They΄re Just Too Obscure For Me…
"Έχω όλους τους δίσκους τους" λοιπόν... Και πρέπει να γράψω για ένα συγκρότημα ή καλλιτέχνη; Μου ακούγεται αστείο κάτι τέτοιο επειδή είμαι αυτό που ονομάζουμε completist: αν μου αρέσει κάποιος, είναι απολύτως απαραίτητο να έχω οτιδήποτε αυτός κυκλοφορεί. Εντάξει, δεν εννοώ κάθε σινγκλ και κάθε συμμετοχή σε συλλογή αλλά τα άλμπουμ οπωσδήποτε. Και είναι πολλά αυτά που μου αρέσουν... Επίσης, ακόμη κι αν κάποιος πάρει εμφανώς την κάτω βόλτα εγώ δεν παύω να τον ακολουθώ, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα τον επισκεφθεί και πάλι η έμπνευση και θα επιστρέψει με κάτι ανάλογο με εκείνο που με είχε αρχικά εντυπωσιάσει. Καλά, δεν μιλάμε γι' αυτά που αγαπάω ή αγάπησα σε μία δεδομένη στιγμή. Με άλλα λόγια: δεν περνάει από το μυαλό μου ότι δεν θα έχω το άλμπουμ που έβγαλαν οι Echo And The Bunnymen ακόμη και με άλλο τραγουδιστή από τον McCulloch, ή την επιστροφή τους με το άλμπουμ The Fountain πχ (που ήταν όντως καλό! Είδατε ότι αξίζει να έχουμε υπομονή;). Ή, θυμάστε που τις προάλλες είχαν βγάλει νέο άλμπουμ μετά από καιρό οι Smashing Pumpkins; Ε, έπρεπε να το έχω (παραδέχομαι ότι αυτό δεν ήταν καλό αλλά τη θέση του την κέρδισε στο ράφι).
Μ' αυτά και μ' αυτά, έχω καταντήσει να έχω ανησυχητικό αριθμό δίσκων από διάφορες μπάντες - ιδιαίτερα όταν έχουν μεγάλη δισκογραφία - που, όχι ότι δεν το αξίζουν αλλά σίγουρα θα μπορούσα να πορευτώ και πολύ λιγότερούς τους (οι Residents είναι μία τέτοια περίπτωση. Σοβαρά τώρα, ποιος υγιής άνθρωπος και ακροατής χρειάζεται 34 δίσκους τους;). Κι ας μην αρχίσω για το πώς μου αρέσει να ακολουθώ τα μέλη των συγκροτημάτων σε σόλο προσπάθειες, παράλληλα project, επακόλουθα νέα σχήματα, ή ότι υπάρχουν και ετικέτες που εμπιστεύομαι και συλλέγω ό,τι κι αν βγάζουν, επειδή το πράγμα περιπλέκεται ακόμη περισσότερο... Αλλά την κεντρική ιδέα την πιάσατε θεωρώ, είμαι συλλέκτης της ανίατης συνομοταξίας.
Θα μιλήσω λοιπόν για ένα σχήμα που αγαπώ τόσο πολύ ώστε έχω όλα όσα έχουν κυκλοφορήσει, έτσι όπως τα τσέκαρα στη σελίδα τους στο Discogs (πλην ενός promo δωδεκάιντσου, ανεπαίσθητη δηλαδή έλλειψη). Ακόμη και τις δύο συλλογές που μαζεύουν το καλύτερο υλικό από όλες τις κυκλοφορίες τους, που έχω ήδη τα κομμάτια τους δηλαδή. Πρόκειται για ένα συγκρότημα που είναι τόσο μοναδικό σ' αυτό που κάνει και τόσο καλόγουστο στη μουσική του, ώστε θα το συγκατέλεγα στην κορυφαία εικοσάδα των πιο αγαπημένων ονομάτων μου από όλες τις εποχές (δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η πρόταση με τη λέξη ever με τίποτα). Αυτές τις ημέρες μάλιστα η εταιρία Captured Tracks επανέκδοσε τις δύο πρώτες τους κυκλοφορίες (το ντεμπούτο στούντιο άλμπουμ τους Hallelujah All The Way Home και τη συλλογή Juvenilia) στα πλαίσια των επανεκδόσεων των δίσκων της Flying Nun, οπότε υπάρχει και η αφορμή να πω δύο λόγια για τους Νεοζηλανδούς Verlaines.
Δεν είναι η μουσική τους που έχει χτυπήσει - και συνεχίζει να χτυπάει μιας που ακόμη και σήμερα ηχογραφούν, τριάντα και βάλε χρόνια μετά το σχηματισμό τους - διάφορες ευαίσθητες χορδές μου, είναι επίσης που έχουν στιγματίσει διάφορες φάσεις της ζωής μου, σκηνές και εποχές που θυμάμαι ακόμη και κατά πάσα πιθανότητα θα θυμάμαι για πάντα. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80 για παράδειγμα απόκτησα τη διπλή συλλογή Dunedin Compilation, ένα διπλό δωδεκάιντσο που περιείχε τέσσερα σχήματα από την πόλη σε αντίστοιχες πλευρές βινυλίου. Εκεί γνώρισα τους Chills, τους Stones, τους Sneaky Feelings αλλά και τους Verlaines φυσικά που μου άρεσαν περισσότερο από όλους. Δεν μπορώ να πω πόσες φορές έχω ακούσει εκείνα τα τρία κομμάτια που είχαν συνεισφέρει, κι από εκεί και μετά ένα μεθυστικό ταξίδι ξεκινάει. Λίγα χρόνια αργότερα σε μια συνέντευξη με τον Martin Phillips των Chills μου αναφέρει το άλμπουμ τους Ready To Fly, το οποίο δεν είχα υπόψη μου σε εποχές που το ίντερνετ δεν είχε διαδοθεί σαν μέσο ενημέρωσης. Αργότερα, το ψάχνω σε έναν ιστότοπο με το όνομα eBay όπου όχι μόνο το βρίσκω αμέσως, αλλά το αγοράζω με ένα σεντ του δολαρίου, κάνοντας έτσι την πρώτη μου αγορά εκεί ενώ θα ακολουθήσουν κάποιες ακόμη... εκατοντάδες!
Όταν θα κάνουν το σύντομο φλερτ τους με πολυεθνική ετικέτα στη δεκαετία του '90, γράφω για το άλμπουμ τους Ready To Fly και το ακούω τόσο εξαντλητικά, κάνοντας χρήση του νέου μου τότε cd Walkman. Ήταν ένα ακόμη σπουδαίο άλμπουμ που έδειχνε ότι ακόμη κι αν κάνουν ανοίγματα σε περισσότερο εμπορικό ροκ ήχο, που δεν είναι το δικό τους στάνταρ, μπορούν να προσαρμόζονται με τον προσωπικό τους τρόπο. Στη συνέχεια θα φτύσω αίμα να αποκτήσω το επόμενό τους Over The Moon (που βγήκε στη Sony Αυστραλίας, αλλά δεν βρήκε ευρύτερη διανομή), αλλά και εκεί το eBay με βοήθησε και κάποια στιγμή βρήκε φιλόξενη στέγη στο σπιτικό μου. Η σκηνή όμως που έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό σε σχέση μ' εκείνους είναι όταν είχα ακούσει για πρώτη φορά το δεύτερό τους άλμπουμ Bird Dog στο ραδιόφωνο, και πιο συγκεκριμένα στην εκπομπή του Αργύρη Ζήλου το απόγευμα της 6ης Ιανουαρίου του 1989 (την ημερομηνία δεν χρειάστηκε να ανατρέξω κάπου να τη θυμηθώ, αποτελεί χαρακτηριστικό βήμα στην πορεία μου). Βρισκόμουν επάνω σε πλοίο και ταξίδευα προς άγνωστο για το τι θα συναντήσω εκεί τόπο, οπότε και άκουσα αυτό εδώ. Περιττό να πω ότι μου τίναξε το μυαλό (με την απίστευτη δυναμική του και το μέρος με τα έγχορδα που χτυπάει απίστευτο κρεσέντο, σε ενορχήστρωση του ίδιου του μπροστάρη τους Graeme Downes που είναι και επικεφαλής του μουσικού τμήματος του Πανεπιστημίου του Otago) και με έκανε να τους αγαπήσω για πάντα. Μετά από τέτοια εμπειρία, το να "έχω όλους τους δίσκους τους" είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω γι' αυτούς αλλά και για μένα...
_____
