές ξεφεύγει από τον κοινότυπο του synth-pop.
Pet Shop Boys. Neil Tennant φωνή, Chris Lowe keyboards, κι αυτοί ωρίμασαν με τον καιρό, ειδικότερα στον στίχο. Εμπορική χορευτική μουσική disco, house, techno, νωρίτερα από όλους.
The Buggles. "Video Killed the Radio Star", μην τους μπερδεύετε με τις Bangles (LA). Έξυπνος στίχος, μελωδική μουσική, ωραίες ενορχηστρώσεις. Ύμνοι ποπ.
Soft Cell. "Tainted Love", Marc Almond και Dave Ball. "Βρώμικη" επική μουσική από τον Ball, ιστορίες φτηνού έρωτα και απόγνωσης από τον Almond.

Για να αντιληφθούμε ότι όσοι καλλιτέχνες είχαν ανησυχίες διαφοροποιήθηκαν από την απλή εμπορικότητα, έχουμε ένα καλό παράδειγμα στον Marc Almond που συνεργάστηκε με τους πατέρες του industrial, Throbbing Gristle. Όταν οι τελευταίοι τόχαν διαλύσει {φτιάχνοντας τους Psychic TV, και τους Coil}, τραγούδησε και για τους δύο. Επίσης πριν κάνει σόλο καριέρα συνεργάστηκε με Foetus, Nick Cave κ.α.

Japan. David Sylvian. Gentlemen Take Polaroids [1980], σοφιστικέ, στιλάτο, ατμοσφαιρικό post glam, electro. Κακώς το αναφέρω σαν synth pop.
Orchestral Manoeuvres In The Dark. "Enola Gay". Η ατομική βόμβα σε ποπ στίχο. Έκπληξη... και τι πιασάδικο κομμάτι. Βαθμολογία 10!.
Ultravox. "Vienna"... Classic Brian Eno?
Alphaville "Big In Japan" από το άλμπουμ τους "Forever Young". Μιμούνται καλούτσικα τους Cure [1984], όταν οι Cure θεωρούνταν ήδη θεοί ...
Men Without Hats. Aπό τους πιο κάλτ της κατάστασης.
Yello. Deiter Meier. Τώρα τους Yello κάποιοι τους θεωρούν synth popers, επειδή είναι γενικά ηλεκτρονικοί [έπαιξαν από Latin μέχρι light jazz]. Διαφωνώ, αλλά καταγράφω το "Vicious Games" με το οποίο έχω την καλύτερη σχέση dancewayz.
Howard Jones "What Is Love".
Berlin "Take My Breath Away".
Eurythmics. Καλή ακουστική μπαλάντα, ειδικά στο μεταχρονολογημένο live τους. Θα τους κατέγραφα καλύτερα σαν σκέτη καλή ποπ. "Sweet Dreams (Are Made of This)" και "Here Comes the Rain Again" η synth pop παρακαταθήκη τους. 
Klaus Nomi "Total Eclipse"

New Order η ή συνέχεια των Joy Division.
Οι Joy Division ήταν η πιο επιδραστική post-punk μπάντα, η πλησιέστερη εκδοχή των Doors στην punk. "Love will tear us apart", με την φωνή του Ian Curtis [μετά την αυτοκτονία του], και αμέσως μετά, αλλαγή ύφους και ονόματος. Πρώτος δίσκος το 1980, αποτυχία, [γιατί κυκλοφόρησε σχεδόν ταυτόχρονα με το αφιέρωμα στους Joy Division].
Με το "Temptation" κατάφεραν να φτιάξουν τον μοναδικό και ιδιαίτερο electro ήχο τους. "Blue Monday" το σιγκλ που τους καθιέρωσε, οι πωλήσεις του μέχρι σήμερα αξεπέραστες.
Και από μουντοί μπήκαν στον χορό...
Αλλά, όπως όλα τα μεγάλα συγκροτήματα, [και εδώ στηρίζω ότι γράφω] δεν έπαιξαν απλά synth-pop. Έχουν ατμόσφαιρες Cocteau Twins, το post goth των Cure, είναι απεγνωσμένα ηδονιστικοί, έχουν ποιοτική ποικιλία κάτω από την νέα ταυτότητα.
Από το 1988 ασχολήθηκαν με το club τους στο Manchester, το περίφημο Hacienda, που μεταμορφώθηκε σε σκηνή για το Acid House. Αλλά, αν καθορίσουμε ημερομηνία λήξης [όπως πρέπει άλλωστε] το 1984 για την synth-pop τότε δεν πρέπει να ασχοληθούμε με την εξέλιξη του γκρουπ.

Depeche Mode. Αυτοί ωρίμασαν με τον καιρό. Είναι ειρωνεία που οι αναγνωριζόμενοι σαν οι ηγέτες της synth-pop ξεκίνησαν έφηβοι με τρεις κιθάρες!!!. Το καλό είναι ότι αποτελούσαν το αντεργκράουντ της εποχής, επίσης το ότι υπέγραψαν σε ανεξάρτητη εταιρεία [Mute].
1981. "Just Can't Get Enough" απόλυτος ποπ χορευτικός ήχος, "New Life" νεορομαντικός ύμνος που χιλιο-χορεύτηκε κι αυτό, στο Tango, στο Basement, στην Amnesia [κλαμπ της δεκαετίας του 80 στην Θεσσαλονίκη]
Μετά το 1981 αποχωρεί ο Vince Clarke φτιάχνοντας πρώτα τους Yazoo με την Allison Moyet και αργότερα τους Erasure.
Πίσω στους Depeche. Μου άρεσε πολύ τότε το "Leave In Silence" ένα mid-tempo pop κομμάτι από τον δίσκο τους Broken Frame [1982].
Πιστεύω ότι η ωριμότητα τους κατακτήθηκε με την προσθήκη του Alan Wilder, μουσικού με παιδεία [τέλος 1982], σαν τρίτου στα πλήκτρα. Ο ήχος στα synthies βελτιώθηκε αισθητά, τα drum machines ακούγονταν πιο μελωδικά πιο industrial. Υπήρξε βελτίωση και στην σύνθεση και στον στίχο. Διαφοροποιούνται από τον υπόλοιπο συρφετό.

Το 1983, [Αγγλία της Θάτσερ], δηλώνουν σοσιαλιστές με τον στίχο του "Εverything counts" από το άλμπουμ τους "Construction time again". Αλλού στο άλμπουμ, έχουμε και πνευστά. Που πήγε το απλοϊκό synth-pop;
Το 1984 τέταρτο Lp, "Some Great Reward", επιτυχία και στην Αμερική, με τα σιγκλς "People Are People", "Master and servant", σαδομαζόχ industrial, "Blasphemous Rumours" για το οποίο κατηγορήθηκαν σαν άθεοι.
1985 "Shake the disease", μόνο σε σιγκλ. Δυνατό κομμάτι.
Αλλά τα καλύτερα και σοβαρότερα ακολούθησαν.
Μετά το "Music for the masses" άρχισε να ξεκαθαρίζει το κιτς τοπίο των αρχών των 80s. Και με το "Violator" έγιναν πιο alternative ροκ και ηλεκτρικοί, την σύνθεση και τον ρυθμό τον ακολουθεί πλέον και νόημα. Ξεπεράσαμε όμως το καταραμένο 1984 κατά αρκετά χρόνια. Εκτός θέματος.

Φανερό είναι ότι όλα τα σοβαρά συγκροτήματα δεν έπαιξαν μόνο synth-pop. Αρχικά, ενδιάμεσα η μεταχρονολογημένα άλλαζαν τον ήχο τους στις κατευθύνσεις που τους πήγαινε ο καιρός τους. Συνολικά η εποχή 1979-1984 σαν ποπ-ροκ με πρωτόλεια πλήκτρα έχει βγάλει καμιά 50αριά κλασικά σιγκλς. Όχι και λίγα.

Σήμερα πλάκα έχουν οι αναβιωτές της synth-pop. Έχουν και κίνημα που τ' ονομάζουν Electroclash. Το 2002 κέρδισαν πολλούς οπαδούς, ειδικά σε Γερμανία. Λόγω του ότι η Γερμανία έβγαλε τους Kraftwerk, «δικαιούνται δια να ομιλούν». Προηγήθηκε η αναβίωση του 'wave' [Apoptygma Berzerk, VNV Nation κλπ] πάλι synth-pop, πάλι από Γερμανία.

Fischerspooner, Felix Da Housecat, Chicks on Speed, Miss Kittin και Hacker, Zoot Woman, Ladytron. Ανακυκλώνουν όλα τα γνωστά κλισέ του new wave, φωνητικά βαριεστιμάρας, μελωδίες φτιαγμένες με 2 νότες, ξεφτίλα μινιμαλιστικά ευρήματα, vocoder και ειρωνεία, ρομποτικά φωνητικά, νεοκίτς.

Ο "Frank Sinatra" της Miss Kittin μου είναι συμπαθητικός [το άκουσα πριν 3 χρόνια να παίζεται σε dj set του Tegnalia], ειρωνεία υπάρχει επίσης στα "Seventeen" των Ladytron, "Euro Trash Girl" των Chicks on Speed, αλλά κάτι άσχετα που μου βάζει να ακούσω καμιά φορά ο Ρύκιος, δεν ακούγονται. Βαρεμάρα από το εκνευριστικό στυλιζάρισμα, είναι η αίσθηση που αποκομίζεις. Άκουσα και μια διπλή συλλογή του gigolo DJ Hell, τα ίδια ... Προφανώς τους λείπουν ακόμα οι ιδέες ...

Αν καταλάβαινα και τι προάγεται μέσα από την φιλοσοφία του πομπώδους [ακόμα και στο όνομα] Electroclash, τότε θάμουν ευτυχής. "Back to basics?", το ότι "είμαστε υπεράνω;", ότι "σήμερα και τα σκουπίδια μπορούν να παίζουν, αν καταλαβαίνεις την ειρωνεία και τις αναφορές;", ότι "όλα είναι βαρετά, άρα γιατί όχι και η μουσική;". Πάντως ο στίχος του είναι πιο ψαγμένος από της Aguilera.

Εκτός κι αν περιμένουν τον εμπνευσμένο που θα τους φτιάξει το είδος. Aς πούμε τους επόμενους πρώιμους Depeche, ή καλύτερα τους επόμενους Kraftwerk.

Βέβαια η αναζήτηση συλλογικής ταυτότητας μέσα από trendy «νέα κινήματα» ήταν πάντα κινητήρια δύναμη στην τέχνη. Ταυτίζομαι άρα υπάρχω. Ίσως να μιλάμε για την μουσική της Generation Z [προερχόμενης από την Χ,... εικοσάρηδες του 2000]. Ίσως μας ξαναχρειάζεται λίγος μινιμαλισμός. Ίσως ακόμα είναι νωρίς...

Ήμουν πάντα κατά των αναβιωτών, ειδικά σε μουσικά είδη που έκαναν τον κύκλο τους. Στο ρευστό που είναι η ηλεκτρονική μουσική σήμερα δεν υπάρχουν πλέον ευδιάκριτες κατηγορίες. Υπάρχουν μόνο σοβαροί και άσχετοι... Μπορεί και να κάνω λάθος...

Μπάμπης Αργυρίου - Bittersweet Synthony

α) Δέκα τραγούδια
1. Eurythmics : Sweet dreams
2. OMD : Electricity
3. Depeche Mode : Photographic
4. Bronski Beat : Smalltown boy
5. New Order : Temptation
6. Soft Cell : Tainted love
7. A Flock of Seagulls : Wishing (If i had...)
8. Human League : Being boiled
9. Visage : Fade to grey
10. Our Daughter’s Wedding : Lawnchairs

β) Δέκα ονόματα
1. Depeche Mode
2. New Order
3. Soft Cell
4. Human League
5. Eurythmics
6. OMD
7. Yazoo
8. Ultravox
9. Heaven 17
10. Gary Numan

γ) Δέκα σκέψεις
1. H μουσική ακολουθεί την τεχνολογία ή η τεχνολογία προλαβαίνει τις ανάγκες της; Ηλεκτρική κιθάρα, συνθεσάιζερ, pc προγράμματα, sampler...
2. To electroclash είναι μια φούσκα που θα σβήσει γρήγορα και δε θα συνεισφέρει ούτε ένα τραγούδι σε ανάλογες λίστες του μέλλοντος. Άλλοι αναβιωτές τα πήγαν καλύτερα.
3. Video killed the radio star. Μήπως επηρέασε και την glamour αισθητική αυτών των ονομάτων;
4. Πολλά από τα τραγούδια που είδα στις λίστες του αφιερώματος ανήκουν σε γκρουπ με διάρκεια (έστω και με αλλαγή πορείας) και όχι one hit wonders.
5. Ελληνικά synth pop γκρουπ δεν υπήρξαν σημαντικά. Τα περισσότερα της περιόδου ήταν dark-synth ή synth rock. Forward Music Quintet, Χωρίς Περιδέραιο, Rehearsed Dreams, Blue Light, Reporters...
6.Καλή πόρτα η synth pop για πιο σοβαρά ακούσματα: Fad Gadget, Wall of Voodoo, Cabaret Voltaire, Tuxedomoon, Dark Day, Laurie Anderson, electronica γενικώς.
7. Ευτυχώς δεν υπήρχε η μόδα της κυκλοφορίας remix τότε (μόνο κάνα lp version, edit, live). Θα μας είχαν τρελάνει.
8. Η Αμερική συνέχισε να ροκάρει ανενόχλητη. Το 81 κοινό και κριτικοί του Rolling Stone ψήφισαν ομόφωνα το “Tattoo You” δίσκο της χρονιάς και το 82 το “Nebraska”.
9. David έχεις πρόβλημα με την ποπ;
10. Bo Derek

Στέργιος Μακαβαίος

Δεν θυμάμαι (λόγω Αλτζχαϊμερ ή επειδή έχω καλλιεργήσει επιλεκτική μνήμη και ανακαλώ τα αγαθά και συμφέροντα) ακριβώς αν το προσκλητήριο έλεγε τα «καλύτερα» ή τα «αγαπημένα» συγκροτήματα. Εστιάζω λοιπόν στο αγαπημένα, επιδίδομαι σε κάποιες παραβάσεις κανόνων, διεύρυνση πλαισίων κατά το δοκούν και διευκρινίζω ότι η αιτιολόγηση του όρου «αγαπημένα» είναι κομματάκι δύσκολη, καθώς το «αγαπώ κάτι» ενέχει στοιχεία προσωπικά, συγκυρίες, αναποδιές, χαρμολύπη, κενό, πληρότητα, επικοινωνία, απώλεια, κυνήγι, ευθυβολία, (συν)εύρεση και όλα τα υπόλοιπα που δηλώνω ανίκανος να εντοπίσω να καταγράψω και εντέλει ποιος είναι ο ικανός να προσδιορίσει γιατί αγαπάει χωρίς να του ξεφύγει ένα κάτι τις σημαντικό;

Παραλήρημα τέλος. Στην λίστα:

JAPAN (διεύρυνση πλαισίων που λέγαμε)
DURAN DURAN (και γαμώ τα χτενίσματα)
KRAFTWERK (έχασα τα χρονικά όρια;)
THOMAS DOLBY (μουρλοκακομοίρα)
DEPECHE MODE (διαχρονικοί;)
SPANDAU BALLET (Για το πρώτο τους άλμπουμ με την αρχαιοελληνική βιτρίνα του)
SOFT CELL (στυλιζαρισμένο σοφιστικέ)
GARY NUMAN (ήταν αλλού ο τύπος)
O.M.D (για τα δύο αξεπέραστα τους)
BRONSKIE BEAT (μεταξύ μελαγχολίας και τσαχπινιάς)

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και εκ των υστέρων για την ανάγνωση.

Δημήτρης Δραγούμης

Για ορεκτικό:

Πρώτον, θέλω προκαταβολικά να ομολογήσω την άγνοια, την ανεπάρκεια και πιθανόν την ασχετοσύνη μου περί του θέματος. Στις τελικές μου επιλογές βάρυναν καθο-ριστικά οι ανεξίτηλες θύμισες και τα συναισθηματικά σκιρτήματα της εφηβείας μου, και όχι κάποια κριτήρια ποιοτικής διαφοροποίησης. Δεύτερον, εσκεμμένα απέφυγα την ανα-φορά μου σε τωρινούς εκφραστές (Ladytron, Mesh, Faint κ.τ.λ), επειδή υποβόσκει μέσα μου μια αυθαίρετη αντίληψη για τη synth-pop, που τη συνδέει χρονικά με τα early 80s. Τέλος, θέλοντας να αποφύγω τυχόν σύγχυση και παρερμηνείες του θέματος, αποφεύγω να συμπεριλάβω μέσα στη δεκάδα μου το καλύτερο συγκρότημα κατά την ταπεινή μου γνώμη, τους Devo, γιατί δεν τηρούν αυστηρά και ξεκάθαρα τις προσταγές της synth-pop σύνθεσης.

Ας περάσουμε λοιπόν στο κυρίως πιάτο...

10. ORCHESTRAL MANOEUVRES IN THE DARK : “Enola gay” Ένα τόσο εύθυμο και χαρωπό ριφάκι να συνοδεύει την εναέρια αμερικανική νεκροφόρα... σκεφτείτε ότι στον πόλεμο του περσικού κόλπου οι πιλότοι άκουγαν The Clash πριν αμολήσουν (τις βόμβες τους...)
9. A FLOCK OF SEAGULLS : “I Ran (so far away)”
Το συγκρότημα που πήγε για «μαλλί και βγήκε κουρεμένο». Μοναδική τους επιτυχία το “I Ran”, που μάλλον θα έπρεπε να μετονομαστεί σε “Gun and Run”, παραφράσσοντας το μπασκετικό όρο...
8. KRAFTWERK : “The model”
Ναι, το γνωρίζω! Φεύγουμε μερικά χρόνια πίσω, αλλά μην αγνοούμε και τους αρχιτέ-κτονες της synth-pop επιτυχίας...
7. EURYTHMICS : “Sweet dreams”
Το καλύτερο τραγούδι τους, ανταμείφθηκε στην εποχή του με την υψηλή πορεία του στα Charts (Νο2 για αρκετές εβδομάδες). Την ίδια περίοδο την κορυφή μονοπωλούσε το “Total eclipse of my heart” της Bonnie Tyler...
6. YELLOW MAGIC ORCHESTRA : “Computer game”
Η μαγική Ιαπωνική ορχήστρα χάνει πάνω στο νήμα από τους Kraftwerk το βαρύτιμο έπαθλο του «αιώνια» πρωτοπόρου και επιδραστικού στο χώρο... πάντως το “Computer game” κερδίζει χαλαρά το «Μοντελάκι»...
5. YAZOO : “Don’t go”
Ο παρονομαστής στους Yazoo ήταν πάντα το δύο. Δυο τα μέλη (Alison Moyet, Vince Clarke), δυο οι δίσκοι τους (Upstairs at Eric’s, You and me Both), δυο οι μεγάλες επιτυχίες στις Α sides έκαστου άλμπουμ (Don’t go, Nobody’s diary). Κορώνα-γράμματα...
4. NAKED EYES : “Always something there to remind me”
Ωραιότατη διασκευή Burt Βacharah-Hal David από τους Pete Byrne (μην τρελαίνεστε! καμία σχέση με το γνωστό μας David) και Rob Fisher (Ναι! αυτός των μετέπειτα συγκλο-νιστικών Climie Fisher...)
3. HUMAN LEAGUE : “Fascination”
Οι αναμφισβήτητοι αστέρες, αυτοί που κατόρθωσαν να βαδίσουν με επιτυχία πάνω στο μουσικό αυτό ιδίωμα, όσο κανείς άλλος. Το κολλητικό “Fascination” τελικά επιλέχθηκε, γιατί ήταν το κομμάτι που ήθελα πρώτο μετά από πολύ καιρό να ακούσω...
2. SOFT CELL : “Tainted love”
H Iστορία είναι γνωστή, η ερμηνευτική ικανότητα του Marc Almond πολύ γνωστή και ακόμη πιο γνωστή η τραγουδάρα... νομίζω τα λόγια περιττεύουν.
1. VISAGE : “Fade to Grey”
Γιατί άραγε αυτό το κομμάτι; Η επιστημονικά τεκμηριωμένη απάντησή μου είναι, ...γιατί έτσι μου αρέσει.

Γιάννης Κατσαντώνης

Θεσσαλονίκη 1986. Μια παρέα τελειόφοιτων του λυκείου κάθεται και απολαμβάνει το άκουσμα του “Stripped”. Γρήγορα τους δημιουργείτε το ερώτημα τι είναι ο χαρακτηριστικός ήχος που ακούγεται στην αρχή του κομματιού και οι εκτιμήσεις δίνουν και παίρνουν. Μαζί με αυτούς βρίσκεται και ο λίγο μικρότερος αδερφός του ενός, ο οποίος ξεστομίζει ότι αυτό που ψάχνουν δεν είναι τίποτα άλλο από τον θόρυβο του κινητήρα μιας μηχανότρατας. Η ομήγυρη εκλαμβάνει την, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, ορθή άποψη ως φαιδρή, και φιλοδωρεί το ευρηματικό κεφάλι του μικρού με ένα μεγαλοπρεπέστατο ‘ζήσε αιώνια. Ωραία ’80.

Πολλές παρόμοιες μνήμες προσώπων και καταστάσεων μου ξυπνάει και η απλή αναφορά ακόμα των ονομάτων του συγκεκριμένου χώρου που συνδέονται τόσο άμεσα με την απαρχή της εφηβείας μου. Βλέπεται κάποιοι από τους καλλιτέχνες που με την ευρύτερη ή με την στενότερη έννοια του όρου απαρτίζουν την συγκεκριμένη σκηνή, συνέθεσαν τα πρώτα αγαπημένα μου τραγούδια, ενώ σηματοδότησαν σε μεγάλο βαθμό τα μετέπειτα ακούσματα μου.

Κάπως αργότερα ξεκίνησε και η επαφή μου με τον μουσικό τύπο που ξεχείλιζε από τις συχνές νοσταλγικές αναφορές των αρθρογράφων του σε ψυχεδέλειες, καλοκαίρια της αγάπης ή στο πρωτόλειο punk. Και εγώ με τι είχα να αντιπαρέρθω πέρα από κάποια μακιγιαρισμένα (ή post χτενισμένα αν θυμηθώ και τους Seagulls) παιδιά που παίζανε με τα πλήκτρα? Και εν τέλει τι μένει πίσω από όλη αυτή την υπόθεση? Δεν το βρίσκω και πολύ αναγκαίο να απαντηθεί το τελευταίο ερώτημα. Έτσι και αλλιώς κάθε είδος έχει τις καλές, τις λιγότερο καλές ή τις κακές στιγμές του. Αξιοσημείωτο όμως είναι το γεγονός ότι στην δομή πολλών synth pop δημιουργημάτων βρήκαν χώρο να ριζώσουν άγουρα ακόμα τότε dance beat, γεγονός που λειτούργησε μεταβατικά στην μετέπειτα προσήλωση μεγάλου μέρους του μουσικού κοινού σε χορευτικούς ρυθμούς. Κάτι που συνέβη και με τους πολυαγαπημένους μου New Order, παρόλο που δεν έχουν θέση εδώ μιας που περισσότερο τους χαρακτηρίζει το μπάσο τους (που ως είναι γνωστό δεν αποτελεί τυπικό κομμάτι της rhythm section μα συμμετέχει αποφασιστικά κουβαλώντας την μελωδία) παρά η ανάδειξη του συνθεσάιζερ σε πρωτεύον όργανο.

Για την ιστορία η synth pop άνθισε στη μεγάλη της πλειοψηφία, που αλλού, στη Γηραιά Αλβιώνα λίγο μετά την έκρηξη του new wave. Χαρακτηρίζεται από μια απόκοσμη, μυστηριώδη αίσθηση και σε πολλές στιγμές της, που προσωπικά προτιμώ, υποθάλπτει μια όμορφη μελαγχολική κομψότητα. Το peak της βρέθηκε κάπου ανάμεσα στα ογδόντα, ογδόντα πέντε και οι κυριότερες επιρροές της ήταν ο David Bowie της βερολινέζικης περιόδου του και οι Kraftwerk.

1. GARY NUMAN
Πρωτοπόρος του είδους με μια έντονη πειραματική διάθεση να διατρέχει το σύνολο της δημιουργίας του. Βιρτουόζος όσο λίγοι στην χωροθέτηση των συνθς, σε κάποιες περιπτώσεις τα συνδύασε εύστοχα με το κλασικό πιάνο. Ίσως ο πιο επιδραστικός καλλιτέχνης της σκηνής με μια αδιάλειπτη παρουσία όλα αυτά τα χρόνια. Are ‘Friends’ Electric?
2. DEPECHE MODE
Όταν κυκλοφόρησε το “Photographic” έγιναν ένα πολλά υποσχόμενο group. Ποιος μπορούσε να φανταστεί όμως την μετέπειτα πορεία τους, τη σημαντικότατη σε ποιότητα και ποσότητα δουλειά που τους έκανε να αγαπιούνται όσο λίγα συγκροτήματα από τους πολυπληθείς φανατικούς οπαδούς τους; Επηρέασαν έναν πολύ σημαντικό αριθμό καλλιτεχνών και τα flip sides τους συγκροτούν από μόνα τους μια αξιοζήλευτη και ολοκληρωμένη κατηγορία της δημιουργίας τους. Κάπου μετά τα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα επιχείρησαν σημαντική στροφή στον ήχο τους ενώ το προπέρσινο τους πόνημα, τους βρίσκει να περιδιαβαίνουν σε πιο art pop μονοπάτια. Get The Balance Right. Σίγουρα.
3. THE HUMAN LEAGUE
Οι διεθνείς ήρωες της σκηνής, την χρονική περίοδο του δεύτερου εξαμήνου του 1982 ήταν η πιο δημοφιλής μπάντα του πλανήτη. Στα καλά τους η αστραφτερή τους παρουσία συνοδεύτηκε από ακαταμάχητα singles και από ένα “Dare”, που παρόλο δεν μου ακούγεται πια αρυτίδωτο είναι ένας όμορφος δίσκος. Από την έλευση του “Crash” και έπειτα έγιναν σκιές του εαυτού τους, αν και στην πιο πρόσφατη προσπάθεια τους κάτι πήγαν να περισώσουν, μα τι να κάνεις... Στο κάτω κάτω They Are Only Human.
4. YAZOO
Ή αλλιώς πως ο μικροσκοπικών διαστάσεων συνήθης ύποπτος βρίσκει το ιδανικό του ταίρι και μέσα σε ενάμισυ χρόνο μόνο, κερδίζουν μαζί περίοπτη θέση στο pop στερέωμα. Δυο άλμπουμ και μια χούφτα τραγούδια που σμίγουν το αλάνθαστο ηλεκτρονικό αισθητήριο του Clarke και τη μεγάλη φωνή της Moyet ήταν αρκετά. Only them.
5. SOFT CELL
Το κάθε τους τραγούδι αναπαριστά έναν κόσμο στον οποίο δεσπόζουν θλιμμένες χορογραφίες, τριπαριστές παραισθήσεις και εφήμερες ερωτικές επιθυμίες.. Και όλα αυτά ιδωμένα με ειρωνία χιούμορ και απόγνωση. Ύστερα από πολλά χρόνια ατομικών τους περιπλανήσεων ξαναενώθηκαν πρόσφατα για να δηλώσουν Non-Stop Ecstatic Dancing.
6. ORCHESTRAL MANOEUVRES IN THE DARK
Αν μη τι άλλο τα δύο πρώτα τους άλμπυμ περιείχαν όλα τα απαραίτητα δομικά στοιχεία για να γίνουν τα αστέρια της σκηνής. Σωστές επιρροές, εύστοχες αναφορές, ατμόσφαιρα, μελόδραμα, λικνιστική διάθεση, έμπνευση. Μετά, το αμερικάνικο όνειρο τους οδήγησε στο να σκαρφίζονται εύπεπτες μελωδιούλες και στην απώλεια του δημιουργικού αυθορμητισμού τους. Enola Gay.
7. A FLOCK OF SEAGULLS
Οι δύο στους πέντε άφησαν τα κομμωτικά τους εργαλεία και δοκίμασαν μαζί με τους άλλους τρεις την τύχη τους στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Δεν τα πήγαν και άσχημα σκαρώνοντας ιστορίες για απαγωγές από εξωγήινους και picture αναπολήσεις. The Story of a Young Heart.
8. DURAN DURAN
Διάσημοι και μη εξαιρετέοι τα fashion victims της σκηνής εκτός από την εξαντρίκ τους εμφάνιση διέθεταν και τα πιο όμορφα video clip. (Το “Girls On Film” η κορωνίδα). Μουσικά τώρα το “Rio” αρκεί για τα απαιτούμενα διαπιστευτήρια ενώ πάντα μου δημιουργούνταν η απορία αν με την συμβολή του Stephen Duffy, που ξεκίνησε μαζί τους, θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το status του teeny pop idol.
9. EURYTHMICS
You were working as a waitress in a coctail bar, When I met you.
Εδώ μάλλον ο Phil Okey δεν αναφέρεται στην πρώτη συνάντηση ενός ζευγαριού που έμελλε να γίνει από τα πιο διάσημα ντουέτα. Synth Pop ήχος με έμφαση στο δεύτερο συνθετικό, διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του mainstream της εποχής τους. Sweet Dreams (are made of this).
10. LADYTRON
Και όμως έχει παρόν και μέλλον και μάλιστα από νέα ονόματα. Τα πιο γνήσια πνευματικά τέκνα του Marc Almond και του Dave Ball είναι εδώ για να μετουσιώσουν τις γονικές ορμήνιες με συναρπαστικό τρόπο.
They only want you when you’re 17
When you’re 21
You’re no fun.

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
1. DEPECHE MODE : But Not Tonight
2. YAZOO : Nobody’s Diary
3. THE HUMAN LEAGUE : Mirror Man
4. PROPAGANDA : Duel
5. CHINA CRISIS : King In A Catholic Style
6. SOFT CELL : Say Hello, Wave Goodbye
7. A FLOCK OF SEAGULLS : Wishing (If I Had A Photograph With You)
8. VISAGE : Fade to Grey
9. OMD : Electricity
10. MARTIN GORE : Compulsion

P.S. Τελικά ποτέ μου δεν έμαθα αν ο μικρός έμαθε για την αδικία που διεπράχθη σε βάρος του.

Γιώργος Κοτσώνης

 HUMAN LEAGUE : Ξεκίνησαν με σχεδόν καθαρόαιμο new-wave, συνέχισαν με δύο κοπελλάρες (άλλο ήθελα να πω αλλά αφήστε το...) στη σύνθεσή τους και το “Don't you want me” ν'ακούγεται ακόμα ευχάριστα μια εικοσαετία μετά... Το κλου βέβαια ακούει στο όνομα “The Lebanon” (ακούστε το “Icon” των Siouxsie & the Banshees και κάντε μια σύγκριση στις κιθάρες).
- EYRYTHMICS : Το “Sweet dreams” ήταν σίγουρα στις επιλογές για τις πρώτες κασέτες που είχα ‘γράψει’ σε κάτι απίθανα δισκάδικα στα γυμνασιακά χρόνια. Ίσως το ‘Here comes the rain’ να μ'αρέσει ακόμα περισσότερο,όπως και τα ‘Thorn in my side’ και ‘When tomorrow comes’ την εποχή της ακμής τους.
- VISAGE : Τι κοινό έχουν οι Visage με τους Metallica και τους Radiohead; Οι μεν ξεθωριάζουν στο γκρι, οι δε στο μαύρο και οι τελευταίοι στο πνεύμα του δρόμου... Είναι απίστευτο αλλά το θυμάμαι όταν πρωτοβγήκε (ήμουν διακοπές στο Σταυρό), με κείνη την εκπληκτική εισαγωγή στα γαλλικά, την σχεδόν αλλόκοτη, γλυκόπικρη μελαγχολία του και την αίσθηση ελεγείας για κάτι που χάνεται. Ως φόρο τιμής, παρακαλώ σταματείστε την ανάγνωση για ένα λεπτό.
- ULTRAVOX : Οι προτιμήσεις μου συγκεκριμένες: ‘Vienna’ (σχεδόν όλο το LP), ‘Hymn’ (απ'το ‘Quartet’), ‘Lament’ (απ'το ομώνυμο LP) και οι ευχαριστίες μου θερμές προς τον Midge Ure, ενός εκ των δύο συνθετών του μαγικού ‘Do they know it's Christmas?’...
- A FLOCK OF SEAGULLS : Ώστε ζητά ο φίλτατος babis αναφορά σε group όπως αυτό; Επιτέλους δικαίωση! Όσοι έχουν υπάρξει αυτήκοοι μάρτυρες των ομηρικών μας φιλονικιών (λαμβάνουσες χώρα εντός του rollin under πολυχώρου) θα κατανοήσουν πλήρως το νοηματικό υπαινιγμό του άνωθεν ρηθέντος. Διότι, αδέρφια, μπορεί οι δύο στους τέσσερεις να ήταν κομμωτές, μπορεί ειδικά το μαλλί του νεοκυματικού πιονέρου Mike Score ν'αποτελεί συνδυασμό Νιαγάρα και Πυραμίδος του Χαίοπος ΑΛΛΑ... ηχοκαμβάδες όπως “What am I supposed to do?”, “Telecommunication” (η disco των ονείρων μου), μεταξύ άλλων, δείχνουν ότι αυτή η μπάντα, μ’ ένα φρέσκο και πρωτότυπο ηλεκτροήχο, δεν ξεχώρισε μόνο για την κόμη της. Λοιπόν, γυρίστε σπίτι, κλειστείτε στο δωμάτιό σας, σβήστε τα φώτα, κλείστε τα μάτια κι αφήστε τη φαντασία σας να πετάξει σαν ένα σμήνος γλάρων... ή απλά να τρέξει, σαν μια επιθυμία, ανεξίτηλη στο μυαλό όσο μια φωτογραφία...
- PROPAGANDA : Η ιστορία έχει ως εξής: Έξοχο γερμανικό κουαρτέτο (δύο άρρενες με δύο τύπισσες) κάνει ένα θαυμάσιο ντεμπούτο με το 'A secret wish' και pop κομψοτεχνήματα, όπως τα “P-Machinery”, “Dr Mabuse” και “Duel”. Και κει που είμαστε γεμάτοι ελπίδες για τη συνέχεια, εγγλέζος ΄μουσικοκριτικός΄(sic) πλευρίζει μία από τις δύο δεσποινίδες, της γεμίζει-σύμφωνα μ'όλες τις ενδείξεις-το κεφάλι με ιδέες που παραπέμπουν απ'ευθείας στον βιβλικό Αυνάν, η δεσποινίδα (που έχει γίνει πια κυρία-σύζυγος του μουσικοκριτικού) αποφασίζει ότι είναι η φίρμα της υπόθεσης, το group μοιραία διαλύεται κι η ματαιοδοξία πιστοποιείται ως μία μέγιστη εχθρός της ανθρώπινης φύσης...
- ALPHAVILLE : Θα το πω ευθύς εξαρχής: Χρησιμοποιώ στιγμές όπως το “Sounds like a melody”, το “Forever young” και πάνω απ' όλα το ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟ “Big in Japan” όταν μου 'ρχονται στο μυαλό εποχές όπως τα χρόνια του γυμνασίου. Κι ίσως είναι ένας όμορφος μανδύας για να καλύψει πολλά... τα τόσα άχρηστα μαθήματα απ'τα οποία δε μου 'χει μείνει ουσιαστικά τίποτα, συμμαθητές που έσπευδαν για το΄θεανώ΄ή άλλου είδους οίκους (η πρώτη φορά που γίνεσαι άντρας είναι κει, η δεύτερη στο στρατό - κάπως έτσι εξηγείται το γιατί ο στρατός θεωρείται μπουρδέλο), 'πρώην' κοπέλλες μεταλλαγμένες σε ΄γκόμενες΄(ω της χυδαίας λέξεως..) που μ' ένα άθλιο μηχανάκι τις έκανες δικές σου (για δυό-τρεις μέρες, έστω).. Alphaville, λοιπόν, αν με ρωτήσετε τι (θέλω να) θυμάμαι από κείνα τα ωραία χρόνια...
- BRONSKIE BEAT : Δύσκολη στιγμή.. Δύσκολο να εκφραστείς.. Γιατί 18 περίπου χρόνια πριν, όταν πρωτοείδα το clip του “Smalltown boy” ούτε που φανταζόμουν πόση ανατριχίλα θα μου προκαλούσε αργότερα.. Η αλήθεια να λέγεται, αδέρφια, μεγάλωσα κι εγώ σ' ένα περιβάλλον όπου η έννοια 'ομοφυλόφυλος' παρέπεμπε σε κάτι σαν εξωτικό ανθρωποειδές και πάντως σίγουρα όχι σε συνάνθρωπο με τις όποιες ιδιαιτερότητες. Και ίσως να γράφτηκε για την (αληθινή) ιστορία ενός τέτοιου παιδιού που αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι του (συγκλονιστικό το video-clip, με τα μέλη του group να υποδύονται ουσιαστικά τους εαυτούς τους), ίσως να το 'νιώθει' περισσότερο ένας άνθρωπος με παρόμοιες ιδιαιτερότητες ΟΜΩΣ η Μεγάλη Τέχνη είναι δω.. Αυτή που δε χωρίζει τους ανθρώπους αλλά τους ενώνει-μέσω της τραγικής συνειδητοποίησης ότι ο πόνος σ'αυτή τη ζωή είναι κοινός για όλους μας ανεξαιρέτως.. Αυτή η θλιμμένη κραυγή μ'άγγιξε, μ'ανύψωσε, με πόνεσε, μ'άλλαξε τρόπο σκέψης, με δάκρυσε, με λύτρωσε.. Ίσως γιατί κατά βάθος επιζητούμε τη συμφιλίωση μ'αυτό που μας φαίνεται διαφορετικό, στην οποιαδήποτε μορφή του, στα πλαίσια κατανόησης του γρίφου με τ' όνομα 'άνθρωπος'. Που δεν πάυει ν'αποτελεί τίτλο τιμής, δικαίωμα στον οποίο έχουμε όλοι μας.