Της κηδείας #1

MY FUNERAL, YOUR TRIAL
του Κώστα Καρδερίνη

Εγώ στο χώμα κι εσύ στη φυλακή του σώματός σου, πολυαγαπημένη μου. Σιγά μη γίνει κι έτσι. Είπα να μην το ρίξω στα πολύ θανατερά, "το πιο καλό βιολί το παίζει ο θάνατος", Misericordia κι άλλα παρόμοια. Είπα να φύγω απ' τα παλιά να σβήσω τα τεφτέρια. Το χάρο δεν τον αντάμωσα ακόμη, αλλά -κούφια η ώρα- κάποια στιγμή θα τον ανταμώσω εκών άκων. Τι προμηνύουν, άραγε, τα μαύρα και τα κόκκινα κοράκια;

00. Ιθάκη - Lost Bodies [Ζωή, Lazy Dog, 1997]
Μπορεί να μην είναι κινηματογραφικό track όπως τα υπόλοιπα είναι όμως μια μηδενικής τάξεως επιλογή για intro και για να μου φύγει το τρακ. Πρώτον διότι περιέχεται στη "Ζωή" όπως και ο θάνατος. Και μην ακούω κοινοτοπίες του στιλ "όλα μέσα στη ζωή είναι" γιατί τα παίρνω. Δεύτερον διότι είναι εντόπιο post-punk με τα όλα του. Κι αφού εδώ μιλάμε για μετάσταση, δε μπορεί θα ταιριάξει. Τρίτον και αμελητέον ένεκα οι στίχοι. Επειδή δεν έχω πάει ποτέ μου στο νησί του Οδυσσέα το 'χω απωθημένο. Κι επειδή την έχω μεν στο νου μου, δεν έχω όμως καταλάβει τι σημαίνει αφού δεν έφτασα ακόμη.

01. Νανούρισμα - Θανάσης Παπακωνσταντίνου [Βασιλιάς OST, Lyra, 2002]
Αυτό νομίζω πως είναι το τέλειο τελευταίο όσο και μακάβριο αστείο για την ώρα που θα κλείνω τα μάτια. "Να κοιμηθεί σα βασιλιά-αααας, να μην ξαναξυπνήσει..." εν χορώ θα τραγουδάνε οι μοιρολογίστρες. Τώρα που το σκέφτομαι, το Θανάσης γιατί το αφαλοκόψαμε; Αθανάσιος, ο ποθών και επιθυμών την αθανασία και την αιώνια ζωή. Να πως γίνεται ένα αισιόδοξο όνομα απαισιόδοξο. Και είναι και γιος παπά ή εγγονός.

02. Memory Box - Αλέξης Καλοφωλιάς, Θάνος Αμοργινός [Σώσε με OST, Mercury, 2002]
Φωτογραφίες-αναμνήσεις περνάνε μετά μουσικής, σα να 'ναι όλη μου η ζωή ένα τσιγάρο που δεν έχω φουμάρει ποτέ γιατί όταν προσπάθησα να τ' αρχίσω απέτυχα. Εμένα βέβαια δε θα θέλω να με σώσει κανείς τότε, αλλά πάλι πως μπορώ να είμαι τόσο απόλυτος και ρατσιστής με τις επιθυμίες ενός επιθανάτιου πλάσματος; Ακόμη κι αν αυτό το υπόλειμμα είναι ο ίδιος μου ο εαυτός! Αυτή που μόλις διαβάσατε ήταν μια απλή άσκηση ελευθερίας και τίποτε παραπάνω.

03. I remember a time when once you used to love me - Dirty Three [Praise OST, Festival, 1999]
Αμέσως μετά το πέρασμά μου στην αιωνιότητα θ' αρχίσει να βρέχει. Κι επειδή ό,τι βγαίνει έξω και ξανάρχεται στη χώρα μας επανεκτιμάται και τιμάται καλύτερα, γι' αυτό και δεν επέλεξα το πρωτότυπο της Αρλέτας, παρότι θα το βρείτε κι αυτό στο σάουντρακ. Αμετανόητος γαρ. Όπως και οι Σπανός και Παπαστεφάνου που το 'γραψαν. Είναι κι ένας άλλος λόγος που γράφω "ό,τι βγαίνει έξω και ξανάρχεται στη χώρα μας επανεκτιμάται και τιμάται καλύτερα" αλλά θα μου επιτρέψετε να σας τον αποκαλύψω παρακάτω. Ας υπάρχει και κάποια αγωνία, έστω και μετά θάνατον.

04. A la vie a la mort - Rene Aubry [Killer Kid OST, Hopi Mesa, 1994]
"Στη ζωή και στο θάνατο" θα πίνουν ούζα και κονιάκ στο καφενείο οι φίλοι, ενώ εγώ θα φοράω τα καλά μου σα να 'τανε γιορτή. Το φανταρικό μου το 'κανα και η 21η του Μάη πέρασε ήδη. Τα γενέθλιά μου αργούν, αλλά ο λόγος που καλοντύνομαι είναι γιατί θα πάω ταξίδι μακρινό. Σε τόπο χλοερό δε θα 'θελα να βρεθώ ακόμη. Προτιμώ το βουνό, τα σκοτεινά τα σπήλαια, ή τη θάλασσα, τη βαθιά και γαλάζια. Γιε γιε - γιε γιε - γιε γιε γιε γιε.

05. Pumpkin And Honey Bunny dialogue / Missirlou - Dick Dale & His Del-Tones [Pulp Fiction OST, MCA, 1994]
Αυτό το θεματάκι έχει παίξει πολύ στο γαμήλιο τραπέζι. Οι ψαγμένοι νιόνυμφοι το έχουν οικειοποιηθεί προκειμένου να εισβάλλουν στην αίθουσα του γλεντιού της πλέον ευτυχισμένης -μέχρι τούδε- στιγμής της ζωής των. Όπως εισβάλλουν άλλωστε και οι δυο ληστές φαστφουντάδικου στην πασίγνωστη ταινία του Ταραντίνο. Μ' αρέσει γιατί ακούγονται αυτές οι μπρούτες απειλές πριν αρχίσει η μπάντα. Και μ' αρέσει ιδιαίτερα η φωνή της Αμάντα Πλάμερ και θέλω να την ακούω κι εγώ την ώρα που θα με βγάζουνε απ' το σπίτι για τελευταία -ελπίζω- φορά. Έτσι θα νοιώσω ολίγον ελεύθερος πολιορκημένος κι εγώ, βρε αδερφέ!!!

06. Naci En Alamo - Remedios Silva Pisa [Vengo OST, Warner, 2000]
Αυτό νομίζω πως είναι το ιδανικό άσμα για την εκφορά και τη μεταφορά μου στην τελευταία μου "κατοικία". Προτιμώ μια Μερσεντές αυτοκρατορική και κατάμαυρη. Πρώτα γιατί την ίδια μάρκα χρησιμοποιεί κι ο Τόνι Γκάτλιφ στην ταινία και την αράζει στη μέση του δρόμου με τις πόρτες ορθάνοιχτες κι ο γιος μιλάει με τον μπαμπά του σα να τηλεφωνεί από τον άλλο κόσμο. Κι ύστερα γιατί ένα μακρινό ταξίδι πρέπει να είναι άνετο. Για τρίτη -και τελευταία- φορά διαλέγω την εισαγόμενη εκδοχή μια και ο Διονύσης Τσακνής δεν μου πολυαρέσει.

07. Van den Budenmayer - Concerto in e minor (SBI 152) version 1802 [La Double Vie de Veronique OST, Sideral, 1991]
Κι επειδή το ταξίδι θα είναι πιο μακρύ απ' ότι φαντάζεστε, ολίγος Zbigniew Preisner δε θα έβλαπτε και δε θα με "χάλαγε" ποσώς. Έχω ακούσει πως η κλασική και η χορωδιακή μουσική βοηθάει γενικώς σε διάφορες παθήσεις επειδή είναι αγχολυτική και anti-stress. Μπορεί να μην είμαι στρεσαρισμένος αλλά η διατήρηση της κατάστασής μου θα το επιβάλλει. Κι αυτές οι αγγελικές φωνές κι οι καμπάνες είναι ότι πρέπει για να νοιώθω πιο βολικά μέσα σ' ένα φέρετρο που ταξιδεύει με ταχύτητα προς τον φλογερό προορισμό του.

08. Memorial - Michael Nyman [The Cook, The Thief, His Wife and Her Lover OST, Virgin, 1989]
Και φτάνουμε επιτέλους στη Σόφια με τη βοήθεια του κατάλληλου γραφείου που ανέλαβε την αποτέφρωσή μου. Ας είν' καλά ο Κλείτος Κύρου, καλή του ώρα εκεί στον Όλυμπο. Κι επειδή θα κάνω αρκετή ώρα να ψηθώ, να καρβουνιάσω και να γίνω στάχτη, διαλέγω ένα μεγάλο κομμάτι ενός μεγάλου μουσουργού των ημερών μου από μια ταινία που έχει την ανάλογη της περιστάσεως βαρύτητα. Βέβαια εκεί ο κλέφτης αναγκάζεται να φάει τον καλομαριναρισμένο και ροδοψημένο εραστή ενώπιον όλων. Εγώ δεν είμαι τόσο σαδιστής, ούτε εκδικητικός, ούτε και "δήμειος" κι αρκούμαι απλώς σε μια εις μνήμην υπόκρουση εν τω καμίνω.

09. All is full of love (Funkstorung mix) - Bjork [Memento OST, thrive, 2000]
Το δοχείο που θα με βάλουν θα 'ναι γεμάτο από μένα. Η Μπγιορκ θα με συνοδεύει στο δρόμο του γυρισμού, ντυμένη μ' εκείνο το κύκνειο φόρεμα, το πλουμιστό το ολόλευκο, το τόσο μινιόν και τόσο εξάπτον τη φαντασία μου. Τοιουτοτρόπως θα επιτύχω να επανεισαχθώ κι εγώ στη χώρα μας και να εκτιμηθώ έστω και μετά θάνατον. Προς θεού. Μην αφήσετε κανέναν "δήμαρχο που μας αξίζει", κανέναν νομάρχη, κανέναν μητροπολίτη να κάνει το κομμάτι του. Δε θέλω τα όρνια να πλησιάσουν, ούτε καν την τέφρα μου. Θέλω να μ' αφήσουν επιτέλους να κείμαι ήσυχος.

Το άσμα αυτό θέλω να το αφιερώσω και σε κάποια άλλη ψυχή που γούσταρε πολύ την ατίθαση ισλανδή και δεν "είδε" την τελευταία της επιθυμία να πραγματοποιείται, εξαιτίας αυτού του ηλίθιου κράτους που μας βασανίζει ακόμη και μετά θάνατον. Ελπίζω ν' αγιάσει, να βρικολακιάσει, να βγει από το μνήμα της και να πάρει στο κατόπι όλους όσοι της στέρησαν αυτήν την τελευταία της χαρά. Κι όλ' αυτά τα λέω και για έναν έσχατο αλλά ουσιώδη λόγο: γιατί αν δεν ξεφορτώσω από τώρα το μίσος και την αγανάκτησή μου πώς θα γεμίσω με αγάπη εκείνο το ρημάδι το σταχτοδοχείο; Έλα μου ντε!

10. Always look on the bright side of life - Monty Python [Life of Brian OST, Warner, 1979]
Κύκνειο άσμα θέλω να 'ναι αυτό που θα σαρκάζει με τον πλέον εύγλωττο τρόπο το επέκεινα. "Life's a piece of shit when you look at it". Always look on the bright side of death / Just before you draw your terminal breath, θα τραγουδάνε από τα επουράνια, ως από μηχανής, οι αγαπημένοι μου χωρατατζήδες όλων των εποχών, ενώ θα χάνεται η στάχτη μου στον θαλασσινό αέρα του Θερμαϊκού κόλπου, μέσα από κάποιο πλοιάριο που χρησιμοποιούν οι ερωτευμένοι για τις ρομαντζάδες τους. Η δροσιά της αύρας θα με παρασύρει και θα με πάει ψηλά και μακριά. Θα με χάσει, θα με σκορπίσει, θα με εξανεμίσει. Φυσ' αγέρι - φύσα 'γέριιιι... Μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλλιθέα... που και που.

11. Insomnia (alania mix) - Biosphere [Insomnia OST, Origo Sound, 1997]
Αυτό είναι επιλογή chill out, για μετά, για πολύ μετά και για πάρα πολύ μετά. Οι κακεντρεχείς θα πουν πως το διάλεξα επίτηδες, για να δώσω πάσα στην εμφάνιση του μινιμαλιστή νορβηγού στο Αίθριο του Μουσείου Μπενάκη, την Πέμπτη 6 Ιουλίου, κατά την εναρκτήρια βραδιά του Synch 2006. Αλήθεια ή ψέματα, έμενα δε θα με νοιάζει ποσώς, αφού θα 'χω γίνει κρίνο, φέρτε μου ένα μαντολίνο. Η ματαιοδοξία μου θέλησε να συνδυάσει το παρατεταμένο λυκόφως του αρκτικού κύκλου με την κατάσταση ανυπαρξίας, με τη νιρβάνα που τόσο οραματίστηκα, ονειρεύτηκα και φαντασιώθηκα. Φευ, I'm a negative creep. Even in my youth I was one. Ευελπιστώ -ο υπερφίαλος- να γίνω φως. Αιώνιο άφθαρτο και αναλλοίωτο.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

11 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΗΔΕΙΑ
του Δημήτρη Κάζη

Το Hell's Bells των AC/DC για να μπούμε υποβλητικά. Άλλωστε, αν πάρουμε τοις μετρητοίς αυτά που λένε οι παπάδες, που έχουν την αποκλειστική αντιπροσωπεία του μαγαζιού στη γη, καθώς και του ανταγωνιστικού (safe play), οι περισσότεροι γραμμή για εκεί πάμε.

To Caravan of Love των Housemartins. Every woman every man, join the caravan of love. Στη ζωή μου θέλω να σκορπίσω αγάπη στον κόσμο, και αυτό το τραγούδι με εκφράζει. Acapella, με τη ζεστή και γλυκιά φωνή του Paul Heaton, αντί για ψαλμωδίες, μια που με τους ψαλτάδες και τις βυζαντινούρες τους δεν τα πάω καλά από τότε που ο δάσκαλος μας έπαιρνε με το ζόρι στις λειτουργίες και τους Ακάθιστους και μας έβαζε να ψέλνουμε. Μέχρι και σε μνημόσυνο ψάλαμε κάποτε. Ναι, γινόταν αυτά στην αθάνατη ελληνική επαρχία των late 70s - early 80s.

Το Je t aime... moi non plus του Serge Gainsbourg στην εκτέλεση με τη Jane Birkin, γιατί τα βογκητά της είναι πολύ πιο αληθινά από της BB. Στην κυριολεξία στάζουν καύλα. Να φτιαχτούν όλοι και όλες, όσοι μπορούν τουλάχιστον. Γιατί καλή η αγάπη, αλλά το σεξ καλύτερο. Και ακόμα καλύτερο το γαμήσι. Αυτή ας είναι η παρακαταθήκη μου προς τις επόμενες γενιές.

Το Γαμάτε γιατί χανόμαστε του Τζίμη Πανούση. Στο πνεύμα του προηγούμενου. Θα είναι καλή φάση στην κηδεία να γίνουν μερικές καλές γνωριμίες που θα καταλήξουν στο κρεβάτι, ή στο αυτοκίνητο, ή όπου θέλει ο καθένας τέλος πάντων και να με θυμούνται γι' αυτό. Αφού δεν θα μπορώ πια εγώ... Άλλωστε, ο κόσμος πρέπει να συνεχίσει να γυρίζει και χωρίς εμένα, και αυτό προϋποθέτει κόσμο.

Το Forget Tomorrow (Let's Live for Today) των Grass Roots, ένα μισοξεχασμένο 60s αριστούργημα που έχει και σαφές μήνυμα και ιδιαίτερα χαλαρωτική επίδραση, για να ξεμπερδεύουμε με τις συμβουλές και τις προστακτικές.

Το Life's Been Good του Randy Newman, για προφανείς λόγους. Μέχρι στιγμής τo refrain ισχύει: Life's been good to me so far. Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές ο ένας από τους γιους μου, που κοιμόταν δίπλα μου, ξύπνησε και μου χαμογελάει. Είμαι υγιής και χωρίς σοβαρά προβλήματα, έχω ανθρώπους που αγαπάω και με αγαπάνε κοντά μου, και ελπίζω αυτό να συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμη, και να φτάσω να γίνω ένας σκατόγερος που όλοι στην κηδεία του θα λένε "την έζησε τη ζωή του", και το τραγούδι να αντικατοπτρίζει την αλήθεια ως το τέλος.

Το Walking on Sunshine των Katrina and the Waves κόντρα στην κλάψα και τη θανατολαγνεία με τα οποία μας επιβάλλουν να αντιμετωπίζουμε το θάνατο από μικροί. Με δεδομένο ότι θέλω να ζήσω πολλά χρόνια και ωραία, η κηδεία μου θέλω να είναι ένα πάρτυ και εγώ να την πουλέψω περπατώντας αμέριμνα στη λιακάδα.

Το Sunny Afternoon των Kinks για τη γλυκειά αίσθηση μελαγχολίας και απώλειας που αποπνέει. Όσοι με ξέρουν καλά, καταλαβαίνουν γιατί μου αρέσει τόσο πολύ, και ελπίζω ο κόσμος στην κηδεία να αποτελείται από ανθρώπους που με αγάπησαν, και όχι από διάφορους που θα είναι εκεί για την ευχαρίστηση να με δούνε πεθαμένο. Δεύτερο τραγούδι στη σειρά με αναφορά στον ήλιο, την πηγή της ζωής. Μάλλον δεν βιάζομαι να την κάνω.

Το Περασμένα Ξεχασμένα της Καίτης Γαρμπή για όλους που μαλώσαμε ή παρεξηγηθήκαμε κάποτε. Και για να αρχίσουν να κουνάνε συγκρατημένα τα κορμάκια τους διάφορα ξαναμμένα μωρά που μπορεί να βρίσκονται εκεί, και να φτιαχτεί κατάσταση. Γιατί πιο αφροδισιακή μουσική από τα τσιφτετέλια (σκυλάδικα ή "έντεχνα") δεν υπάρχει για την Ελληνίδα, και ευτυχώς το κατάλαβα νωρίς και δεν μπέρδευα πολύ-πολύ τις διάφορες περιστασιακές φίλες μου (το λέω politically correct για να μη με κράξουν για σεξιστικό γουρούνι σαν τον Καραμπεάζη) με τις μουσικές μου αναζητήσεις. Έκαστος εις το είδος του...

Το Lord Have Mercy του Fred Mc Dowell γιατί πάντα πρέπει να κρατάς μια πισινή σ' αυτή τη ζωή, πόσο μάλλον στην επόμενη, αν υπάρχει. Τα blues δεν είναι και η καλύτερή μου αλλά κατά πάσα πιθανότητα στην κηδεία μου δεν θα ακούω, ούτε θα βλέπω, οπότε λίγη σημασία έχει. Μαλακία αφιέρωμα, τώρα που το σκέφτομαι. Διαλέγουμε τραγούδια για μια στιγμή που δεν θα μπορούμε να τα ακούσουμε.

Το Always Look on the Bright Side of Life των Monty Python για τη στιγμή που η κάσα θα χώνεται στη γη ή θα παραδίδεται στις φλόγες. Προσωπικά, χέστηκα τι θα με κάνουν τότε. Πριν να τη βγάλουμε στον αφρό...

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

FUNERAL PARTY
του Bασίλη Παυλίδη

E όχι... Aν το ήξερα ότι ήταν τέτοια ταλαιπωρία δεν θα το έκανα. Mου είχαν πει ότι ήταν πρωτότυπα τα πάρτι κηδειών, δεν μου είχαν πει τι τρέξιμο και κούραση χρειαζόταν. Tέλος πάντων. Mια ψυχή που ήταν να βγει, βγήκε. O πουστάρας με τα φωτορυθμικά ζήτησε 1000 ευρώ για μία ώρα υπόθεση. Eίχε φέρει λέει κάτι νέα χρώματα σε σκούρο μωβέ και φούξια. Tου έφαγε, λέει, και αρκετή ώρα για να καλύψει τα στρόμπο με μελανοταινία. Tο κέτερινγκ ζήτησε τα άντερά του. Kεφτεδάκια, σαλάτες, ποτά, σκατά, φατά, το σύνολο 5 χιλιαρικάκια. Aνάθεμα την κηδεία! Mου αρέσει που μου έλεγαν ότι λόγω κοινωνικής προσφοράς κατά τη διάρκεια της ζωής μου θα τσόνταρε κι ο Δήμος.

Eυτυχώς που είχα αναλάβει τη μουσική. Tαλαιπωρία, δε λέω. Nα σηκώνομαι συνεχώς από το κοφίνι γαι να κάνω τις αλλαγές και στο καπάκι να την ξαναπέφτω για να εισπράξω την κλάψα των πενθούντων. Aγένεια, λέει, να λείπεις συνέχεια. Aν ήταν να έλειπα συνέχεια δεν θα ερχόντουσαν. E ρε δάκρυ που έριξαν. Δεν το καταλαβαίνω, εκατόν είκοσι χρονών άνθρωπος. Tόση στεναχώρια... Yποκρισία, μωρέ. Eυτυχώς που εκτός από το πάρτυ θα πάρουν τα αρχίδια μου. Oύτε δραχμή δεν τους άφησα.

Aπό μουσική τους ξέρανα όλους. Nα φανταστείς ότι ήρθαν στο τέλος και μου ζητούσαν την playlist (την παραθέτω στο τέλος). Eίχα κάποιες αμφιβολίες στην αρχή, σκέφτηκα να παίξω και μερικά δημοτικά του χάρου, του διγενή και του ακρίτα. Aλλά όταν ήρθαν λίγο πριν ξεκινήσω και μου έκαναν παραγγελίες τα πήρα στο κρανίο. Ο άλλος ήθελε λέει να του παίξω το "Everything", γιατί είχε να το ακούσει από το 2006 που πήγε στην ευρωβίζιον. O άλλος μου ζήτησε το "Xαρμάνης είμαι απ' το πρωί πάω για να φουμάρω". Πάλι καλά που δε μου ζήτησε κανα ντουντούκι. Oυστ κοράκια, στους εμπόρους σας! Mου φάγατε τη ζωή.

Tο φινάλε ήταν εντυπωσιακό με προβολή σκηνών από την υπερπαραγωγή του Kώστα Tσάκωνα "Πρόβα γάμου". Ξέρεις, αυτή που ο Tσάκωνας ήταν νεκροθάφτης και τα κοράκια του έπαιρναν συνεχώς το χαρτί υγείας. Έγινε χαμός. Xειροκροτήματα, φωνές, παραλήρημα. Λίγο πριν αποχωρήσουν οι προσκεκλημένοι και με αφήσουν στην ησυχία μου έβγαλα το παραδοσιακό λογίδριο:

"Φίλοι μου αγαπημένοι, όπως γνωρίζετε κάθε χρόνο τέτοια εποχή πέφτω του θανατά. Tα χέρια μου παραλύουν και δεν μπορώ να πιάσω το μολύβι ούτε για να γράψω τα ψώνια του μπακάλη. Σας χαιρετώ. Pαντεβού στην ανάστασή μου τον Σεπτέμβριο. Kαλό καλοκαίρι, καλές διακοπές".

Παράρτημα I
Tο μουσικό πρόγραμμα της κηδείας

1. Al Castellanos - Mish Mash
2. 2 Belgen - Lena (1982 version)
3. Kουμπότρυπες AE - H καινούργια επανάσταση
4. God - My pal
5. DAF - Der Rauber und der Prinz
6. Eyeless In Gaza - Kodac Ghosts Run Amok
7. Guadalcanal Diary - Trail of tears
8. Ex - El tren blindado
9. Minimal Man - She Was A Visitor
10. Sharp Ties - Memories don't last
11. Wall Of Voodoo - Far side of crazy