Τα καλύτερα instrumental
- Cocteau Twins - Rococo. Απ' το E.P. 'Aikea Guinea'. Kάπως έτσι θα'ναι να περπατάς ήρεμα στην παραλία, η θάλασσα λάδι και ξαφνικά ξεσπά καταιγίδα τόσο μελωδικά χαοτική (μήπως χαοτικά μελωδική;) όσο οι εμπνεύσεις των Cocteau της καλής εποχής...
- The Danse Society - In heaven (everything is fine). Ανακάλυψα σχετικά αργά το mlp 'Seduction'. Σχεδόν είχα πάψει να πιστεύω ότι θα ξαναβρισκόταν έργο να με πάρει χέρι χέρι για μια βόλτα στην άβυσσο - τελευταίος σταθμός το 'In heaven', το κεφάλι έχει χαμηλώσει, τα χέρια έχουν καλύψει το πρόσωπο, το βλέμμα κενό.
- Tuxedomoon - Music #2. Επίγεια δεν ξέρω πόσο αυτό το ανυπέρβλητο αριστούργημα έχει εκτιμηθεί, για τα ουράνια, ωστόσο, δεν τίθεται θέμα όταν μιλάμε για τον ύμνο τους.
- Mike Oldfield - Ommadawn. Aνατριχίλα. Το θυμάμαι από 7 χρονών με συνδέσεις ένα μωσαικό αναμνήσεων του τότε, από σειρές που με σημάδεψαν (θυμάται κανείς την 'Κατάκτηση της Δύσης';) μέχρι παλιά έπιπλα του σπιτιού που δεν υπάρχουν πια. Εδώ και χρόνια έχω αποφασίσει ότι προϋπόθεση νοήματος στη ζωή μου μέχρι το τέλος της είναι να τηρήσω σιωπηρά συμβόλαια με τον τότε 7χρονο εαυτό μου...
- The Hollowmen - No one to talk to. Ορισμός του ατόφιου ροκ instrumental από μια θαμμένη αμερικάνικη μπάντα των μέσων της δεκαετίας του '80. Κι όσο για τον τίτλο, μάλλον είναι η εξήγηση για τις μερικές χιλιάδες παραπάνω ώρες συνομιλίας με τον εαυτό μου (άλλος δεν υπήρχε ν'ακούσει, όσο για 'άλλη' ας τ'αφήσουμε καλύτερα), για τ' ότι καθόμουν τελευταίος και μόνος στο θρανίο απ΄το γυμνάσιο και μετά, για τη γνωριμία και την - μετά κόπων και βασάνων - φιλία μου με τον Μ.Α., γι'αυτά τα κείμενα, έστω κι αν σχεδόν κανείς δεν ακούει (πάλι...)
- Τρύπες - Τσιφτετέλι. Γιατί μέσα σε λίγα λεπτά περιγράφει, σαρκάζει, καταγγέλλει, κραυγάζει (για) την σύγχρονη παράνοια του ίδιου μας του σπιτιού χωρίς, ουσιαστικά, να πει λέξη. Κι επειδή ο πτύελός μου είναι πάντα σ' ετοιμότητα για τους θιασώτες του λαμπρού αυτού 'χορού', απ΄τα ζόμπι με τις χαίτες και τ'ανοιχτά πουκάμισα για να φανούν τα 'χρυσάφια' μέχρι τις 'κυρίες' που άνετα χτυπάνε ρόλο στο cult 'Η υπηρέτρια στη βίλα Αγγούρι'...
- Coil - The first five minutes after (violent) death. Τόσο η αυθεντική (απ' το 'Horse Rotorvator') όσο και η live (απ' το 'Gold is the metal..' ) εκτέλεση είναι με μια κουβέντα ανατριχιαστικά πιστές στους τίτλους τους. Και με μια άλλη, αποτελούν τη μοναδική γνωστή μετάφραση της γραμμικής γραφής (θανάτου) α' και β'.