Τι κρατάμε (και τι σιχτιρίζουμε) απ’ την Ελλάδα του 2016…

Αυτό που ακούμε να ονοματίζεται κρίση, το οποίο έτσι ακριβώς το αναπαράγουμε κι εμείς για να συνεννοούμαστε πια μεταξύ μας, μοιάζει εν πολλοίς με τις επιδημίες. Σήμερα εντοπίζεται κοντά, αύριο πιο κει, μεθαύριο παραπέρα, μετά αλλού ωσότου να μολύνει το σύνολο, οδηγώντας το στην παρακμή ακόμη και στον θάνατο. Δεν αφορά μεμονωμένα κομμάτια της κοινωνίας, της οικονομίας, της πολιτικής κ.λπ., από κομμάτια όμως μπορεί να ξεκινάει. Φυσικά αφορά, κι αποσκοπεί στο να αφορά, και στο μυαλό του καθενός μας. Η κρίση στην σκέψη είναι η χειρότερη, είναι σαν σφαίρα στον κρόταφο. Άπαξ και σου ’ρθει, δεν την γλιτώνεις…

Δυστυχώς μας έλαχε να βιώσουμε σκοτεινούς καιρούς. Σκοτεινούς και δύσκολους. Ωστόσο παρόλο που απεδείχθη ιδιαιτέρως κολλητικό το «ένα περιοδικό για δύσκολους καιρούς» που διάβασα στις συστάσεις του «Διαγωνίως», και μπόρεσα να αιτιολογήσω πλήρως και το σκεπτικό με βάση το οποίο κάποιος θα έγραφε κάτι τέτοιο τώρα πλέον, αποφάσισα πως η ευθεία αναλογία του μάλλον δεν στέκει γερά. Δηλαδή αν οι καιροί γίνουν αφόρητοι; Τι θα πούμε τότε; Δεν ξέρω... Οι με μικρές δόσεις καφρίλας θέσεις του τύπου «Ο Ομπάμα ήρθε. Ο Ομπάμα έφυγε. Ποιος χέστηκε;» που διαβάσαμε στο μηδενικό “Zero Years” μοιάζουν πιο λειτουργικές, ασχέτως του μικρότερου βάθους τους.

Τον περασμένο Μάιο κατάφερα, και το λέω απολογητικά, να πάω στο Athens Zinesfest 2016. Είχα δώσει με την ψυχή στο στόμα ένα άρθρο στην «Εντροπία», η σκέψη να ξαναβρεθώ (όχι πως ξέκοψα και ποτέ μου, αλλά λέμε τώρα) με το φανζινάτο μού ήταν αρεστή, είχα και τη γενικότερη περιέργεια, κι έτσι έκανα τον δρόμο μέχρι τον πεζόδρομο της Τσαμαδού στα Εξάρχεια. Η μπροσούρα “Up Your Ass” που τυπώθηκε για την περίσταση ήταν τόσο περιεκτική από την καθαρή ουσία του θέματος ώστε αρχειοθετήθηκε ήδη από μένα ως υψηλής εγκυκλοπαιδικής αξίας για μελλοντικές χρήσεις.

Σε πενήντα μία (και βάλε) αποτιμούν στο “Valeriana’s Street Collage” τις αποχρώσεις του D.I.Y. Μαύρισε το μάτι μας για να δούμε γεννητούρια στα μουσικά φανζίν και το εν λόγω νέο μέλος «…επιλέγει την επιστροφή στα βασικά: πέτρα-ψαλίδι-μολύβι-χαρτί..!». Στις σελίδες του, επικαιροποιούνται ο Jamie Reid κι ο ντανταϊσμός, υπό το αστείρευτο πάντα πνεύμα της ελεύθερης εισφοράς και της αυτοοργάνωσης. Για αρχή μια χαρά δηλαδή. Δεν ήταν έτσι κι αλλιώς εύκολο να ανακτηθεί η πανκ, κι όχι μόνον, δημιουργία απ’ την κυριαρχούσα αισθητική του μετρίου, το ξέραμε. Άλλοι (έντυποι) λόγοι που χαρήκαμε το ’16 ήταν η επιστροφή του “TimeMazine” από την Τρίπολη με το #9 τεύχος του, αγγλόφωνο, χορταστικό και με παγιωμένη πια αισθητική, το επίσης αγγλόφωνο “Soulcraft” από τον Βόλο (o Αποστόλης Μόκας δεν ησύχασε μετά το “Keep It Real”, και πολύ καλά έκανε), άντε και τα δύο 12σελιδα “Beat Bop”. Το πολύ σημαντικό όταν εκδίδεις ανεξάρτητα, ιδίως στο παρόν, δεν είναι το να διαμορφώνεις την επιλογή ενός καταναλωτικού προτύπου αντί άλλου μα το να διαμορφώνεις την επιλογή κανενός προτύπου.

11 δίσκοι με σειρά αξιολόγησης κι ένα μικρό σχόλιο για κάθε έναν:

1. CELTEFOG – “Sounds Of The Olden Days”
2. ΑΡΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ – «Γιος Της Αφής»
3. GRAVITYSAYS_I – “Quantum Unknown”
4. ANIMA TRISTE – “Anima Triste”
5. SOURCE W78 – “Molecular Clouds”
6. ZENJUNGLE – “We Are Not Here”
7. LIVING UNDER DRONES – “Living Under Drones”
8. SAVA.GEO – “Zeitgeist”
9. DJ LOSER / PENELOPE’S FIANCÉ – «Μουσική Απ’ Την Σταυρούπολη»
10. RESTIVE PLAGGONA – “Ritual Madness”
11. DARK NIGHTMARE – “Tortured Souls”

Απ’ την Αλεξάνδρεια Ημαθίας, ο Σάκης Τσαγγαλίδης δίνει στο “Sounds Of The Olden Days” μία πολύ προσωποπαγή σκοτεινή τέχνη, με τη θετικότερη έννοια, ένα παγανιστικό black metal όπου ανασκοπεί καθηλωτικά, κι ενίοτε ριζοσπαστικά, τα στηρίγματα της ίδιας του της ύπαρξης, κάνοντάς τα μουσική και τραγούδι. Κι είναι μόλις το δεύτερο άλμπουμ του υπό το Celtefog. / Αν κάποιος θέλει να τα φρεσκάρει, για τον Άρη Διαμαντή τα λέγαμε πριν μήνες εδώ. Ο «Γιος Της Αφής» είναι ο σπουδαιότερος ελληνόφωνος ποπ δίσκος τα πρόσφατα χρόνια. / Και μόνον που οι Gravitysays_i έκαναν τούτο το βήμα μετά το καταλυτικό για την τρέχουσα δεκαετία “The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud” δείχνει το πόσο συνειδητοποιημένο και μεγάλο γκρουπ είναι. / Το κείμενο για το άλμπουμ των Anima Triste είναι ακόμη αρκετά νωπό, κι ισχύει στο ακέραιο. / Το ντουέτο, με καταγωγή απ’ τις Σέρρες, των Source W78 ήταν από τις αποκαλύψεις της περσινής χρονιάς. Τους ετοιμάζω ξεχωριστό κείμενο για όλα τα καθέκαστα, υπομονή. / To “We Are Not Here” ακούγεται λες και ωρίμαζε στο μυαλό του Φίλιππου Γαρδέλη για καιρό. Δίσκος που σε αρπάζει από το ξεκίνημά του. / Οι Living Under Drones απ’ τα Γιάννενα έγιναν με το ντεμπούτο τους το παράδειγμα που ψάχναμε για το πώς μπορεί να ξαναπαιχτεί το ποστ-ροκ όπως όταν πρωτοξεκίνησε, αλλά να παιχτεί και με εκείνο το παλιό πάθος. / Πόσα χρόνια πέρασαν από τους Fear Condition; Πάνω από 30, αλλά αυτό δεν έχει σημασία όσο ο Σάββας Γεωργιάδης βγάζει κομμάτια σαν το “Catharsis” και δίσκους σαν το “Zeitgeist”. / Τρεις 20άρηδες ηλεκτρονικάριοι αποδείχτηκαν απ’ τους πιο απρόθυμους στο να εξαρτώνται απ’ το παρελθόν και την αναπαραγωγή του. Οι Παντελής Τερζόγλου και Φάνης Τορνικίδης απ’ την Θεσσαλονίκη, κι ο Δημήτρης Δούκας απ’ την Κέρκυρα, έψαξαν νέους δρόμους κι έδωσαν άφθονο υλικό τους στη δημοσιότητα πέρυσι (κάτι μου λέει πως και το ’17 θα σμίξουμε πάλι μαζί τους), επί το πλείστον σε κασέτες. «Μουσική Απ’ Την Σταυρούπολη» και “Ritual Madness” οι δύο που ξεχώρισαν για την πληρότητά τους. / Το metal archives δίνει τους Dark Nightmare από τα Γρεβενά. Μόνον και μόνον η απαράμιλλη συμπόρευση κιθάρων-πλήκτρων στα τραγούδια τους π.χ. στο εξαιρετικό “Streets Of Despair” θα κάνει πολλούς να ψάξουν να μάθουν πού βρίσκονται στον παγκόσμιο χάρτη (τα Γρεβενά).

+ 11 κομμάτια από άλλους δίσκους εκτός των παραπάνω (και μαντεύω ήδη τις ενστάσεις):

1. ROTTING CHRIST – «Ἐλθέ, Κύριε (Elthe Kyrie)»
2. JAMOAN – «Θα Μείνω Απ’ Έξω»
3. SEQUENCE THEORY PROJECT – “Strange Mind”
4. BAZOOKA – «Οθόνη»
5. PANOS ALEXIADIS – “The Loud Lament Of The Disconsolate Chimera”
6. SADAHZINIA – «Θυμητάρι»
7. ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΤΙΑ ΝΤΑΚΟΤΑ – «Ο Χορός Των Εντόμων»
8. LUMIERE – “Modern Abyss”
9. UNIVERSE217 – “Call”
10. SARMAN – “Dreaming Of Assyrian Women Mourners”
11. DADA TAPES – “People Come And Go”

Επίλογος: Μπορεί να μην είναι τίποτα άλλο παρά το σύμπτωμα μιας βαθύτερης πραγματικότητας. Αλλά γίνονται όλο και περισσότεροι οι νέοι που θέλουν σήμερα να αψηφούν. Με τους δικούς τους τρόπους, ως συνήθως διεισδυτικούς, μα και ταυτόχρονα σε μεγάλο βαθμό ανεκμετάλλευτους από εμάς τους υπόλοιπους. Να το δείτε, όπου να ’ναι θα αποφεύγουμε τη ματιά τους. Θα γυρίζουμε αλλού το κεφάλι από ενοχή για τις συνθήκες που τους κληροδοτήσαμε και τον δυσανάλογο σκληρό αγώνα που καλούνται να δώσουν σε σχέση με τις παλιότερες γενιές. Μήπως οι μεγαλύτεροι παρερμηνεύσαμε τόσο πολύ το στοιχείο του κινδύνου και της αυτοσυντήρησης και μείναμε άτολμοι; Ναι, ίσως αυτό να ’ναι το μοναδικό σημείο που τελικά διακρίνει την εποχή της (ελληνικής) κρίσης από τις προηγούμενες, κι είναι ουσιώδες για να αναφέρεται με κάθε ευκαιρία, εδώ ή όπου αλλού, τώρα ή όποτε άλλοτε. Τέλος με το κωλο16. Τέλος όμως…