Τα αριστουργήματα της ντροπής

Ελεύθεροι - Έμαθα ελεύθερος να ζω
Δεν ξέρω ποιοι τους ονόμασαν Παπαροκάδες, (το ροκάδες δεν ήταν υποτιμητικός όρος από εφημερίδες στιλ Ελεύθερος Τύπος στα 80ς;). Προφανώς τίποτα τιποτένιοι ισοπεδωτικοί δημοσιογραφίσκοι. Καλύτερα θα τους πήγαινε Παπα Ρόκερς, Πατερόκερς, Πουρόκερς, έστω. Αφού όμως τους διέφυγε η ειρωνεία του ονόματος και το (καλο)δέχτηκαν, εμάς δε μας πέφτει λόγος. Ακόμα θυμάμαι τον Μουλατσιώτη, πόσο καμάρωνε όποτε τον καλούσαν σ' εκπομπές. Και με φοβερό black μπερεδάκι, που όμως είχα δει χρόνια πριν στο Remember στην Αδριανού. Μετά είδαμε τον ψυχοτροπικό τους παράδεισο στο Τρίκορφο Δωρίδας, στο μνημειώδες κιτς μοναστήρι με τα 1000 σήμαντρα (που όταν βαρούσαν δημιούργησαν το νέο μουσικό είδος bell noise) με γήπεδο μπάσκετ παρακαλώ, όπου ο γνώριμος ψηλός μουσάτος του συγκροτήματος συχνά νικούσε κάτι παιδάκια που τα περνούσε τουλάχιστον τρία κεφάλια.

Πάμε στην θεϊκή μουσική. Στην εισαγωγή, ένα αέρινο συνθεσαιζάρισμα. Μετά είναι αλήθεια τρομάζεις λίγο με τη φωνή, που ο παραγωγός (προφανώς οι ίδιοι, με την συγκινητική διάθεση μάθησης που έχουν στις μονές να κάνουν τα πάντα) έβαλε τόσο μπροστά από τα όργανα. Το ενδιάμεσο μεταξύ κουπλέ ρεφρέν σαφώς φέρει σφραγίδα James, εκείνη την ροκ ποπ έξαρση. Το μόνο λάθος ήταν τα βιντεοκλιπάκια με παλιομοδίτικη τεχνοτροπία 80ς, όπου η υποτιθέμενη τρομερή τηλεοπτική συσκευή του μέλλοντος θυμίζει περισσότερο την μαυρόασπρη της γιαγιάς στο χωριό.

Οκ, ο Θεός λυτρώνει και απελευθερώνει. Το ροκ όμως περισσότερο, γιατί λίγο καιρό μετά ο ψηλός Ελεύθερος καλόγερος θα αφήσει το μοναστήρι και το βαρετό μπακότερμα για την ζωή του κοσμικού. Γιατί μέσα στις ροκιές, είδε πως η Ζωή Είναι Αλλού. Αθάνατο ροκ εντ ρολλ, μόνο εσύ βγάζεις τον πραγματικό εαυτό των ανθρώπων!

Χρήστος Αυγερινός - Για τα μάτια του κόσμου
Με χαίτη στο στιλ του Σαράντη Σαλέα και μια ένρινη ερμηνεία που αφήνει μίλια πίσω τον Βοσκόπουλο - Γκερέκο (τον οποίο κατηγορήθηκε πως μιμήθηκε), ο Αυγερινός εδώ άγγιξε την τελειότητα μ' ένα άσμα απόλυτου πόνου (η Μαύρη Κυριακή που τραγουδίζει είναι η δικιά μας Gloomy Sunday) αλλά και ένδειξης τζεντλεμανικής ανωτερότητος: Μα όταν πονέσεις και κλάψει μια μέρα, που δε θα το θελα ποτέ, ποτέ αυτό, στα χέρια του κόσμου να βάλεις τη βέρα, να μοιραστείτε τον καημό. Σωστός Άρχοντα! Και στα χέρια του κόσμου να τη βάλει, κι όπου αλλού!

Εκπληκτικά γυρίσματα στα κήμπορντς (μ' έναν πεντακάθαρο ήχο που μόνο τα σκυλαδικίσια πλήκτρα μπορούν να εξαγάγουν), αυτό το στροβιλιστικό ζεϊμπέκικο με τις εμπνευσμένες ομοιοκαταληξίες [ανωτερός μου/φώς μου/κόσμου] λατρεύτηκε από τις δισκοθήκες των Γιαννιτσών ως τα μπαρ των Μολάων Λακωνίας, και το άκουσα αυτοαυτόπως από τις καφετέριες της Τσαριτσάνης επαρχίας Ελασσόνος (τόπος καταγωγής του) μέχρι τα ΚΤΕΛ Κομοτηνής. Ο ορισμός του One hit wonder: ο Αυγερινός δεν επανέλαβε ποτέ την επιτυχία του.

Κάποτε έπαιξα μπάρμαν σ' ένα πέμπτης κατηγορίας επαρχιακό σκυλάδικο κάπου κοντά στο Σιδηρόκαστρο Σερρών. Με το που μπαίνει ο Αυγερινός (το κομμάτι) ένοιωσα άτρωτος: πέταξα για πρώτη φορά, με τριπλό γύρισμα, το Τζακ Ντάνιελς στον αέρα, κι έπιασε! Στην επόμενη ριξιά, κάποιες μέρες μετά αλλού, με κάτι θλιβερά παλιοροκάδικα, το έκανα χίλια κομμάτια.

Πασχάλης - Παραδώσου λοιπόν
Έχοντας μια εμμονή με την επιστήμη της Ιστορίας είχα πάντα ένα παράπονο: ποτέ η ποπ δεν καταδέχτηκε να ασχοληθεί στιχουργικά με κάτι επικό από δαύτην. Μέχρι το 1987, στο τρομερό comeback του αειίδιου, ανάλλαχτου, αιώνιου Πασχάλη, όπου στην ίδια ποπάρα χωράει μέσα τους Κριτές του Γεδεών, τους Βίκινγκς των Θαλασσών, τους Ρωμαίους του Πέρσες, τον Τζένκις Χαν (ενώ φήμες λένε πως στην εξτέντιντ βέρσιον είναι μέσα κι οι Βούλγαροι Κομιτατζήδες).

Ακριβώς 20 χρόνια μετά, ένας Πασχάλης πάντα χαιτίσιος αλλά αμήχανος κλήθηκε να λογοδοτήσει για ένα στιγμιαίο λάθος και μερικές σπιτικές μαρμελάδες που έφτιαχνε για μια παγανίστρια. Εξαιρετικά άδικο. Δε γίνεται ο τροβαδούρος της αγάπης να εγκαλείται επειδή δεν έκανε τίποτε άλλο από το να παραδοθεί άνευ όρων, ακριβώς σ' εκείνη που είχε καλύτερη ιστορική συνείδηση, επαληθεύοντας το τραγούδι. Σαν τον Ιβάν τον Τρομερό, και σαν τον Μέγα Αλεξανδρό...

Ρόμπερτ Ουίλλιαμς - Ζήτω η Ελλάδα
Το κορυφαίο τραγούδι της Γαλάζιας Γενιάς (σε κουβά με μπογιά πέσανε; αναρωτιόταν ο Αργύρης Ζήλος σ' εκείνα τα (οινο;)πνευματώδη σχολιάκια του στον Ήχο, ανάμεσα σε σελίδες για ενισχυτές και καλωδιώσεις). Αν εγώ ένας Μη ΝουΔός αισθάνομαι τέτοια ανάταση ακούγοντας το κομμάτι, πώς θα αισθάνονται οι πιστοί του κόμματος; Πολλαπλοί οργασμοί στην Τσιμισκή και στην Τσακάλωφ; Κάποιος κακεντρεχής λέει για φτηνό αρμονιάκι που πουλούσαν τότε ακόμα και τα ψιλικατζίδικα της γειτονιάς, αλλά τον αγνοώ. Από τις σπάνιες περιπτώσεις που το ποπ κομμάτι ΔΕΝ έχει κορύφωση, αλλά μέσα σου έχεις "φύγει". Απορώ πώς οι υπέρμαχοι του τριπτύχου κράτος - θρησκεία - το άλλο ξεχνάω τι είναι - δεν το έχουν ύμνο. Αργότερα ο σεβάσμιος Ρόμπερτ επέμενε πως είχε δει UFO και γενικώς ήταν από τους πρώτους που είχε ασχοληθεί με το θέμα (Respecto, Roberto). Μετά βέβαια σκεφτόμουν ότι μπορεί να έβλεπε τα ΟΥΦΟ του υμνηθέντος κόμματος: πάντα εκτός τόπου, χρόνου και γαλαξία.

Οι Άσοι της Πένας (Μάκης Τριανταφυλλόπουλος) - Διακοπές
Ο άνθρωπος που είναι παντού, άλωσε και το τραγούδι! Ζαμπέτεια εισαγωγή, καρό πουκαμισάκι, κολλητός ψιλολέρας εξίσου μουσάτος ως έτερος του συγκροτήματος (δίσκος: Τζώνυ - Μαξ - Οι Άσοι της Πένας) η γνώριμη φωνή αρχίζει... Όχι, σήμερα δεν θα μιλήσει για το λάδωμα των πολιτικών αλλά για το λάδωμα της φέτας! At last! ......... ουζάκι με μεζέ/ξυδάτο χταποδάκι/λαδόκολα φτηνή/φέτα με καρπούζι/ψωμάκι ζυμωτό/σαλάτα λαδοτύρι/ξυλάκι παγωτό... Κοινώς, ένας πλήρης κατάλογος ελληνούλικων πλην συμπαθητικούλικων λεξούλων, η γνωστή ελληνική κλαψοκατάσταση, λίγη μιζέρια, λίγη μελαγχολία, λίγο έξω ντέρτια και καημοί, ντρίγκι ντρίγκι μπουζουκάκι, έλα στη παρέα μας φαντάρε, πιάσε μια ρετσίνα μπαρμπα Σπύρο, αθάνατε Μάκη...Κάθε στιγμή που στην εκπομπή σου μαλώνεις τους καλεσμένους - πολιτικούς (οι οποίοι πάντα χαμηλώνουν το κεφάλι ή το βουλώνουν όποτε τους διακόπτεις), ε βάζε και μετά το Διακοπές, να γελάει λίγο το χειλάκι τους.

Αλέξια - Άσπρο Μαύρο
Τόσο ανεβαστικό, τόσο ερωτικό. Και μια άρτια σύνθεση. Το κορίτσι με τα τεράστια μάτια και την κυπριακή προφορά (αμφότερα στοιχεία ερωτικά, κατ' εμέ) διπλάρωσε τον χαριτωμένο Χαριτοδιπλωμένο που της έγραψε τις κατάλληλες συνθέσεις. Η καλύτερη εκτέλεση παίχτηκε στο ραδιόφωνο, όταν ήταν καλεσμένη σ' έναν από τους φλώρικους σταθμούς της Θεσσαλονίκης (Ράδιο Θεσσαλονίκη). Οι εκφωνητές με μια γλοιώδη φωνή κάθε φορά χαιρετούσαν τον απλό λαούλη (Καλησπέρα και σ' εσένα ταξιτζή που μου κάνεις σινιάλο, και σ' εσένα μπογιατζή με την ταβανόβουρτσα που ανηφορίζεις την Αγγελάκη - προφανώς ο μπογιατζής ήταν εν έτει 1988 καλωδιωμένος). Ε, εκεί λοιπόν παίζουν το κομμάτι στο δίσκο, ψιθύριζε η Αλέξια από πάνω, και τους τα συγχώρεσα όλα, όλα...

Διάλειμμα για διαφημίσεις
Μέσα στους σκουπιδότοπους των διαφημιστικών jingles οπωσδήποτε κρύβονται σπάνια μονόλεπτα αριστουργήματα. Επιλέγω μόνο δυο τέτοια, ένα παλιό κι ένα καινούργιο: της κολώνιας 4711 (girl group μαργαριτάριον) και το υπέροχο Όπου σαντιγί/γιώτης Γκαρνί!, αυτό το υποδειγματικό (με τρία μέρη) ποπάκι, φανταστείτε το στο κλίμα της Creation ή της Sarah, και ευ-δαιμονιστείτε!

C.C.Catch - Cause you are young
Το απόλυτο italodisco της εποχής, με στέλνει κατευθείαν στις υποσχέσεις των μετεφηβικών μου 80ς. Εξαιρετικό εύρημα οι πινελιές ηλεκτρικής κιθάρας πάνω στα σύνθια και βέβαια μια Γυναικεία Υποσχετική Φωνή που σου ηρεμούσε τις ...εχμ.... ανησυχίες της ηλικίας με λόγια όπως: You will always be so strong/you are right/don't give up... Κάποια στιγμή απογοητεύτηκα όταν έμαθα πως ήταν παντρεμένη μ' έναν από τους δυο Modern Talking (δεν θυμάμαι ποιον, τον μελαχρινό που είχε μια φορά - αλήθεια - καεί από το σολάριουμ, όπως διάβασα στην Μανίνα της αδελφής μου ή τον ξανθομπούμπουρα, με τα φρικτά, τσιριχτά βήτα φωνητικά του σ' όλα, μα όλα, μα όλα τα κομμάτια τους). Αλλά τη συγχώρεσα, γιατί σίγουρα αν τη ρωτούσα γιατί όχι μ' εμένα, θα μου απαντούσε Cause You Are Young! Τώρα που μεγάλωσα, πού είσαι ΣίΣι;

Lucia - Marinero
Σκοτεινά ξημερώματα έξω από το ετοιμόρροπο Λύκειό μου στην Κυψέλη (τι ωραίο που φαινόταν βράδυ, σκεφτόμουν, και ειδικά καιόμενο, ξανασκεφτόμουν), έχουμε μαζευτεί για πενταήμερη και η παρέα των φλώρων με τεράστιο κασετόφωνο παίζει αυτό εδώ. Τους κοιτάω σνομπιστά, έχω μαζί μου την καινούργια κασέτα με το The Top των Cure και νοιώθω ανώτερος. Και όντως το άκουσα πολύ, αλλά δεν αρκούσε! Δεν ταίριαζε με τίποτα απ' όλα εκεί, με την ντόλτσε βίτα ρε παιδί μου! Αλλά η οριστική εκδίκηση αυτού του υπέροχου, ανεβαστικότατου είδους ήρθε γλυκά και σταδιακά. Αναπολώντας εκείνη την εποχή, προτιμώ να ακούσω αυτό εδώ, που θα με στείλει εκεί, στη δική μου ψευτοφελινική χαζοβιόλικη "γύρα"! Άλλα εξαίσια ιταλοντίσκο της εποχής: Savage - Don't cry tonight, Baltimora - Tarzan boy.

Limahl - Never ending story
Οκ, οι Kajagoogoo ήταν το ελεεινότερο συγκρότημα όλων των εποχών, με τις χειρότερες κομμώσεις όλων των εποχών. Αλλά όταν έφυγε ο τραγουδιστής τους για σόλο καριέρα - προφανώς τσακωνόταν με τους υπόλοιπους για το χρωμοσαμπουάν - δεν περίμενα τέτοιο θεϊκό ποπ αριστούργημα. Συνθεσάιζερ, συνθετητές, συνθετικά, συνθοπλάστ, ένα κομμάτι που με τάραξε συν-θέμελα. Η μόνη μουσικολογικής φύσεως αντίρρησή μου ήταν πως με τόσο ζελέ και χρώματα στα μαλλάκια, δεν του πήγαινε με το αξύριστο λουκ. Θύμιζε τους άντρες που ντύνονται γυναίκες στις απόκριες αλλά ξεχνούν να ξυριστούν, άρα αυτό που βγαίνει δεν είναι ούτε άντρας ούτε γυναίκα, αλλά κάτι ανύπαρκτο (ή υπαρκτό στα πέριξ της Συγγρού). Προσέξτε το λίγο αυτό ρε παιδιά στις μεταμφιέσεις, δε το μπορώ...

και δυο τηλεοπτικά σήματα

Ζακ Ιακωβίδης - Η Λάμψη
Η μαθουσάλειος σειρά που έγινε ταυτόσημη με την έννοια "διάρκεια" δεν αγαπήθηκε μόνο από τις γριές ή τον Μίκη Θεοδωράκη (που όλοι έπεσαν να τον φάνε όταν δήλωσε πως δεν χάνει επεισόδιο, λες και δεν δικαιούται ο κορυφαίας μας Ορφέας να διαθέτει προσωπικό γούστο). Στηνόμουν κι εγώ μπροστά στη οθόνη μόνο και μόνο για τα δύο μαγικά λεπτά της έναρξης. Εισαγωγή Vangelis (τύπου 1492, επική είσοδος καρδιναλίων και ΧρηστοΠολίτιδων), κουπλέ - εγχόρδεια προέκταση, κι ένα ρεφραίν αποθέωση Μορρικόνε, μονομαχία στα φωσκόλεια νταμάρια. Πραγματικά εμπνευσμένη σύνθεση, αν την έγραφε π.χ. ο Βαντζέλις για το Alexander (όπου είχε ανεμπνευσιές) θα λέγαμε για το έπος των σάουντρακς, ενώ τώρα μόνο στο youtube το βρίσκουμε. Κι αν φύγει κι από εκεί;

Κώστας Τουρνάς - O Ανδροκλής και τα Λιοντάρια του
Υποδειγματικό casio instro σηματάκι από εκείνα που σηματοδότησαν την μουσική της βιντεοκασέτας και ολόκληρης της πρώτης πασοκικής δεκαετίας. Βέβαια ο Τουρνάς έπαιζε με τέτοια όργανα κάτι χρόνια πριν, άρα εδώ ήδη βρίσκεται στο στοιχείο του. Ταίριαζε και με την σειρά όπου ο αιωνίως συμπαθής Βουτσάς (στα mid-s του) ταλαιπωρείται από τα παιδοβούβαλά του. Αναζητείστε και τέτοια άριστα τιουνάκια στις βιντεοταινίες της εποχής - κι οπωσδήποτε όπου σκηνοθετεί ο Όμηρος Ευστρατιάδης ή παίζουν οι Σουπιάδης, Τζελέπης, Καλέση και οι ρέστοι μπέστοι.