Τα τζαζ τ’ αγαπημένα τα φετινά

Πέρσι στην αντίστοιχη ανασκόπηση γράφαμε για μια σκηνή που σιγόβραζε και ήταν έτοιμη να εκραγεί. Γράφαμε για την νέα σκηνή τζαζ της ευρύτερης Αγγλίας που έδωσε ξανά στην χώρα την μουσική της αίγλη και τα πρωτεία στην εξαγωγή νέων μπαντών προς τον υπόλοιπο κόσμο. Η ανανέωση του ήχου όπως ήταν λογικό δεν σταμάτησε στο νησί και οι εκάστοτε αυτόνομες, μικρο-σκηνές ξεπετάχτηκαν από όλο τον κόσμο δίνοντας έτσι μια ακόμη μεγαλύτερη ώθηση σε ένα σωρό νέες μπάντες που δοκιμάζονται σε αυτόν τον κατά βάση παλιομοδίτικο ήχο.

Φέτος, αυτή την τζαζ άνοιξη την ζούμε, την παρατηρούμε και την αγκαλιάζουμε προσπαθώντας –μάταια η αλήθεια είναι– να παρακολουθήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο την εξέλιξη της και τις αναρίθμητες πολύ καλές μπάντες και κυκλοφορίες που έχει αυτή να προσφέρει. Και επειδή τέτοιοι είμαστε, μπορεί του χρόνου σαν γνήσιοι προπέτες, γκρινιάρηδες να μεμψιμοιρούμε με το πρόσχημα της ομοιότητας των κυκλοφοριών, ίσως και την έλλειψη πρωτοτυπίας και να φτάσουμε στο σημείο να την θεωρούμε ήδη πεπερασμένη αυτή την τζαζ άνοδο, τουλάχιστον όμως μέχρι τότε το σίγουρο είναι ότι η νέα αυτή εσοδεία θα μας αφήσει με ουκ ολίγους σημαντικούς δίσκους να θυμόμαστε.

Ίσως όταν η καμπύλη της ανόδου της τζαζ σταθεροποιηθεί και ομαλοποιηθεί σε μια κανονικότητα να δώσει την σκυτάλη της ανανέωσης στο ταλαίπωρο “σκληρό” μέταλ που τώρα ακούγεται αστείο και παρωχημένο πλην ελαχίστων εξαιρέσεων σαφώς. Ευσεβείς πόθοι θα πείτε και δεν πρέπει να μας απασχολούν τώρα, οπότε αυτό ας το αφήσουμε προς το παρόν σαν μια άλλη ιστορία να έχουμε να διηγούμαστε τα επόμενα χρόνια σε ένα διαφορετικό “best of” στο τέλος επόμενης χρονιάς.

Πλέον στην πιάτσα υπάρχουν οι εταιρείες, οι χώροι συναυλιών, τα έντυπα και όλα τα συμπαρομαρτούντα που κάνουν μια σκηνή ζωντανή και κυρίως με μια κάποια οργάνωση και ποιότητα. Γι’ αυτό και οι παρακάτω κυκλοφορίες είναι ενδεικτικές, χειροποίητα διαλεγμένες και ξεχωρισμένες από ένα σωρό άλλες. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι και οι πιο αγαπημένες μου σε μια χρονιά που όποιο τζαζ δίσκο και να σηκώσεις, καλός θα είναι.

Σε ένα παρόμοιο πλαίσιο σχολιασμού με το μηνιαίο “κάτι καλό”, ορίστε λοιπόν το “κάτι καλό και σύντομο” για τα 11 πιο αγαπημένα φετινά τζαζ βινύλια.

1. Ethnic Heritage Ensemble – Be Known: Ancient/Future/Music: Με 40 χρόνια στο κουρμπέτι δεν χρειάζονταν καμία τζαζ άνοιξη για να αποδείξουν κάτι. Την χρειάστηκαν όμως για να φτάσουν κι αυτοί σε νέα ακροατήρια την γεροδεμένη και άρτια δεμένη με την αφρικανική παράδοση τζαζ τους.

2. Non Violent Communication ‎– Obserwacje: Ντεμπούτο των Πολωνών οι οποίοι με όχημα μια ψευδοτζάζ μουσική βάση, μπερδεύουν ψυχεδελικά με σκοτεινά ηλεκτρονικά μοτίβα και καταλήγουν σε μια free μουσική πρόταση. Ακόμα κι αν ανήκει στα πολύ ξεχειλωμένα όρια της τζαζ τρέφεται κι αυτό από την άνοδο του ήχου και ψαρεύει ακροατές και από αυτή την μουσική μερίδα.

3. Allison Miller’s Boom Tic Boom – Glitter Wolf: Άλλη μια περίπτωση μπάντας που μετράει κάποια χρόνια στην σκηνή και τώρα βγήκε παραέξω σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Η ταλαντούχα ντράμερ Allison Miller ηγείται μιας ικανότατης big band και παραδίδει έναν παλιομοδίτικο μεν αλλά καλά γυαλισμένο δε, ήχο. Ζεστό και μεστό, φτιαγμένο για μπόλικες ακροάσεις.

4. Angel Bat Dawid – The Oracle: Αυτόν τον δίσκο θα μνημονεύει ο ιστορικός του μέλλοντος όταν θα μιλάει για την έκρηξη της τζαζ. Κάτω από την στέγη της International Anthem –εταιρεία που κατά μεγάλο βαθμό είναι υπεύθυνη για την καλή τζαζ σήμερα– η ταλαντούχα Angel ηχογραφεί όλα τα όργανα μόνη της, στο κινητό της, σε διάφορα σημεία της Αμερικής και καταφέρνει να φτιάξει έναν θαυμάσιο δίσκο με χαρακτήρα και άποψη για τα πράγματα. Τον φετινό δίσκο που δικαιολογημένα εκθείασαν όλα τα μέσα.

5. Fire Orchestra – Arrival: H τεράστια παρέα του Mats Gustafsson περιορίζει για λίγο τα free jazz ξεσπάσματά της και δίνει χώρο, χρόνο και βάθος στις φωνές και κυρίως στην βασική φωνή της Mariam Wallentin φτιάχνοντας έτσι τον πιο προσβάσιμο και συνάμα τον πιο ευχάριστα γήινο, ανθρώπινο και ευαίσθητο τους δίσκο. Εθιστικό με ένα βαρύ μουντό πέπλο να πλανάται από πάνω του, το ‘Arrival’ είναι άνετα ένας από τους δίσκους της χρονιάς που φεύγει.

6. Amirtha Kidambi & The Elder Ones – From Untruth: H Kidambi μαγεύει με τα φωνητικά τερτίπια της και παίρνει πάνω της το ειδικό μουσικό βάρος του δίσκου, χωρίς όμως η υπόλοιπη μπάντα να πηγαίνει πίσω. Μαστόρια όλοι, κάνουν την free jazz να ακούγεται –σχεδόν– προσβάσιμη και θελκτική χωρίς ακρότητες και δηθενιές που οδηγούν στο κενό. Ένα άψογο, περιπετειώδες άκουσμα.

7. Spaza – Spaza: Μια πληθώρα μουσικών, βρέθηκε και συνεργάστηκε για πρώτη φορά, αυτοσχεδιάζοντας ζωντανά δημιουργώντας τον εν λόγω δίσκο. Εντυπωσιακή διαδικασία με ακόμα πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα, o δίσκος ακούγεται σφιχτοδεμένος, επ’ ουδενί πρόχειρος και καταφέρνει και γεφυρώνει την αφρικάνικη ηχητική παράδοση με τις μοντέρνες φόρμες. Απαραίτητο βινύλιο.

8. Ill Considered – 8: Ασταμάτητοι οι Λονδρέζοι, γεμάτοι έμπνευση και τσαγανό κυκλοφορούν απίθανους δίσκους. Το “8” είναι ηχογραφημένο ζωντανά, δεν στηρίζεται σε καμία φόρμα και συνταγή αλλά παρόλα αυτά πατάει γερά στα πόδια του και ακούγεται στιβαρό και σφιχτοδεμένο. Μπάντα με συνθετική αντίληψη, σπιρτόζικο παίξιμο και απαραίτητη δισκογραφία για τα ράφια της δισκοθήκης μας.

9. Theon Cross – Fyah: Ο Cross, γνωστός “παίχτης” στην λονδρέζικη σκηνή, αφήνει για λίγο τις εκλεκτές συνεργασίες και φτιάχνει το δικό του “Fyah” μαζί με την Ν. Garcia και τον Μ. Boyd. All star δίσκος, με πιασάρικη Τούμπα-Τζαζ, άμεσος και ζωντανός, ακούγεται σαν γκρουβαριστή τζαζ ροκ σε σημεία. Φιλικός σε άμαθα αυτιά, απολαυστικά διασκεδαστικός στα έμπειρα και τελικά απαραίτητος για όλους.

10. Joel Ross – Kingmaker: Άλλος ένας ελπιδοφόρος νεανίας που προτίμησε την τζαζ για να εκφραστεί και όχι τις ημίγυμνες χορεύτριες, τα γρήγορα αμάξια και τις χοντρές χρυσές καδένες. Με πληθώρα διασήμων συνεργατών, ο Joel Ross πατά πάνω στην αμερικανική τζαζ παράδοση και δίνει κι αυτός την δική του εκδοχή και ερμηνεία στο ντεμπούτο του.

11. Damon Locks - Where Future Unfolds: Ο Locks με την 15μελή Black Monument Ensemble του παραδίδει έναν από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους για φέτος. Μία ολοκληρωμένη μουσική παράσταση ζωντανά παιγμένη, η οποία μπλέκει μέσα της την μαύρη gospel jazz, γεμάτη με φουτουριστικές αναφορές και μια ακαταμάχητη διακριτική δυστοπική ατμόσφαιρα. Ο Locks προβληματίζεται, σκάβει την πρόσφατη ιστορία και τα γεγονότα αυτής που αφορούν τους Αφροαμερικανούς και καταφέρνει και δημιουργεί έναν αριστουργηματικό δίσκο μαύρης μουσικής, βαρύνουσας σημασίας.

Επίσης θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψιν και οι παρακάτω δίσκοι, που μπορεί η απλή αναφορά τους ονομαστικά και μόνο να προδιαθέτει ελαφρώς αρνητικά, αλλά πιστέψτε με, είναι το ίδιο αξιόλογοι και αυτοί, ο καθένας ξεχωριστά με το τρόπο του.

- The Art Ensemble of Chicago - We Are On The Edge
- Christian Scott aTunde Adjuah - Ancestral Recall
- Matana Roberts - Coin Coin Chapter Four: Memphis
- Greg Foat - The Mage
- Makaya McCraven - In the Moment
- DJINN – DJINN
- Resavoir – Resavoir
- Jaimie Branch - FLY or DIE II: bird dogs of paradise
- Nérija – Blume
- Ezra Collective - You Can't Steal My Joy
- Paul Junius – Ism
- Land of Kush – Sand Enigma
- Paal Nilssen-Love - New Brazilian Funk
- Goran Kajfes Tropiques - Into the wild
- EABS - Slavic Spirits
- Angles 9 - Beyond Us
- Maurice Louca – Elephantine
- Mark Guiliana - BEAT MUSIC! BEAT MUSIC! BEAT MUSIC!
- Sokratis Votskos Quartet ‎– Sketching The Unknown

Καλές ακροάσεις