Της κηδείας #3

"MY FUNERAL" A NON-ORIGINAL SOUNDTRACK
του (ζωντανού) Πάνου Πανότα

Συνήθως ρωτούν την τελευταία τους επιθυμία τούς μελλοθάνατους. Και οι περισσότεροι ζητούν φαγητά, γυναίκες και άφεση αμαρτιών. Εγώ καλούμαι να γράψω για μουσική και τραγούδια, τρομάρα μου. Μακάβριο το θέμα, άβολο ακόμη και για όσους το διαβάζουν, έστω κι αν είναι ικανό να σε συνεπάρει αν σε βρει σε κατάλληλη φάση. Να μεταφέρεις όλη τη σκέψη σου και να την κλείσεις σε ένα κείμενο γύρω από το σκηνικό της κηδείας σου, όσο υπάρχεις και είσαι ζωντανός; Κάποιος μας έπαιξε σκληρό παιχνίδι με αυτό το αφιέρωμα, δεν υπάρχει αμφιβολία, και στις βδομάδες που τα κύτταρα του εγκεφάλου μου το επεξεργαζόταν ομολογώ πως ήμουν σε ένα ψυχοτροπικό trip που θα ζήλευε και ο Aldous Huxley, με τους νευρώνες μου πιο ηλεκτρισμένους από ποτέ. Αν βρεθούμε από κοντά με τον πανάγαθο κάποτε, και δεν μπλέξουμε με τίποτα άλλο, σκοπεύω να του καρφώσω στα ίσια ότι αυτός που έριχνε τις ιδέες για τα αφιερώματα σε αυτό το περιοδικό ή έπινε πρώτα ξύδια ή έπαιρνε ληγμένα και μας το έκρυβε.

Λοιπόν, δεν πιστεύω ακριβώς στην αθανασία, αφού το φέρνει η κουβέντα. Μετά θάνατο ζωή, ας πούμε, δεν θα την έλεγα ποτέ. Είναι το αποκορύφωμα της ανθρώπινης ματαιοπονίας και ματαιοδοξίας που δεν μου πάει. Εντούτοις, κάπου στα τρίσβαθα του μυαλού μου (και έχει άπειρα, πιστέψτέ με), κάτι δουλεύει ακατάπαυστα πάνω στο θέμα βγάζοντας δικά του, ενίοτε διαφορετικά, συμπεράσματα. Όταν με βρίσκει λίγο πιο αδύναμο, τότε μου τα σφυρίζει, λέγοντάς μου πως όσα βλέπω και όσα υπάρχουν μακρύτερα του ματιού μου δεν μπορεί να είναι όλως τυχαία. Τυχαία, δηλαδή, με την έννοια των αφημένων και όπου, όποτε κ.τ.λ. ας πάνε. Και από το συχνό γλύψε-γλύψε μάλλον αρχίζω να τα ενστερνίζομαι όλο και πιο πολύ, όχι γιατί πείθομαι για τη μαγεία του πλάστη όσο για την ανθεκτικότητα του έργου του. Ναι, αυτός ο θεοπάλαβος κόσμος, αυτό το ανάδελφο μπορντέλο δεν πρόκειται να κρασάρει ποτέ, είναι φτιαγμένος ο πούστης για να υπάρχει και να κοροϊδεύει τους κάθε λογής προφήτες.

Το θάνατό μου θέλω να τον ξεκόψω εξαρχής από τη θρησκεία, την εκκλησία, τα όποια κοινά ήθη και σίγουρα θέλω να τον ακρωτηριάσω από την υλιστική του εκδοχή (έχει και τέτοια). Στην απλούστερη, πρωταγωνιστή θα έχετε, τα υπόλοιπα, όμως, ξεχάστε τα! Το μοναδικό που με θλίβει σκεφτόμενος τη στιγμή του είναι η απώλεια ανθρώπων που αγαπώ. Για όλα τα άλλα δεν μου καίγεται καρφί. Εξάλλου, το ότι ο κάθε άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται τον πρώτο χτύπο της καρδιάς του είναι γνωστό, οπότε με τον τελευταίο σηκώνει να αυτοσχεδιάσουμε και λίγο. Επιθυμώ και εύχομαι, επίσης, μέχρι να έρθει το νούμερο της σειράς μου να έχει, επιτέλους, γίνει χρηστή συνήθεια η καύση των νεκρών. Το χώμα αρέσκομαι να το μυρίζω φρεσκοβρεγμένο, αλλά το μισώ ως τάφο, όπως και τα φέρετρα, τα γραφεία κηδειών και όλα τα σχετικά. Άσε που δεν μπορώ να σκεφτώ μεγαλύτερη μόλυνση από ένα σώμα σε αποσύνθεση, δείτε τα ζώα. Τις στάχτες μου δεν θα τις ήθελα στη θάλασσα, στο ποτάμι ή στη βουνοκορφή, όπως διάφοροι εκλεκτοί συγγενείς αρχηγοί φυλών από εξωτικά μέρη και εποχές, αλλά στον αέρα και μάλιστα από αερόστατο, παλιό κατά προτίμηση. Ίσως υποσυνείδητα αυτή μου η επιθυμία να έχει σχέση με τη γηγενή μου υψοφοβία, την οποία κουβαλάω από όσο πίσω μπορώ να θυμηθώ (υποθέτω πως ούτε στην κούνια μου δεν ανέβαινα).

Καθότι έζησα και ζω με, και μέσα από, τη μουσική, πράγμα που δεν προβλέπεται να αλλάξει με βεβαιότητα στα χρόνια που μου απομένουν, έπεσα σε διλήμματα. Δεν είναι εδώ όπως όταν διάλεγα το set list για εκπομπή στο ραδιόφωνο αρχές των nineties ή όταν σκεφτόμουν αν θα κάνω ή όχι DJ-ing στο πάρτι του MiC. Εδώ μιλάμε για ένα soundtrack φτιαγμένο και στημένο για να παιχτεί σε μια τελεσίδικη one-off παρουσίαση. Το ήθελα σίγουρα περιγραφικό, να έχει μηνύματα, να είναι αντιπροσωπευτικό της κατάστασης, του τέλους και του αποχαιρετισμού, αλλά και εμού. Ήθελα όταν ακουστεί να νιώσουν, να καταλάβουν και να σεβαστούν οι λίγοι παριστάμενοι τη μεγάλη δίψα της ψυχής μου να ονειρεύεται με τους ήχους και την ευχή της να είχε προλάβει να τους ακούσει όλους.

Δυστυχώς, η λίστα των επιλογών μου θα είναι εκ των πραγμάτων κονσέρβα (άλλο αν μέχρι να δημοσιευτεί ...). Η σημερινή ημερομηνία που γράφεται την καθορίζει και αδικείται συνολικά από το γεγονός πως δεν θα συμπεριλάβει μουσικές που θα έρθουν. Μου φάνηκε και κάπως λογικό το να υπάρχουν και μερικά παραδείγματα που να τα ψηφίζω ασυζητητί για έναν τέτοιο ρόλο, αλλά δεν τους ήμουν και πολύ πρόθυμος ή πιστός στην (εν ζωή) καθημερινότητά μου και αντιστρόφως. Τον λόγο αναζητήστε τον στο ψυχοτροπικό trip που ανέφερα στην αρχή (δεν βρίσκω πού αλλού). Η σειρά των έντεκα tracks δεν σημαίνει κάτι ιδιαίτερο, απλά χρειαζόταν να μπει και σας προτρέπω καθ' όλη τη διάρκεια της ακρόασής τους να θυμάστε τη δεύτερη αρχή του Feinberg: "Η μνήμη υπηρετεί τον δικό της αφέντη".
[Και μην περιμένετε να γράψω και τα σχόλια σε αόριστο, ήδη μου την έχει σπάσει η αυθυποβολή και το όλο κλίμα.]

1. ARVO PART - Cantus
Αν ήμουν Άγγλος, συνθέτης, με λέγανε Benjamin Britten και πέθαινα στις 04/12/1976 ο Arvo Part θα είχε γράψει αυτό το συγκλονιστικό θέμα για μένα. Η σχέση μου με τον Part είναι ατυχώς αβάσταχτα μονόπλευρη. Εγώ ξέρω σχεδόν τα πάντα για αυτόν, ακόμη και το ότι όταν ήταν μικρός στην Εσθονία έτρωγε ντομάτες με ζάχαρη αντί για αλάτι, αλλά αυτός για μένα τίποτα. Έτσι ήταν ανέκαθεν αυτά. Παρόλο που προσπάθησαν αρκετοί μετέπειτα, την πρώτη ηχογραφημένη εκτέλεση του παρόντος που μπήκε στο περίφημο "Tabula Rasa" του 1984 στην ECM δεν την έφτασε κανείς.

2. MECANO - Untitled
Αν πρέπει, που πρέπει, έτσι νοιώθω, να βάλω ένα τραγούδι από τα πρώιμα 80's που να μην είναι των Joy Division (αυτοί εμπίπτουν στα παραδείγματα που λέγαμε παραπάνω).

3. THE WALKABOUTS - Medicine Hat
Ήταν σχεδόν στη μέση της φοιτητικής μου περιόδου. Τα μόνα άλλα τραγούδια που θυμάμαι να αγάπησα τόσο έντονα εκείνη την εποχή, η αγάπη μου να μην ξεθώριασε μετά και να συμπίπτουν χρονικά με το "Medicine Hat" είναι το "Red And White Roses" των Skinnerbox, το "A Thousand Miles From Dover" των Jivaros Quartet και το "Dark Eyes" των Test Dept. Δέχομαι και αντικατάσταση με κάποιο από αυτά.

4. BILLIE HOLIDAY - The Man I Love
Αυτό το τραγούδι του George Gershwin είναι ίσως το πιο αγαπημένο μου ερωτικό. Υπό άλλες περιστάσεις θα προτιμούσα της εξαιρετική διασκευή των Devics ή έστω την περισσότερο κομψή της Ella Fitzgerald. Τώρα ψηφίζω κάτι παλιό με μέτριο ήχο, φύσημα και όλα τα άλλα τα νοσταλγικά. Την θέλω την ατέλεια ως παράμετρο στην κηδεία μου, όπως την έχω και στη ζωή μου.

5. JOCELYN POOK - Yellow Fever Psalm
Μέσα από έναν από τους συγκλονιστικότερους δίσκους της τρέχουσας δεκαετίας μέχρι της παρούσης, το "Untold Things" του 2001, ο οποίος ανήκει σε εκείνη τη μικρή κατηγορία των λίγων και εκλεκτών που όποτε τους ακούω καταφέρνουν πάντα να με ανατριχιάσουν. Στη μυστικιστική του ευφορία ελπίζω για να ζυγίσει η ψυχή μου λιγότερο από εκείνα τα "21 Grams" του Alejandro Gonzalez Inarritu που κόντεψαν να μου γίνουν εμμονή γιατί τα νομίζω πολλά.

6. THE DOORS - Spanish Caravan
Η επικοινωνία μου με τα πνεύματα των νεκρών δεν θα έλεγα πως ήταν ποτέ της ιδιαίτερη. Αν πάω με γνώμονα τα όσα ξέρω τότε ίσως βρεθώ τελικά μπρος σε κείνο το σταυροδρόμι με τα δύο βέλη, το ένα που δείχνει προς τα πάνω και το άλλο προς τα κάτω (οι τροχονόμοι δεν έχουν ρόλο εκεί). Σε κάθε περίπτωση οι πιθανότητες να συναντήσω τον Jim Morrison είναι μοιρασμένες. Επιθυμώ, πάντως, διακαώς να του την κάνω την κουβέντα για το τι συνέβη εκείνο το βράδυ της 02 προς 03/07/1971 στο διαμέρισμα του τρίτου ορόφου της οδού Beautreillis No 17 στο Παρίσι. Ένα άλλο θέμα, το γιατί δεν κατάλαβα ποτέ μου το μεγαλύτερο μέρος των φιλόδοξων ποιητικών του συλλογών, μάλλον έγκειται σε μένα, παρά σε εκείνον. Θέλω, ωστόσο, και κάτι ακόμη: μια τετ α τετ άποψη για εκείνο το "Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού" του τάφου του!

7. CURRENT 93 - Larkspur And Lazarus
Για το συγκλονιστικό στίχο: "... If I Could Have One Wish/ As In The Fairytales/ I Would Unmake My Past/ And Rise Like Lazarus ..." και την λιτή, αλλά ανεπανάληπτη, μουσική μελωδία που τον συνοδεύει. Το είχα αποφασίσει πολύ πριν τους δω ζωντανά στο "Δημήτρης Χορν". Μετά, η απόφασή μου πήρε και τυπικά τη σφραγίδα "αμετάκλητη".

8. ANGELIQUE IONATOS - Άσμα Ασμάτων
Αν πρέπει, που πρέπει, να βάλω ένα τραγούδι στη γλώσσα που μιλάω περισσότερο και καλύτερα από κάθε άλλη, τότε αυτή η εκπληκτική διασκευή της Ιωννάτου στο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη είναι η επιλογή μου. Πάει καλά με πρόλογο ή επίλογο κάτι από την περίφημη "Ασκητική" του Νίκου Καζαντζάκη, το έχω δοκιμάσει.

9. TED MILTON / LOOPSPOOL - You've Seen The Light
Το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι σε κάθε κουβέντα για τα "άγνωστα" και "παραγκωνισμένα" zeros. Μια μετάδοση σε φορτισμένο κλίμα θα του δώσει επιτέλους μια αποδοχή ευρύτερη από τους τέσσερις τοίχους του δωματίου μου, αυτήν που αξίζει δηλαδή. Πρόκειται για μια ασύγκριτη ερμηνεία που κάνει τα κόκαλα των ζωντανών πριονίδι και τη ψυχή των νεκρών άστρο που το φως του τρεμοπαίζει. Για το τελευταίο δεν παίρνω όρκο, αλλά με κάτι τόσο συγκινητικά μοναδικό το ευελπιστώ και το δείχνω.

10. RADIOHEAD - Street Spirit (Fade Out)
Το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι σε κάθε κουβέντα για τα nineties είναι αυτό. Θυμάμαι αχνά ακόμη και το video clip, κάτι που, σύμφωνα με μαρτυρίες κοντινών μου προσώπων, είχε να συμβεί από το live των Pink Floyd στην Πομπηία και το "Atmosphere" των Joy Division (πάλι αυτοί!) που είχα δει πολύ παλιά στην Ε.Ρ.Τ.

11. SARAH VAUGHAN - Summertime
Άχτι το είχα να βάλω κάπου, κάποτε αυτήν την άψογη εκτέλεση του "Summertime". Εδώ έπαιξε μέχρι τέλους στήθος με στήθος με το αυθεντικό "Gimme Shelter" ξέρετε ποιών, και το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο rock τραγούδι που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, το "Rearviewmirror" των Pearl Jam. Κοιτώντας την εντεκάδα μου κλεισμένη, πάντως, από ρυθμό μάλλον δεν έπιασα ούτε τη βάση. Δεν πειράζει, θα έχετε χρόνο για χορό ... μετά! Άντε γεια τώρα ...

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

MY FUNERAL, YOUR ENJOYMENT
του Τάσου Πατώκου

H oμάδα του Mic δουλεύει λίγο-πολύ με τον εξής τρόπο: μια ωραία πρωία εμφανίζεται μαζικό e-mail που καλεί τους συντάκτες σε αφιέρωμα indie-pop/twee. Αρχίζουν να ανταλλάσσονται μερικά ευγενικά και άλλα όχι-και-τόσο-ευγενικά e-mails με απορίες, διαφωνίες και επιφυλάξεις, και εκεί που κάποιοι από εμάς είναι στη διαδικασία να σκέφτονται ποια είναι τα καλύτερα τραγούδια που θα μπορούσαν να φτιάξουν μια "χαρωπή" εντεκάδα (Άρη, αυτό σημαίνει "twee"), σκάει ένα άλλο e-mail που λέει στεγνά "γράψτε τα έντεκα τραγούδια που θα θέλατε να ακουστούν στην κηδεία σας". Death vs twee: 1-0. To mail είχε και υστερόγραφο να δούμε το θέμα με χιούμορ. (Άλλωστε, όπως λέει και η λαϊκή σοφία, γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλιο δεν υφίστανται, και όπως έλεγε και η αείμνηστη Μαλβίνα, "κάθε φορά που πηγαίνω σε κηδεία, παίρνω μαζί μου και τη φωτογραφική μηχανή για να θυμόμαστε μετά με τους φίλους μου τα γέλια που κάναμε")...

Η αλήθεια είναι πως η επιλογή ενός playlist για κηδεία δεν είναι εύκολη υπόθεση, κι αυτό είναι μάλλον ανεξήγητο, γιατί όπως μού είπε και ένας φίλος που ρώτησα πρόσφατα ποια τραγούδια θα διάλεγε εκείνος μού απάντησε εύλογα "χ... - άλλωστε δε θα είμαι εκεί για να τα ακούσω!". Αν είναι όμως να κάνεις μια δουλειά, πρέπει να την κάνεις σωστά, έστω κι αν είσαι απών από το τελικό αποτέλεσμα. Και όταν αυτή η δουλειά είναι να αφήσεις μια τελευταία εντύπωση σε όσους έχουν έρθει να σε αποχαιρετήσουν, οφείλεις να τούς προσφέρεις ό,τι καλύτερο έχεις (ή μάλλον είχες). Κανονικά, λοιπόν, θα έπρεπε να επιλέξω τα έντεκα αγαπημένα μου κομμάτια, αλλά αυτό δε μου φαίνεται ιδιαίτερα επιτυχημένο ούτε καν σε επίπεδο σπιτικού cd-r, πόσο μάλλον για soundtrack κηδείας (για παράδειγμα, πόση συνοχή μπορεί να έχει μια συλλογή που περιέχει το "There's A Light That Never Goes Out" των The Smiths, το "Avenue" των Saint Etienne και το "Roygbiv" των Boards Of Canada;). Αντί για αυτό, πιστεύω ότι η ακρόαση ενός ολοκληρωμένου δίσκου θα ήταν καλύτερη ιδέα. Ο δίσκος αυτός είναι ασφαλώς το πρώτο album των Verve "A Storm In Heaven" (1993), κι επειδή έχει 10 τραγούδια, επιτρέψτε μου να συμπληρώσω ως ενδέκατο το "A Man Called Sun" από το "The Verve EP" του 1992, τοποθετώντας το αμέσως μετά το "Butterfly" και λίγο πριν τον μεγαλειώδη επίλογό του "See You In The Next One (Have A Good Time)".

Τώρα υποθέτω ότι πρέπει να γράψω και το γιατί... Όσοι έχετε ακούσει το δίσκο ενδεχομένως με καταλαβαίνετε, δεν έχω τίποτα παραπάνω να γράψω για εσάς, και όταν έρθει εκείνη η μέρα (όχι πολύ σύντομα ελπίζω), είστε ευπρόσδεκτοι για μια επιπλέον ακρόαση. Όσοι δεν έχετε ακούσει το δίσκο, αλλά γνωρίζετε τους Verve χάρη στο "Urban Hymns", ας γράψω καταρχήν εδώ ότι το "A Storm In Heaven" δεν έχει καμία σχέση με τους διάσημους διαδόχους του. Είναι ένας δίσκος που γεννήθηκε από τις στάχτες της σκηνής των shoegazers, ακολουθώντας συγχρόνως την αλάνθαστη ψυχεδελική συνταγή των Spacemen 3, και χαρίζοντας στο indie ρεύμα ένα έργο τέχνης που ήταν τόσο εκρηκτικό όσο και ποιητικό, ένα δίπολο έντασης και ηρεμίας που δρα καταλυτικά στον ακροατή του. Δεν ήταν ένα φιλόδοξο εμπορικά album: κανένα συγκρότημα με τη στοιχειώδη λογική δε βάζει δύο τόσο αργές και νωχελικές συνθέσεις όσο τα "Already There" και "Beautiful Mind" ως τρίτο και τέταρτο κομμάτι του δίσκου αντίστοιχα, μιας και κάτι τέτοιο είναι σα να ορίζει αυτό που οι εταιρείες αποκαλούν "εμπορική αυτοκτονία". Από την άλλη, ελάχιστα άλλα συγκροτήματα έχουν γράψει κάτι τόσο συγκλονιστικο όσο τα συγκεκριμένα κομμάτια, κι έτσι, τα συνήθη κριτήρια μάλλον δεν ισχύουν για αυτό το δίσκο...

Στο "A Storm In Heaven" έχουμε τη ζωηρή αποτύπωση μιας μοναδικής χημείας μεταξύ τουλάχιστων τριών προσωπικοτήτων: καταρχήν ο ερμηνευτής Richard Ashcroft, πολύ πριν τυφλωθεί από τα φώτα της δημοσιότητας και αφοσιωθεί στο υπερφίαλο πλέον εγώ του, ένας καλλιτέχνης που εκείνη την εποχή έμοιαζε να τραγουδάει μονάχα για την πάρτη του, χαμένος σε μια ατέρμονη ομφαλοσκόπηση και σε ταξίδια του μυαλού που επεκτείνονταν πέρα από ο,τιδήποτε γήινο. Ο κιθαρίστας Nick McCabe - η ιδιοφυία όλου του group, ένας μουσικός σπάνιας στόφας που ήξερε πώς να παίζει με τον ηλεκτρισμό αλλά και πώς να συμπαρασέρνει τον ακροατή με τα ακκόρντα του και να τον παραλύει. Και τέλος, ο παραγωγός John Leckie, ένας άνθρωπος που έχει το knack να βγάζει ό,τι καλύτερο υπάρχει στην ψυχή ενός συγκροτήματος, σα να μπορεί μέσα από την κονσόλα του στούντιο να μην παγιδεύει μόνο ήχους αλλά και αύρες. Αυτή η παράξενη παρέα χάρισε στα nineties έναν από τους πιο συναισθηματικά έντονους και ενδοσκοπικούς δίσκους της. Οι μόνοι μεταγενέστεροι που κατάφεραν να πλησιάσουν αυτό το κλίμα ήταν οι Black Rebel Motorcycle Club με το πρώτο τους album, και είναι κι αυτός ένας διόλου αμελητέος λόγος για τον οποίο αξίζει να περάσουν στην ιστορία.

Προσπαθώντας να περιγράψω την ίδια τη μουσική του "A Storm In Heaven" χωρίς φλυαρίες και κουραστικές λογοτεχνίζουσες εκφράσεις, ας πω απλά ότι τα τραγούδια του δίσκου είναι αέρινα και ψυχοφθόρα, λυτρωτικά και σημαδιακά, σαν εργαλεία εξάγνισης και ψυχικής ανανέωσης. Είναι και όλες αυτές οι λεπτομέρειες, τα μαγικά δευτερόλεπτα που συνδέουν το "Make It 'Til Monday" με το "Blue", η αλλόκοσμη εκφορά του "Virtual World", το παράπονο - λυγμός του "See You In The Next One (Have A Good Time)", oι συναρπαστικοί ψυχεδελικοί τόνοι του "Already There" που μπορούν να συγκριθούν μόνο με το απόλυτο αριστούργημα των Slowdive - το κομμάτι "Rutti" που άνοιγε το "Pygmalion"... H θεματική του δίσκου, παράλληλη με αυτήν των Suede, αλλά με το glam στοιχείο να απουσιάζει εντελώς, και όλα να δείχνουν πραγματικά ουσιαστικά και όχι σα μια στυλιζαρισμένη επιφάνεια. Τραγούδια για το απόλυτο δόσιμο, για το απόλυτο χάσιμο και για το απόλυτο όνειρο. Τραγούδια για το να είσαι νέος, να είσαι ερωτευμένος, να είσαι αιθεροβάμων, να είσαι πληγωμένος... "You said that I suffer from inner frustration", τραγουδάει κάπου ο Ashcroft λίγο μετά τη μέση του δίσκου, χαμένος μέσα σε κιθαριστικά κύματα, και είναι όλη αυτή η "εσωτερική οργή" που μετατράπηκε σε έμπνευση, και μετά στα τραγούδια του "A Storm In Heaven". Mια οργή που διοχετεύτηκε σε ήχους άλλοτε επιθετικά, άλλοτε στωικά, και άλλοτε με έναν ιδιότυπο, ελεγειακό τρόπο.

Κοιτάζω το οπισθόφυλλο του δίσκου (ένα νεκροταφείο), και επανέρχομαι στο θέμα. Συνειδητοποιώ ότι έχω παραβεί μάλλον εντελώς τον όρο "με χιούμορ". Αλλά υπάρχει κι ένα στοιχείο χιούμορ, έστω και μαύρου, στην επιλογή αυτή: γιατί δεν μπορεί, όλο και κάποιος από τους παρευρισκομένους στην κηδεία θα χαμογελάσει όταν ακούσει κάπου στα μισά του "Already There" τον Ashcroft να τραγουδάει "I'll be hearing music till the day I die"...