The Good Humor Man He Sees Everything Like This

Η αγωνιώδης αναζήτηση των εφηβικών μου χρόνων βρήκε τη ρότα της όταν για πρώτη φορά ήχησαν νότες της «ανεξάρτητης μουσικής σκηνής» στο ραδιόφωνό μου. Ξαφνικά ο κόσμος μου διευρύνθηκε. Δεν ήμουν μόνη, υπήρχαν κι άλλοι που συντονίζονταν με τις ανησυχίες μου, τα αδιέξοδα, τα συναισθήματα, γιατί δεν ήταν μόνο το ύφος της μουσικής αλλά και οι στίχοι που χτυπούσαν ευαίσθητες χορδές.
Ένιωσα ότι επιτέλους συναντούσα τους δικούς μου ανθρώπους. Οι πρώτοι ραδιοπειρατές έγιναν οι σαμάνοι της φυλής μας· οι φωτεινές οάσεις για τις ταξιδεύτρες νεανικές ψυχές της πόλης.
Πέρασαν περίπου 5 χρόνια για να συναντήσω από κοντά τον Μπάμπη όχι ως ραδιοπαραγωγό πια, αλλά ως βασικό προμηθευτή των αγαπημένων μου βινυλίων και συλλεκτικών κασετών, που θα έπαιζαν τώρα στις δικές μου εκπομπές, αρχικά στο Ένατο Κύμα από τα τέλη του 1988 και λίγο αργότερα στο Ράδιο Κιβωτός.
Το φανζίν Rollin Under έγινε η μουσική μου βίβλος.
Το σπίτι–κασετοποιείο–δισκάδικο–φανζινοποιείο της Εξαδακτύλου έγινε η μικρή μητρόπολη των μεγάλων συναντήσεων. Εκεί περνούσα ώρες ατελείωτες ακούγοντας νέες και παλιές κυκλοφορίες, δοκιμάζοντας την ιώβεια υπομονή του Μπάμπη, που όχι μόνο δεν διαμαρτύρονταν, αλλά στωικά μου έδινε όλες τις πληροφορίες που αναζητούσα για τραγούδια και συγκροτήματα, απαντώντας σε κάθε λογής απορίες μου χαμογελαστός και με τη συχνή χρήση ενός πηγαίου κι ευφυέστατου χιούμορ. Εκείνο το χιούμορ που κάλυπτε όλη την γευστική γκάμα, από το γλυκό, στο αλμυρό, έως το πικάντικο προς καυτερό. Είχα σκεφτεί να καταγράφω τα σχόλια και τις ατάκες του, να τα φυλάω για τις δύσκολες ώρες.
Άλλοτε ο χρόνος σταματούσε σε μακριές σιωπές μέσα στο μουσικό ταξίδεμα, δίχως ίχνος αμηχανίας εκατέρωθεν. Έβλεπα στα λαμπερά του μάτια την αγάπη για τη μουσική κι ένιωθα πάντα καλοδεχούμενη σε έναν χώρο που επεκτείνονταν πέρα από τα όρια του μικρού του σπιτιού. Έναν χώρο που μας χωρούσε όλους! Ήταν η δική του ποιότητα, η γενναιοδωρία του, η ευρυχωρία του, που μας έφερε όλους κοντά.
Κατά την επταετή απουσία μου από την Θεσσαλονίκη, κάθε επίσκεψή μου στην πόλη συνοδεύονταν κι από μία στάση στο νέο δισκοπωλείο Rollin Under στη Σωκράτους και αργότερα στην Ιωάννου Μιχαήλ. Οι συναντήσεις μας είχαν συγκίνηση και χαρά, παρόλη την ολοένα και πιο εμφανή επιδείνωση της υγείας του. Οι συζητήσεις μας άρχισαν να στρέφονται και σε θέματα θεραπείας, ειδικά μετά το οριστικό κλείσιμο του δισκοπωλείου και την δική μου εκπαίδευση σε νέες θεραπευτικές προσεγγίσεις.
Έτσι ξεκίνησε ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ιστορία μας, που τώρα διαδραματίζονταν στο σπίτι της Δημητρίου Γούναρη.
Ήταν η σειρά μου να προσφέρω.
Κάθε συνάντηση ήταν μία μοναδική εμπειρία σύνδεσης με αυτό που ο καθένας φέρει βαθιά στο είναι του. Ο τρόπος που αντιμετώπιζε ο Μπάμπης τις δυσκολίες ήταν για μένα ένα σχολείο. Η ανεξάντλητη δημιουργικότητά του παρέμενε αδιάπτωτη, ενώ το χιούμορ του αναγεννιόταν ολόφρεσκο μέσα από τις δοκιμασίες. Είδα πως τελικά δότης και λήπτης είναι ένα, γιατί δεν είμαστε ξεχωριστοί πίσω από την φαινομενικότητα των μορφών. Πως η συγκολλητική ουσία που ενώνει τα πάντα είναι η αγάπη. Όχι η αγάπη που σου δίνω – μου δίνεις, αλλά το βίωμα της ευρυχωρίας, εκείνης της ιδιαίτερης ποιότητας του Μπάμπη.
Η τελευταία μας συνομιλία έγινε αρχές Δεκεμβρίου, έναν μήνα περίπου πριν το μεγάλο του ταξίδι. Ανταλλάξαμε τις καθιερωμένες ετήσιες γενέθλιες ευχές, μια και είχαμε κοινή ημέρα γενεθλίων.
Ήταν καλά! Ήταν χαρούμενος που ήρθε ο έρωτας στο σπίτι του.
Κρατάω αυτή τη χαρά του μέσα μου.
Κι όποτε περνάω κάτω από άδειο και σκοτεινό παράθυρό του στη Γούναρη, ξέρω ότι δεν λείπει, δεν έφυγε κάπου μακριά.
Ζει μέσα σε κάθε σκέψη χαράς, μέσα στις μουσικές, τις λέξεις και τις σιωπές που μοιραστήκαμε. Μέσα σε κάθε χαμόγελο που εγείρει η θύμησή του.

Ζωή Πεπόνη