Themes that TV taught me
Χωρίς καμία διάθεση σνομπισμού, δηλώνω ευθαρσώς ότι το μόνο που μου έμαθε η τηλεόραση ήταν τα μουσικά θέματα κάποιων σειρών. Μερικά απ' αυτά δεν έχουν τίποτα συναρπαστικό από αμιγώς μουσική άποψη, μου θυμίζουν απλώς την αγωνία που ένιωθα ενόψει κάθε νέου επεισοδίου. Ναι, μιλάω για εκείνη την παλιά εποχή όπου οι άνθρωποι δεν "κατέβαζαν" μανιωδώς σειρές, δεν μαζεύονταν σ' ένα σπίτι να δουν πέντε επεισόδια στο καπάκι και τα "σήριαλ" ήταν μια κάπως ένοχη απόλαυση. Μεγαλωμένη με τη μανία του σινεμά, ακόμα θεωρώ χάσιμο χρόνου τα σχετικά πρόσφατα ήθη.
Επιπλέον, αποφεύγω τις διαφημίσεις όσο μπορώ, από γκραβαρίτικη ξεροκεφαλιά: όχι ρε! Δεν θα μου πεις εσύ τι ανάγκες έχω, ούτε τι θα ψωνίσω. Και δεν θα με πείσεις ότι η κατανάλωση ενός γιαουρτιού ισοδυναμεί με οργασμική εμπειρία. Χέστηκα τι μουσική θα διαλέξεις να επενδύσεις τις ιλουστρέ εικόνες του απορρυπαντικού που δεν μολύνει το περιβάλλον. Ό,τι αξίζει να ακούσω, θα το ανακαλύψω από άλλα μέσα.
Κοινοτοπίες γράφω, το ξέρω. Η απουσία τηλεόρασης από το σπίτι μου έχει σχέση και με τη δουλειά μου: δεν μπορείς να μεταφράζεις ή να γράφεις συνοδεία τηλεόρασης. Προτιμώ τον ήχο της σιωπής - ή τη μουσική που επιλέγω να ακούσω.
1. The Muppet Show
Τι θα ήταν ο σύγχρονος πολιτισμός χωρίς το βρετανικό χιούμορ; Δεν μπορώ να φανταστώ τον κόσμο χωρίς τις ταινίες των στούντιο Ealing, τους Monty Python, τις αποστομωτικές ατάκες των Beatles στους δημοσιογράφους και τις κούκλες του Jim Hanson. Ούτε μπορώ να φανταστώ παραγωγό άλλης εθνικότητας να διασκευάζει ένα τραγούδι από γερμανικό ναζιστικό μιούζικαλ (δέστε στο youtube το Ich brauche keine Millionen με την αυστριακή ντίβα της εποχής Marika Rokk), για να καταλήξει στο ξεκαρδιστικό και κολλητικό Mahna-Mahna. Και όπως συζητούν οι γνωστοί γέροι στο θεωρείο: The question is, What is a mahna-manha? - The question is, Who cares!
2. Absolutely Fabulous
Απόλυτος βρετανικός σουρεαλισμός γένους θηλυκού. Το θέμα της σειράς ήταν το This Wheel's on Fire, των Bob Dylan & Richard Danko, σε μια νεότερη εκτέλεση με την Julie Driscoll και τον (ηθοποιό, μουσικό, σκηνοθέτη κλπ) Adrian Edmondson.
3. Mission Impossible
Απορίας άξιον πώς βλέπαμε κάποτε αυτό το ψυχροπολεμικό κατασκεύασμα, αλλά το μουσικό θέμα με τίτλο The Plot έχει περάσει εδώ και δεκαετίες στο συλλογικό ασυνείδητο. Σύνθεση του Αργεντινού Lalo Schifrin, είναι γραμμένο σε (τελείως ασυνήθιστο μέτρο) 5/4, διότι κατά δήλωση του συνθέτη: "τα τραγούδια γράφονται συνήθως σε 2/4 ή 4/4 επειδή οι άνθρωποι χορεύουν με τα δύο πόδια. Ήθελα ένα θέμα για εξωγήινους με 5 πόδια". Η ωραιότερη διασκευή που βρήκα είναι με τους Φινλανδούς Laika and the Cosmonauts.
4. The Sopranos
Μια από τις ελάχιστες σειρές που είναι ισάξιες του σινεμά, ξεκινούσε με το δυσοίωνο Woke up this Morning των εκ Μπρίξτον ορμώμενων Alabama 3. Τη μουσική επιμέλεια της σειράς είναι αναλάβει ο Steve Van Zandt (η πρώτη άχρηστη πληροφορία της μέρας). Πάμε ένα ουισκάκι ακόμα στη μνήμη του μέγιστου James Gandolfini!
5. Six feet under
Μιλώντας περί δυσοίωνων μουσικών θεμάτων... τι πιο ανατριχιαστικό από το θέμα που έγραψε ο Thomas Newman (ξάδερφος του Randy / η δεύτερη άχρηστη πληροφορία της μέρας), για τις περιπέτειες της οικογένειας Φίσερ και του γραφείου κηδειών τους.
6. The singing detective
Μίνι βρετανική σειρά του Dennis Potter, με ήρωα ένα συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων που πάσχει από writer's block και ψωριασική αρθρίτιδα. Η μουσική της σειράς, όπως και το βασικό θέμα Peg O My Heart, προέρχονται από τη δεκαετία του '40 και παραπέμπουν σε ταινίες νουάρ. Το θέμα έχει τραγουδήσει μαγευτικά ο Brook Benton και του έχουν αλλάξει τα φώτα (ως όφειλαν) οι Dropkick Murphys.
7. Friends
Ένα κεφάτο pop τραγουδάκι των Rembrandts - πόσο μου/μας φτιάχνει το κέφι, όμως! Το ντουέτο διέλυσε αλλά η μουσική δεν πέθανε εκείνη τη μέρα. Άφησαν πίσω τους ένα λόγο για να χαμογελάμε σαν χαζοί και να ανταλλάσσουμε φράσεις όπως: "θυμάσαι εκείνο το επεισόδιο όπου ο Ρος λέει στη Φοίβη..."
8. Gilmore Girls
Ξεκαρδιστικό χιούμορ και, για όποιον αντέξει τις καταιγιστικές ατάκες της Λορελάι, αμέτρητες αναφορές στη μουσική, το σινεμά και την pop κουλτούρα. Το θέμα, ένα απλό λα-λα-λα, έγραψε η Sam Phillips, και παραπέμπει στις μελωδίες που μουρμουρίζουμε μόνοι μας, μέσα από τα δόντια μας, όταν είμαστε αφηρημένοι. Είναι η μοναδική σειρά που ξέρω (διορθώστε με αν κάνω λάθος), όπου ένας τοπικός τροβαδούρος του δρόμου, ο Grant Lee Phillips, σχολιάζει με την κιθάρα του τα τεκταινόμενα. Και η μοναδική σειρά - νομίζω - όπου έχουν κάνει guest εμφανίσεις οι Sonic Youth, οι Shins, οι Sparks, η Carole King και πολλοί άλλοι που δεν θυμάμαι πια.
9. The Pink Panther
Η pop κουλτούρα στις καλύτερες στιγμές της. Ή πώς συμπαθήσαμε τον Henry Mancini όσοι δεν είμαστε φαν του lounge και των shoo-be-doo-be-doo soundtrack.
10. The Cosby Show
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τις αμέτρητες παραλλαγές των σίτκομ που είχαν δημιουργηθεί με άξονα τον Bill Cosby και θέμα τις περιπέτειες μιας μαύρης μεγαλοαστικής οικογένειας. Όλες είχαν κεφάτα jazzy θέματα, όπως για παράδειγμα μια σύνθεση του Lester Bowie. Ξεχωρίζω το Kiss me, το οποίο "τραγουδούσε" ο Bobby McFerrin.
11. M.A.S.H.
Για να συμπληρώσω την ενδεκάδα. Αφού ίσως να μην έχω δει κανένα επεισόδιο της σειράς. Κι επειδή το Suicide is Painless είναι τραγουδάρα με κεφαλαίο Τ. Οι στίχοι είναι του Mike Altman (του 14χρονου γιού του σκηνοθέτη Robert Altman / η τρίτη και τελευταία άχρηστη πληροφορία της μέρας), η μουσική του Johnny Mandel (συνθέτη αμέτρητων σάουντρακ), στην ταινία το τραγουδούν κάποιοι άγνωστοι session τραγουδιστές. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα το γράψω αυτό - αλλά προτιμώ τη διασκευή του Marilyn Manson από εκείνη των Manic Street Preachers. Όπως προτιμώ και την ωραιότατη διασκευή που βρίσκεται στο άλμπουμ Lady and the Bird (Keren Ann & Bardi Johannsson).
_____
