Οίστρου Μένταλ Λιστ

Αφήνοντας κατά μέρος τα σερφάκια που θα' θελαν μερικές σελίδες, τα αιθέρια που θέλουν γερό ξεσκόνισμα μνήμης και τα διάφορα ηλεκτρόνικα αλλά και τα αγαπημένα μου τρανς που είναι αυτόνομες κατηγορίες, μένω σ' εκείνα που θα συνόδευαν μια ιδανική μου μέρα. Και βαρέθηκα να νοιάζομαι για τα δεκάδες που δε θυμήθηκα να χωρέσω!

Θα ξεκίναγα λοιπόν τη μέρα μου με ένα άλμπουμ γεμάτο δίλεπτα μαργαριταρένια instrumentals, το "Let the snakes crinkle their heads to death" των FELT. Θα μου αρκούσε το "Song for William S. Harvey". Θα πεταγόμουν έξω απ' το σπίτι στον σπινταριστό ρυθμό του "Driving to the airport" του TOM KAZAS (ex-MOFFS). Θα περιπλανιόμουν κάτω απ' τους ταξιδιάρικους ήχους του "Lonely bull", από ένα παλιό φλιπ σάιντ των DREAM SYNDICATE. Θα χαλάρωνα με τον κινηματογραφικό ρομαντισμό των AIR και το "Ce matin la" τους. Θα χάζευα τα χρώματα των φωτισμένων δρόμων της μεγαλούπολης υπό το "Pioneer skies" των CHEMICAL BROTHERS, θα χόρευα με την 80ς ρυθμολογία του "Dark Horse" απ' τον JAH WOBBLE, θα κυνηγούσα τη νύχτα υπό το "Hedonism" από ένα περσινό θεατρικό μιούζικαλ των PET SHOP BOYS αλλά και μπορεί να με φόβιζαν τα σκοτάδια της με το "Film Theme" των SIMPLE MINDS. Θα συνέχιζα να ψάχνω την προσωπική μου "Ευδοκία" ακούγοντας τους ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ.

Αν έμενα σπίτι θα διάβαζα επικές λογοτεχνικές σελίδες υποκρουόμενου του "The Great Seal" των LAIBACH, αλλά θα φύλαγα LABRADFORD/ PANAMERICAN (μη ρωτάτε για τίτλους, ούτε οι ίδιοι δεν έχουν) για τις δικές μου ώρες έμπνευσης. Θα αποσυντόνιζα πλήρως το μυαλο μου με το εντεκάλεπτο "Suicide" των SPACEMEN 3. Θα ανερχόμουν σ' άλλες συνειδησιακές σφαίρες υπό τα "Lost chronicles" των HAWKWIND. Θα έβλεπα την ανατολή με το "Poem without words II : Journey by night" της ANNE CLARKE. Αν είχα κι άλλες ευκαιρίες, πιθανώς να διοργάνωνα βραδιά Brian Eno, αλλά θα πήγαινα κρατώντας σφιχτά το "Academy in Peril" του John Cale.

Μήπως θα έπρεπε να γίνει κι ένα παράπλευρο αφιέρωμα στα αρχινόμενα ως ινστρουμένταλς μα έχοντα φωνή μετά; Η αλλιώς, γιατί να μιλάς Greg Sage στο τέλος του "When it's over", γιατί να μιλάς Mark E. Smith στο τέλος του "I am a curious oranj", γιατί Neil Hannon στο "Europe by train";