There΄s old wave, there΄s new wave and there΄s David Bowie
Οι Αγγλοσάξονες λένε don't judge a book by its cover - αλλά για τους δίσκους σιωπούν. Και καλά κάνουν. Πρώτα ερωτεύτηκα το εξώφυλλο του Young Americans, στο δισκάδικο του πατέρα μου. Για πολλά χρόνια, νόμιζα ότι η πόζα του ήταν επηρεασμένη από τη Γκρέτα Γκάρμπο, αργότερα διάβασα ότι ήταν αντιγραφή του εξωφύλλου ενός περιοδικού όπου πόζαρε η χορογράφος του,Toni Basil. Το ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο με κατέκτησε από την πρώτη στιγμή, ήταν soul - ως τότε, θεωρούσα τον Bowie εκπρόσωπο του glam rock, κάτι που είχα ταυτίσει με τους Sweet και τον Gary Glitter (μπλιάαααχ!) Αλλά όπως έχει πει ο φοβερός και τρομερός παραγωγός του, Tony Visconti: "Every British musician has a hidden desire to be black."Με τη soul καλά τα πήγαινα από τότε, και κυρίως με τον ήχο της Φιλαδέλφειας που αναπαρήγαγε ο Bowie στο άλμπουμ. Πέρασε καιρός για να μάθω πόσο σημαντικός κιθαρίστας ήταν ο Carlos Alomar, μου αρκούσε ότι η μεγάλη επιτυχία του δίσκου, το Fame, ήταν αποτέλεσμα της συνεργασίας του Bowie με τον Lennon, ο οποίος ζούσε στις ΗΠΑ. Οι δυο τους γνωρίστηκαν στα Sigma Sound Studios της Φιλαδέλφειας, στην τότε Μέκκα της soul μουσικής.
Η αλήθεια είναι ότι μετά ξέχασα για λίγο τον Bowie. Ο κυρίαρχος προβληματισμός των σοβαρών μουσικόφιλων στα late 70s ήταν αν ο Rick Wakeman αδικούσε τις Έξι Γυναίκες του Ερρίκου του Όγδοου στριμώχνοντάς τις σε μονό δίσκο. Κι ενώ οι πολυπληθείς και καλλιεργημένοι θαυμαστές του progressive κατακεραύνωναν εμάς τους απλοϊκούς επειδή μας άρεσαν οι θορυβώδεις κι άτεχνες αηδίες των punk και new wave συγκροτημάτων, εμείς ζαλισμένοι προσπαθούσαμε να καταλάβουμε πού σταματούσε το punk και πότε άρχιζε το new wave και ποια η σχέση τους.
Έτσι, το Heroes με βρήκε κάπως απροετοίμαστη - αλλά έκτοτε χαράχτηκε στο μυαλό μου η ευφέστατη φράση: There's old wave, There's new wave and There's David Bowie. Η Τριλογία του Βερολίνου, ο ιδιοφυής Brian Eno, τα ξέρετε όλα αυτά. Τα πριν και τα μετά, οι μεταμφιέσεις και οι αλλαγές, η μαεστρία με την οποία υιοθετούσε κάθε τι καινούργιο. Και η μοναδική φορά που τον είδαμε στην Αθήνα ήταν κατώτερη των προσδοκιών - των δικών μου, τουλάχιστον. Με κέρδισε ο Costello, κι ακόμα περισσότερο ο Lou Reed.
Ωστόσο, επειδή για τα "σοβαρά" θα μιλήσουν όλοι οι υπόλοιποι, ας καταθέσω μια "ασόβαρη" ανάμνηση - απ' αυτές που αφορούν το σώμα και δεν εξαλείφονται ποτέ. Καλοκαίρι του 1982, στην Αθήνα, από παντού να ξεχύνεται η κραυγή του Bowie, Gasoline! Να αντηχεί στους δρόμους, να βροντάει από τα ηχεία των αυτοκινήτων, να επαναλαμβάνεται ασταμάτητα στα πάρτι. Ένα βράδυ, στo Mad Club (στον πρώτο ναό του new wave, στη Λυσίου), χορεύαμε ασταμάτητα με τον φίλο μου τον Βασίλη Ν που δεν ζει πια, με τους Cure & Joy Division & Ian Dury & Clash - αλλά ξεφύγαμε από το υλικό μας σώμα με την κραυγή Putting out the fire with - Gasoline! Μου αρκεί αυτό, και τίποτα άλλο να μην είχε κάνει - εμένα με είχε κερδίσει για πάντα.
______
ΑΡΧΙΚΗ <---> ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ