Θα κατηφορίσω στον Ρόλλιν

Ήταν εκείνες οι Τετάρτες που τέλειωνα νωρίς από τη δουλειά και κατηφόριζα για το σπίτι του Ρόλλιν. Πριν συνεχίσω, πρέπει να πω ότι τον Μπάμπη Αργυρίου τον έλεγα Ρόλλιν, λόγω του δισκάδικού του Rollin Under στο οποίο τον πρωτογνώρισα. Δεν τον καλούσα έτσι μπροστά του, αν και μια φορά που με πήρε ένας φίλος σπίτι του, πρέπει ν’ απάντησα, «Είμαι στον Ρόλλιν!».

Τέλος πάντων, ήταν, λοιπόν, εκείνες οι Τετάρτες που κατρακυλούσα στο σπίτι του Μπάμπη, για να τα πούμε από κοντά. Δεν ξέρω αν πάντα είχε ήλιο, αλλά η ανάμνηση που έχω είναι πως κάθε φορά είχε χαρά θεού έξω. Είτε πήγαινα την περίοδο των Χριστουγέννων, είτε κατακαλόκαιρο, έχω στο μυαλό μου μια λαμπερή ημέρα.

Κάναμε άκρως απολαυστικές συζητήσεις οι οποίες περιείχαν σχεδόν τα πάντα. Μουσική, πολιτική, βιβλία, παρελθόν, παρόν, μέλλον. Τις περισσότερες φορές ξεκινούσαμε να μιλάμε για βιβλία και καταλήγαμε σ’ αυτά. Όχι για το τι διάβασε ο καθένας και τι προτείνει, αλλά για το αν έγραψε κάτι νέο, το πόσο σημαντικά θεωρούμε τα εξώφυλλα (και το πόσο χρόνο ξοδεύουμε γι’ αυτά), τις απόψεις των επιμελητών (που τις έπαιρνε πολύ στα σοβαρά), τους (ως επί το πλείστον) άκαρδους εκδότες, την σχεδόν αδύνατη προώθηση μιας αυτοέκδοσης, τις προθήκες των μεγάλων βιβλιοπωλείων που, όπως τα σουπερμάρκετ με τα τρόφιμα έτσι κι αυτά, έχουν συγκεκριμένα βιβλία μπροστά τα μάτια σου, για το ότι αν έχεις καλές δημόσιες σχέσεις μπορείς να πουλήσεις 1.000 αντίτυπα από τον Χρυσό Οδηγό! Κάποια μας ενοχλούσαν, κάποια όχι, αλλά όλα αποτελούσαν πρόσφορο έδαφος για κουβέντα και αναπάντεχα, ρητορικά ερωτήματα του Μπάμπη όπως, «Καλά ο Robert Smith δεν έχει τίποτα να πει και έχει 12 χρόνια να βγάλει άλμπουμ;» και «Καλά, ούτε ένας δεν σκέφτηκε να κινηματογραφήσει τον Nick Drake;».

Αυτό που απολάμβανα πιότερο στις συζητήσεις μας, δεν ήταν ούτε οι φοβερές γνώσεις, ούτε η καταπληκτική μνήμη του Μπάμπη. Αυτά, άλλωστε, τα βρίσκεις και αλλού. Ήταν το ήρεμο ύφος του και η καθαρή, πέρα από μόδες και καθωσπρεπισμούς, κρίση του. Μια σταθερά αναφοράς που μπορούσες –άφοβα– να κρατηθείς. Νομίζω πως αυτή ακριβώς η καθαρότητα της σκέψης του, η οποία χωρίς φλυαρίες και συμπλέγματα ξεθάμπωνε τις ομιχλώδεις καταστάσεις και έβαζε τα πράγματα στην αληθινή τους θέση και διάσταση είναι που θα μου (μας) λείψει περισσότερο.

ΥΓ. 1

Το πρώτο μουσικό άρθρο που έγραψα ποτέ, το χρωστάω στον Μπάμπη και το βιβλίο του «Έχω όλους τους δίσκους τους».

ΥΓ. 2

Θα ήθελα πολύ να πιστεύω στη μεταθανάτια ζωή. Έτσι για να σκεφτώ τον Ρόλλιν από εκεί πάνω να θέτει το αναπάντεχο, ρητορικό ερώτημα, «Καλά, τόσα e-mail σας έστειλα για τα βιβλία μου, έπρεπε να πεθάνω για να γράψετε κάτι για μένα;».