Τα καλύτερα live albums: Θανάσης Παπαδόπουλος
Η κακή συναυλία έχει σαφή ορισμό: Cat Power. Δεν καταφέρνει να παίξει ούτε ένα τραγούδι. Είναι αγοραφοβική, μεθυσμένη, χαπακωμένη, ή συνδυασμός των παραπάνω και άλλων που δεν φαντάζεσαι. Παίζει δυο νότες στο πιάνο και χαχανίζει, σηκώνεται να πάει να φιλήσει το γκόμενό της, εσύ απλά κλαις τα λεφτά σου.
Οι καλές συναυλίες χωρίζονται σε 3 κατηγορίες.
Α. Χειμερινοί κολυμβητές. Ο Μπακιρτζής δεν βάζει γλώσσα μέσα, προλογίζει σχεδόν κάθε τραγούδι με κάποια ιστοριούλα, ανέκδοτο, περιστατικό, σχετικό ή λιγότερο σχετικό. Ενίοτε διακόπτει το τραγούδι στη μέση για να πει ό,τι του κατέβηκε στο κεφάλι.
Β. Labradford. Πριν πας αναρωτιέσαι τι νόημα μπορεί να έχει μια συναυλία τους. Με το που ξεκινάει μπαίνεις σε μια μαύρη τρύπα, χάνεις την αίσθηση του χρόνου και βγαίνεις από το trip όταν τελειώσει η συναυλία ή για την ακρίβεια κάποιες ώρες μετά.
Γ. Afghan Whigs (όχι όμως το χάλια live σε κάποιο Rockwave, αμέσως πριν τους Prodigy). Μεταδίδουν απίστευτη ένταση, ακόμη και ο συνήθως αποστασιοποιημένος ήσυχος βρίσκεσαι να κουνιέσαι και να σκουντιέσαι με τους άγνωστους δίπλα σου.
Από τα 3 παραπάνω απολύτως πετυχημένα live έχω την υποψία ότι κανένα δεν θα άξιζε σε δίσκο. Όπως δεν αξίζει το συντριπτικό ποσοστό των ζωντανών (με ή χωρίς εισαγωγικά) ηχογραφήσεων που κυκλοφορούν. Το τι ζητάμε από έναν live δίσκο είναι θέμα που έχουμε συζητήσει όλοι πολλές φορές, δεν νομίζω ότι υπάρχουν και πολλά να πει κανείς. Ο Μπάμπης Αργυρίου έβαλε τα πράγματα σε μια σειρά με αφορμή το live των Last Drive
Johnny Cash: At Folsom Prison and San Quentin
Σε κριτική του 'Live in San Sebastian' των Damon and Naomi είχα δηλώσει πως οι μοναδικές πολύ αγαπημένες μου live κυκλοφορίες είναι οι ζωντανές ηχογραφήσεις του Johnny Cash στις φυλακές San Quentin και Folsom Prison. Με τραγούδια απολύτως "εντός θέματος" (25 Minutes to Go, Busted, I Got Stripes, Wanted Man, Folsom Prison Blues, San Quentin) και απίστευτης πλάκας ('Flushed From The Bathroom Of Your Heart'), αμεσότητα στην επαφή με το κοινό/ κρατούμενους, ατάκες και μονολόγους που έχουν μείνει στην ιστορία.
The Doors: Absolutely Live
Το 1980 ο Morrison είχε πεθάνει, και οι Doors πιθανώς δεν θα υπήρχαν ακόμη κι αν ζούσε. Παρόλα αυτά εγώ και εκατομμύρια άλλοι teenagers ονειρευόμασταν μια συναυλία τους. Μόνη λύση (και κύριος λόγος παραγωγής και κατανάλωσης live δίσκων γενικότερα) το 'Absolutely Live'. Αγαπημένη στιγμή του δίσκου, εκεί που εκφωνητής έλεγε: Ladies and gentlemen, the Doors!
Jefferson Airplane: Bless It's Pointed Little Head
Αφού με τη Grace Slick είχε ψαρώσει ο Μάνος Χατζιδάκις, τι να πούμε κι εμείς οι ροκάδες... Σε φάση που έλιωνα τους δίσκους των Jefferson Airplane, η μπάλα πήρε και αυτό εδώ, πρώτο επίσημο live τους, από συναυλίες στα 1968-69. Ωραίες εκτελέσεις κλασικών (π.χ. '3/5 of a Mile in 10 Seconds'), κάποια τραγούδια που δεν υπήρχαν σε δίσκους τους, διασκευή σε Donovan, αναπόφευκτα κάποια folk/blues/ψυχεδελικά τζαμαρίσματα.
Phil Ochs: In Concert
Ο τρίτος δίσκος του Ochs. Όχι ακριβώς 'ζωντανός'. Τα σκάτωσαν στην ηχογράφηση σε Boston και New York στα 1965 - 1966, οπότε μερικά τραγούδια ξαναπαίχτηκαν στο studio. Όπως, εδώ που τα λέμε, συμβαίνει στους περισσότερους live δίσκους που κυκλοφορούν, κι άσε τους Doors να λένε 'Absolutely Live', όπως παρεμπιπτόντως είχε τιτλοφορήσει και ο Rod Stewart τον δικό του ζωντανό. Το 'Phil Ochs in Concert' είναι μάλλον παραγνωρισμένο. Tα τραγούδια δεν είναι live επανεκτελέσεις αλλά εμφανίζονται εδώ για πρώτη φορά και πολλά ανήκουν στα κλασικά του Ochs. Οι εκτελέσεις είναι ακουστικές, χαρακτηριστικές των εμφανίσεών του την περίοδο εκείνη. Kαι ο Ochs είναι σε μεγάλη φόρμα.
Talking Heads: Stop Making Sense
Αν υπάρχει κάτι που συνήθως είναι ακόμη πιο άχρηστο από ένα live δίσκο είναι η κυκλοφορία συναυλίας σε ταινία. Στο 'Stop Making Sense' ο David Byrne ενσαρκώνει τον κενότητα του λεγόμενου σύγχρονου ανθρώπου, αποτέλεσμα της φρενίτιδας και της παραφροσύνης. Η επιλογή των τραγουδιών και οι εκτελέσεις υποστηρίζουν απόλυτα το 'project'. Οπότε και ο δίσκος και το video του Johnatan Demme κρίνονται απαραίτητα. Όπως και το 'The name of this band is... ', επόμενο live των Talking Heads.
Pink Floyd: Live at Pompeii
Πρώτον, δεν έχει κυκλοφορήσει σε δίσκο παρά μόνον σε ταινία, από όσο ξέρω. Δεύτερον, τρία μόνον τραγούδια ηχογραφήθηκαν στο αρχαίο θέατρο της Πομπηίας και τα υπόλοιπα σε στούντιο στο Παρίσι. Και τρίτον, ακόμη και στα ζωντανά ηχογραφημένα κοινό δεν υπήρχε. Μαρτυρία της συγκινησιακής εμβέλειας της μουσικής των Pink Floyd το 1972 (που κατά τη γνώμη μου χάθηκε στη συνέχεια), σε μεγέθυνση λόγω της επιλογής του τόπου ηχογράφησης. Στα Echoes, A Saucerful of Secrets, One of These Days υπάρχει κάτι σχεδόν μαγικό.
Wipers: Live
Το live κυκλοφόρησε στα 1985, αμέσως μετά τους τρεις πρώτους καταπληκτικούς δίσκους τους. Ήταν ακόμη πιο ακατέργαστο, και είχε όλα εκείνα που έκαναν τους Wipers ιδιαίτερα αγαπητούς σε οπαδούς του punk, της ψυχεδέλειας και του hard rock. Στο τελευταίο Mic-πάρτυ όλοι σχεδόν οι Mic-dj έπαιξαν κι από ένα τραγούδι των Wipers. Σειρά έχει ο Fantastikoi Hxoi.
Ex Orkest: Een Rondje Holland
Το "Ολλανδικό ταξίδι" των Ex μαζί με 15 ακόμη μουσικούς. Ηχογραφήθηκε το 2000 και είχα την ευτυχία να το ακούσω ζωντανά 2 χρόνια αργότερα στο φεστιβάλ All Tomorrow's Parties. Οι Ολλανδοί Ex τραγουδάνε για πρώτη φορά στα ολλανδικά, το 'State Of Shock' είναι τώρα το 'Kokend Asfalt' χωρίς να χάνει τίποτε από τη σφοδρότητά του. Η συναισθηματική φόρτιση της συναυλίας των Ex στη Θεσσαλονίκη στα 80s είναι όλη εδώ πολλαπλασιασμένη.
Portishead: PNYC: Roseland Live
Φιλόδοξο και απόλυτα πετυχημένο. Όσο καλά λειτουργούν στο στούντιο τα μπιτ και τα samples στα δυο πρώτων άλμπουμ των Portishead, άλλο τόσο πετυχημένες είναι οι πιο χαλαρές εκτελέσεις με τη φιλαρμονική ορχήστρα της Νέας Υόρκης στο Roseland Ballroom. Κι αυτό γιατί έγχορδα και πνευστά δεν μπουκώνουν τα τραγούδια σε κανένα σημείο.
Hawkwind: Space Ritual
Μπορεί στίχοι όπως το 'Space is dark, it is so endless' να έκαναν τον Stephen Hawking και τους υπόλοιπους θεωρητικούς φυσικούς και αστροφυσικούς να βάλουν τα γέλια αλλά ενώ η space rock μόδα ήλθε και παρήλθε, τα πράγματα με το 'Space Ritual' παραμένουν σοβαρά. Ηχογραφήθηκε σε συναυλίες προώθησης του 'Doremi Fasol Latido', με παρόντα όλα τα σπουδαία μέλη: Rob Calvert, Dave Brock, Lemmy, Nik Turner, Mike Moorcock, Simon King. Spaced out όσο και τα τρελαμένα του Sun Ra. Με το 'Space Ritual' ταξιδεύεις μια χαρά ακόμη και χωρίς ναρκωτικά.
----
