Τα καλύτερα του 2012

Από μουσικής άποψης, το 2012 το ευχαριστήθηκα. Άκουσα όμορφη μουσική σχεδόν από όλα τα είδη. Είναι αλήθεια ότι δεν πολυακούω hip hop, metal, country, ethnic, trance και top 10 του Billboard, αν και αυτό το τελευταίο μόνο εξαιτίας της έλλειψης χρόνου. Κατά τα άλλα, συνεχίζει να με μαγνητίζει η μοντέρνα κλασική σύνθεση, η πειραματική αβάν-γκαρντ και η free jazz, ενώ παραμένω οπαδός του post punk και indie pop/rock ιδιώματος.

Για πρώτη φορά έπειτα από χρόνια αγάπησα τόσα πολλά μουσικά άλμπουμ μέσα σε ένα μόνο ημερολογιακό έτος. Τα καλύτερα της χρονιάς προέκυψαν από συστηματικό κοσκίνισμα. Σε αυτό βοήθησε η στήλη "Clinamina" την οποία ξεκίνησα ουσιαστικά ως ανασκόπηση μικρότερων χρονικών διαστημάτων. Διυλίζοντας τα πιο αξιόλογα ακούσματα ανά δίμηνο, κατέγραψα με εκλεκτισμό, προϊόν συγκεκριμένων κανόνων, τις μουσικές που μπορεί να θεωρηθούν σπουδαίες, αντικειμενικά και υποκειμενικά. Κυρίως υποκειμενικά.

Ο πειρασμός να φτιάξω πολλές λίστες ανά μουσικό είδος ήταν μεγάλος, όσο και η κούραση που θα προκαλούσε η μελέτη τους. Κατέληξα σε μία μοναδική "Βest Οf" λίστα που νομίζω ότι αντιπροσωπεύει τα γούστα μου και, σε γενικές γραμμές, τις πεποιθήσεις μου σχετικά με το παρόν της μουσικής. Τα κείμενα που ακολουθούν κάθε άλμπουμ είναι αυτά που τα συνόδευαν στην στήλη "Clinamina" ή στις αναλυτικές δισκοκριτικές, με μικρές προσθήκες, αφαιρέσεις, αλλαγές ή ενημερώσεις.

Τα 15 πιο αγαπημένα μου άλμπουμ του 2012

1. Dictaphone - Poems from a Rooftop
Είναι το τρίτο άλμπουμ τους, έξι χρόνια μετά το δεύτερο τους Vertigo II και δέκα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους M.=addiction. Το ντουέτο Oliver Doerell και Roger Doring (ηλεκτρονικά και κλαρινέτο, κατά κύριο λόγο) προσέθεσαν στο παρόν άλμπουμ το βιολί του Alexander Stolze και έφτιαξαν μερικές από τις ομορφότερες αφαιρετικές, μελαγχολικές, ηλεκτροακουστικές, μοντέρνες μελωδίες των τελευταίων ετών. Το άλμπουμ είναι μαγικό από την πρώτη έως την τελευταία νότα. Εκεί που νομίζεις πως ακούς electronica, εκεί δημιουργούν ατμόσφαιρα μουσικής δωματίου. Αρχικά θεώρησα ότι το αριστούργημα του άλμπουμ είναι το Au Botanique, μετά κόλλησα με το The Conversation που ανοίγει, με το Maelbeek που ακολουθεί, για να προσθέσω ακόμη δυο συνθέσεις στα jukebox μου, το Poem from a Rooftop και το A Bout de Souffle.

2. bLOW - Aixo es gravissim!
Άριστο μινιμαλιστικό άλμπουμ αβάν-γκαρντ μοντέρνας κλασικής σε συνδυασμό με free jazz. Σε σημεία μουσική δωματίου, κατά κύριο λόγο ωστόσο πειραματικός αυτοσχεδιασμός. Περιλαμβάνει την σουίτα Low και δυο επιπλέον συνθέσεις. Εξαιρετικά σόλα πνευστών, ιδίως του κοντραμπάσου τρομπονιού και του μπάσου σαξόφωνου. Υπέροχη στιγμή και το Contra-Baix. Το τρίο αποτελείται από τους Ferran Besalduch στο σαξόφωνο, τον Joan Palacio στο τρομπόνι και τον David Parras στην τούμπα και το ευφώνιο. Από την Μπαρτσελόνα.

3. Sonar - A Flaw Of Nature
Είναι ο Stephan Thelen και ο Bernhard Wagner στις κιθάρες, ο Christian Kuntner στο μπάσο και ο Manuel Pasquinelli στα τύμπανα. Εδρεύουν στην Ελβετία και ηχογράφησαν το ντεμπούτο τους άλμπουμ στην Ronin Rhythm Records, εταιρεία του Nik Bartsch. To A Flaw Of Nature αποτελεί ένα ιδιαίτερο απόσταγμα instrumental funk jazz minimal post rock και η μοναδικότητά του έγκειται στο ξεχωριστό κούρδισμα των οργάνων. Η μουσική του είναι συμπαντική και ιαματική. Ξεχωρίζω τις συνθέσεις Moebius Loop, Steel Cathedral, Sonic Blue, Tromsο και Slow Shift. Ακούγεται παρέα με το ΕΡ Skeleton Groove, που περιλαμβάνει τέσσερα κομμάτια στο ίδιο κλίμα, αλλά λίγο πιο ζωηρό ρυθμό.

4. Nicola Ratti - Streengs
Μεταφράζω από το δελτίο Τύπου: "Χρησιμοποιώντας ένα αναλογικό συνθεσάιζερ συνδεδεμένο με delay/looping και ενισχυμένο από δύο μουσικούς μετατροπείς ενέργειας τοποθετημένους στις χορδές ενός πιάνου με ουρά, ο Ratti δημιουργεί ένα συμπαγές και δυναμικό μουσικό σύμπαν όπου η παραμικρή κίνηση, θόρυβος και ηχώ μετατρέπεται σε μια ζωηρή οντότητα από μόνη της. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε πραγματικό χρόνο κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο ξενοδοχείο Pupik στο Schrattenberg". Προσθέτω ότι το αποτέλεσμα είναι ένα μοντέρνο μινιμαλιστικό ηλεκτρονικό πείραμα με απολαυστικά αποσπάσματα τα 1, 4, 5, και 9. Αφρός των ημερών.

5. John Butcher - Bell Trove Spools
Ένας από τους σπουδαιότερους σαξοφωνίστες των τελευταίων εικοσιπέντε ετών σε έναν από τους καλύτερους σόλο δίσκους της καριέρας του. Ο John Butcher καταφέρνει να παντρέψει τη θεωρία της φυσικής (έχει διδακτορικό στην φυσική σχετικά με τα κουάρκς) με τη θεωρία της μουσικής και να παρουσιάσει ένα έργο εμπνευσμένο από τον πειραματισμό του Ligeti και τον μινιμαλισμό του Cage. To Bell Trove Spools είναι μουσική δωματίου και jazz αυτοσχεδιασμός ταυτόχρονα και ακολουθεί κάποιους κανόνες που αξίζει να μελετήσετε στην ιστοσελίδα του καλλιτέχνη. Όλες οι συνθέσεις είναι ηχογραφημένες μια κι' έξω. Δεν υπάρχει ούτε δευτερόλεπτο μέσα στο άλμπουμ που το ενδιαφέρον να πέφτει κάτω από το υψηλότερο επίπεδο. Ακούστε τον μονορούφι δέκα φορές στη σειρά και αισθανθείτε μακάριοι από το μεγαλείο του.

6. Wave Pictures - Long Black Cars
Το βρετανικό τρίο των Wave Pictures (David Tattersall, φωνητικά και κιθάρα, Franic Rozycki, μπάσο και Jonny Helm, ντραμς) παίζει αθάνατη indie pop/rock, με δυο-τρεις ιδιαιτερότητες που με κάνουν να νομίζω ότι φτιάχτηκαν μόνο για μένα. Πρώτον, ο Tattersall, η ηγετική φυσιογνωμία, δεν φοβάται να σολάρει, σχεδόν σε όλα τα κομμάτια. Απολαυστικά, αυθόρμητα, σχεδόν αφελή, σόλα κιθάρας που παραπέμπουν στις ποπ σκηνές των 60ς και των 80ς. Δεύτερον, οι στίχοι του είναι σοβαροί και μελαγχολικοί και ταυτόχρονα αστείοι και αυτοσαρκαστικοί. Με αυτόν τον τρόπο χτυπάει πολλές ευαίσθητες χορδές μου. Και τρίτον, γράφει τόσο εθιστικά ποπ τραγούδια που αδυνατώ να αντισταθώ να τα τραγουδάω ολημερίς. Τα τραγούδια που με έχουν κυριεύσει από το έβδομο επίσημο άλμπουμ τους Long Black Cars είναι το Stay Here & Take Care of the Chickens, το Long Black Cars, το Eskimo Kiss και το Spaghetti. Οι Wave Pictures είναι η τελευταία μου προσωπική αδυναμία.

7. Sven Kacirek - Scarlet Pitch Dreams
Θα μπορούσε να αποτελεί εξεζητημένη μουσική επένδυση κλασικών παραμυθιών. Το κυρίαρχο όργανο στο Scarlet Pitch Dreams είναι ο ρυθμός, που προέρχεται από κάθε είδους κρουστά και καμπανάκια. Με μπαγκέτες ή βούρτσες, ο Sven ηχογράφησε χτυπήματα πάνω σε ξύλο, γυαλί, χαρτί, τύμπανα, κουδουνάκια και άλλα πολλά υλικά. Κατόπιν τα έραψε κατά βούληση πάνω στις συνθέσεις προσδίδοντας μια συνεχή αίσθηση πιτσικάτου ρυθμού, ο οποίος αυξομειώνεται ανάλογα το κομμάτι, αλλά δεν λείπει ποτέ. Το αποτέλεσμα βρίσκεται ανάμεσα στην jazz, την electronica και την μοντέρνα σύνθεση. Αγαπημένα μου τα This Album Is Not, Or Other Stirring Or Boring Tales και Possibly You Find Your Own.

8. Land Observations - Roman Roads IV - XILand Observations - Roman Roads IV-XI
Πρόκειται για το σόλο πρότζεκτ του James Brooks των Appliance. To Roman Roads IV-XI αποτελεί συνέχεια του περσινού Roman Roads I-III και αντλεί τη θεματολογία του από τους δρόμους που κατασκεύασαν οι Ρωμαίοι στο Λονδίνο την περίοδο της κατοχής τους. Το άλμπουμ είναι οργανικό και μινιμαλιστικό και περιλαμβάνει αποκλειστικά ηλεκτρική κιθάρα μαζί με τα παρεμφερή πετάλια. Παρά την απουσία κρουστών και ηλεκτρονικών, ο ακροατής του Roman Roads IV-XI νιώθει ότι βρίσκεται συνεχώς καβάλα σε έναν χαλαρό trance ρυθμό. Εκεί ίσως βρίσκεται και το μυστικό της γοητείας του. Το άλμπουμ είναι κόλλημα για το νου και την ψυχή. Ξεχωρίζω τα Before the Kingsland Road, Via Flamina, Appian Way και Portway, με το πρώτο να αποτελεί τη μεγαλύτερη αδυναμία μου.

9. Deep Time - Deep Time
Είναι το ντουέτο Jennifer Moore και Adam Jones από το Austin του Τέξας, γνωστοί έως το 2010 ως Yellow Fever (το άλλαξαν σε Deep Time για νομικούς λόγους). Φανταστείτε τις Marine Girls να συνοδεύονται από τον Pete Hammond, τον τυμπανιστή των Au Pairs, ή τους Young Marble Giants σε μοντέρνα monotony-free έκδοση. Το ντεμπούτο τους είναι ένα ποπ αριστούργημα. Μινιμαλιστικό παίξιμο στην κιθάρα, στακάτοι ρυθμοί και πάνω από όλα η εξαιρετική φωνή της Jennifer. Δεν υπάρχει κομμάτι που να υστερεί σε ενδιαφέρον, ποιότητα, πρωτοτυπία. Προτιμώ τα Gilligan, Clouds, Sgt. Sierra, Horse και Bermuda Triangle. Απολύτως του γούστου μου.

10. Andrea Belfi - Wege
Υπέροχο προοδευτικό πειραματικό άλμπουμ, φλερτάρει με modern composition αλλά ο χαρακτηρισμός δεν είναι απολύτως ακριβής. Ο Andrea Belfi δημιούργησε ένα δικό του σύστημα που παράγει τους περισσότερους ήχους του άλμπουμ, ένα ηλεκτροακουστικό ηχητικό υπερόργανο εμπνευσμένο από τον Steve Reich. Και οι τέσσερις συνθέσεις, οι δύο πρώτες σχεδόν δεκαπεντάλεπτες, παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Δοκιμάστε.

11. Astrid - High Blues
Γαλλική μπάντα που ηχογραφεί για την Rune Grammofon. Το High Blues περιλαμβάνει μόνο 5 συνθέσεις, η πρώτη 20λεπτη, η τελευταία 10λεπτη και οι τρεις ενδιάμεσες, με τίτλους Erik S., Suite και James, με λογικότερες διάρκειες και υποψήφιες για καλύτερες συνθέσεις της χρονιάς. Τα όργανα είναι συμβατικά, με μερικά πνευστά να προσθέτουν το κατιτίς. Σε ένα φίλο που με ρώτησε "και τι μουσική παίζουν;" νομίζω ότι του απάντησα "instrumental slowcore post minimalism".

12. Ryan Teague - Field Drawings
Η μοντέρνα σύνθεση στα καλύτερά της. Στο Field Drawings ο Ryan Teague εμπλουτίζει την μινιμαλιστική ηλεκτρονική κλασική μουσική στην οποία επιδίδεται με χαρακτηριστικό τέμπο. Είτε προέρχεται από το πιάνο είτε από τα καμπανάκια, ο σχεδόν ηλεκτρονικός ρυθμός που χαρακτηρίζει τις περισσότερες συνθέσεις γλυκαίνει το αυστηρό κλασικό μουσικό στιλ και δημιουργεί στα αυτιά μια αίσθηση αρχέγονης οικειότητας. Ξεχωρίζω τα Cascades, Cell Cycle και Counter Turn. Ποιότητα από την πρώτη έως την τελευταία νότα.

13. Parallel 41 - Parallel 41
Είναι η Julia Kent στο τσέλο και η Barbara De Dominicis στα υπόλοιπα. Ηχογράφησαν τα κομμάτια σε διάφορες τοποθεσίες που τους ενέπνευσαν, σχεδόν live. Το αποτέλεσμα είναι μοντέρνο και πειραματικό. Το όργανο της Kent είναι κυρίαρχο. Το Illusory Rendez-Vous και το The Naked City στηρίζονται στην avant garde γυναικεία φωνή και είναι απολύτως εθιστικά παρά τη μεγάλη διάρκειά τους. Στις πρώτες ακροάσεις θεωρούσα αριστούργημα το Voiceless Laughter που κλείνει το άλμπουμ και συνοδεύεται από κάτι σαν τρεχούμενο νερό, αλλά είχα βγάλει στην άκρη και τα Out of Season και Eyes of Eyes. Πολύ ξεχωριστό άλμπουμ.

14. Yuichiro Fujimoto - Speaks Melodies
Τέταρτο άλμπουμ του νεαρού Ιάπωνα που έως σήμερα δεν μου είχε τραβήξει την προσοχή. Το Speaks Melodies είναι φτιαγμένο κατά κύριο λόγο από πιάνο και ακουστική κιθάρα, τα οποία συνοδεύονται από ηχογραφημένους ήχους (στο δρόμο, στην εξοχή, έξω από το παράθυρο) και αραιά τύμπανα, ξυλόφωνα και πνευστά. Ωστόσο, αυτή η ψόφια περιγραφή δεν μπορεί να αποτυπώσει με κανένα τρόπο την μαγεία του, την γαλήνια διάθεσή του, την ομορφιά των ολοκληρωμένων συνθέσεων. Πρόκειται για την καλύτερη ηλεκτροακουστική μικρομελωδική πειραματική άμπιεντ που άκουσα φέτος. Κορυφαία κομμάτια τα A Cup of Melody, The Boys, For Favorite Tree και Pens Dance Slow.

15. Margins - Divide
Τετραμελής μπάντα από την Αυστραλία που παίζει ένα post rock, μα τι post rock! Αβαβούριαστο, περιπετειώδες, ακροβατικό, καθάριο, εσωστρεφές! Ακούω δέκα φορές τη μέρα το Man Versus Nature και κάθε φορά δεν πιστεύω στα αυτιά μου. Από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς. Το Cousteau το αγαπώ μόνο λίγα δράμια λιγότερο, το ίδιο και το Ice Station. Πόσες κομματάρες είπαμε πρέπει να έχει ένα άλμπουμ για να θεωρείται άριστο;

Τα αγαπημένα μου τραγούδια του 2012

Είναι πάρα πολλά, εκατοντάδες. Από όλα τα είδη της μουσικής. Θα ήταν ανούσιο να τα καταγράψω όλα. Αντιθέτως, θα παραθέσω αλφαβητικά μόνο τα αγαπημένα μου indie pop rock folk post punk και συναφή, αυτά που με έκαναν να τα σιγοτραγουδάω για εβδομάδες, αυτά που έπαιζα συνεχώς στο σπίτι στις καθημερινές οικογενειακές γιορτές, αυτά που κουβάλησα μαζί μου το καλοκαίρι για να συντροφεύουν τα βραδινά ποτά στην αυλή, αυτά που έπαιξα στο χριστουγεννιάτικο πάρτι μου πριν από μερικές μέρες για τους καλούς μου φίλους/ κουμπάρους/ συγγενείς, αυτά που θα συνεχίσω να αναζητώ και τα επόμενα χρόνια ως σημείο αναφοράς στο έτος 2012. Δεν υποστηρίζω ότι όλα τους είναι αριστουργήματα με βαθύ νόημα και συντριπτική σημασία. Πολλά από αυτά είναι απλώς έξυπνα ποπ τραγούδια, απαραίτητα για την ψυχική υγεία μου. Για τα υπόλοιπα, τα δύσκολα αβάντ πειραματικά μοντέρνα προοδευτικά ποστ ηλεκτρονικά θορυβώδη τέκνο μπιτς άμπιεντ νταμπ ντρον κλασικά πιανιστικά αυτοσχεδιαστικά τζαζ και συναφή, που αγαπώ ακόμη περισσότερο αλλά προτιμώ να ακούω όταν είμαι μόνος, ανατρέξτε στις περιοδικές δηλώσεις Clinamina.

Adele & Glenn - Tunnels
Altmodisch - The Complexity of Your Mind
Antennas To Heaven - Ratio of Pigeons to Seagulls=3-1
Babies - Mess Me Around
Bears - Don't Wait
Blaudzun - We Both Know
Cats On Fire - A Different Light
Cats On Fire - Our Old Centre Back
Chap - Curtains
Confield - Hidden Away
Cult Of Youth - Golden Age
Damien Jurado - Life Away from the Garden
De Montevert - Skyll Pa Mig
De Montevert - The Ghost
Deep Time - Clouds
Deep Time - Gilligan
Disappears - Pre Language
Dusk - What are the Chances
Ex-Cult - Knives on Both Sides
Go-Kart Mozart - The Sun
Holliday Crowd - Never Speak Of It Again
Human Tetris - Morning
I Like Trains - Mnemosyne
It's a Musical - Fish Song
Josephine Foster - Panorama Wide
July Talk - I've Rationed Well
Κ. Βήτα - Το Πάρτυ
La Bien Querida - Hechicera
Laurels - Changing the Timeline
Lucy and the Cloud Parade - Feel Lucky
Masha Qrella - Fishing Buddies
Mazes - Bodies
Melanie Pain - 7 Ou 8 Fois
Melodium - The Outside
Outsiders - The Hypnotist
Piano Magic - The Slightest of Threads
Pop Singles - Hold You Tight
San Cisco - Awkward
School - Never Thought I'd See The Day
Seapony - What You Wanted
Sleeping Bag - Saturday Night
SoKo - I Just Want To Make It New With You
Summer Girlfriends - Shockwaves
Sunbathers - Bossanova
Sunbathers - It Doesn't Matter If It Rains
Tender Trap - Train from King's Cross Station
Tenniscoats - Hoochi Chikoo Man
Two Door Cinema Club - Someday
Vaccines - Ghost Town
Wave Pictures - Eskimo Kiss
Wave Pictures - Long Black Cars
Wave Pictures - Stay Here & Take Care of the Chickens
Whitey - People

Είμαι καλά, γιατρέ;

Σκέφτομαι συνεχώς ότι με κάποιον πρέπει να μοιράζομαι τις σκέψεις που με βομβαρδίζουν ασταμάτητα. Το Messenger του Johnny Marr ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια της χρονιάς αλλά δεν το συμπεριέλαβα στην παραπάνω λίστα γιατί ακολουθώ τον εσωτερικό κανόνα που απαγορεύει στα μεγάλα ονόματα του παρελθόντος να λάβουν μέρος στον διαγωνισμό των καλύτερων της χρονιάς. Γιατί; Επειδή έτσι θέλω να οργανώνω τα δισκάκια μου και τις ανασκοπήσεις μου. Αν έπρεπε να αναφέρομαι σε κάθε παλιό αγαπημένο μου, δεν θα έκανα τίποτα άλλο παρά να γράφω όλη τη μέρα. Γι' αυτόν τον λόγο διατηρώ το τμήμα "Κυκλοφορούν ανάμεσά μας" στη στήλη Clinamina. Μια απλή αναφορά στο νέο στούντιο άλμπουμ του καλλιτέχνη που μας συγκινούσε πριν από τριάντα χρόνια νομίζω αρκεί. Αυτός που ενδιαφέρεται θα το "τσιμπήσει" με το μάτι, θα το κατεβάσει και θα αποφασίσει μόνος του. Τι να πρωτοκατεβάσεις, βέβαια; Είναι κι αυτό ένα άγχος. Συνεχώς μειώνω τα κατεβάσματα. Τους τελευταίους μήνες, από φρέσκους καλλιτέχνες ακούω περίπου 10-15 άλμπουμ καθημερινώς. Πάνε οι εποχές με τα 30 και 50 άλμπουμ. Από τους παλιούς κατεβάζω όσα με ενδιαφέρουν, κυρίως για αρχειακούς λόγους. Ποιο είναι το κριτήριο για τους καινούριους; Τώρα τελευταία, αρκεί και μόνο το εξώφυλλο. Εντάξει, και η ούγια. Το genre "hip hop" δεν έχει καμιά τύχη στους σκληρούς μου. Και τι γίνεται μ' αυτούς τους σκληρούς; Πόσο ζουν; Πριν από πέντε χρόνια που τα τίναξε αυτός που φύλαγα τα punk post punk indie new wave, κατέληξα στα επείγοντα του Νίκαιας με υπερτασική κρίση. Να κρατάω διπλούς δίσκους είναι εξωπραγματικό. Και ρωτώ ξανά: Πόσο ζουν; Σε είκοσι χρόνια θα δουλεύουν οι σημερινοί σκληροί; Ή θα πρέπει να έχω ξαναμεταφέρει τα δεδομένα σε καινούριο μέσο αποθήκευσης; Αλλά θα προλάβω να το κάνω πριν χάθουν; Τέλος πάντων, ας μην βασανίζω άλλο το μυαλό μου. Τι λέγαμε; Ναι, και το Another Camden Afternoon μου άρεσε πολύ, το ινστρουμένταλ που ανοίγει τον τελευταίο δίσκο των Stranglers, και τα δύο πρώτα κομμάτια του νέου PIL, και ένα από το νέο των Madness. Τις παλιές αγάπες δεν τις εγκαταλείπω. Ακόμη και από το καινούριο του Chris De Burgh, που παίζει μόνο ακουστική κιθάρα, μου αρέσει να ακούω που και που το Waiting For The Hurricane. Γελάτε, το ξέρω. Πριν μερικά χρόνια, είχα κολλήσει με το New Frontier από το τότε φρέσκο άλμπουμ των Planet P, της μπάντας του Tony Carey, του κορυφαίου κημπορντίστα των Rainbow. Πλάκα έχουν οι μουσικές συζητήσεις - μπορεί να συνδέσεις, χωρίς να το καταλάβεις, τη μέρα με τη νύχτα. Στην αρχή της χρονιάς, είχα ανακαλύψει το ΕΡ "Awkward" των νεαρών Αυστραλών San Sisco και είχα ξετρελαθεί με το ομώνυμο κομμάτι, μου άρεσε πολύ και το 505. Περίμενα με ανυπομονησία το ντεμπούτο τους, το οποίο τελικά κυκλοφόρησε στα τέλη Νοεμβρίου και με απογοήτευσε. Περίμενα κάτι διαφορετικό, αυτοί έστριψαν προς άλλη κατεύθυνση, το άκουσα, το ξανάκουσα, σαν το "Awkward" δεν είναι, δεν πειράζει. Όσο για τους στίχους, τους ψάχνω λίγο περισσότερο ξανά. Έτσι κόλλησα με το Hidden Away των Confield, εκεί στο μνημειώδες ρεφρέν που προς το τέλος κατεβαίνει από το πιατίνι, τραγουδάει "Should I let it all go wrong, and remember to be strong, but sometimes it's oh so hard, I can't take the way you are". Δραματικό. Αμ το βίντεό του, η γυναίκα μου ξετρελάθηκε, το έβαλε στο Facebook, είναι αλήθεια ότι δεν ενδείκνυται για ομοαρνητικούς. Και τι να πω για το μαγευτικό The Ghost της De Montevert που αναρωτιέται "What honours do I have, to see you work your life like that? What kind of ghost would you be, if you'd ever stop haunting me?" Έχω φάει κόλλημα, ανακάλυψα ωστόσο ότι το κομμάτι πρωτοκυκλοφόρησε το 2010 σε CDR και στο Youtube, και δεν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο φετινό της άλμπουμ, έτσι δεν ξέρω αν μπορώ να το βάλω πρώτο πρώτο στα καλύτερα του 2012, προβλήματα που έχουν κάποιοι θα μου πείτε. Μίλαγα πριν λίγο με τον κυρ Νίκο και με ζάλιζε πάλι με το καινούριο των Ab Baars/ Ken Vandermark/ Paal Nilssen-Love που βγαίνουν με το όνομα Double Tandem, Cement νομίζω λέγεται, ωραίο δισκάκι, αλλά λέω να μην βάζω πλέον τέτοια δισκάκια στα καλύτερά μου γιατί, ξέρω γω τώρα, γιατί δήλαδή έβαλα στα καλύτερά μου τον John Butcher, παλιός είναι και αυτός, αυτοσχεδιαστική τζαζ παίζει, τι θα κάνω άραγε με όλα αυτά που έχω στοιβάξει στους σκληρούς μου τα τελευταία πέντε χρόνια, δεκάδες χιλιάδες ονόματα που ούτε τα θυμάμαι, τα πιο καλά τα έχω ξεχωριστά αλλά υπάρχουν άπειρα τα οποία μάλλον δεν πρόκειται ποτέ πια να αναζητήσω, διστάζω να πατήσω το delete, όμως πιστεύω ότι αυτό θα είναι η οριστική λύση, ξέρετε, είμαι φύσει αισιόδοξος και γελαστός, δεν μου ταιριάζουν καθόλου οι γκρίνιες, οι οικονομικές κρίσεις, οι φασίστες που ξεθάρρεψαν, και τι άλλο, α ναι, η Lana, ακόμη γελάω όταν το σκέφτομαι, νομίζω ότι αυτό ήταν ένα καλό αστείο...

Εύχομαι σε όλους Καλή Χρονιά, Υγεία και Ευτυχία.

<-- BACK