Language is a virus

1. Tuxedomoon - Music #2 (Time to lose 12", 1982)
To πιάνο του Steven και το βιολί του Blaine σε ένα τρισιμισάλεπτο συναγωνισμό που ηχογράφησε ο Gareth Jones στο Λονδίνο μια βροχερή μέρα του 1982, που μου σηκώνει την τρίχα σε κάθε μα κάθε ακρόαση. How many guys like me... (Βρίσκω πολύ κατώτερη την εκτέλεση του 'Ghost Sonata')

2. Louis Tillett - Penelope's lament (Letters to a dream, 1992)
Ξεκινάει λές και αναδύεται απ'τη θάλασσα, και μετά αναλαμβάνουν ο Louis με το πιάνο και η Sarah Peet με το τσέλο να μας εξηγήσουν πως εννοούν αυτοί την ευαισθησία, και να μας υπενθυμίσουν την καθαρτήρια δύναμη της μουσικής. Χωρίς λόγια είπαμε.

3. Wim Mertens : Humility (After virtue, 1988)
Σε ένα πιανιστικό δίσκο που τα τραγούδια έχουν μονολεκτικούς τίτλους όπως "Ελπίδα", "Πίστη", "Eυσπλαχνία", "Eγκράτεια" και "Σύνεση", η "Ταπεινοφροσύνη" επιλέχθηκε να δώσει όνομα στο πιο λυπημένο soundtrack μιας μοναχικής νύχτας. Όπως μοναχικός είναι βέβαια και ο δημιουργός - εκτελεστής του. Πέστα χρυσοδάχτυλε!

4. DJ Shadow - Stem (Endtroducing, 1996)
Αντιμετώπισα κι εγώ το δίλημμα του Κάζη για το αν δέκα λέξεις και μια παρεμβολή κουβεντούλας σε ένα οκτάλεπτο κομμάτι μπορούν θεωρηθούν τραγούδι. Δεν μπορούν.

5. Pigbag - Getting up (Dr Heckle and Mr Jive, 1982)
Διαβάζω πως οι Friends of Dean Martinez παίζουν σε γάμους και κλαίω τους καημένους που τους επιλέγουν γι'αυτή την χαρμόσυνη μέρα τους. Οι Pigbag ήταν η κομπανία που άφησε πίσω της μερικά από τα πιο κεφάτα, ξεσηκωτικά, μοναδικά στο είδος τους instrumental. Και οι deaf can dance...

6. Στέρεο Νόβα - Ματίνα (Βιταμίνα τεκ, 1997)
Ένα από τα τρία μόνο τραγούδια του δίσκου που υπογράφουν ως σύνθεση οι KB - MΔ μαζί, ένα έντονα ελληνόχρωμο drum'n'bass που ...μετανοιώνω κάθε φορά που το ακούω γιατί το riff του δεύτερου μέρους δεν ξεκολλάει μετά απ'το μυαλό μου...

7. Stonefish - Guitar radiation (20.000 Fathoms ep, 1986)
To αγαπημένο μου surf φτιάχτηκε από μουσικούς που ζουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις παραλίες της California. Ένα εφήμερο σχήμα που έστησαν τρία μέλη των αυστραλών Stems με δυο άλλους, και υποθέτω ότι το διασκέδασαν πολύ. Ευτυχώς η Citadel το κυκλοφόρησε...

8. Anne Clark - Poem without words II - journey by night (Hopeless cases, 1987)
Δυνατή στα στιχάκια, δυνατή και χωρίς στιχάκια. Τα ηλεκτρονικά εκείνης της περιόδου της ακούγονται σήμερα παιδαριώδη και ξεπερασμένα, το 'poem' όμως αντέχει στο χρόνο. Πραγματικό ταξίδι στη νύχτα, σχεδόν με τυφλώνουν οι φωτεινές επιγραφές και τα νέον...

9. Bill Monroe - My last days on earth (Master of bluegrass, 1981)
"Τελευταίο κομμάτι για σήμερα", είπε ο παραγωγός της νυχτερινής εκπομπής Night Train στον WPRB του Princeton, "το λυπητερό "My last days on earth" του μεγάλου μαντολινίστα της bluegrass, Bill Monroe". Από τις στιγμές της ζωής μου που έμεινα... άφωνος και σαστισμένος. Πόση καλή μουσική δεν έχουμε ακόμα συναντήσει;

10. DJ Cam - Twilight zone (Substances, 1996)
Ένα κομμάτι διαφορετικό από τα υπόλοιπά του, με ένα κλασικό θέμα που από κάπου θα έχει ξεσηκώσει, με breakbeats που πάνε κι έρχονται... Όλα καλά.

11. Red Snapper - They're hanging me tonight (Our aim is to satisfy Red Snapper, 2000)
Μεθυστικό κι αυτό, τελειώνει και ούτε που έχεις καταλάβει πότε σου έκλεψε το εξάλεπτο του χρόνου σου.

ΥΓ1 : Too old to rock'n'roll... : 1. Μάνος Χατζιδάκις - Όταν έρχονται τα σύννεφα, 2. Piotr Illich Tchaikowsky - Danse arabe, 3. John Coltrane - Ole, 4. Astor Piazzolla - Libertango, 5. Dave Brubeck - Take five, 6. Bert Jansch - Angie κλπ κλπ.
ΥΓ2 : Τα παλιότερα χιλιοακουσμένα κομμάτια χάνουν πόντους από τα πιο πρόσφατα και φρέσκα που είναι και πιο κοντά στον ήχο που μας αρέσει σήμερα. Γιαυτό και τα sixties - seventies δεν έχουν εκπροσώπηση.
ΥΓ3 : Οι περισσότεροι συμμετέχοντες στο αφιέρωμα έχουν πολλά καλά instrumental. Η εξάσκηση τους έκανε καλούς στο είδος;
ΥΓ4 : Πριν γίνουν τα remix καθεστώς, τα singles είχαν συχνά στη δεύτερη πλευρά μια instrumental version του τραγουδιού της πρώτης.
YΓ5 : Το 'intro' ήταν η πιο συνηθισμένη περίπτωση instrumental σε άλμπουμ, προ electronica.
ΥΓ6 : Υπάρχουν κομμάτια με δυνατά οργανικά μέρη που ενώ διαθέτουν και φωνή αυτή δε μένει στο υποσυνείδητο. Έτσι την πάτησα με το "Ruins (Submutation dub)" των Material που το υπολόγιζα για την ενδεκάδα μέχρι που αποφάσισα να το φρεσκάρω (συγγνώμη καλή μου Liu Sola). Και η περίπτωση των Calexico ταιριάζει εδώ.
YΓ7 : Ένα σίγουρο πλεονέκτημα των instrumental είναι ότι δεν κινδυνεύεις να χαλαστείς από ηλίθιους στίχους. Από την άλλη δεν μπορείς να πιαστείς από ένα στίχο όταν προσπαθείς να ανακαλύψεις πιο κομμάτι είναι.
ΥΓ8 : Οι Shadows είναι μάλλον το πρώτο γκρουπ που τα instrumental του μου έκαναν εντύπωση. 'Apache', 'FBI' κλπ
ΥΓ9 : Τα acappella μπορούν να θεωρηθούν instumental; Αν ναι, να το πω στους Flying Pickets...
ΥΓ10 : Strummin' mental! ήταν μια σειρά δίσκων της Crypt με instrumental κομμάτια από άγνωστα γκρουπ των sixties.
YΓ11 : Παράξενο. Κανείς δεν περιέλαβε την πολυδιασκευασμένη 'Misirlou' στην ενδεκάδα του...