Τα 10 γκρουπ που μου άλλαξαν τη ζωή

Κοιτάζοντας τα ονόματα των δέκα γκρουπ που ετοιμάζομαι να σας αποκαλύψω, προσέχω πως τα εννιά απ'αυτά τα γνώρισα όσο ακόμα βρισκόταν εν ζωή, τα περισσότερα μάλιστα την εποχή που κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο. Μόνο ένα όνομα γνώρισα πολύ μετά το τέλος της καριέρας του, πολύ μετά το τέλος της ζωής του.

Είχα από μικρός μια αχίλλειο πτέρνα για τα μπαλαντομελαγχολικά και προσπαθούσα να παρηγορηθώ με τους Simon & Garfunkel (το κλασικό best, αργότερα προστέθηκε και το best του πρώτου), Neil Young (έχω ακόμα ένα κακοφτιαγμένο βιβλίο με στίχους του), Donovan, μέχρι που μαζί με ένα φίλο διαβάσαμε συνέντευξη του Mark Eitzel που μνημόνευε τον Nick Drake σαν μεγάλη του επιρροή κι αυτός αποφάσισε να παραγγείλει το τετραπλό box "Fruit tree" με τα άπαντά του. Τώρα πολλοί μπορεί να υποστηρίζουν πως είναι ο καλύτερος στο είδος του, ο Καρυωτάκης του rock, αλλά τότε ήταν άγνωστος και οι πληροφορίες γιαυτόν ελάχιστες. Ακόμα κι ο Πετρίδης που τόλμησε να βγάλει κι εδώ τη συλλογή του "Heaven in a wild flower" το έχει σκυλομετανιώσει αφού το 90% της ποσότητας σκοτώθηκε στο Μοναστηράκι. (Ανοίγω παρένθεση για να σας ενημερώσω πως δεν πρόκειται ποτέ να δείτε Nick Drake "ζωντανό" αφού, όπως διάβασα κάπου πρόσφατα, δεν υπάρχει σε κανένα φιλμ ή βίντεο). Ένας εσωστρεφής, ντροπαλός, αγοραφοβικός τύπος και μεγάλος συνθέτης, ή για να το πω χωρίς σάλτσες, ότι ήταν οι Beatles γενικά, ήταν αυτός στην κατηγορία τροβαδούροι / τραγουδοποιοί. Rest in peace Nick Drake...

Είχε προηγηθεί βέβαια η σαρωτική για τη ζωή μου επιδρομή των Ramones που ανακάλυψα ακούγοντας ραδιοφωνική εκπομπή του Κογκαλίδη ο οποίος τώρα ασχολείται με τραγούδια από μιούζικαλ στην ΕΤ3. Τα παιδιά μας θα τον ευγνωμονούν άραγε για τη γνωριμία τους με τον Dean Martin και τον Harry Belafonte; Ένας άλλος γνωστός που ήθελε να "ταξιδέψει σ'όλο τον κόσμο, ακόμα και στο ψευδοκράτος του Ντενκτάς" έφερε το διπλό τους 'It's alive" που ήταν δυσεύρετο τότε και το σκίσαμε και μας έσκισε. Και φυσικά στα σχολεία της ιδανικής κοινωνίας το "Rock'n'roll high school" πρέπει να αντικαστήσει το Πάτερ ημών. Rest in peace Joey Ramone...

Σχολείο άλλωστε είναι και η ενασχόληση με τη μουσική. Άλλοι μαθαίνουν π.χ. ξένες γλώσσες προσπαθώντας να μεταφράσουν στίχους, σήμερα ένας φίλος μου αποκάλυψε πως ο τίτλος "Millions now living will never die" των Tortoise είναι σλόγκαν των μαρτύρων του Ιεχωβά, κι εγώ έμαθα για την κινέζικη Gang of four αφού γνώρισα πρώτα το συγκρότημα από το Leeds. Oι Gang of Four έκαναν τους Ramones, τους Clash και τους λοιπούς να μοιάζουν πολύ παραδοσιακοί και προβλέψιμοι, ήταν σα να έλεγαν "αφήστε τους κρετινισμούς, τον αδιέξοδο μηδενισμό, τον... Rod Stewart και τους άλλους μεγκαστάρς στην χλιδή τους, κι ας μιλήσουμε σοβαρά και προσωπικά". Και τι ήχος! Τι κιθάρα! Tι ντραμς! Κανείς δεν είχε παίξει έτσι πριν απ'αυτούς. Αν δε βρίσκετε το "Entertainment" χώστε τα δάχτυλα σε καμιά πρίζα. Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Οι Gang of Four μου άνοιξαν την πόρτα για το new wave των eighties...


Μαζί με τους Cure βέβαια. Που δε θυμάμαι πως ακριβώς τους γνώρισα. Θυμάμαι μόνο πως από τον πρώτο δίσκο προτιμούσα το "Grinding halt" και πως είχα το "17 Seconds" και το "Faith" σε μια διπλή αμερικάνικη έκδοση που λεγόταν "Happily ever after" και είναι σπάνια πια μετά την παγκόσμια αναγνώριση του Robert Smith. Μεγάλη κολόνα κι αυτός ο μίζερος τύπος στο γιαπί της ζωής μου. Ακούω το "Play for today" ή το "Forest" κι ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτόν τον συγκεκριμένο, τον τόσο απλό, τόσο γοητευτικό ήχο, δεν τον είχε επινοήσει κανείς άλλος στην ιστορία. Πόσα τέτοια κομμάτια θα προστεθούν στο παζλ της μουσικής ακόμα άραγε;

Tους Echo and the Bunnymen τους απέκτησα αφού διάβασα καλά λόγια σε δυο-τρία έντυπα. Τα "Crocodiles" και "Heaven up here" είναι από τα πιο πολυπαιγμένα μου βινύλια, μέχρι που το δεύτερο άρχισε να κολλάει στο "The disease". Νεοψυχεδελικούς τους ανεβοκατεβάζαν τότε, κι εγώ που δεν ήξερα και πολλά για το χώρο και τα sixties γενικότερα, πέρα από τα πασίγνωστα γκρουπ της British Invasion, τους Doors και λίγα ακόμα, έμεινα με την απορία πως ξεχωρίζεις ένα ψυχεδελικό κομμάτι από ένα άλλο, που μπαίνουν τα ναρκωτικά κλπ. Αυτά βέβαια δε μου στερούσαν τίποτα από την ευχαρίστηση της ακρόασης αυτού του νευρικού ήχου με το ανεξήγητο βάθος και τα γλυκύτατα φωνητικά του big Mac. Και ακόμα κι όταν αργότερα έμαθα και άκουσα (πάρα) πολλά από ψυχεδέλεια, δεν τους είδα ποτέ σαν αντιγραφείς και δε μειώθηκε διόλου η εκτίμησή μου. Δυο-τρεις δίσκοι μέσα σε εκατομμύρια άλλους, είκοσι-τριάντα τραγούδια, απίστευτο πόσα μπορεί να σημαίνουν για κάποιον. Ζίμπο, ζιμπό, ζιμπό, ζίμποοοοο... Rest in peace Pete de Freitas...

Όπως ο Ντοστογιέφσκι έγραψε το "Έγκλημα και τιμωρία", τον "Ηλίθιο", τους "Δαιμονισμένους", τους "Αδερφούς Καραμάζοφ" και... άλλα βιβλία, έτσι και οι Wipers κυκλοφόρησαν το "Is this real?", το "Youth of America", το "Over the edge", το "Land of the lost" και αρκετούς ακόμα δίσκους, αλλά με τους τέσσερεις που ανέφερα, ο ηγέτης τους (αρχηγός τους, βασιλιάς τους, αυτοκράτοράς τους - πείτε τον όπως αγαπάτε) Greg Sage, ένας μοναχικός κιθαρίστας με πρόβλημα τριχόπτωσης που τότε ζούσε στο Portland και τώρα ζει στην Αριζόνα, δικαιολόγησε το πέρασμά του από τον πλανήτη και χαράκωσε τις ψυχές μας για πάντα. Τα uptempo τραγούδια του με την απίστευτη κιθάρα, και την σπαραχτική ερμηνεία λες και πρόκειται για θέματα ζωής ή θανάτου, μεγάλωσαν, μεγάλωσαν, μεγάλωσαν γερά παιδιά. Τους πρωτάκουσα στο "Youth of America" τους λάτρεψα (όπους και αρκετούς απογόνους - Husker Du, Screaming Trees, Nirvana) κι αν ξανάρχιζα απ'την αρχή πάλι Wipers θα λάτρευα.

Οι Ολλανδοί The Ex είναι γκρουπ για κάπως μεγαλύτερα παιδιά. Μπορεί να παίζουν πανκ αλλά αν τους συγκρίνεις με τους Exploited θα προσβληθούν βαθύτατα. Η συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη είναι μια από τις 3-4 κορυφαίες σε ένα σύνολο πολλών δεκάδων μου. Οι The Ex είναι το απόλυτο παράδειγμα του Do It Yourself. Κυκλοφορούν μόνοι τους δίσκους τους, αγνοούν τα media, σκοτώνουν με τις λέξεις, σαρκάζουν, μεταδίδουν το μήνυμα μέσα από το δικό τους υπόγειο δίκτυο, είκοσι και βάλε χρόνια τώρα. Και προέρχονται από χώρα του... ευρώ μάλιστα. Προσηλυτίστηκα κι εγώ στο Do It Yourself και το ακολούθησα ευλαβικά.

Ο φιλέλλην Nick Cave με το παλιό του και το "νέο" του γκρουπ δεν μπορεί να μην έχει θέση στη δεκάδα. Στα νιάτα του ήταν ο μεγαλύτερος περφόρμερ που πέρασε ποτέ από τα ροκ πάλκα, αλλά και τώρα που υποδύεται τον Nick Cave διατηρεί κάτι από την παλιά μαγεία. Τον παρακολουθούσα στενά τα πρώτα χρόνια, πιστεύω πως κρατάει κάποιο επίπεδο μετά από τόσους πολλούς δίσκους, αλλά και να τον εγκαταλείψει εντελώς η έμπνευση το αποτύπωμα που μας άφησε στα eighties δεν θα μπορέσει να σβηστεί. Rest in peace Tracy Pew.

Οι δεύτεροι Αυστραλοί εδώ μέσα, οι Triffids ήταν το πρώτο γκρουπ που έπαιξε στο Ρόδον ενώ τα μαστόρια έξω μάζευαν τις μπετονιέρες (σκηνικό 2004;) και θυμάμαι τον ψιλομεθυσμένο David McComb μετά τη συναυλία να μας εξηγεί μεταξύ άλλων που ηχογραφήθηκε το "Lawson Square Infirmary" (δεν ήξερα τότε το Taj Mahal που ανέφερε για σύγκριση - ντροπή μου) και γιατί δε δίνει περισσότερα τραγούδια στην Jill Bert. Από τότε που σταμάτησαν να υπάρχουν, τους νέους Triffids ψάχνω ουσιαστικά σε κάθε νέο γκρουπ - ευγενική μουσική έξω από σχολές και τραγούδια με εκκωφαντική προσωπικότητα. Rest in peace David McComb...

Kοιτάζοντας τη λίστα με τα εννιά γκρουπ που μόλις σας αποκάλυψα, διαπιστώνω πως κανένα δεν διαθέτει τραγουδίστρια. Ευτυχώς έρχεται η Liz Frazer των Cocteau Twins για να σταματήσει αυτή την ανδροπαρέλαση. Των Cocteau που πέρασαν μια φορά κι έναν καιρό απ'την πρώτη θέση του καλύτερου ποτέ γκρουπ βάθρου μου και με τα 3 πρώτα lp και τα 4-5 ep τους με έμπασαν σε έναν άλλο κόσμο αρμονίας και ομορφιάς και αν σκεφτείς πόσα ethereal γκρουπ εμφανίστηκαν μέσα στα τελευταία δεκαπέντε χρόνια καταλαβαίνεις πως πολλοί άλλοι Μπάμπηδες και Μπαμπίνες έπαθαν την ίδια ζημιά σ'όλο τον κόσμο.