Της κηδείας #4

WHEN IT'S OVER
του Μπάμπη Αργυρίου

- Πάω σε μια κηδεία, έρχεσαι;
- Είχε καλό γούστο ο μακαρίτης;

Αυτή είναι η μουσική μου διαθήκη. Σκοπεύω να χωρέσω μέσα στον περιορισμένο χώρο των ένδεκα επιλογών όλα όσα χαρακτήρισαν την ενήλικη ζωή μου. Θα είναι προσεγμένη ώστε να μην μπορεί κανείς Παπαμιχαήλ να την προσβάλει. Δε θα αφήσω τίποτα στην τύχη. Θα εκπροσωπηθούν ακριβοδίκαια τα φύλα, οι γλώσσες, τα είδη, τα θέματα, οι χρόνοι κλπ.

Διαλέγω οκτώ ανδρικές φωνές και τρεις γυναικείες. Τέσσερις από Αγγλία, τρεις από Αμερική, έναν από Ελλάδα, Αυστραλία, Τζαμάικα, Γερμανία. Πέντε απ'τα 80ς, δύο από 60ς και 70ς, ένα από 90ς και 00ς. Τρία new wave/post punk, δύο ψυχεδελικά και φολκ ροκ, από ένα πανκ, ηλεκτρονικό, world, all time classic, soundtrack. (Περισσεύει ένα, να τ'αφήσω; Όχι, βγάλε τα soundtrack). Δύο δίλεπτα, τρία τρίλεπτα και τετράλεπτα, ένα πεντάλεπτο και εξάλεπτο, ένα Shine on you crazy diamond. Τέσσερα από ντεμπούτο, τρία από δεύτερο δίσκο, δύο από τρίτο, ένα από τέταρτο και πέμπτο. Έξι στα αγγλικά, ένα από ελληνικά, ισπανικά, γερμανικά, πορτογαλλικά, σουαχίλι. Τρία για τις αγάπες και τους φίλους, δύο για όσους υπήρξαν πρότυπα, ένα για τους εχθρούς, τους βλαφθέντες, τους ανέμους και τα ύδατα. Δύο για τη χαρά, τη μελαγχολία, το πάθος, ένα για τα όνειρα, την τρέλα, τον πόνο, τον αγώνα, την παραίτηση. Δύο για τη μουσική, το χιούμορ και τις απολαύσεις, ένα για τις τέχνες, τη δουλειά, τα ξενύχτια, τα ταξίδια, το γράψιμο. Πέντε με lead κιθάρες, δύο με πιάνα, από ένα κήμπορντ, βιολί, τσέλο, μία τρομπέτα.

Εγκαταλείπω απ'τα πρώτα μέτρα. Είναι αδύνατο να συνδιαστούν όλα τα παραπάνω και όσα ακόμα έχω κατά νου και να προκύψει μια ενδεκάδα, γιαυτό και καταγράφω τα ένδεκα τραγούδια που προέκυψαν από την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος.

1. Joaquin Rodrigo : Concierto de Aranjuez - Adagio
Θα έγραφε αυτό το μεγαλειώδες κομμάτι ο ισπανός συνθέτης αν δεν έχανε το φως στα τέσσερά του από διφθερίτιδα; Αν έβλεπε, θα γινόταν πάλι μουσικός ή μήπως ταγματάρχης που θα σκοτωνόταν στον εμφύλιο; Κι αν γινόταν μουσικός θα διέθετε την ίδια ευαισθησία; Αν ήμουν Χριστόδουλος (φτου φτου) για μια μέρα, θα επέβαλα να ακούγεται στις κηδείες γιατί μου δίνει την αίσθηση της απελευθέρωσης του πνεύματος από τη σάρκα και το φτερούγισμα σε ένα χώρο που δεν υπάρχει τίποτα υλικό. Εντελώς space και καθόλου rock.

2. Tim Buckley : Once I was
Επειδή δεν ανακάλυψα κανένα εμβόλιο που σώζει ζωές, δεν συνέθεσα καμιά "Περιμπανού", δεν έγραψα το "Πόλεμος και ειρήνη" (ούτε το διάβασα είναι η αλήθεια), δεν ανακάλυψα κάτι επαναστατικό όπως το φερμουάρ ή το καζανάκι που θα έκανε τη ζωή των ανθρώπων πιο εύκολη, οι μόνοι που έχουν λόγο να με θυμούνται είναι οι κοντινοί μου. Και στις κοντινότερες των κοντινών αποστέλω το παρακάτω μπουκέτο στίχων μήπως και υγρανθεί η παρειά τους. "For the days when we smiled, and the hours that ran wild, with the magic of our eyes and the silence of our words. And sometimes I wonder, just for a while. Will you remember me?" (Συγκινούμαι κι εγώ αλλά εδώ που ήρθα δεν υπάρχουν δάκρυα).

3. Specials : Ghost town
Θα γίνω φάντασμα; Θα γίνω ζόμπι; Θα περπατήσω μ'ένα ζόμπι; Θα με καλούν ως πνεύμα αργόσχολοι περίεργοι σαν τον Κατσούλα; Πόση ώρα θα αντέχω αυτόν τον αβάσταχτο κόσμο; Θα είμαι καλό ή κακό πνεύμα; Θα παίξω στο νέο σήκουελ του Poltergeist; Θα μπορώ να βλέπω αυτά που γίνονται στον κόσμο σαν αόρατος άνθρωπος και θα σκάω γιατί δε θα μπορώ να συμμετέχω; Θα ξαναγεννηθώ μετά από διαγραφή μνήμης και θα φτιάξω έναν πιο βελτιωμένο άνθρωπο; Θα πάω στην κόλαση ή την έζησα εδώ; Θα μετανοιώνω αιώνια για τις κακοσύνες μου; Ακούγονται μόνο spirituals στο σπίτι των πνευμάτων;

4. Weather Prophets : Worm in my brain
Κωστής Παπαγιώργης, Nick Drake, Henry Miller, Γιώργος Σκούρτης, Σάκης, Bob Marley, Tim Buckley, Χριστίνα, Johnny Rotten, Hermann Hesse, Joe Strummer. Μερικά σκουλίκια του μυαλού μου (επιρροές τα λένε στις συνεντεύξεις). Όπου νά 'ναι όμως καταφθάνουν τα αληθινά που κάνουν το mydoom και το nyxem να μοιάζουν με κουδουνίστρες. Μπορώ να έχω ένα αλεξισκούλικο φέρετρο σαν του Βησαρίωνα;

5. Television : Elevation
Άνευ πλάκας, αυτό προέκυψε από όνειρο μια μέρα που σκεφτόμουν τις επιλογές αυτής της λίστας. Εμφανίστηκε ο Tom Verlaine και με ρώτησε αν έχω σκοπό να βάλω κάτι από το "Marquee Moon". Σε όλους τους παρισταμένους θα αρέσει, μου είπε και συμφώνησα. Δεν του είπα πως ούτε καν είχε περάσει απ'το μυαλό μου να διαλέξω κάτι απ'το αστέρι τους. Τώρα που το μαθαίνει θα αναγκάζομαι να αλλάζω πεζοδρόμιο όταν πέφτω πάνω του.

6. Σπανού - Καββαδία : Iδανικός κι ανάξιος εραστής
...των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές χωρίς να σκίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων... Σ'αυτόν που στάθηκε εμπόδιο έχω να αφιερώσω την "Κατάρα", παλιό άσμα του Νίκου Πάνου που ξεπερνά σε σκληρότητα και την "πέτρα να πιάνεις και βαμβάκι να γίνεται" κατάρα. Πάντως αν είχα πάρει τη στροφή ανάποδα εκείνο τον Ιανουάριο σήμερα θα ήμουν ένας άλλος εγώ και αυτοί που στέκονται συγκινημένοι πάνω απ'το κεφάλι μου κρύβοντάς μου τον ήλιο, δε θα με είχαν γνωρίσει ποτέ. Οι πόρνες όμως του Μαδράς, της Σιγκαπούρ, του Αλγερίου και του Σφαξ θα είχαν γνωρίσει τον ιδανικό και άξιο εραστή.
Μήπως μπορώ ν'αφήσω και δυο πλεονάζοντα δράμια Dylan στο πίσω κάθισμα;
Oh every girl that ever I've touched, I did not do it harmfully,
and every girl that ever I've hurt, I did not do it knowin'ly.
(Restless farewell)

7. Country Joe & the Fish : Who am Ι?
"Πόσα χρόνια τον ήξερες"; "Εγώ ήμουν στη μετακόμιση του 89". "Εγώ έχω όλους τους Γδούπους". "Εγώ έγραφα στο περιοδικό που είχε κάποτε στο δίκτυο". "Απ'αυτόν έμαθα τον Ish Marquez". "Κάπως κλειστός τύπος, δεν τον πλησίαζες εύκολα". "Είχε πολλή οργή μέσα του, τον χαλούσαν πολλά πράγματα". "Πολύ καλός άνθρωπος, δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα στη γειτονιά". Σκάστε επιτέλους κι ακούστε την κομματάρα που διάλεξα. Θα ανατρίχιαζα αν δεν ήμουν πέτρα έτοιμη να χορταριάσει.
What a nothing I've made of life / The empty words, the coward's plight
To be pushed and passed from hand to hand / Never daring to speak, never daring to stand
And the emptiness of my family's eyes / Reminds me over and over of lies
And promises and deeds undone / And now again I want to run / But now there is nowhere to run to.

8. Bob Marley : Burnin' and lootin'
Them belly full but we hungry, a hungry mob is an angry mob επίσης. Γιαυτό σπάστε αυγά και φτιάξτε ομελέτα σύντροφοι. Αύριο ίσως να είναι πολύ αργά.

9. Fairport Convention : Fotheringay Ο Arthur Koestler που έγραψε το Ghost in the machine αυτοκτόνησε μαζί με τη γυναίκα του Cynthia πριν έρθουν τα πολύ δύσκολα. Ο Ξενοφών Ζολώτας άντεξε μέχρι τα 100. Η Callas έγινε στάχτη 53 ετών πάνω απ'το Αιγαίο. Οι δύο των Who που τραγουδούσαν "I hope I die before I get old" πέρασαν τα εξήντα και συνεχίζουν. Ο Kurt Cobain αντέγραψε στα 27 του Neil Young ("It's better to burn out than to fade away") και δεν πρόλαβε να φυσήξει τον καπνό από την κάνη σαν καουμπόι. Και η τραγουδίστρια των Fairport Convention πριν τριανταρίσει και πριν χάσει τη φωνή της όπως η Callas, έπεσε σε σκάλες φιλικού σπιτιού και πήγε από εγκεφαλική αιμορραγία. H Sandy Denny, η καλύτερη γυναικεία φωνή του rock.

10. Alan Stivell : An hani a garan
Δεν υπάρχει ένα τραγούδι που να εκφράζει και να περιγράφει ακριβώς το πολυσύνθετο ον με την αβυσσαλέα ψυχή και από τότε που το συνειδητοποιήσαμε δε ματαιοπονούμε αναζητώντας το αλλά απολαμβάνουμε να θυμόμαστε και να χαιρόμαστε. Σε προηγούμενη ζωή μου ήμουν Κέλτης και έζησα στη Νότια Γαλλία τον πρώτο προ Χριστού αιώνα. Ίσως γιαυτό με συγκλονίζει αυτή η βουκολική μελωδία δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη της επίσκεψη στη σπηλιά μου. Αντίθετα οι Afro Celt Sound System δε μου προκαλούν μεγάλη συγκίνηση (και τη μπύρα μου την προτιμώ χωρίς αφρό) και δεν υποστήριζα ποτέ την ομάδα του Larry Bird.

11. Joy Division : The eternal
Αν αυτό το κομμάτι τολμήσεις να το παίξεις σε παρέα, το πιο πιθανό είναι να σε αποπάρουν γιατί ανήκει σε αυτά που 'κόβεις φλέβες'. Για την περίπτωσή μας όμως είναι ότι πρέπει και καλύτερα να κρατηθεί για το τέλος για να ορίζει και το βηματισμό της πομπής (αυτών των πέντε - δέκα τελοσπάντων). One more for the road που έγραφε σ'εκείνη την παρένθεση της Billie και στο live των Skynyrd που κάποτε, μικρός και άβγαλτος αγόρασα.

Six more miles to the graveyard. Don't fear the reaper. Goodbye cruel world.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

MY FUNERAL, NOT MY TRIAL
του Αντώνη Ξαγά

Όταν προκηρύξαμε μεταξύ μας αυτό το (αν μη τι άλλο πρωτότυπο) αφιέρωμα η πρώτη αυθόρμητη μου αντίδραση ήταν μάλλον αρνητική. Όχι για το "μακάβριο" του θέματος... Απλώς ποτέ δεν με ενδιέφερε στην πραγματικότητα αυτό το "μετά" (εντάξει, δεν λέω, μια περιέργεια την έχω!). Έτσι ποτέ δεν ψώνισα (ακόμη;) από τις κάθε είδους θρησκείες που λες σαν ανταγωνιστικά καταστήματα επιδίδονται σε μεταθανάτιες ...προσφορές (πουλώντας μετοχές επί ανύπαρκτων οικόπεδων όπως έλεγε και ο Τσιφόρος). Μακάρια αγγελάκια εσείς, ουρί και πιλάφια εμείς... Διαλέεεεχτε!

Όσο για την περιβόητη υστεροφημία, Κανείς δεν μένει πραγματικά αξέχαστος, τα ίχνη σβήνονται όπως οι πατημασιές στην άμμο. Στην καλύτερη περίπτωση να βρει μια θέση στα βιβλία, αποστεωμένος, απολιθωμένος, χωρίς κανένα ίχνος της αληθινής του ζωής. Τι σκέφτεται, ποιον αγαπά, τι βαριέται, τι απεχθάνεται, αυτά είναι ο άνθρωπος, κι όχι ο ψυχρός απολογισμός των όποιων έργων του...

Τελικά το ζήτημα είναι περισσότερο αν υπάρχει ζωή πριν το θάνατο, παρά μετά, όπως διακήρυσσε κάποτε ένας ...φιλοσοφημένος τοίχος στα Εξάρχεια. Και οι άνθρωποι μας χρειάζονται, έστω και μόνο τα λόγια μας, πριν αντικρύσουν τα ραδίκια από την κάτω όψη... Έτσι ποτέ δεν με είχε απασχολήσει το ζήτημα αυτό... Βαριέμαι πάντως τους επικήδειους (άλλωστε οι περισσότεροι ακούγονται τόσο αστεία ανειλικρινείς, που απορείς πως αντέχει να ακούει ανέκφραστος ο νεκρός!). Ούτε έχω να κάνω καμία επιτύμβια δήλωση. Πόσο ναρκισσιστικές δεν φαντάζουν αλήθεια πολλές από αυτές! Σαν το πασίγνωστο και Νο 1 στα Τ-shirt του Καζαντζάκη "δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος". Όσο ακριβώς και το μάγκικο "εγώ έζησα όπως γούσταρα" "My way" του Sinatra που είναι το Νο 1 τραγούδι στις κηδείες στις ΗΠΑ. Στο Νησί το Νο 1 κατέχει η Bette Midler με το "Wind beneath my wings" σύμφωνα με στοιχεία της Ένωσης των ...Νεκροθαφτών (ναι, υπάρχει και τέτοιο συνδικαλιστικό όργανο το οποίο μάλιστα κατεβαίνει και σε απεργίες-όπως μάλιστα είχε γίνει στον περίφημο Χειμώνα της Δυσαρέσκειας πριν από την έκρηξη του punk!), αν και ένα πρόσφατο δημοψήφισμα του BBC ανέδειξε πρώτο το "Angels" του Robbie Williams (μες στην "καλογουστιά" αυτοί οι Άγγλοι!) Στην Ελλάδα άραγε ποιο να είναι το σουξέ; "Δυό πόρτες έχει η ζωή" ή μήπως το "ένα αμάξι με δυό άσπρα άλογα"; (μην τολμήσετε κανένα αστείο, αυτός θα είναι λόγος ...βρυκολακιάσματος!).

1. In the name of talent - Tuxedomoon
"The books that he read and the TV set,all wasted time,
He began to think that his future lay in the hands of fate (...)
His religion saved him but there was a price to pay,
His friends could see it in the way he stared that day,
A life on over ride..."

2. Nothing left to lose - Wipers
"There's nothing else to do...
We've got nothing left to lose..."

3. Persephone (the gathering of flowers) - Dead Can Dance
Ίσως ο πιο ωραίος αρχαιοελληνικός μύθος. Γεμάτος νοήματα και συμβολισμούς αλλά και με ωραίο ...σενάριο. Ο κύκλος πάντα συνεχίζεται σαν μια αναγέννηση, με το ανθρώπινο σώμα λίπασμα για νέα ζωή. Έχετε αναλογιστεί ποτέ ότι στο σώμα μας υπάρχει τουλάχιστον ένα μόριο ή έστω άτομο από κάθε άνθρωπο που έζησε έως σήμερα;

4. Kein zuruck - Wolfsheim
"...und was wie ewig schien ist schon Vergangenheit" (για τους μη-γερμανομαθείς: "και ότι φαινόταν αιώνιο είναι τώρα πια παρελθόν...". Η ζωή ευτυχώς ή δυστυχώς είναι αυστηρός μονόδρομος και οι ...τροχαίες παραβάσεις είναι αδύνατες. Το ξεχνάμε βέβαια εύκολα... Αν και οι "πρόβες" θανάτου είναι ατελείωτες μέσα στη ζωή. Το τέλος είναι εγγεγραμμένο ανεξίτηλα σε κάθε αρχή. Οι αρχαίοι Θράκες το είχαν φιλοσοφήσει το πράγμα: όταν γεννιόταν ένα παιδί αυτοί ...θρηνούσαν. Γιατί μαζί με τη ζωή του χαρίστηκε συγχρόνως και ο θάνατος... Τελικά μήπως κατά κάποιον τρόπο ο Θάνατος νοηματοδοτεί τη ζωή μας;

5. Earth covers earth - Current 93
"if I cast my eyes before me, what an infinite space in which I do not exist? and if I look behind me, what a terrible procession of years in which I do not exist, and how little space I occupy in this vast abyss of time..." Αλήθεια πόσο κωμικές, στα όρια του τραγικού, δεν μοιάζουν οι καθημερινές έγνοιες, οι φιλοδοξίες, οι έριδες, οι αναστολές... Στο κάτω-κάτω της γραφής "we are all dust" ή όπως είχε πει και ο Κλεμανσώ (πρωθυπουργός της Γαλλίας στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο "τα νεκροταφεία είναι γεμάτα με ...αναντικατάστατους"!

6. My heart' s on fire - Sad Lovers & Giants
Συνόδεψε και σημάδεψε μερικές από τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές, ας συνοδέψει και αυτή...

7. Forever young - Alphaville
. . . . .
40 λεπτά πιστεύω πως είναι αρκετά... Και οι κηδείες ανοίγουν την όρεξη! Άλλωστε, the show must go on (άλλο ένα δημοφιλές επιτάφιο τραγούδι!)...

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

KISS ME TILL MY LIPS BLEED...
της Ελευθερίας Ιωαννίδου

Το παραδέχομαι. Δεν μου αρέσουν τα αφιερώματα. Το βρίσκω βαρετό (και πολλές φορές ανούσιο) να αναλύω διεξοδικά τα τραγούδια που άκουγα όταν διάβαζα για τις Πανελλαδικές, εκείνα που θα άκουγα στη γέννηση του τρίτου μου παιδιού ή τα άλλα που θα ακούω όταν θα βρίσκομαι στο κρεβάτι με οστεοπόρωση. Τούτη τη φορά έχω να βρω τα τραγούδια που θα παιχθούν στην κηδεία μου -αν και δεν είμαι σίγουρη πως παίζονται τραγούδια σε κηδείες, αλλά στον κόσμο του MIC βρισκόμαστε οπότε όλα είναι πιθανά. Φέρετρο, κεριά, μπόλικη άσπρη πούδρα και το mp3 ξεκινά...

1. Suede - Stay Together
2. Στέρεο Νόβα - Ευδοκία
3. Marc Almond - Tears Run Rings
4. Hefner - The Hymn for the Things we Didn't Do
5. The Divine Comedy - Tonight we Fly
6. Stars - Your Ex-Lover is Dead
7. Field Mice - Missing the Moon
8. Jack - My World vs Your World
9. Pet Shop Boys - Being Boring
10. Cat Power - Free
11. Smiths - There is a Light that Never Goes Out