Τα καλύτερα αγγλόφωνα #1

A Greeklish Story
του Πάνου Πανότα

Όχι, δε μας φταίξανε ξαφνικά ούτε τα ελληνοαμερικανικά σχολεία του Manhattan ούτε τα high society κολέγια της πρωτεύουσας και είπαμε κι εμείς να το ρίξουμε στο αγγλόφωνο. Εξάλλου, μετά την απελευθέρωση απ' το τούρκικο φέσι στη γαλλική στραφήκαμε αρχικά. Τι; Δεν το ξέρατε; Ναι, ναι... τα αγγλικά άρχισαν να διδάσκονται από το 1886 και δώθε..., βάλτε και τις δεκαετίες μέχρι να μπούμε στην Ε.Ε., οπότε και εξ' ανάγκης κυριάρχησαν... Εδώ, διότι ο πλανήτης ολόκληρος παντού και σε οτιδήποτε τα μιλούσε πλήθος φεγγάρια πρωτύτερα. Έτσι κι αλλιώς. Και ειδικά στη μουσική, νωρίτερα από οπουδήποτε αλλού. Οι λόγοι;

Για την Ελλάδα που ζούμε (όχι πως στην Ισπανία είναι διαφορετικοί, την πιάσατε την έμφαση) και το αφιέρωμα που αναπτύσσουμε είναι μετρημένοι, πάνω-κάτω οι εξής τέσσερις:

α) οι επί το πλείστον νεαροί μουσικοί σχημάτιζαν τα συγκροτήματα κατευθείαν υπό την επιρροή μεγάλων ξενόφερτων προτύπων -τύπου The Beatles, The Rolling Stones, Joy Division, The Cure, Nirvana- και δανείζονταν μαζί με το ύφος και τη γλώσσα ως κάτι πολύ φυσιολογικό. Πώς γινόταν κάποτε με το γάλα εβαπορέ "Βλάχας", θυμάστε,

β) εκ των ενόντων η αγγλική γλώσσα είναι η φετίχ μητέρα των pop και rock, σα μια παράδοση που δε νερώνει, ας πούμε, οπότε άλλη σκέψη (και επιλογή) δεν ετίθετο,

γ) οι μπάντες ξεκινούσαν παίζοντας πολλές διασκευές και όταν έσκαγε και καμιά δική τους ιδέα συνταίριαζε κατευθείαν με το "I am, you are, he is, ...", και

δ) τέταρτο το βάζω, υπήρχαν μικρές βλέψεις και ελπίδες για κάτι έξω από τα βαλκανικά σύνορα και τις ένδοξες βουνοκορφές μας. Μη ξεχνάτε ότι για τουλάχιστον δύο γενιές γαλουχηθήκαμε βλέποντας τους πόντους της Eurovision να μας προσπερνούν και να πηγαίνουν στους δίπλα.

Με κάθε δυνατό συνδυασμό, όλα τα παραπάνω συνέβησαν. Ωστόσο, ένα κάτι που ταλαιπώρησε επισταμένως ακροατές, γραφιάδες, υπευθύνους εταιρειών και μάνατζερ, το τελευταίο στις ελάχιστες περιπτώσεις όπου το πράγμα ήταν λίγο πιο προχωρημένο, ήταν το απαράμιλλο της ελληνικής προφοράς, που έκανε τα αγγλικά άλλη γλώσσα, λεβέντικη, επιβεβαιώνοντας πως στην gyros land η κατάσταση είναι πολύ ζόρικη.

Το άλλο, το δεύτερο, κακό με τη μουσική σ' αυτόν τον τόπο είναι οι αποκλειστικοί τραγουδιστές (που να μην παίζουν τίποτα άλλο, δηλαδή, και συχνά-πυκνά να μη ξέρουν κι από μουσική, γενικώς). Πλείστα τα παραδείγματα των απαίδευτων και μην ψάχνετε το γιατί, η συνάρτηση δε λύνεται με τίποτα. Αλλά κατά τα άλλα, ευδοκίμησε η πόζα, εξίσου όσο κι η τεμπελιά, οπότε και απορία στις όχι και τόσο σπάνιες φορές που τρώγανε εαυτούς, καταλήγοντας σε ψώνια, δεν υπήρξε - μα καθόλου όμως. Ξέρω δύο-τρία πολύ χτυπητά παραδείγματα, αλλά αφήστε τα... Και για να μη δημιουργηθεί και καμία παρεξήγηση (ώρα είναι), υπήρξαν όντως πολλές φωτεινές εξαιρέσεις. Αν δεν, σήμερα θα κάναμε άλλο αφιέρωμα, όχι το παρόν.

Όσα στραβά και να μετρήσουμε, πάντως, το απόλυτο το κατέχει η υποχρεωτική στράτευση που έρχεται και κάνει σμπαράλια τη δημιουργικότητα στο ζενίθ της. Μπροστά της όλα τα υπόλοιπα στο φουσκωμένο σύνολό τους είναι (και) ιατρικώς δικαιολογημένα.

Παρόλα αυτά, από την εποχή κιόλας των Aphrodite's Child και των Socrates Drunk The Conium η αγγλόφωνη μουσική "σκηνή" είχε βολική στράτα στα μέρη μας. Κι έβγαλε και μερικούς από τους καλύτερους μουσικούς/ συνθέτες/ ερμηνευτές (ναι!) ever.

Το να σταματήσουν οι πιο μεγάλες ελληνικές εταιρείες (στα παραρτήματα πολυεθνικών αναφέρομαι) να βλέπουν με καχυποψία το όλο θέμα, ιδίως από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '80 και μετά, δεν ήρθε από μόνο του, κάποιοι συνέβαλαν. Αυτοί ήταν οι Sharp Ties (κατά το ανάλογο των Μουσικές Ταξιαρχίες στα περί ελληνικού στίχου). Και έπεισαν συνολικά με στιλ, δυνατότητες, καλά τραγούδια (κρίμα που το "Safari Boys" δεν πήγε, είχε κομμάτια που γράφονται πολύ δύσκολα πια). Τότε βέβαια, τους έψελναν τα "εξ αμάξης" κι αυτών, περίπου αλά Raining Pleasure μετά το "Fame Story". Αλλά εδώ δεν είναι τόπος για να πετυχαίνεις, ως γνωστόν.

Διαισθάνομαι πως και στα παράπλευρα κείμενα θα πέσουν πολλά nineties κι αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι. Πολύ καλές μπάντες και υλικό υψηλότατου επιπέδου είχαμε ανέκαθεν. Τότε, όμως, αποκτήσαμε την υποδομή σε στούντιο και συνθήκες ηχογράφησης, σε μηχανήματα, σε active παραγωγούς αντί των κατ' ευφημισμό και όλα όσα άλλα χρειάζονται για να μπορούν οι μουσικοί ηχογραφώντας να δώσουν το παραπάνω στα τραγούδια τους.

Δουλεύοντας το παρόν που διαβάζετε, πέρασα από τα χέρια μου πλήθος demo-κασετών, 7'', δίσκων ξεχασμένων, κιτρινισμένων fanzines και όλα τους κρατούσαν ακόμη τη μυρωδιά της εποχής τους. Οι επιλογές μου έχουν μέσα τους αναμνήσεις που δε σβήνονται. Είναι ένας πραγματικός θησαυρός σε άλμπουμ και τραγούδια που μακάρι κάποτε να μαζέψετε. Αυτό που θα αναφέρω εν μέρει εξηγεί και το γιατί θέλετε και την ευχή γι' αυτό το τελευταίο: πολλοί τίτλοι δεν κυκλοφορούν σε σιντί (ποιο από τα λίγα labels να ρισκάρει σε επανεκδόσεις από κούνια μη προσοδοφόρες;), μεγάλο μέρος τους δε διατίθεται καν για "κατέβασμα" στο net, οπότε μια βολτίτσα στο αμέσως επόμενο παζάρι δίσκων δεν είναι καθόλου κακή ιδέα! Πού αλλού να βρει κανείς εκείνη τη συλλογή που είχε βγάλει το Semedic (με το "Ghost Eyes", το πιο αγαπημένο μου των Closer); Άσε που πολύ σπουδαία τραγούδια, σαν το "The Edge Of Town" των Gone With The Wind, φτάνουν να τα έχω ακόμη σε κασέτα γραμμένη ζωντανά στο "Αν" κάπου το 1989. Άσε τους τόσους άλλους που κατάφορα αδικημένοι δεν άφησαν τίποτα ως επίσημη δισκογραφία (Protest March, Final Solution, Mute, τρία τυχαία ονόματα αυτόματης ανάκτησης).

Στις μέρες μας, με μόλις 2-3 τραγούδια στο MySpace και κάποιες πλάτες βοηθείας μπορεί κάποιος να κινήσει τις πολυπόθητες hype αντιδράσεις, να κάνει επαφές, γνωριμίες, εμφανίσεις. Παλιότερα, για να κρατήσει στα χέρια του μια αξιοπρεπή κασέτα έπρεπε να φτύσει αίμα και να του γίνει η τρύπα μπουρί. Κι επειδή ήταν έτσι δύσκολες και εξουθενωτικές οι συνθήκες και τα κυκλώματα, τα συγκροτήματα αξιολογούσαν πρώτα τα ίδια τα τραγούδια τους και ξεκαθάριζαν το υλικό τους. Για να εκδώσουν ένα single, επέλεγαν ό,τι καλύτερο διέθεταν. Αυτό ακριβώς που τώρα γίνεται σπανιότερα, είναι και η πηγή του όποιου "φάλτσου" συμβαίνει στις μέρες μας (αν μπορεί να ειπωθεί έτσι). Όποιος πιστεύει πως ό,τι γράφει ανεξαιρέτως αξίζει, βλέπει τη λάμπα του δρόμου στραβά και υπό γωνία, είναι θέμα χρόνου να τρακάρει. Αφήστε, δε λέω άλλα, μακρηγορία και οθόνη computer δεν είναι ταιριαστό ζευγάρι. Ώρα να σερβίρω τα κυρίως πιάτα, με λίγα λόγια ακόμη στο ενδιάμεσο...

11 DISKOI

1. BOKOMOLECH - "Xero" (Lazy Dog, 1996)
2. COMMON SENSE - "Sun Comes Up" (Pegasus, 1995)
3. YELL-O-YELL - "XIII" (Smash, 1986)
4. SOUTH OF NO NORTH - "South Of No North" (Wipe Out, 1989)
5. 2 BY BUKOWSKI - "What A Long, Strange Journey This Has Been" (Poeta Negra, 2001)
6. THE REPORTERS - "Bare Hands" (Creep, 1983)
7. RAINING PLEASURE - "Nostalgia" (Lazy Dog, 1998)
8. SIGMATROPIC - "Random Walk" (Hitch-Hyke, 1998)
9. STATUES IN MOTION - "Statues In Motion" (Minos, 1983)
10. THE GROOVE MACHINE - "Destroy The Presence Of This World" (A Velvet Circus Co., 1993)
11. SLOW MOTION - "This Slow Motion" (Wipe Out, 1988)

--Το "Xero" είναι η κληρονομιά που θα 'θελε να αφήσει πίσω του κάθε συγκρότημα σε κάθε μέρος τούτου του πλανήτη. Τραγούδια με βάρος, πηγαία, αληθινά και τρομακτικά απλά μαζί, με ένα "Afraid" που μου πέφτει σα χαστούκι στο πρόσωπο όποτε κι αν το ακούσω.
-- Κι αν το παραπάνω άλμπουμ είναι το βραδινό όνειρο των δύο, το "Sun Comes Up" είναι των έξι το πρωί, μια απίθανη ισορροπία πραγμάτων που βλέπουν τα μάτια και συγχρόνως προσπαθεί να διαγράψει η φαντασία.
-- Το "XIII" πάλι, είναι ο δίσκος που άκουσα περισσότερο από τους Yell-O-Yell, ένα post-r'n'b σύνολο δραματικών τραγουδιών που ακολουθεί την τροχιά που έγραψαν οι διδάσκοντες The Birthday Party μέχρι να φτάσουν στο "Jennifers Veil" (οι δικοί μας φτάνουν στο "Drifters").


-- Ο 3ος των South Of No North είναι ο πιο ξεκάθαρος για αυτό που ήθελαν να κάνουν ως συγκρότημα. Η ώριμη γραφή πέφτει καπάκι στη σπουδαία φόρμα. Έτσι και αλλιώς μετά το "Creeping" ο πρώτος κύκλος δε θα μπορούσε να είχε συνέχεια. Πού να πήγαινε δηλαδή;
-- Οι 2 By Bukowski κατάφεραν με το ντεμπούτο τους να στρέψουν το μοιρογνωμόνιο του εγχώριου μουσικού γίγνεσθαι κατά 180 μοίρες, τον καιρό μάλιστα που μονάχα μέσω εισαγωγών ακούγαμε τέτοιου επιπέδου (συνολικά) αποτελέσματα.
-- Οι The Reporters μάλλον άθελα χαρακτήρισαν μια δεκαετία. Σε αυτούς ακούσαμε και τον καλύτερο Κώστα Ποθουλάκη που κατεγράφη σε στούντιο.
-- Το "Nostalgia", το ακριβώς πριν το μεγάλο βήμα-άνοιγμα των Raining Pleasure, πρέπει να διδάσκεται σε όλα τα καινούργια συγκροτήματα ακριβώς για αυτό που είναι, γιατί ήδη έχει αφήσει πίσω την όποια ανασφάλεια των πρώτων ημερών και εν δυνάμει υπονοεί, σχεδόν το φωνάζει, πως έρχονται τα σπουδαιότερα.
-- Το "Random Walk" υποψιάζομαι ότι υπήρχε στο μυαλό του Άκη Μπογιατζή από τον καιρό των Libido Blume ακόμη, ωρίμαζε σιγά μέχρι να μπορεί να βγει ακριβώς έτσι όπως τελικώς βγήκε.
-- Οι Statues In Motion αδικήθηκαν από τις περιστάσεις, αλλά όχι από τις συνειδήσεις και τον ίδιο τον άκαρδο χρόνο που τότε τους στρίμωξε, αλλά τώρα τους το ξεπληρώνει. Όποτε ξαναγραφτούν κομμάτια σαν τα "Let's Face The Heroes" και "Future Myth" να μου το σφυρίξετε, θα 'μαι κάπου δίπλα.
-- Οι The Groove Machine πλήρωσαν την τόλμη τους να είναι καμιά δεκαετία μπροστά από την εποχή τους. Αν σήμερα έβγαινε το "Innocent Yuppie" θα παραμιλάγανε οι πάντες, σχετικοί και μη.
-- Και τέλος, όσο και αν έχω ψάξει (και έχω, να είστε σίγουροι) άλλο παράδειγμα κοντινό, σχετικό και περίπου όμοιο των Slow Motion δε βρήκα παγκοσμίως. Τα σέβη μου στη μοναδικότητά τους, λοιπόν!

11 TRAGOUDIA (που δεν ανήκουν στα παραπάνω άλμπουμ και συγκροτήματα, δίκαιο;)

1. INTERSTELLAR OVERDRIVE - "Flattered"
2. BARBIE'S DEAD - "Joy"
3. DING AN SICH - "A Hollow Image Of Fulfilled Desire"
4. RAW - "Autoerotic"
5. SHARP TIES - "Memories Don't Last (Some Do)"
6. NEXT TO NOTHING - "Desire"
7. FORWARD MUSIC QUINTET - "Waiting"
8. SOCRATES - "Queen Of The Universe"
9. VILLA 21 - "Bottomless Well"
10. THE BRUSH - "Crying In Vain"
11. FEAR CONDITION - "One Flew Over The Cuckoo's Nest"

11 θαμμένα διαμάντια της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής
του Τάσου Πατώκου

(Κομμάτια από demos και σπιτικές κυκλοφορίες που δεν έχουν κυκλοφορήσει ευρέως. Η σειρά είναι τυχαία. Το 7 και το 11, παρά τον ελληνικό τους τίτλο, έχουν θεωρηθεί κατ' αυθαιρεσία του γράφοντα αγγλόφωνα, μιας και δεν έχουν στίχους).

1. Real Smash - T.E.N.S.
To κουαρτέτο των T.E.N.S. (πρώην Ultimate Reasons) από την Αθήνα τελειοποιείται από demo σε demo. Πριν από λίγα χρόνια μάς είχαν συστήσει τον εξαιρετικό νέο τους τραγουδιστή με το κομμάτι-δυναμίτη "Charming Bite", ενώ λίγο μετά μοίρασαν από χέρι σε χέρι μερικές κόπιες του "Halfway To Blandness", που περιείχε 8 κομμάτια ηχογραφημένα live στο studio, από όπου είναι και το διαμαντάκι "Real Smash". Wedding Present κιθάρες, μυστηριώδη ψυχεδελικά περάσματα, αυθεντική r'n'r νοοτροπία, μεθυστικές συνθετικές ιδέες. To ότι δεν έχουν ακόμα δισκογραφηθεί επισήμως είναι από τις μεγαλύτερες αδικίες.

2. Bess McNeal - My Wet Calvin
O Λεωνίδας των Relevant Box και ο Άρης των Inert (Goo) έφτιαξαν τους My Wet Calvin πριν από τρία περίπου χρόνια, και μέχρι στιγμής δίνουν τακτικό παρόν με χειροποίητα demos περιορισμένης έκδοσης και σε ευρηματικές συσκευασίες. Ακόμα πιο ευρηματικές είναι οι ίδιες οι συνθέσεις τους, κομψές pop μελωδίες σε ηλεκτρονικό υπόβαθρο, περασμένες από ένα απολαυστικό shoegazing πρίσμα. Το "Bess McNeal" υπήρξε το εναρκτήριο κομμάτι από το πρώτο τους demo, ένα άριστο δείγμα του ήχου τους που απογειωνόταν με ένα αριστουργηματικό (αλλά και εγκληματικά μικρό σε διάρκεια!) coda. Περιμένουμε το ντεμπούτο album (Άρη για σένα το λέω)!

3. Lovesong - StarGazer
To "Lovesong" είναι κάτι σαν το "Rapunzel" της ανεξάρτητης αγγλόφωνης ελληνικής σκηνής: ήρθε από το πουθενά, και αγαπήθηκε με την πρώτη κιόλας ακρόαση από όσους το άκουσαν. Ένα αυθόρμητο, ειλικρινές και αμεσότατο κομμάτι κιθαριστικής pop στα χνάρια των πρώιμων Raining Pleasure, που μάλιστα κερδίζει πολύ και χάρη στην αναπόφευκτα lo-fi εκφορά του. Αν ποτέ οι (επίσης Πατρινοί) StarGazer κάνουν δισκογραφικό βήμα, ας σκεφτούν να αφήσουν το "Lovesong" όπως είναι στο demo: άγουρο και ευαίσθητο, με ένα σαγηνευτικά υπόγειο τρόπο.

4. Everybody Knows - Versace Widow
Το "Everybody Knows" είναι καλύτερα να το φανταστείτε σαν ένα 7ιντσο που εξαφανίζεται με γρήγορους ρυθμούς από τα ράφια του λονδρέζικου Virgin. Κολλητικά riffs, θεατρική ερμηνεία, επίμονα επαναλαμβανόμενες μουσικές φράσεις, ένα απλό ρεφρέν που σε πιάνει με την πρώτη, αξιολάτρευτες κιθάρες - και συνολικά ένα τρίλεπτο το οποίο, αν υπήρχε ελληνικό singles chart αντίστοιχο με του βρετανικού, θα έπρεπε να βρεθεί στην πρώτη θέση. Οι Versace Widow δεν έμειναν μαζί μας για πολύ, όσο όμως ήταν ενεργοί, έδωσαν στην ελληνική σκηνή το απαραίτητο glam που τής έλειπε.

5. Courtesy - Δημήτρης (Palindrome, Modrec)
Από μια σειρά συμπτώσεων, κάπου στο 2001 με 2002, βρέθηκε στα χέρια μου ένα cdr με σπιτικές ηχογραφήσεις από ένα νεαρό μουσικό που τότε τον ήξερα απλά ως Δημήτρη. Χωρίς να υπάρχει group ή κάποια "καλλιτεχνική" επωνυμία, τα κομμάτια αυτά δεν ήταν παρά η ζωηρή φαντασία και οι ανησυχίες του δημιουργού τους, αποτυπωμένες σε ήχους. Στο υπνωτισμένο "Courtesy", οι Spacemen 3 του "Recurring" ανασταίνονται και συμπαρασέρνουν τα συγκροτήματα της slowcore σκηνής σε έναν αργό, ναρκωμένο χορό. Σήμερα ο Δημήτρης είναι γνωστός ως Palindrome, ενώ είναι και το ήμισυ των πολύ ελπιδοφόρων Modrec. Όσο για εκείνες τις παλιές ηχογραφήσεις, παίζει και να μην τις έχει πια ούτε ο ίδιος.

6. A Medal Won in '84 - The Occasional Flickers
Ο Γιώργος Μπούρας, ο μουσικός πίσω από τους The Occasional Flickers, είναι ένας γνήσιος popster, και ό,τι πιο κοντά έχει η Ελλάδα στον ήχο των Belle And Sebastian. Η έμφυτη μελωδικότητα του σχήματος φλερτάρει με ολόκληρη την twee σκηνή, έτσι όπως ξεκίνησε με το C-86 ρεύμα και αποτυπώθηκε ανάγλυφη στα 100 singles της Sarah Records. To 2004 o Γιώργος είχε δύο εκπλήξεις - ευχάριστες και δυσάρεστες συγχρόνως: πρώτον, έμαθε ότι ένας από τους ήρωές του, ο Bobby Wratten των The Field Mice, είχε φτιάξει ένα side-project με το όνομα The Occasional Keepers. Και δεύτερον, έλαβε ένα e-mail για συνεργασία από την αμερικάνικη Shelflife Records λίγες μέρες πριν πάει φαντάρος.

7. Παραλίγο Γκολ - Fruto 5
Ένας άλλος Μπούρας, Σταύρος αυτήν τη φορά, είναι η κινητήρια δύναμη των Fruto 5, ένα συναρπαστικό ηλεκτρονικό σχήμα με πολλή ψυχή και απεριόριστα αποθέματα έμπνευσης που μπορεί άνετα να συγκριθεί με τους Boards Of Canada ή τους Magnetophone. Στο "Παραλίγο Γκολ", η μελωδική ραχοκοκαλιά χτίζεται σταδιακά, σε ένα ερεθιστικό παιχνίδισμα ήχων και εικόνων, έτσι όπως το κινηματογραφικό στήσιμο του κομματιού συμπληρώνεται από σαμπλαρισμένες φωνές παιδιών από ένα σχολικό ποδοσφαιρικό αγώνα. Ο Σταύρος λέει πως δεν εμπορεύεται τη μουσική που φτιάχνει, και παροτρύνει όσους αγαπάνε τη μουσική του να τη δίνουν και στους φίλους τους.

8. What Have You Heard About Alaska? - Serpentine
Τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, τα μέλη των Serpentine ενδεχομένως να βαράνε σκοπιά ή να κάνουνε κάποια αγγαρεία (παρέα ίσως με τον Σταύρο των Fruto 5!), ενώ σκέφτονται παράλληλα την κυκλοφορία του δεύτερου EP τους. Στο πρώτο EP παρουσίασαν ένα διαφορετικό, πιο αιχμηρό, πρόσωπο από ό,τι στα πρώιμα demos τους, όπου και είχαμε συναντήσει το ξελογιαστικά περιγραφικό "What Have You Heard About Alaska?", το οποίο σήμερα θα ταίριαζε περισσότερο στο ρεπερτόριο των Abbie Gale. Ένα ατμοσφαιρικό ταξίδι με κιθαριστικά ξεσπάσματα και εξαιρετικά αντρικά/ γυναικεία φωνητικά, ένας αισθητικός θρίαμβος που αριστεύει σε όλους τους τομείς.

9. Phonecall - Postblue
Υπερδραστήριος και πάντα παραγωγικός, ο Παναγιώτης των Postblue, μαζί με τον Οδυσσέα στα drums και τον Άρη στο μπάσο, έφτιαξαν μέσα στο 2001 ένα κάτι παραπάνω από αξιόλογο πρώτο demo με τίτλο "Contra-Indication". Εκτός από το ομότιτλο που ακούγεται σαν ένα από τα καλύτερα κομμάτια της ανεξάρτητης αμερικάνικης σκηνής στη μετά-Nirvana εποχή, το demo περιείχε και το "Phonecall", ένα ξεσηκωτικό σχεδόν-instrumental με ένα αντισυμβατικό ρεφρέν γεμάτο κιθαριστικές εκκενώσεις που ενσωμάτωνε ευφυώς την ψυχρή γυναικεία φωνή του OTE που λέει "call waiting has been activated... please don't hung up unless you hear the 'busy' tone"!...

10. Stanley? - Eno Pareita
Ένα υπόγειο, περιπετειώδες θέμα του οποίου ο κινηματογραφικός χαρακτήρας δεν εξαντλείται στον τίτλο του και στο φωνητικό sample από το "Full Metal Jacket" που εμπεριέχει, αλλά κυριαρχεί στην ίδια τη μελωδική γραμμή, τα εκλεκτικά grooves, τις αλά Massive Attack αναφορές και το ρυθμικό του υπόβαθρο. Το πρώτο album του Pareita θα είναι έτοιμο στις αρχές του φετινού καλοκαιριού, και το "Stanley?" δε θα είναι μέσα σε αυτό, όπως άλλωστε και δεκάδες άλλες ιδέες που βρίσκονται, άλλες ολοκληρωμένες, άλλες ημιτελείς, κάπου μέσα στο σκληρό δίσκο του δημιουργού του.

11. Ερωτηματικό (χωρίς τόνο) - Κίτρινος Δάκτυλος
Οι Κίτρινος Δάκτυλος ήταν ο Σωτήρης στην κιθάρα, ο αδερφός του ο Χρήστος στα drums, και ο Μάκης στο μπάσο, ένα τρίο που έκανε κάποιες σποραδικές ζωντανές εμφανίσεις κάπου στις αρχές της δεκαετίας, και ηχογράφησε ένα album μία κι έξω live στο studio. To χάρισαν στους φίλους τους, κι αυτοί το χάρισαν σε κάποιους δικούς τους, και αυτό ήταν όλο. Έχοντας συλλάβει την έννοια του post πριν γίνει της μόδας, η μουσική του συγκροτήματος ήταν περιπετειώδης και σημαδιακή, έσταζε ηλεκτρισμό, και δάγκωνε σε πολλά σημεία, όπως στο περίφημο "Ερωτηματικό". Ακούγεται γοητευτικά σκονισμένο, και οδυνηρά νοσταλγικό. Το δικό μου cdr έχει χαλάσει, κάποια μέρα ελπίζω θα ξανασυναντήσω το φίλο μου το Γιάννη να μού δώσει καινούριο.