Τα καλύτερα αγγλόφωνα #7

Μετά από μια πολύπλοκη διαδικασία καταμέτρησης προέκυψε η τελική λίστα που είναι η παρακάτω:

1. Bokomolech - Xero
Όταν επιτέλους ξεπεράσουμε το κόμπλεξ του επαρχιώτη για το εν Ελλάδι ροκ, θα καταλάβουμε ότι οι Bokomolech δεν είναι σπουδαίοι επειδή ηχογράφησαν με τον Steve Albini. Είναι σπουδαίοι γιατί έφτιαξαν σπουδαία τραγούδια. Σε παλιό αφιέρωμα του Mic για τα γκρουπ που μου άλλαξαν (?) τη ζωή, έστω αλλάζοντας τον τρόπο που την αντιμετωπίζω τη μουσική, θυμάμαι ότι είχα αναφέρει τους Bokomolech. Ώρα να εξηγήσω γιατί: Το 1995 έφτασε στα χέρια μου μια κασέτα (TDK D-C90 που λέει και ο Καρδερίνης) με -> [συνέχεια]

2. Yell-O-Yell - Hello, Hell!
Η πιο εύκολη τακτική για να περιγράψει κανείς τους Yell-O-Yell θα ήταν να τους παρομοιάσει με τους Birthday Party. Εξάλλου, δε νομίζω ότι από το 1982 που κυκλοφόρησε το πρώτο τους single "Shoot The Truth" (και πρώτο της Creep), να έχει αποφευχθεί η χρήση του αυστραλέζικου συγκροτήματος σε περιγραφή της μουσικής των συμπατριωτών μας. Αυτές οι γραμμές εδώ πάντως, όπως διαπιστώνετε, δεν κατάφεραν να σπάσουν την παράδοση. Θα ήταν, όμως, το λιγότερο άτοπο να μείνει εκεί. Τόσο το "Hello Hell!" όσο και -> [συνέχεια]

3. Raining Pleasure - Nostalgia
Υπάρχει ένα στάδιο στην πορεία κάθε συγκροτήματος -εκεί, στο πολύ νωρίς και στις πρώτες μέρες- που αυτό σχεδόν σχοινοβατεί, λες και παίζει το "Ναρκαλιευτή" στο τεράστιο ταμπλό της ίδιας του της ζωής. Τότε είναι που βάζει στα δεξιά και αριστερά της ζυγαριάς υλικά ανόμοια ή έστω μηδενικής συγγένειας, όπως την αβεβαιότητα με τις καλές ιδέες, την ανασφάλεια με τη θέληση, τη δυσανεξία με την επιμονή, την ελπίδα με την απογοήτευση, τα ατελή μέσα με την ακατάπαυστη προσπάθεια κ.ά. τέτοια no way out ζευγάρια για γραφιάδες -> [συνέχεια]

4. Common Sense - Sun Comes Up
Είχα πολύ καιρό να ακούσω τον δίσκο των Common Sense. Είναι που τον έχω και σε βινύλιο μόνο. Αν και δεν είναι ..."μουσικοφιλικώς correct" πρέπει να ομολογήσω ότι πάντα αντιπαθούσα το βινύλιο, για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης. Εξαιτίας πάντως κάποιων ρομαντικών και οπισθοδρομικών "βινυλιακών" κολλημάτων, ο δίσκος αυτός των Common Sense δεν βγήκε ποτέ σε CD (εν έτει 1995 παρακαλώ!), με αποτέλεσμα σήμερα να είναι δυσεύρετος. Και δεν είναι ο μόνος! Ένας δίσκος που έχεις -> [συνέχεια]

5. The Last Drive - Underworld Shakedown
H πρώτη κασέτα των Last Drive που άκουσα πρέπει να ήταν το "F*head Entropy" ή το "Heatwave". Δεν μπορώ να θυμηθώ, καθώς τα άκουσα με διαφορά μίας, άντε δύο εβδομάδων. Ήταν μία πολύ καλή φίλη, εκεί στην πρώτη τάξη του λυκείου, που άρχισε να μου γράφει κασέτες με υλικό από την ως τότε τελείως άγνωστη για μένα αγγλόφωνη ελληνική σκηνή. Cosmic Teds, Rockin' Bones, Honeydive, Nightstalker, Blackmail, Make Believe, Deus X Machina, η θρυλική "υποσυλλογή" Subcollection vol. I... Το συγκρότημα το οποίο -> [συνέχεια]

6. The Last Drive - Heatwave
Στη wikipedia οι Last Drive αναφέρονται σαν μία garage μπάντα. Πολύ σωστά... ή μάλλον σχεδόν σωστά. Οι Last Drive ξεκίνησαν σαν μία garage μπάντα. Στην πορεία εξελίχθηκαν. Έφτασαν στα όρια του μεταλλικού punk και κατέληξαν σε ένα στιβαρό σχεδόν πρόωρα stoner rock, που δεν εκτιμήθηκε ούτε καν από τους οπαδούς τους και κατέληξε (μέσω πολλών άλλων αφορμών και αιτιών) στη διάλυση της μπάντας. Οι φανατικοί τους είχαν ήδη απογοητευτεί από το 1990 καθώς το Blood Nirvana κάθε άλλο παρά garage δίσκος ήταν. Οι σοφοί -> [συνέχεια]

7. Anti Troppau Council - A Way Out
Πέτυχα τον Γιάννη Ντρενογιάννη (κιθαρίστα κάποτε των Anti-Troppau Council και Yeah!, αλλά και των Libido Blume και Χωρίς Περιδέραιο περιστασιακά) πριν δυο μέρες στις ειδήσεις μεγ(κ)άλου καναλιού. Κοίταξα την ώρα και σκέφτηκα πως οι ειδήσεις απ'το αστυνομικό δελτίο είχαν τελειώσει άρα δε τον έδειχναν επειδή σκότωσε την πεθερά του ή ληστεύθηκε. Ήταν στη ζώνη των πολιτιστικών. Μέχρι να πιάσω το τηλεκοντρόλ για να αφαιρέσω το mute σκέφτηκα πως δεν άλλαξε πολύ εκτός από λίγα μαλλιά που ξεφορτώθηκε εκ βαθέων. Γιατί -> [συνέχεια]

8. Mushrooms - A Taste Of
πάρχουν τα γκρουπ που ανοίγουν μια πόρτα σε ένα ενδιαφέροντα διαφορετικό ήχο, αυτά που έχουν μόνο σπουδαία τραγούδια και τα άλλα. Ανάμεσα σ'αυτά που έχουν σπουδαία τραγούδια βρίσκονται κι αυτά που ακούγονται οικεία αλλά δε γράφουν στο μέτωπο garage, punk ή classic ροκ. Βρίσκονται κι αυτά που δε σου πουλάνε την εικονίτσα του μάρτυρα, δε σκάνε να σου αποδείξουν πως αν δεν τραγουδήσουν για τα δεινά τους θα εκραγούν. Αν και γράφουν στίχους σε πρώτο ενικό νοιώθεις πως δεν καπελώνουν το τραγούδι με το εγώ τους -> [συνέχεια]

9. Libido Blume - Liquid Situation
Iδιαίτερη περίπτωση στο χώρο της ελληνικής παραγωγής ο Άκης Μπογιατζής. Όταν τον είχα δει για πρώτη φορά στην σκηνή μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση ο τρόπος που κούναγε το κεφάλι του. Αυτό που χαρακτηρίζει όλα τα σχήματα που έχει δημιουργήσει έως σήμερα (Cpt. Νέφος, Libido Blume, Δέκα Μέτρα Δέντρα, Sigmatropic) είναι η ποιότητα των συνθέσεων και η καλή παραγωγή. Το Liquid Situation ήταν το τρίτο και τελευταίο άλμπουμ ως Libido Blume και κατάφερε να ξεπεράσει τα Colours Melting και Briliant Names And Dames -> [συνέχεια]

10. Noise Promotion Company - Silence
Εταιρεία Προώθησης Θορύβου. Το όνομα φανερώνει προχωρημένες αντιλήψεις και κρύβει ατέλειες και μπόλικο αυθορμητισμό. Φανερώνει συμβολισμό και κρύβει ιδεαλισμό. Και κάποιο χιούμορ. Τρεις νέοι μουσικοί φλερτάρουν ανοιχτά με την ανεξάρτητη ροκ. Είναι φίλοι κι αδερφοί. Ο Γιώργος Μπαντούκ Αποστολάκης μανουβράρει κιθάρες ηλεκτρικές και τραχιά φωνητικά. Ο αδελφός του Αλέξης χτίζει κρουστά και τύμπανα. Το ίσο -τη βασική γραμμή- κρατά ο φιλάδελφος Θοδωρής Κονκουρής, το πλέον χαμηλού προφίλ τρίτο μέλος -> [συνέχεια]

11.. Lacrimae Christi - South of No North
"Σκοτώστε τη μάνα σας όσο είναι ακόμα νέα" έλεγε ο μεγάλος σουρρεαλιστής ποιητής Πωλ Ελυάρ! Ευτυχώς ο ποιητής δεν κυριολεκτεί και δεν μας προτρέπει να γίνουμε όλοι ...Ορέστηδες! Ούτε κάποια μεταμοντέρνα λύση για το ...ασφαλιστικό προτείνει (αν και κάποια νεοφιλελεύθερα αυτιά δεν θα την άκουγαν και με ιδιαίτερο αποτροπιασμό!). Απλώς με αυτόν τον πράγματι σουρρεαλιστικό τρόπο, θέτει το ζήτημα του απογαλακτισμού από την επιρροή που ασκούν οι μεγάλες αυθεντίες στην τέχνη (και όχι μόνο). -> [συνέχεια]

Τέσσερις δίσκοι τους ψηφίστηκαν:
The Last Drive: Underworld shakedown, Heatwave, F*head Entropy, Blood Nirvana

Τρεις δίσκοι τους ψηφίστηκαν:
Raining Pleasure:- Nostalgia, Memory comes back, Flood
South Of No North: Lacrimae Christi, Fell Frozen, South of no north

Δύο δίσκοι τους ψηφίστηκαν:
Yell-O-Yell - Hello hell, XIII
Libido Blume - Liquid situation, Colours Melting
Sigmatropic - Random walk, Sixteen haiku and other stories
Sharp Ties - Get that beat, Safari boys
Groove Machine - Destroy the presence of this world, Fairy tales from a big city
Slow Motion - This..., Viaticum
Deus Ex Machina - Motorpsycho, Worlds apart
Ding An Sich - The wanderer and his shadow, Old as forever new as tomorrow

MVP:
Ο Άκης Μπογιατζής ψηφίστηκε ως μέλος 3 διαφορετικών γκρουπ με 5 διαφορετικούς δίσκους: Captain Νέφος, Libido Blume (X2), Sigmatropic (X2)

Πόλεις:
Αθήνα: 30 γκρουπ στις λίστες
Θεσσαλονίκη: 6 γκρουπ
Πάτρα: 2 γκρουπ

Εταιρίες:
Hitch-Hyke: 9 δίσκοι στις λίστες
Pegasus: 6
Creep: 5
Lazy Dog: 4
Wipe Out: 3
EMI: 3
Δικαίωμα Διάβασης: 2
Studio II: 2
Poeta Negra: 2
Smash: 2

Χρονολογίες για δίσκους που πήραν τουλάχιστον 2 ψήφους:

1972 Aphrodite's Child - 666
1981 Sharp Ties - Get that beat
1983 Reporters - Bare hands, Headleaders - What it means to me
1984 Yell-O-Yell - Hello hell, South Of No North - Lacrimae Christi
1986 Noise Promotion Company - Silence, Mushrooms - A taste of, Last Drive - Underworld shakedown, Anti Troppau Council - A Way Out
1987 Libido Blume - Liquid situation
1988 Slow Motion - This.., Last Drive - Heatwave
1993 Groove Machine - Destroy The Presence Of This World
1994 Ziggy Was - Here, Sound Explosion - Teen trash 14
1995 Bokomolech - Xero, Common Sense - Sun comes up
1998 Raining Pleasure - Nostalgia, Sigmatropic - Random walk, Closer - In the market
2000 Earthbound - Earthbound
2005 Abbie Gale - Family life