Τα καλύτερα αγγλόφωνα #6

Making Bombs for Black Wars while Playing Jesus
του Κώστα Καρδερίνη

Κάπου το διάβασα, αλλά δε θυμάμαι πού, ίσως στο "περιοδικό". Φορτηγατζής ζόρικος παρεμποδίζεται από ταξιτζή που θεωρεί πως όλος ο δρόμος είναι δικός του κάνοντας διαγώνιο ελιγμό. Ο νταλικέρης, καθώς περνάει δίπλα του, βγάζει τη χερούκλα του απ' το παράθυρο και του δίνει το παράσημο της ανοιχτής παλάμης, συνοδευόμενο από τη φράση "get that beat ρε μαλάκα!!!"

Η τύχη είναι σειριακή και η σειρά τυχαία. Τυγχάνω και επιτυγχάνω, με την αρχαία αρχική έννοια, θα πει βάζω κάτι σαν στόχο και το πετυχαίνω. Πετυχισιά γερή, που λεν και στα χωριά.

Δυοκαίδεκα δίσκοι

00. Various - Cicadas [Pegasus, 1987]
01. Sharp Ties - Get That Beat [Minos-EMI, 1981]
02. Aphrodite's Child - 666 [Mercury / Vertigo, 1971]
03. Socrates Drunk the Conium - st [Polydor, 1972]
04. Ziggy Was - Here [Lazy Dog Records, 1994]
05. Last Drive - F* Head Entropy [Hitch Hyke, 1992]
06. Bokomolech - Xero [Lazy Dog Records, 1995]
07. Deus ex Machina - Worlds Apart [Hitch Hyke, 1993]
08. Psycho - Montage Fatal [Warner, 1982]
09. Noise Promotion Company - Silence [AnoKato, 1986]
10. Raining Pleasure - Nostalgia [Lazy Dog Records, 1998]
11. Blues Gang - Five Live [AnoKato, 1985]

Δυοκαίδεκα δισκάκια

00. George Vanakos & the Profiles - If You Want to Go to Amsterdam/ You Say You Are a Good Boy [1981]
01. Dreamer & the Fool Moon - Sandrina [EMI, 1984]
02. Proxies - Fishing Boat [CVR, 1980]
03. Anna Bouboula - Hamam/ Don't Worry, Ma/ Tanba Tamba [Virgin, 1987]
04. Ziggy Was - Take a Look at the Kids/ Oil Land [Lazy Dog Records, 1994]
05. Deus ex Machina - Execute/ Iraq 'n' Roll [Hitch Hyke, 1992]
06. Villa 21- I See No!/ The Dream [Creep Records, 1982]
07. Villa 21- Move!/ My Last Chance [Creep Records, 1983]
08. Κώστας Χαριτοδιπλωμένος - Lost in the Night [EMI, 1984]
09. Big Alice - Seventh Heaven/ Mr. Be [Polydor, 1983]
10. Big Alice - I Miss You (Lost in Pain)/ Hot Games [Polydor, 1983]
11. Scraptown - Viva Sahara [Delta Records,1984]

I Zimbra
του Μπάμπη Αργυρίου

Τραγουδάμε στα αγγλικά γιατί...
Γιατί μας ενδιαφέρει να χρησιμοποιούμε τη φωνή σαν όργανο. Γιατί δεν θέλουμε να προσέχουν τα λόγια (που δεν είναι το δυνατό μας σημείο) αλλά τη μουσική. Γιατί ο καλύτερος στίχος που γράφτηκε ποτέ για τραγούδι είναι το "I like the way you walk, I like the way you talk".

Ακούγαμε/ούμε ελληνικά αγγλόφωνα γιατί...
Την ανάγκη της ακρόασης ροκ με ελληνικό στίχο την κατανοούσαν οι περισσότεροι. Του αγγλόφωνου όχι. Γνωρίζω άτομα που δεν έδωσαν δεκάρα για τα τοπικά αγγλόφωνα. Κάθε βλαχάκι από το Tennessee είχε δικαίωμα να προσπαθήσει για λίγο χώρο στη δισκοθήκη τους, τα τοπικά έτρωγαν πόρτα. Με την ίδια λογική τα γκολ του Στολτίδη (όχι αυτόν δεν τον πάει ο κόουτς) του Γιαννακόπουλου ή του Καραγκούνη για την Εθνική θα έπρεπε να μπαίνουν μπροστά σε άδειες κερκίδες αφού είναι χειρότεροι και φτηνότεροι παίχτες απ'τον Ραούλ και τον Ρούνεϊ, και γεμάτοι με κουσούρια. Και τα κορίτσια που αγαπήσαμε παράφορα θα έπρεπε να πεθάνουν απείραχτα αφού δεν έμοιαζαν με την Kate Moss και την Jessica Biel.

Το ντεζαβαντάζ των αγγλόφωνων ήταν η σύγκριση με τους ομόηχους ξένους. Αν οι Fear Condition τραγουδούσαν στα ελληνικά λιγότεροι θα μιλούσαν για τους Bauhaus όπως λιγότεροι αναφέρουν Τρύπες και Gang of Four στην ίδια πρόταση. Οι περισσότεροι απείχαν έτη φωτός απ'τους Tuxedomoon και τους Teardrop Explodes, μερικοί όμως τους πλησίασαν αρκετά. Άλλωστε ακούγαμε και πολλά ξένα γκρουπ πολύ χειρότερα των προαναφερθέντων.

Κατά τ'άλλα ισχύουν τα ίδια με τα ελληνόφωνα. Ήταν κι αυτά τα δικά μας γκρουπ. Νοιώθαμε τα ζόρια τους, μυρίζαμε τον ιδρώτα τους, ξέραμε πως παίζουν σε ξερό γήπεδο, τους βλέπαμε live στα στέκια μας, είχαμε και ένα γεια με αρκετούς εξ αυτών. Σε όλες τις χώρες υπάρχουν τοπικές σκηνές με τους πιστούς τους. Σε όλες τις μη αγγλόφωνες χώρες τα αγγλόφωνα δεν γίνονται Πυξ Λαξ. Καμιά φορά θριαμβεύουν. Συνήθως τους γνωρίζει μόνο ο γείτονας, αυτός που καλεί την αστυνομία στις ένδεκα και ένα λεπτό.

Όταν ακούω την έκφραση αγγλόφωνο ελληνικό σκέφτομαι (άρα υπάρχει)...
Τα αγγλικά τους ήταν συνήθως φτωχά, σαν τα δικά μας. Μας βόλευε μπορείς να πεις. Πιάναμε καμιά φρασούλα. Ούτε ιδιωματισμοί, ούτε πολλές άγνωστες λέξεις. Η προφορά τους πολλές φορές κακή. Και ποιος έδωσε γραμμή για την υποστήριξη των ντόπιων γκρουπ και την μέχρις υπερβολής ανοχή στα ελατώματά τους; Κανείς. Μάλλον ήταν μια καλυμένη έκφραση οίκτου: δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, κρίμα είναι να τα θάβουμε. "Αναγνωρίζω ως ελληνικό ροκ μόνο αυτό με ελληνικό στίχο. Για μένα ελληνικό ροκ είναι οι Ταξιαρχίες". Εντάξει Γιάννη Πετρίδη, χαλάρωσε. Ξένο ροκ φτιαγμένο από Έλληνες. Ο ελληνικός στίχος δυσχέρανε τη δουλειά των ταξινομητών. Που σταματούσε το ροκ και που άρχιζε το έντεχνο; Ήταν ροκ οι Πυξ Λαξ; Είναι ροκ ο Γιώργος Λιανός; Αν όμως είχε αγγλικό στίχο ήταν πιο εύκολο να το κατατάξεις κάπου. Ροκ, ποπ, σόουλ, πανκ κλπ. Πόσες φορές άκουσα πως "η ελληνική γλώσσα δεν ταιριάζει στο ροκ"; Λίγο λιγότερες απ'τη "Θεσσαλονίκη ερωτική πόλη". Κάποτε ήταν αυτονόητο πως ένα ανεξάρτητο γκρουπ θα τραγουδούσε αγγλικά (Δαλλίδη κατέστρεψες κόσμο). Μετά ο ελληνικός στίχος έγινε αναγκαιότητα. Τώρα είναι αναγκαιότητα μόνο στο hip-hop. Μετά τους Socrates, PLJ Band, Psycho, Scraptown, TVC, Sharp Ties και λίγους ακόμα οι μεγάλες εταιρίες εγκατέλειψαν τα αγγλόφωνα. Χρόνια αργότερα η υπογραφή των Closer παρουσιάστηκε σαν τη Δευτέρα Παρουσία. Τα περισσότερα αγγλόφωνα άλμπουμ δεν βγήκαν ποτέ σε cd. Ούτε τα Libido Blume.

Career Opportunities...
Δεν είναι μυστικό πως η Θάτσερ μισούσε τους Yell-o-Yell γιατί απειλούσαν να σβήσουν από το χάρτη τους Birthday Party που προέρχονταν απ'την πρώην αποικία τους. H προοπτική σχηματισμού των Fill Scars & the Bad Seeds την έκανε να βγάζει σπυριά. To χειρότερο κακό όμως στις καριέρες των τοπικών γκρουπ το'κανε ο Reagan που απείλησε με έκδοση ταξιδιωτικής οδηγίας σε περίπτωση κυκλοφορίας του "Get that beat" στην Αμερική απ'την ΕΜΙ. Μετά την παρέμβαση υπουργού η εταιρία έθαψε το σίγουρο χαρτί της (που στη χώρα μας πούλησε όσο το "Wish you were here"). Οι Sharp Ties δεν έγιναν ποτέ Police, το Never on Sunday και ο Zorba παρέμειναν συνώνυμα της made in Greece μουσικής παραγωγής και οι πολυεθνικές που ανακάλυπταν εδώ ταλέντα με προοπτικές μαζικών πωλήσεων τα φυλάκιζαν μεταξύ Ευζώνων και Γαύδου. Αυτά είναι βέβαια απόρρητα στοιχεία που εγώ και μερικοί ακόμα της μουσικής βιομηχανίας γνωρίζουμε. Οι fans που δεν καταλαβαίνουν από πολιτιστικά μονοπώλια (προχτές ο Κατσαντώνης μου έλεγε, και φυσικά συμφωνούσα, πως το όνειρο των Αμερικανών και ένα απ'τα κίνητρα της κόντρας τους είναι μια ιρανική τηλεόραση που θα παίζει όλη μέρα σήριαλ όπως Νοικοκυρές σε απόγνωση και Φιλαράκια με τα γνωστά συνακόλουθα. Γιατί να μην προβάλλει και τους Απαράδεκτους σ'ακούω να ρωτάς που είναι και πιο αστείοι απ'τα Φιλαράκια; Να τους μοσχοπουλήσουμε και τις Τρεις χάριτες με την ευκαιρία;) περιμένουν ότι ο νέος δίσκος του αγαπημένου τους ελληνικού γκρουπ που θα κυκλοφορήσει η ΕΜΙ στην Αγγλία θα είναι τόσο καλός που θα γκρεμίσει το νέο των Arctic Monkeys από το νούμερο ένα. Τι να φτουρίσει άλλωστε η Domino μπροστά στην ΕΜΙ. Άντε μην την αγοράσει για να την κλείσει. Συμφωνώ πως είναι πανεύκολο να πουλήσεις πάγο σε εσκιμώο. Μετά το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, τα όπλα, την τεχνολογία ήρθε η στιγμή να εξάγουμε και ροκ. Οι παραγωγές μας βελτιώθηκαν, δε μας εμποδίζει τίποτα.

Ξυπνάτε, πεθαίνω που λέγαν και οι Πίσσα και Πούπουλα που είναι όμως από παλιότερο αφιέρωμα. Wake up, I'm dying by the Tar and Feathers.

Σταθμοί, αναμνήσεις, αναθεωρήσεις

1. Libido Blume - Liquid Situation
Ήταν ο πρώτος δίσκος του χώρου που εξετάζουμε που δε μου ζητούσε να παραβλέψω κάποιες μέτριες στιγμές του, τη φτωχή ενορχήστρωση, την κακή παραγωγή. Ήταν τέλειος. Με κέρδισε με το σπαθί του. Και δε μύριζε ούτε βρετανίλα, ούτε αμερικανίλα, κάτι που νοιώθω να συμβαίνει και με γκρουπ σαν τους Triffids. Όσο για το δημιουργό του, αποδεικνύει πως είναι η... κατσαρίδα της σκηνής. Duracel. Τους είχα δει αρκετές φορές σε συναυλίες που διοργάνωνε συνήθως το Δικαίωμα Διάβασης.

2. Last Drive - Heatwave
Οι Last Drive ήταν ένα ποπ συγκρότημα σαν τους Cheepskates που αποφάσισε να παίξει γκαράζ αρχικά και αργότερα να προσθέσει και χάλυβα. Γιαυτό και δεν είχε σχέση με τα κακόγουστα αμερικάνικα γκρουπ που έγραφαν το όνομά τους με χυμένες γραμματοσειρές και στρίγκλιζαν my world is upside down. Το Heatwave περιέχει 9 μελωδικά μαντολάτα χωρίς ουρλιαχτά (πολύ μ'αρέσουν τα ουουουου στο "I love Cindy") που ακούω ευχάριστα και σήμερα. Live όμως δε θυμάμαι να τους ευχαριστήθηκα ποτέ.

3. Mushrooms - A Taste Of
Για να μην επαναλάβω πράγματα που μάλλον θα έχουν γράψει οι προλαλήσαντες (η ψηφοφορία στο mic είναι μυστική και χωρίς έγχρωμα ψηφοδέλτια), θα παίξω το παιχνίδι με τις λέξεις που όταν τις ακούς λες το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό. Άντε και το δεύτερο. Τι σημαίνει το downstairs drops ρώτησα τον Άτμα που ήταν ο ντράμερ. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και γέλασαν συνομωτικά. Αν κατάλαβα καλά είναι αυτό που χύνεται απ'το κουταλάκι κατά λάθος. Το κουταλάκι που σκότωσε τον Πλούτο πριν λίγα χρόνια. Σε μια πρόβα του side project του και γκρουπ μας, ο παππούς (κιθαρίστας των Mushrooms) έπαιξε στην κιθάρα την εισαγωγή του "And then the rain" των True West. Είναι η καλύτερη εισαγωγή κομματιού της ιστορίας; Έτσι μου φάνηκε τότε. Δυνατή σαν κεραυνός. Δείξε μου να το παίξω κι εγώ...

4. Anti Troppau Council - A Way Out
"Έχουν κι ένα τραγούδι που δεν πρόλαβαν να ηχογραφήσουν πριν διαλυθούν. Καλύτερο κι απ'το "I believe". Αλλά επειδή είναι εγωιστές, κανείς δεν το παίζει με το νέο του γκρουπ". Πέτρος Κουτσούμπας, ιδιοκτήτης της Pegasus, σε συνάντησή μας στο Bebop. Τι αφελής που είμουν τότε, τον πίστεψα και στεναχωρήθηκα που χάθηκε ένα τέτοιο αριστούργημα!

5. Noise Promotion Company - Silence
Βλέπω στη σφαίρα μου έναν αναστατωμένο από την ακρόαση του postpunkfunk τους νεανία να τους πλησιάζει μετά από συναυλία τους (ο Καρδερίνης ήταν στο σινεμά εκείνο το βράδυ κι έβλεπε τους κρυόμπλαστρους Blues Brothers για δέκατη φορά) και να τους λέει 'έχω τετρακάναλο, να σας ηχογραφήσω αύριο, έχω πειρατικό να σας παίξω, έχω φανζίν να σας πάρω συνέντευξη, κάνω και κάτι συλλογές να...'; Μόλις είχε ανακαλύψει δυο σημαντικά γκρουπ της ζωής του: τους Noise Promotion Company (τρίο με την καλύτερη rhythm section που θυμάται και τραγουδιστή - σόουμαν, τον γνωστό Bandoek) που τραγουδούσαν στα ελληνικά με απαγγελίες σουρεαλιστικών κειμένων ενδιάμεσα αλλά πριν βγάλουν δίσκο αλλαξογλώσσισαν και τους Screaming Blue Messiahs των οποίων τα "Happy home" και "Tracking the dog" διασκεύαζε η Company. Αν δεν άλλαζαν γλώσσα θα γινόταν... (άσε τη γιαγιά σου ήσυχη!)

6. South Of No North - Lacrimae Christi
Βλέπω τον γνωστό όμορφο, ευφυή νεανία με το γυμνασμένο κορμί να κατηφορίζει την Πανεπιστημίου σε κατάσταση έξαψης, ευφορίας, γλυκιάς σύγχισης. Ήταν διαφορετικός άνθρωπος από αυτόν που λίγες ώρες νωρίτερα την ανέβαινε. Αυτό που είχε παρακολουθήσει ήταν μια ασήμαντη συναυλία που δε θα την δεις στις ένα εκατομμύριο καλύτερες όλων των εποχών αλλά γιαυτόν που ανακάλυψε πως διαθέτει δέκα χιλιάδες μάτια ήταν κοσμοϊστορικό γεγονός. Άκουσε τον πωλητή του δισκάδικου την άλλη μέρα να λέει πως παίζουν gothic, postpunk σαν τους... αλλά δεν έδωσε σημασία. Ένιωθε πως ανήκε πια σε μια ελίτ και δεν χρειαζόταν να δώσει εξηγήσεις σε κανέναν.

7. Sharp Ties - Get That Beat
Τα αγγλόφωνα των seventies ήταν συνήθως progressive, των eighties ήταν σκοτεινά, μίζερα λες και είχαν καταπιεί την αγέλαστη πέτρα. Οι Sharp Ties ήταν το γκρουπ που ήρθε για να διασκεδάσει το κοινό του - με τέτοιο όνομα άλλωστε... Το ομώνυμο κομμάτι θα πρέπει να είναι το μεγαλύτερο χιτ ελληνικού γκρουπ και των ελληνόφωνων συμπεριλαμβανομένων. Μ'άρεσε και το "Rock the boat". Και το "Black Wars". Και το άλλο που έλεγε "It's not you, it's your perfume". Βαχ.

8. Yell-O-Yell - Hello, Hell!
Ακούγαμε Birthday Party και Moodists περίσσευε χώρος για ένα γκρουπ που τραγουδούσε για Πιρουέτες θανάτου, έτσι τους αγκαλιάσαμε κι αυτούς. "Ο τραγουδιστής νομίζει πως αγγλική προφορά είναι να τρως τα ταυ απ'τις λέξεις" είχε γράψει ο Μαλαθρώνας. Who cares Yannis? Κι ο Mark E. Smith τρεις νότες πιάνει όλο κι όλο.

9. Fear Condition - Till Night Comes Again
Πολύ Bauhaus και λίγο Killing Joke, σπηνταριστά κομμάτια με σαξόφωνο, στίχους για βαμπίρ, φόβους, σκοτάδια, Halloween αλλά με μέτρια παραγωγή που περιορίζει την απόλαυση. Τους είχα δει σε πολλά live και όταν άκουσα σε μια παρέα τον τραγουδιστή να λέει το μεγαλύτερο ανέκδοτο που άκουσα στη ζωή μου (με ένα χταπόδι που δεν ξανάμπαινε στο ενυδρείο) σκέφτηκα πως αυτός θα γίνει ηθοποιός. Έγινε συγγραφέας και εκδότης περιοδικού που ασχολείται με τα ανεξήγητα. Ο ντράμερ έγινε dj Savage (Σάββα πουλάω ένα No Trend, ενδιαφέρεσαι;) και οι υπόλοιποι χάθηκαν, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

10. Headleaders - What It Means To Me
Άλλο ένα γκρουπ των αρχών του 80 τότε που ακούγαμε το Boys don't cry μόνο πρωί μεσημέρι και βράδυ. Και νομίζω πως αυτό το αφιέρωμα πρέπει να έχει και sequel γιατί πρέπει να παρουσιάσουμε και τους παγκίτες που είναι όλοι νεώτεροι. Οι Headleaders ήταν συγγενείς των Cure - Sound χωρίς το υπερβολικό δράμα, είχαν τσαχπίνικα πλήκτρα και μπορείς να πεις πως αν υπήρχε κολεγιακό ροκ στην Ελλάδα αυτοί θα ήταν περήφανοι εκπρόσωποί του.

11. Aphrodite's Child - 666
Νοιώθω υποχρεωμένος να δώσω μια θέση στη λίστα μου σ'αυτό το δίσκο. Φτιάχτηκε από το μόνο γκρουπ που μπορεί να μιλήσει για διεθνή καριέρα αφού τραγουδώντας για βροχή και δάκρυα, καλοκαίρια και χειμώνες (με έδρα το Παρίσι βέβαια) έφτασε να πουλήσει είκοσι εκατομμύρια δίσκους. Πριν τη διάλυσή τους ηχογράφησαν το διπλό προγκρεσιβάτο - σπεσάτο "666" σε βασισμένους στην Αποκάλυψη του Ιωάννη στίχους του Κώστα Φέρρη. Η εταιρεία είχε αντιρρήσεις για το "infinity" όπου η Ειρήνη Παππά φτάνει σε οργασμό επαναλαμβάνοντας μια παραλλαγή της φράσης "Who was, is, is to come" αλλά τελικά υποχώρησε. Δε νομίζω πως αποσύρθηκε ποτέ απ'την κυκλοφορία απ'το 1972 που πρωτοβγήκε. Φαινόμενο μεγαλύτερο κι απ'τους... Arctic Monkeys.

Ομολογώ πως δε γύρισα το σπίτι ανάποδα ψάχνοντας για τραγούδια όπως ο Πάνος. Μια μικρή αναζήτηση απέδωσε τα παρακάτω που παρατίθενται σε αλφαβητική σειρά.

1. Closer - Universe
2. Honeydive - Kick inside
3. Interstellar Overdrive - In the cycle
4. Magic De Spell - A body in a snare
5. Make Believe - Leave me alone
6. Moist Device - Six days (don't make a week)
7. Next Time Passions - Not here anymore
8. Sigmatropic - Ordinary life
9. South of No North - Creeping
10. This Fluid - Burden*
11. Yell-O-Yell - Drifters

* Μιας και δε θα κάνουμε αφιέρωμα στα δίγλωσσα...