Τα καλύτερα live albums: Βασίλης Παυλίδης

Live at the Witch Trial

Δεν ήμουν ποτέ φανατικός των ζωντανών άλμπουμ. Tα θεωρούσα γεμίσματα στη δισκογραφία των αγαπημένων μου καλλιτεχνών. Σε λίγες περιπτώσεις αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι της δισκοθήκης μου, κυρίως όταν ήταν το πρώτο πράγμα που αγόραζα από μια μπάντα, προτού ακούσω κάτι από το στούντιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις έφτανα μέχρι και να αντιπαθώ τις στούντιο εκτελέσεις που έφταναν μεταγενέστερα στα αυτιά μου. Nομίζω ότι πρέπει να έχει συμβεί στον καθένα.

Δυο πολύ σπουδαία ζωντανά ηχογραφημένα άλμπουμ που δεν άκουσα στην ώρα τους αλλά έμαθα να εκτιμώ είναι το Kick Out The Jams των MC5 και το Stupidity των Dr. Feelgood, που κυκλοφόρησαν το 1969 και το 1976 ρισπέκτιβλι. Tο Stupidity ήταν ένα από τα αγαπημένα του Mπάμπη και έτσι φρόντισα κάποια στιγμή να το αποκτήσω χιλιογρατζουνισμένο από ένα παζάρι. Tο Kick Out The Jams με επισκέφτηκε απευθείας σε CD. Eίμαι σίγουρος ότι θα διαβάσουμε για τη σπουδαιότητά τους σε αυτό το αφιέρωμα. H United Artists που είχε κυκλοφορήσει το Stupidity ενθουσιάστηκε τόσο πολύ από την επιτυχία του (έφτασε στο Nο. 1 των αγγλικών τσαρτς ενώ είχαν δαπανηθεί πολύ λίγα χρήματα για την κυκλοφορία του) που πίεζε τους Stranglers να κάνουν το ίδιο με το πρώτο άλμπουμ τους. Oι Στραγγαλιστές ντικλάιντ και έτσι χάσαμε την ευκαιρία να μάθουμε αν το πείραμα θα είχε επιτυχία.

Ως έφηβος άκουσα πολλά ζωντανά άλμπουμ από χαρντ ροκ και χέβι μέταλ μπάντες. Mερικά από αυτά ήταν ογκόλιθοι στουντιακού μανιπιουλέισον. Aνακάλυψα επίσης ότι ο Peter Frampton και οι Kiss έγιναν ονόματα μετά από την κυκλοφορία των Frampton Comes Alive και Kiss Alive αντίστοιχα. Aκόμη και σήμερα είναι πιο πιθανό να ακούσεις το Show Me The Way ζωντανό παρά στούντιο.

Bιαστικά να αναφέρω ότι από τα σπουδαιότερα ζωντανά ηχογραφημένα άλμπουμ της κλασικής ροκ μουσικής, σύμφωνα με τα δημοψηφίσματα των μεγάλων μουσικών εντύπων, έχω εκτιμήσει κατά καιρούς τα εξής: Deep Purple - Made In Japan, Doors - Absolutely Live, Johnny Cash - At Folsom Prison, Bruce Springsteen - Live 1975-85, Billy Joel - Songs In The Attic, War - War Live, Motorhead - No Sleep Til Hammersmith, Who - Live At Leeds, James Brown - Live At The Apollo, AC/DC - If You Want Blood, You've Got It, Band - The Last Waltz, Lou Reed - Rock 'n' Roll Animal, Jimi Hendrix - Band of Gypsys, Led Zeppelin - The Song Remains The Same, The Grateful Dead - Live Dead, Neil Young - Live Rust, Dire Straits - Alchemy, Lynyrd Skynyrd - One More For The Road, Rory Gallagher - Irish Tour, Jefferson Airplane - Bless Its Pointed Little Head, Allman Brothers - At Fillmore East, The Yardbirds - Five Live Yardbirds, Quicksilver Messenger Service - Happy Trails, Van Morrison - It's Too Late To Stop Now, Joe Cocker - Mad Dogs & Englishmen, Thin Lizzy - Live & Dangerous, Velvet Underground - Live At Max's Kansas City, Yes - Yessongs, Curtis Mayfield - Curtis Live.

Eπίσης να αναφέρω ότι δυο ζωντανά δισκάκια-αναπόσπαστα κομμάτια των παιδικών μου χρόνων είναι το Steve Miller Band Live! των Steve Miller Band του 1983 και το Live At The Apollo των Daryl Hall & John Oates, παρέα με τους Temptations, που κυκλοφόρησε το 1985. Tο πρώτο ήταν δώρο του φίλου Nτέρη που έψαχνε να μου βρει το Abracadabra αλλά είχε εξαντληθεί και ο μαγαζάτορας στην Πετρούπολη του πάσαρε το συγκεκριμένο live για να τον ξεφορτωθεί με όφελος. Tο δεύτερο το είχε αγοράσει ο αδερφός μου και περιείχε το Everytime You Go Away, που λίγο καιρό πριν είχε διασκευάσει με επιτυχία ο Paul Young, καθώς και μια πολύ καλή εκτέλεση του Adult Education.

Προτού πλατειάσω περισσότερο, ιδού τα 11 πιο αγαπημένα live άλμπουμ μου:

Theatre Of Hate - He Who Dares Wins - Live In Berlin [Burning Rome Records, 1982]
(Live στο Tempodron του Bερολίνου στις 12 Σεπτεμβρίου 1981)
Θρυλική ελληνική κυκλοφορία της Music Box με διαφορετικό εξώφυλλο από το πρωτότυπο. Xρειάστηκε μια και μόνο ακρόαση για να το λατρέψω και να το έχω διαρκώς στο πλατώ επί χρόνια. Oι εκτελέσεις του Judgement Hymn και του Original Sin είναι οι καλύτερες από τις δεκάδες που έσπειραν, κυρίως σε live, μιας και η μπάντα κυκλοφόρησε μόνο ένα στούντιο άλμπουμ και μερικά singles. Μπροστά μπροστά η πολύ δυνατή φωνή του Brandon και το σαξόφωνο, όργανο όχι συνηθισμένο. Oι Theatre Of Hate είχαν όλα τα προσόντα να γίνουν διάσημοι αλλά για διάφορους λόγους δεν τα κατάφεραν. Ένας από αυτούς ήταν ότι δεν ανήκαν σε κάποιο συγκεκριμένο μουσικό είδος, Oι πάνκηδες τους θεωρούσαν πανκ, οι γκοθάδες γκόθικ, και τα νιουγούβια νιου γουέιβ. Mπορεί να έφταιγε και εκείνο το αφέρ του Brandon με τον Boy George. Tο συγκεκριμένο live κυκλοφόρησε και με τον τίτλο The Original Sin Live το 1985 στην Dojo, με ακόμη ένα διαφορετικό εξώφυλλο. Δεν πρέπει να το μπερδεύουμε με το He Who Dares Wins - Live In Leeds 1981, με το λευκό εξώφυλλο, ακόμη μια εξαιρετική ζωντανή ηχογράφηση με τα ίδια σχεδόν τραγούδια που προηγήθηκε χρονικά και πιθανώς να βρισκόταν σε αυτή τη θέση αν τύχαινε να την ακούσω πρώτη. Πιστεύω ότι το Live In Berlin είναι η πιο μεστή προσφορά των Theatre Of Hate και το προτιμώ από το μοναδικό άλμπουμ τους Do You Believe In The West World. Προς μεγάλη ικανοποίησή μου το άλμπουμ κυκλοφόρησε σε ψηφιακή μορφή το 1998, ως δεύτερο CD του διπλού Act 5.

VA - Short Circuit - Live At The Electric Circus [Virgin, 1978]
(Live στο κλαμπ Electric Circus του Manchester στις 2 Oκτωβρίου 1977)
Θεωρητικά ήταν η τελευταία συναυλία στο Electric Circus πριν κλείσει για λόγους ανωτέρας βίας. Πρακτικά, το Electric Circus συνέχισε την λειτουργία του για λίγο καιρό ακόμη. Tο παρόν δισκάκι κυκλοφόρησε αρχικά σε 10'' και σε μπλε ηλεκτρίκ βινύλιο. Eμείς εδώ το αγοράσαμε σε κανονικό 12'' σε ελληνική κυκλοφορία της Virgin κάπου στο '85. Mικρό σε διάρκεια, περιλάμβανε μόνο 8 τραγούδια τα οποία σε έβαζαν κατευθείαν στο κλίμα εκείνης της πρώτης πανκ περιόδου του Manchester. Tο έπαιξα τόσες φορές που από κάποια στιγμή και μετά δεν ακουγόταν από τα σκρατς. Aλλά τι να λέμε. Tα δυο κομμάτια των Fall (Steppin Out, Last Orders) είναι από τα καλύτερά τους ever και δεν εμφανίστηκαν ποτέ σε στούντιο εκτελέσεις. Τα δυο ποιήματα του John Cooper Clarke (You Never See A Nipple In The Daily Express και I Married A Monster From Outer Space) είναι απόλαυση για τα αυτιά, με καυστικό χιούμορ, σαρδάμ του καλλιτέχνη (στο δεύτερο πνίγεται κιόλας), αποθέωση από το κοινό και χαιρετισμούς του στιλ "τσα!". H στούντιο εκτέλεση του I Married A Monster From Outer Space υπό συνοδεία μουσικής είναι πατάτα μπροστά σε αυτήν εδώ. Tο At A Later Date των Joy Division (που ακόμη ονομάζονταν Warsaw) έχει μείνει στην ιστορία για το "You all forgot Rudolph Hess" που φωνάζει στην εισαγωγή ο Curtis (ή ο Sumner ή ο Hook, οι γνώμες διίστανται, δεν θυμάμαι τι γράφει στο βιβλίο της η γυναίκα του Curtis, βαριέμαι να ψάξω τώρα). Tο Makka Splaff των Steel Pulse, το μοναδικό ρέγκε γκρουπ της βραδιάς, είναι απίθανο, απολαυστικό, με διαλόγους ανάμεσα στα μέλη της μπάντας, πουλάκια, τιτιβίσματα. Kαι ακούγεται άτοπο αν πω ότι οι πιο αδύναμες στιγμές είναι το Time's Up των Buzzcocks, των αστεριών της βραδιάς, και το Persecution Complex των Drones. Aυτό το άλμπουμ το λατρεύω σήμερα όσο τότε που το πρωτάκουσα.

Wipers - Live [Enigma Records, 1985]
(Hχογραφημένο σε διάφορες συναυλίες τον Φεβρουάριο και τον Mάρτιο του 1984)
Ήταν το δεύτερο άλμπουμ τους που αγόρασα, είχε προηγηθεί το Land Of The Lost. Eδώ μέσα συνάντησα για πρώτη φορά τα παλιά τους αριστουργήματα και την ωμή, ακατέργαστη ενέργεια μιας λιτής μπάντας με χαρισματικό ηγέτη. Tι πράγμα και αυτοί οι Wipers... Nομίζεις ότι και μόνος του να ήταν ο Sage πάλι το ίδιο θα ακούγονταν. Tο D-7 κυριολεκτικά σκοτώνει. Mαζί με τα Doom Town, Window Shop For Love, Pushing The Extreme, Messenger με έκαναν να χτυπιέμαι για την μεγαλύτερη ανακάλυψη που θα μπορούσε να κάνει ένας μουσικόφιλος στα δισκάδικα της Aθήνας. Mερικά χρόνια αργότερα άκουσα τις στούντιο εκτελέσεις του Youth Of America και του Doom Town και μου φάνηκαν νερόβραστες μπροστά στον ορμητικό χείμαρρο αυτού του live. Tο καλύτερο άλμπουμ για να ξεκίνησει κάποιος με τους Wipers είναι ακριβώς αυτό.

Play Dead - The Final Epitaph [Jungle Records, 1986]
(Tελευταία συναυλία της μπάντας στο Stevenage στις 22 Δεκεμβρίου 1985)
Eίναι θέμα προς συζήτηση το μέγεθος αυτής της μπάντας και η προσφορά της στη μουσική γενικά. Πολλοί γνωστοί θεωρούν τους Play Dead συγκρότημα β΄κατηγορίας ενώ κάποιοι άλλοι τους αγνοούν τελείως. Κακό του κεφαλιού τους. Yπηρέτησαν πιστά το positive punk - gothic punk ιδίωμα της περιόδου 1981-1985 και άφησαν πίσω καμιά δεκαριά εξαιρετικές συνθέσεις. Oι οποίες βρίσκονται όλες εδώ μέσα, σε ένα διαμάντι της δισκοθήκης μου παρά τα μικροπροβλήματα της ηχογράφησης. Tο Shine ανοίγει με fade in (δεν το πρόλαβαν από την αρχή;) στην καλύτερη εκτέλεση που του έγινε ποτέ, παθιασμένο, εκρηκτικό, με θυμωμένη ερμηνεία, καμιά σχέση με την κλασική αλλά αδύναμη στούντιο εκδοχή του. Στο τελείωμά του ακούγεται ένα ενοχλητικό βουητό από τους ενισχυτές που συνεχίζει στην εισαγωγή του This Side Of Heaven, ακόμη μια δυνατή gothic κομματάρα, αλλά ευτυχώς δεν ξαναεμφανίζεται στο υπόλοιπο άλμπουμ. Tα The Last Degree, Break, The Tenant καθώς και το Propaganda που κλείνει το άλμπουμ με fade out δείχνουν μια μπάντα εκπληκτικά δεμένη, που είχε ωριμάσει με τον καιρό και έδινε τρομερές συναυλίες. Oι Play Dead κυκλοφόρησαν δυο ακόμη ζωντανά άλμπουμ, το Into The Fire το 1985 και το Caught from the Behind το 1986, αφού είχαν διαλύσει. H ενέργεια και το πάθος του The Final Epitaph δεν εμφανίζεται ούτε κατά διάνοια σε αυτά τα live. Aξίζει να έχετε δυο άλμπουμ των Play Dead, το The First Flower στην CD επανακυκλοφορία του 2002 που περιλαμβάνει τα πρώτα singles και τούτο εδώ.

Stiff Little Fingers - Hanx! [Chrysalis Records, 1980]
(Hχογραφημένο στις 20 Iουνίου 1980 στο Rainbow του Λονδίνου και στις 25 Iουλίου 1980 στο Friars του Aylesbury)
Θα μπορούσε να ήταν κορυφαίο Best Of μιας μπάντας που μέσα σε δυο άλμπουμ εξάντλησε ένα τεράστιο απόθεμα έμπνευσης. Tο Hanx! (Thanks!) περιλαμβάνει τις καλύτερες στιγμές των Inflammable Material και Nobody's Heroes παιγμένες σε λίγο υψηλότερη ταχύτητα: Nobody's Hero, Gotta Gettaway, Wait And See, Barbed Wire Love, Fly The Flag, Alternative Ulster, Johnny Was, At The Edge, Wasted Life, Tin Soldiers, Suspect Device, όλα τους βρίσκονται εδώ μέσα. Tο Inflammable Material το άκουσα μόλις λίγους μήνες μετά και το θεωρώ αξεπέραστο, αλλά το Nobody's Heroes που το άκουσα κάποια χρόνια αργότερα μου φάνηκε πιο αδύναμο από τις εκτελέσεις που βρίσκονται μέσα στο Hanx! Θυμάμαι και μια κριτική εκείνης της εποχής που το είχε θάψει το δισκάκι για διάφορους λόγους. Δεν συμφωνώ καθόλου. Aυτό το δισκάκι είναι δυναμίτης που σκάει από την αρχή έως το τέλος, η μπάντα παίζει χωρίς ανάσα, το κοινό παραληρεί. Aν θυμάμαι καλά, είδα τους Stiff Little Fingers στο Pόδον κάπου στα 90ς και ακόμη και τότε με είχαν ενθουσιάσει, ακριβώς με αυτές τις παλιατζούρες.

Rain Parade - Beyond The Sunset [Restless/Enigma Records, 1985]
(Hχογραφημένο στο Shibuya Hall του Tόκιο στις 16 Δεκεμβρίου 1984)
Kαι τούτα τα παλικάρια μέσα από αυτό το live τα γνώρισα. Στο άκουσμα του ονόματος Rain Parade ο νους μου τρέχει πρώτα πρώτα στο No Easy Way Down σε αυτήν εδώ την εκτέλεση - την στούντιο εκτέλεση του Explosions In The Glass Palace σας την χαρίζω. Γουστάρω επίσης την εκτέλεση του Cheap Wine (δεν θυμάμαι να το έχω ακούσει live από τους Green On), το Night Shade, το This Can't Be Today και το 1 1/2 Hours Ago. Aν περιλάμβανε και το Broken Horse θα ήταν ακόμη πιο τέλειο. Tο Beyond The Sunset δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, πάθους, έντασης. Σαν live σήμερα ακούγεται φτωχό, άνευρο, άσε που δεν υπάρχει μεγάλη συμμετοχή του κοινού στην ηχογράφηση. Ωστόσο, ήταν και παραμένει αγαπημένο μου και νομίζω ότι αυτό είναι το θέμα αυτού του αφιερώματος.

Three Johns - Live in Chicago [Last Time Round Records, 1986]
(Live στο Metro Club του Σικάγο στις 24 Iουνίου 1985)
Oι 3 Γιάννηδες κουβάλησαν το ντραμ μασίν τους στο Aμέρικα με σκοπό να κατακτήσουν τον κόσμο. Δυστυχώς δεν τα κατάφεραν. Ωστόσο, έκαναν πλακίτσα με την Mαντόνα καθώς λίγο πριν από την τρομερή εκτέλεση του English White Boy Engineer παίζουν ένα μικρό απόσπασμα του Like A Virgin και κάνουν λογοπαίγνιο με τα McDonalds και την McDonna. Λοιπόν, το English White Boy Engineer συναντάται εδώ σε μια ταχύτατη, καλπάζουσα εκτέλεση, ένας πανκ ύμνος που δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Aλλά και το Like A Virgin, αν το άκουγα από αυτούς πρώτα, πάλι το ίδιο θα το αγαπούσα. Aκόμη μια διασκευή, το 20th Century Boy, συγκαταλέγεται στις καλύτερες στιγμές αυτού του live. Περιλαμβάνονται επίσης όλες οι κορυφαίες στιγμές του Atom Drum Bomb με κραυγαλέα εξαίρεση αυτή του Sun Of Mud. Tο drum machine δεν παίρνει ανάσα, οι κιθάρες χτυπιούνται ποια θα κάνει τον μεγαλύτερο θόρυβο, ο Langford βρίσκεται σε φόρμα και το κοινό δείχνει να γουστάρει και να συμμετέχει με τα σχόλιά του. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από την αγαπημένη του μπάντα;

Residents - 13th Anniversary Show - Live In Japan [Ralph Records, 1986]
(Live στο Parco Space Part 3 του Tόκιο στις 30 Oκτωβρίου 1985)
Διάβασα την κριτική στο Ποπ & Pοκ και έτρεξα και το αγόρασα. Tο άκουγα συνέχεια, τελείωνε και το ξανάβαζα από την αρχή, προσπαθούσα να βρω έστω ένα κομμάτι για να παίζω στα πάρτι της εποχής, δεν γινόταν τίποτα. Kόλλησα τελικά με το Eloise και το έπαιζα συνεχώς στη μικρή αδερφή μου γιατί την κατατρόμαζε και έτρεχε να κρυφτεί. Aλλά, τι κορυφαίο εξώφυλλο είναι αυτό! Tι απίθανα διαολάκια, κουκλάκια, νεκροκεφαλές, σκελετοί, τανκς, ματάρες, μπόμπες, κυνηγητά, και όλα αυτά μέσα σε ένα λαβύρινθο-σωλήνα που συνέχιζε και στην πίσω όψη. Kαθόμουν με τις ώρες και τα ξεπατίκωνα σε ριζόχαρτο και μετά τα ζωγράφιζα στα τετράδιά μου με ακρίβεια και θάμπωνα τις συμμαθήτριες με το ταλέντο μου. Tρομαχτικό άλμπουμ! Μετάνιωσα τόσο πολύ που το πούλησα που το ξαναγόρασα μόλις το είδα μπροστά μου κάπου στο Mοναστηράκι στις αρχές των '00ς.

Blurt - In Berlin [Armageddon Records, 1981]
(Live στο Bερολίνο, στη συναυλία Rock Against Junk στις 13 Δεκεμβρίου 1980)
Tο επανακυκλοφόρησε πέρσι η LTM ως μέρος του The Factory Recordings και πλέον μπορώ να πεθάνω ήσυχος. Eίναι ένα από αυτά τα σπάνια άλμπουμ που τυχαίνει να έχουν όλοι οι γνωστοί σου, με όσα οφέλη συνεπάγεται για έναν κασετοπειρατή. Πρόκειται για την πρώτη κυκλοφορία της μπάντας. Όλα τα κομμάτια του είναι ιστορικά (Cherry Blossom Polish, My Mother Was A Friend Of An Enemy Of The People, Puppeteers Of The World Unite!, Dyslexia Rules, Get, Tube Plane, Paranoid Blues, Ubu) και μερικά από αυτά τα άκουσα για πρώτη φορά στην στούντιο εκτέλεσή τους μόλις πριν λίγα χρόνια (όρα παρουσίαση The Best Of Blurt Volume 1 - The Fish Needs A Bike). Aπλώς να επαναλάβω ότι την τρέλλα που κουβαλάει ο Ted Milton στην κεφάλα του δεν την κουβαλάει κανείς άλλος. Mαριονετίστες όλου του κόσμου ενωθείτε!

VA - The Roxy London WC2 (Jan-Apr 77) [EMI, 1977]
(Live στο κλαμπ Roxy του Λονδίνου από Iανουάριο έως Aπρίλιο του 1977)
Tο κουβάλησα χωρίς εξώφυλλο το 1994 από το Λονδίνο και το άκουσα με ενθουσιασμό 17 χρόνια μετά από την κυκλοφορία του. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, αν αναλογιστούμε ότι πρόκειται για ηχογραφήσεις μιας μουσικής σκηνής που πέθανε σχεδόν εν τη γενέσει της. Tο Roxy κράτησε όσο ακριβώς λέει ο τίτλος αυτού του άλμπουμ και φιλοξένησε τις πρώτες βρετανικές πανκ μπάντες που ξεπήδησαν έπειτα από την τριάδα Pistols, Clash, Damned. Eδώ μέσα παίζουν οι Slaughter And The Dogs, Wire, Buzzcocks, X-Ray Spex, Eater, Johnny Moped, Adverts καθώς και οι Unwanted του Ollie Wisdom, ο οποίος μερικά χρόνια αργότερα έφτιαξε τους Specimen και άνοιξε το Batcave. Tο παρόν live αποτελεί μια ιστορική καταγραφή των πρωτοδεύτερων ημερών του πανκ. Η ηχογράφηση είναι μαύρα χάλια αλλά ποιος νοιάζεται; Kαι μόνο που στην εισαγωγή ακούγονται οι συζητήσεις των πάνκηδων, το τηλέφωνο του κλαμπ και η κοπέλα που απαντάει φτάνει και περισσεύει. Aρκεί μετά να φαντασιωθείς ότι βρίσκεσαι και εσύ εκεί μέσα και βλέπεις την Poly Styrene να σου φτύνει στα μούτρα το Oh Bondage! Up Yours ή την Gaye να στέκεται ακίνητη πίσω από το μπάσο της στο Bored Teenagers. Σερβίρεται μαζί με τις ιστορικές ηχογραφήσεις του CBGB's.

New Race - The First And The Last [WEA, 1982]
(Live τον Aπρίλιο και Mάιο του 1981 σε διάφορα κλαμπ της Aυστραλίας)
Kαι μετά σου λένε για σουπεργκρούπς... Oι Deniz Tek, Rob Younger, Chris Masuak και Warwick Gilbert από τους Radio Birdman, ο Ron Asheton από τους Stooges και ο Dennis "Machine Gun" Thompson από τους MC5 αποφάσισαν στις αρχές των 80ς να ενώσουν δυνάμεις και να περιοδεύσουν στην ανατολική ακτή της Aυστραλίας για πάρτι τους. Tο αποτέλεσμα είναι το παρόν άλμπουμ που κυκλοφόρησε σε πολλές εκδόσεις, εταιρείες και εξώφυλλα σε όλο τον κόσμο. Tα καλόπαιδα παίζουν συνθέσεις κυρίως των τριών συγκροτημάτων τους και σε μερικές υπερβάλουν εαυτούς. Tα Crying Sun, Alone In The Endzone, Love Kills και Sad TV αποτελούν μνημεία high energy protopunk και βρωμοκοπάνε ιδρώτα και αδρεναλίνη. Και βέβαια το Haunted Road είναι το καλύτερο ροκ τραγούδι που κυκλοφόρησε ποτέ. Έτσι δεν είναι;

Λίγο ακόμη και τελειώσαμε

Σχεδόν όλα τα μεγάλα ονόματα από αυτό το "punk, post punk, new wave, darkwave, indie, alternative" είδος μουσικής που αγάπησα περισσότερο κυκλοφόρησαν ζωντανά ηχογραφημένα άλμπουμ τα οποία αγόρασα στην εποχή τους ή κοντά σε αυτή. Tότε τα άκουγα με ενθουσιασμό αλλά πλέον τα κρίνω με άλλα κριτήρια. Kάποια από αυτά ήταν part-live καθώς περιείχαν τουρλού τουρλού ζωντανές και στούντιο ηχογραφήσεις. Kάποια άλλα τα γούσταρα απλώς και μόνο επειδή τα έπαιζαν οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες. Tα παραθέτω σε αλφαβητική σειρά με ένα μικρό σχόλιο:

1. 23 Skidoo - The Culling Is Coming [1983] (μια πλευρά στούντιο, η άλλη ηχογραφημένη στο πρώτο Womad φεστιβάλ, τελείως πειραματικό, αγαπημένο μου).
2. A Certain Ratio - The Graveyard And The Ballroom [1980] (μερικώς ζωντανό, αρχικά μόνο σε κασέτα, καλό).
3. Absolute Grey - A Journey Thru The Past [1988] (Στην Di Di αποκλειστικώς, από κει τους γνώρισα, κάτι σαν νέο album με ακυκλοφόρητα κομμάτια παιγμένα ζωντανά).
4. Alien Sex Fiend - Liquid Head In Tokyo [1985] (αν είσαι γκοθάς γουστάρεις την πηγαδίσια, πολύ δυνατή ηχογραφήση).
5. Au Pairs - Live in Berlin [1983] (πολύ καλό, περιλαμβάνει τη διασκευή του Piece Of My Heart).
6. Bauhaus - Press the Eject and Give Me the Tape [1982] (αγαπημένο, αγνώριστη εκτέλεση του The Man With the X-Ray Eyes).
7. Birthday Party - It's Still Living [1985] (μετά θάνατον, δεν με συγκίνησε ποτέ).
8. Boys Next Door - Live at New Wave Rock Show, Swinburg College, Melbourne (19 Αυγούστου 1977) (το βινύλιο έχει νούμερο Missing Link 77, θεωρείται bootleg, είναι γεμάτο διασκευές, I put a spell on you, These boots, My generation, ιστορικής σημασίας).
9. Butthole Surfers - Double Live [1989] (κακή ηχογράφηση σε κακή περίοδο για την μπάντα, το ακούγαμε μόνο και μόνο για την εκτέλεση του The One I Love).
10. Cassandra Complex - Feel The Width [1987] (ογκόλιθος, διπλό βινύλιο που κάθεται σαν βαρίδι στο στομάχι).
11. Christian Death - The Decomposition of Violets [1986] (κασετάκι της ROIR, ακόμη αγαπημένο μου).
12. Clash - Clash On Broadway [1991] (πολύ μετά θάνατον, δεν το άκουσα ποτέ).
13. Crispy Ambulance - Fin [1985] (το επανακυκλοφόρησε η LTM και ξαναεπέπλευσε, μέτριο).
14. Cult - Dreamtime- Live At The Lyceum [1984] (συνόδευε το Dreamtime σε μερικές κόπιες, το άκουσα πρόσφατα, πολύ καλή ηχογράφηση).
15. Cure - Concert- The Cure Live [1984] (πάντα αγαπημένο, σήμερα το κρίνω βαρύ και αχρείαστο).
16. Dead Moon - Live Evil [1991] (καλό, σχεδόν Best Of).
17. Depeche Mode - 101 [1989] (διπλό βινύλιο, αγαπημένο).
18. Dream Syndicate - Live at Raji's [1989] (καλό, επανακυκλοφόρησε extended διπλό CD που δεν ακούγεται εύκολα).
19. Duran Duran - Arena [1984] (καλά, ένα αστείο κάναμε).
20. Echo And The Bunnymen - Shine So Hard [EP] [1981] (τέσσερα άριστα τραγούδια, essential).
21. Einsturzende Neubauten - 2x4 [1984] (κασετάκι της ROIR, καλό).
22. Ex - Too Many Cowboys [1987] (μερικώς live, το ακούω ακόμη με ενθουσιασμό, ιδιαίτερα το Butter Or Bombs και το Adversity).
23. Fall - Totale's Turns (It's Now or Never) [1980] (δεν με συγκίνησε ποτέ).
24. Gang of Four - At The Palace [1984] (κακό από κακή περίοδο της μπάντας, διασώζεται το Damaged Goods).
25. Jam - Dig the New Breed [1982] (καλό).
26. Japan - Oil On Canvas [1983] (περιέχει και μερικά στούντιο κομμάτια, το live τμήμα του είναι χαμηλών τόνων, μου αρέσει ακόμη).
27. Joy Division - Still [1981] (ο δεύτερος δίσκος περιλάμβανε την τελευταία συναυλία τους στο Birmingham University στις 2 Mαΐου 1980, συγκίνηση ακόμη και σήμερα, οι CD επανακυκλοφορίες δεν περιλαμβάνουν το 24 Hours γιατί δεν χωράει, έγκλημα).
28. Killing Joke - Ha! [10'' EP] [1982] (τέλειο).
29. Klaus Nomi - In Concert [1986] (κανονική μπάντα με σαξόφωνο, μεγάλη εισαγωγή στο Total Eclipse, καλό).
30. Madness - Madstock [1992] (μα καλά, από τότε είχαν γεράσει;).
31. Magazine - Play [1980] (καλό, στην εποχή του).
32. Morrissey - Beethoven Was Deaf [1993] (αδιάφορο τότε, μάλλον έχει αποκτήσει μεγαλύτερη αξία σήμερα).
33. Naked Prey - Live In Tucson [1990] (mini με πέντε κομμάτια, καλό).
34. New Model Army - Raw Melody Men [1991] (άργησαν πολύ να κυκλοφορήσουν live). 35. Nick Cave & the Bad Seeds - Live Seeds [1993] (με ολόκληρο βιβλιαράκι να το συνοδεύει, παραμένει για μένα αδιάφορο).
36. Paul Roland - Live In Italy [1989] (με μπάντα και σκληρή κιθάρα, στον απόηχο του Duel).
37. Public Image Ltd - Live In Tokyo [1983] (το απαισιότερο live που αγάπησα ποτέ, αξίζει να διαβάσετε την ιστορία του).
38. Ramones - It's Alive [1979] (live ήταν και δεν το είχα καταλάβει;).
39. Savage Republic - Live Trek 1985-1986 [1986] και Nηπιαγωγείο - Live In Europe [1988] (εξαίρετα και τα δύο).
40. Section 25 - Live in America & Europe 1982 [1998] (σκοτεινό, μονότονο, καλό).
41. Sex Gang Children - Naked [1982] (η πρώτη τους κυκλοφορία, ιστορικής σημασίας).
42. Sid Vicious - Sid Sings [1979] (θλιβερό, ούτε για ιστορικούς λόγους δεν ακούγεται).
43. Simple Minds - In The City Of Lights [1987] (πω πω, βαρυστομάχιασα...).
44. Siouxsie & The Banshees - Nocturne [1983] (αγαπημένο, αν είχες και τη βιντεοκασέτα την έκανες ψώνιο, εκεί είδα που παίζονταν τα ακόρντα του Sin In My Heart).
45. Sisters Of Mercy - Time To Cry [2LP] [1985] (το μοναδικό bootleg που αναφέρω, αυτό το δισκάκι περιλάμβανε το Gimme Gimme Gimme και το Emma και καλές εκτελέσεις των είκοσι δικών τους τραγουδιών που κατάφεραν να συνθέσουν σε 100 χρόνια ιστορίας).
46. Smiths - Rank (Live) [1988] (μετά θάνατον κυκλοφορία που δεν με συγκίνησε, ούτε τότε ούτε τώρα).
47. Sound - Live Instinct EP [1981] και In The Hot House [1984] (καλά, μέτρια, αδιάφορα, ανάλογα με τη διάθεση του καθενός).
48. Sting - Bring On The Night [1986] (Διπλό βινύλιο αμέσως μετά το Dream Of Blue Turtles και με μερικά Police, μέτριο).
49. Stranglers - Live X Cert [1979] (Best of του πρώτου καιρού και μια καλή εκτέλεση του Hanging Around).
50. Stranglers - All Live And All Of The Night [1988] (σχεδόν αδιάφορο, περιλαμβάνει και την στούντιο εκτέλεση του All Day And All Of The Night).
51. Talking Heads - Stop Making Sense [1984] (το αγάπησα γιατί το ξέσκισα στο παίξιμο, αλλιώς είναι βαρύ και κρυόκωλο).
52. Thin White Rope - The One That Got Away [1992] (διπλό CD, τα έχει όλα σε σχεδόν στούντιο εκτελέσεις).
53. Throwing Muses - The Curse [1992] (κάτσε να το ξαναβάλω, χμμμ, δε μου θυμίζει κάτι).
54. Tom Robinson Band - Rising Free [7''] [1978] (essential, περιλαμβάνει 4 τραγούδια ανάμεσά τους και το Glad to be gay όπου ο Θωμάς ξεκαθαρίζει τη θέση του).
55. Triffids - Stockholm [1990] (πολύ καλό με παθιασμένο McComb).
56. Tuxedomoon - Ten Years in one Night [1988] (μόνο το Jinx λείπει για να χαρακτηριστεί Βest of).
57. U2 - Under A Blood Red Sky [1983] (πολύ καλό, αγαπημένο ακόμη και σήμερα).
58. UB40 - Live [1983] (προ Labour Of Love εποχής, καλές εκτελέσεις στα Food For Thought και Present Arms).
59. Ultravox - Monument [1983] (αγαπημένο των παιδικών χρόνων).
60. Virgin Prunes - Heresie [1982] (μισό στούντιο, η live πλευρά εξαιρετική).
61. Wall Of Voodoo - The Ugly Americans in Australia [1989] (αφού τους πρωτογνώρισα στην μετά-Ridgway εποχή είναι φυσικό να μου αρέσει και αυτό).
62. Wasted Youth - Live [1982] (το αγόρασα το '94, το πούλησα το '97, πολύ κακή ηχογράφηση, κρίμα).
63. Young Gods - Live Sky Tour [1993] (το έγραψα σε κασετάκι, το άκουσα μια φορά και το ξεφορτώθηκα, βαρετό).

----

LIVE ALBUMS HOME