Το 2018 του MiC σε 28 δίσκους

Akira Sakata & Chikamorachi with Masahiko Satoh - Proton Pump (Family Vineyard)

Αυτοσχεδιαστική jazz σήμερα βγαίνει πολλή και καλή. Αυτός ο δίσκος όμως εμπίπτει στην πανσπάνια περίπτωση των αληθινά εκλεκτών. Που προσγειώνονται στην καθημερινότητα σαν δυναμίτης και εκτινάσσουν τα μυαλά στην ατμόσφαιρα σαν πολύχρωμη αστερόσκονη. Στο “Proton Pump” δύο θρύλοι συνυπάρχουν σε ζωντανή ηχογράφηση για πρώτη φορά. Ο Akira Sakata, ο σπουδαιότερος ίσως εν ζωή σαξοφωνίστας της ιαπωνικής avant-jazz και ο Masahiko Satoh, κορυφαίος πιανίστας και συνθέτης του είδους, συμπράττουν με την νέα αμερικάνικη γενιά μέσω των Chikamorachi και γράφουν ιστορία με ένα αριστουργηματικό άλμπουμ βουτηγμένο στην έμπνευση, ενίοτε τον λυρισμό, με σεβασμό για την κληρονομιά του παραδοσιακού hardcore bebop, αλλά χωρίς ίχνος νοσταλγίας, με βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Να δούμε πότε θα μας ξανασυμβεί.
Bandcamp
Ελένη Φουντή

Al Fraser - Toitū Te Pūoro (Rattle Records)

Ο Al Fraser στο ‘Toitū Te Pūoro’ παρέδωσε ένα ηχοσύστημα με αναπόδραστη γοητεία. Ο λόγος δεν έχει να κάνει με το εξωτικό του συγκεκριμένου δίσκου, μιλάμε για έναν μουσικό από τη Νέα Ζηλανδία ο οποίος όχι απλά γνωρίζει πως να χειρίζεται τα όργανα και τη γλώσσα αυτών από τη Μαορί παρακαταθήκη, αλλά προχωράει και σε μία διάσταση νεόκοπη, αυτή του πειραματισμού, σμιλεύοντας μετά από ένα προσεκτικό μπόλιασμα έναν απόλυτα σύγχρονο χάρτη ήχων. Ακούγεται περίπλοκο, μνημειώδες όσο και παράτολμο με κίνδυνο να φανεί στομφώδες. Όμως δεν είναι ανελαστικό το κτίσμα που δομεί ο Fraser και αυτό διότι δεν προσπαθεί να πρωτοπορήσει αλλά να ορίσει.
Bandcamp
Στυλιανός Τζιρίτας

Alabaster DePlume - The Corner of a Sphere (Lost Map Records)

Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν δεν κέρδισε την πρωτιά (εντός μου) ένας δίσκος τόσο άνετα. Αυτό μάλιστα το οφείλει δευτερευόντως στις πολύχρωμες μουσικές αρετές του ή την απαράμιλλη σε ευαισθησία και πρωτοτυπία spoken word ερμηνεία του καλλιτέχνη. Τι με κέρδισε; Η Γενική Αίσθηση, η αλάθητη, είναι αυτή που με κέρδισε. Ο Alabaster DePlume είναι κάποιος που ζει και αναπνέει για αυτό που κάνει. Οι ιδέες του, η ηθική του, η έντονη αίσθηση της ευθύνης του ως καλλιτέχνη, ο τρόπος του. Η αίσθηση του σκοπού και της πίστης του μοιάζει να είναι εκπληκτικά αληθινή, η αξία των ιδεών του φαντάζει μνημειώδης. Ένας Άνθρωπος με ζεστασιά, σπάνια γενναιοδωρία και έντονο ενδιαφέρον για τις εμπειρίες και ζωές άλλων ανθρώπων.
Bandcamp
Δημήτρης Δραγούμης

Amen Dunes - Freedom (Sacred Bones)

Το ‘Freedom’ είναι πιο βατό άλμπουμ του Amen Dunes, αλλά και έντονα προσωπικό: Βλακείες… είναι ιδιαίτερο για εμένα γιατί έχει κάτι που με “πιάνει”. Το ίδιο προσωπικά ήταν και τα προηγούμενά του, και θα είναι και τα επόμενα. Αυτός τα φτιάχνει και αυτόν εκφράζουν “προσωπικά”.
Το ‘Freedom’ αντιπροσωπεύει την κατάκτηση της ωριμότητας για τον McMahon: Ναι… τα ίδια θα μας έλεγες και για το “Love” πριν τέσσερα χρόνια, άσε που μήπως τελικά θα την κατακτήσει την ωριμότητα καλύτερα στον επόμενο δίσκο;
Το ‘Freedom’ είναι άμεσο αλλά και διαχρονικό: Μπούρδες… εμένα σίγουρα κάτι θα μου λέει και μετά από 10 ή 20 χρόνια (αν υπάρχω), όπως σήμερα τα αγαπημένα μου του 2008 και του 1998. Κατά τα άλλα, για το “διαχρονικό”, κάνε με μάντη να σε κάνω πλούσιο.
Bandcamp
Θανάσης Παπαδόπουλος

Author & Punisher - Beastland (Relapse Records)

Με έναν υπέροχο τρόπο ο Tristan Shone (ο άνθρωπος πίσω από τους Author & Punisher) καταφέρνει και κάνει τον «σκληρό» ήχο να ακούγεται ανανεωμένος, μοντέρνος, γεμάτος ενέργεια, με κολλητικές μελωδίες και δυναμικές που σε χτυπούν στο στέρνο κατευθείαν σαν ωστικό κύμα σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Με τον εξοπλισμό που έχει φτιάξει ο ίδιος να δίνει την τελική χαρακτηριστική ηχητική ταυτότητα, καταστρώνει μια σκοτεινή μουσική επίθεση, τόσο εθιστική και λυτρωτική που κάνει το “Beastland” τον πιο αγαπημένο δίσκο του 2018.
Bandcamp
Γιώργος Παπαδόπουλος

Cat Power - Wanderer (Domino)

Ο τελευταίος δίσκος της Cat Power είναι μια καλλιτεχνική και προσωπική νίκη μιας ταλαιπωρημένης ψυχής που συνεχίζει να ηχογραφεί κομμάτια για ό,τι αγαπά, μισεί, την πληγώνει και την κάνει δυνατότερη. Την αγαπήσαμε στην αρχή, αδιαφορήσαμε (λίγο) στη διάρκεια και την ξαναγαπάμε τώρα.
Bandcamp
Τάσος Βαφειάδης

Cosmo Sheldrake - The much much how how and I (Transgressive Records)

Ένα πανηγύρι των ήχων, ένα θαυμάσιο εξώφυλλο, ένας νέος ταλαντούχος δημιουργός (γιος διαβόητου -και αμφιλεγόμενου- βιολόγου) ο οποίος παίζει ένα σωρό όργανα (30!) και διατρέχει ένα σωρό είδη, θα μπορούσε εύκολα να καταλήξει σε ένα ακόμη χιπστερικό patchwork, εν τούτοις ξεχειλίζει από μια γνήσια μελωδικότητα και μια μουσικότητα η οποία αρδεύεται από μια ουσιαστικά ανιμιστική αντίληψη του κόσμου, της φύσης και των ήχων της ως ένα αδιάσπαστο Όλον με μελωδική συνείδηση. Δίσκος …κόσμημα.
Bandcamp
Αντώνης Ξαγάς

CUTS - A Gradual Decline (Village Green)

Βρίσκω τον μεγαλύτερο όγκο του μουσικού παρόντος στην αλληλεπιδραστική συνύπαρξη παραγωγών και συνθετητών. Η πειραματική διεργασία έχει πλέον διαμορφώσει ένα στιβαρό εμπειρικό, που ανοίγει δρόμους για ευρεία εκφραστική δυνατότητα, και ακόμη ευρύτερα ακροατήρια. Στην συνθήκη αυτή, ο CUTS (Anthony Tombling) εκσφενδονίζεται από το Bristol στο μουσικό σύμπαν, καταγράφοντας ίσως την πιο εντυπωσιακή new entry σε έναν χώρο που σημειώνεται πια μαζική παραγωγή. Με ισχυρή πολιτική και οικολογική άποψη, κρούει έναν ηχοτοπικό κώδωνα κινδύνου, χρησιμοποιώντας ακόμη και ήχους πάγων που σπάνε λιώνοντας. Ηχητικά, ενώνει την γραμμή ανάμεσα σε Haxan Cloak, James Holden, Forest Swords, Slowdive και την δική του συνείδηση.
Bandcamp
Νίκος Παπατριανταφύλλου

Damien Jurado - The horizon just laughed (Secretly Canadian)

Ο Jurado ανήκει σ' αυτό τον ασαφή χώρο που άλλοτε ονομάζεται lo fi folk, άλλοτε alt.country κι άλλοτε singer/songwriter, επειδή είναι όλα αυτά. Και άλλα πολλά. Εκλεπτυσμένος μουσικός, ιδιοφυής στιχουργός, έξοχος συνθέτης. Με φωνητική εκφραστικότητα επηρεασμένη από τη σχολή Young/Drake/Dylan, και αλλεπάλληλες διακειμενικές αναφορές, οι οποίες εν προκειμένω κυμαίνονται από τον συγγραφέα Thomas Wolfe έως τον bandleader Percy Faith. Νεράκι δροσερό στην ξηρασία της pop, του εμπορικού indie, των αδιέξοδων επιστροφών στα παλιά. Αναγεννάει την πίστη στους Αμερικανούς τραγουδοποιούς, με τις περίπλοκες και συγχρόνως ανάλαφρες ενορχηστρώσεις που δένουν αρμονικά τον ηλεκτρισμό με τα πνευστά και τα έγχορδα.
Bandcamp
Χίλντα Παπαδημητρίου

Daniel Blumberg - Minus (Mute)

Κάποτε σε κάποιο μπαρ έβαλα ένα κομμάτι κόντρα στο ρυθμό και τη διάθεση της βραδιάς που ήταν κάτι σαν γενέθλια, Χριστούγεννα, δε θυμάμαι ακριβώς. Όταν τέλειωσε και σήκωσα το κεφάλι μου κάποιοι κοίταζαν εμένα, κάποιοι τα ηχεία και οι πιο πολλοί δε πήραν τίποτα χαμπάρι γιατί ήταν απασχολημένοι με άλλα παρά με τη μουσική. Για μένα ήταν σαν να πήρα το χάπι μου για να συνεχίσω. Όλα πήγαν καλά στη συνέχεια, να ‘ναι καλά οι άνθρωποι πληρώθηκα κανονικά.
Το πρώτο σόλο άλμπουμ του Daniel Blumberg συνέβη σε μικρό διάστημα ανάμεσα από τον εγκλεισμό του σε ψυχιατρική κλινική και έπρεπε να συμβεί για να συνεχίσει να υπάρχει. Μπορεί να γίνουμε χίλια κομμάτια αλλά με μια φυσαρμόνικα, ένα βιολί, μια κιθάρα, ένα τσέλο, το πιάνο και τον Jim White στα ντραμς μπορούμε να τα ενώσουμε πάλι και να βγάλουμε και τη γλώσσα. Αυτό είναι το νόημα.
Homepage
Μιχάλης Βαρνάς

David Garland - Verdancy (Tall Owl Audio)

Κάπου στα μέσα της χρονιάς έγραφα το εξής: Δεν ξέρω αν θα ακούσω φέτος κάτι άλλο τόσο όμορφο. Ο David Garland δεν επηρέασε ή επηρεάστηκε από το no wave, αλλά ήταν ένας κάτοικος της Νέας Υόρκης, συνυπεύθυνος για την δημιουργία του. Όσον αφορά την θέση και διάθεση του για την τραγουδοποιία, σε κανένα άλλο έργο του δεν απλώνεται τόσο και διατυπώνεται έτσι η γνώση και ευαισθητοποίηση του για, και από τον διαχρονικό, μαγικό κόσμο της μουσικής.
Περάσαν οι μέρες και ανατρέχω στα σοφά μοτίβα (εικαστικά και μουσικά) του γηραιού καλλιτέχνη, για να βρω μια σαφή, αισιόδοξη χαραμάδα που να σκιαγραφεί πέρα από την ανησυχία και να συμφιλιωθώ με τον κίνδυνο που εμπεριέχει το κάθε αυριανό μονοπάτι. Οι 4 ώρες διάρκεια του έργου λειτουργούν ως ένα κάλεσμα βαθιά ριζωμένου, ουμανισμού και αποδεικνύουν την ζεστή απεραντοσύνη της αγάπης μέσω της θέλησης και της εμπιστοσύνης.
Bandcamp
Αντώνης Κλειδουχάκης

GUNSHIP - Dark All Day (Horsie in the Hedge LLP)

Τα έγραψα στο «Κάτι καλό» του Νοεμβρίου, τα γράφω και τώρα: «Θεωρητικά synthwave, πρακτικά “neonwave” (και κατοχυρώνω τον όρο δια του παρόντος...). Δίσκος που στάζει εϊτίλα από παντού, τόσο ως προς τον ήχο όσο και ως προς τις αναφορές, cyberpunk σάουντρακ για κινηματογραφική μεταφορά βιβλίων του Στήβεν Κινγκ ή για τις ταινίες του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν, βιντεοκασέτες και σαξόφωνα, ρετρό φουτουρισμός, φόρος τιμής στο “Lost Boys” και στα “Goonies”, γυαλιστερό με καντάρια υποδόριας θλίψης, μελωδικό και επικό ταυτόχρονα, σαν μια συνεργασία μεταξύ Τζων Κάρπεντερ και Τζων Χιουζ. Φωτεινό σαν το σκοτάδι, θλιβερό σαν τη χαρά και ζεστό σαν τον πάγο».
Bandcamp
Μαριάννα Βασιλείου

Jóhann Jóhannsson - Mandy OST (Lakeshore/Invada)

Το τελευταίο ολοκληρωμένο πόνημα του Γιόχαν πριν τον πρόωρο θάνατό του, βρίθει αναφορών στις [σκληρές ή λιγότερο σκληρές] μουσικές των 80s, μιας και η υπόθεση της ταινίας του Πάνου Κοσμάτου είναι τοποθετημένη στα 1983. Η επένδυσή του ξεφεύγει από όσα όποια άλλα σάουντρακ δικά του έχετε ακούσει. Λειτουργεί δε, ως ένας αυτόνομος χαρακτήρας που σχολιάζει / υπογραμμίζει / υπερτονίζει με τραχιές νότες τη δυστοπική πλοκή, την παραισθητική -και ψυχεδελική θα έλεγα- ματιά του σκηνοθέτη, τις ακραίες απολήξεις των δυο αντιπάλων πρωταγωνιστών [του αλλόφρονα από τον πόνο Nicolas Cage και του παράφρονα από το δόγμα Linus Roache].
Ιδιαίτατο ρόλο στο χτίσιμο της μουσικής και στην ενσωμάτωση αναφορών παίζει η εφιαλτική κιθάρα του Stephen O’Malley [Sunn O)))], τα κολασμένα τύμπανα του Matt Chamberlain [Floratone], τα ταντζεριντριμικά σύνθια του Timm Mason [Master Musicians Of Bukkake], το αλλόκοσμο αλπικό κόρνο του Martin Graber [Family 5], οι νεκροφιλικές μπασογραμμές του Skúli Sverrisson [Seria, Mo Boma]. Η παραγωγή του Randall Dunn [Sunn O)))] είναι ημιθεϊκή. Η τελική μετά-θάνατον συμπαραγωγή / μοντάρισμα / συμπλήρωμα των Pepijn Caudron (Kreng) και Yair Elazar Glotman είναι τουλάχιστον προσκυνηματική.
Ξεχωρίζω άνετα τις συνθέσεις Mandy Love Theme, Children Of The New Dawn και Dive-Bomb Blues. Αλλά επενδύστε ακουστικά στο σύνολο που είναι επικολυρικό, βιτριολικό, υπερφιαλικό, εκμαυλιστικό μέχρις ειρωνείας.
Bandcamp
Κώστας Καρδερίνης

Jonathan Bree - Sleepwalking (Lil’Chief Records)

Το 2018 είχε αρκετά καλά άλμπουμ αλλά μία είναι η pop-noir δισκάρα που μου έκλεψε την καρδιά. Πρόκειται για έναν καλοκαιρινό δίσκο γεμάτο έγχορδα, αργούς ρυθμούς, μούσες-σειρήνες, μελωδίες γοητευτικές και ήχο τόσο θελκτικό που ξεμυαλίζεσαι από τα πρώτα ακούσματα. Βέβαια οι επόμενες ακροάσεις κρύβουν μέσα τους ιστορίες του χειμώνα, ιστορίες για δυσμορφικά σώματα, αγοραφοβία, διαδικτυακή παράνοια, παιδικές αναμνήσεις ποτισμένες με μια απέραντη μελαγχολία, αδιέξοδες σχέσεις και τα ψέμματα που παράγουν, παρεξηγημένες φιλίες κι ωδές σε ιδιαίτερους ανθρώπους της ζωής μας. Μην σας απασχολεί που κανείς δεν το έβαλε στις λίστες του, η τύχη δεν ήταν με το μέρος τους, αλλά με το δικό μας. Δοκιμάστε άφοβα και καλή μας χρονιά!
Bandcamp
Θανάσης Φωτιάδης

Khruangbin - Con Todo El Mundo (Night Time Stories)

Houston (οι «Khruangbin», κατάγονται από εκεί) we have a problem! Τόσα άλμπουμ με γκάζια, ιδρώτα, αδρεναλίνη και ατόφιο ροκ… πως βρέθηκα αυτή τη χρονιά να ακούω πεισματικά αυτή τη κρυφο-σεβεντίλα, αυτή την μπασταρδεμένη ψυχεδέλεια με ήχους και παραδόσεις από (Δύση) και Ανατολή, (Βορρά) και Νότο, που φλερτάρει επικίνδυνα με το είδος που λένε world και τις περισσότερες φορές παραδέχομαι πως «not in my world»; Να προτείνω ανερυθρίαστα αυτή τη νωχελική, instrumental κατάδυση στα θολά νερά της exotica, ποτισμένη με εκμαυλιστικές μελωδίες, που αναδύεται ωστόσο από την κολυμπήθρα των funk και των soul βαπτιστών κεκαθαρμένη και τυλίγεται με ντίσκο διάθεση σε πετσέτα με λαχούρια (παραλήρημα ανάλογο της μουσικής υπόκρουσης, βεβαίως). Δε γνωρίζω αν το στέμμα της βασίλισσας του ‘18 αρμόζει όντως στην κυκλοφορία αυτή, αλλά η λίστα θα ήταν γκρίζα χωρίς το αισθησιακό πανηγύρι των Khruangbin.
Bandcamp
Ελεάνα Γαρίνη

Lo Moon - Lo Moon (Columbia)

Το ντεμπούτο άλμπουμ των Lo Moon δεν μπορώ να πω ότι είναι το καλύτερο αυτής της χρονιάς. Ούτε το θεωρώ σπουδαίο ή αριστουργηματικό. Είναι όμως ενδιαφέρον, αρμονικό και άρτια δομημένο, από μια πολλά υποσχόμενη μπάντα που ευελπιστώ να ξεπηδήσει γρήγορα από τον κουβά της indie σκηνής. Στο άλμπουμ συμπεριλαμβάνεται και το “Loveless”, το 1ο single των Καλιφορνέζων το οποίο κυκλοφόρησε 2 χρόνια πριν, ένα υπέροχο μελαγχολικό ethereal pop κομμάτι που ήταν και η αφορμή για να αγοράσω την 1η τους δισκογραφική δουλειά. Ακούγοντας όλα τα τραγούδια, με εξέπληξε ευχάριστα η μεταξύ τους συνοχή, μολονότι ο ήχος τους καταπιάνεται με όλες τις αποχρώσεις της pop (art pop, dream pop, r&b pop, synth pop) με αποτέλεσμα να ακροβατούν μουσικά ανάμεσα στο indie και στο mainstream, κρατώντας όμως τις ισορροπίες. Και αυτό που έχουν καταφέρει υπέροχα είναι μια σύγχρονη μουσική πρόταση με αξιόλογη παραγωγή, κομμάτια βασισμένα στο songwriting των κλασικών 80s συγκροτημάτων που σε παραπέμπουν σε αντίστοιχες μουσικές αναφορές (π.χ. Talk Talk), με απόλυτο όμως σεβασμό και χωρίς να προκαλούν νοσταλγία.
Υ.Γ. 1. Οι Lo Moon ήταν το opening act στην τουρ των London Grammar στην Ευρώπη, στους The War on Drugs στην Αμερική αλλά και στους Ride.
Υ.Γ. 2 Ο κιθαρίστας τους Samuel Stewart είναι ο γιος του David Stewart των Eurhythmics και της μοναδικής Siobhan Fahey (Bananarama, Shakespears Sister).
Y.Γ. 3 Στα live τους διασκευάζουν Prefab Sprout & Bruce Springsteen
Homepage
Νάνσυ Σταυρίδου

Monoculture - Blueprint for Dysfunction (Self-released)

Τι ωραία μπάντα αυτοί οι Monoculture. Έσκασαν από το πουθενά το 2016 με ένα ψυχεδελικό ντεμπούτο-διαμάντι που μπορούσε να παραβγεί στα ίσια το πρώτο album των Tame Impala. Τώρα, ξέρετε τι λένε, έχεις 20 χρόνια για να βγάλεις το πρώτο σου άλμπουμ αλλά μόνο 2 για να βγάλεις το δεύτερο, αλλά τσάμπα η όποια ανησυχία. Το δεύτερο άλμπουμ των Monoculture ήταν όχι απλώς αντάξιο του πρώτου, αλλά πολλαπλάσιο σε ιδέες, φαντασία και εκπληκτικά τραγούδια.
Bandcamp
Τάσος Πατώκος

Natalie Prass - The Future and the Past (ΑΤΟ Records)

Όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της άλμπουμ η νεαρή τραγουδοποιός από το Nashville, αμέσως χαιρετίστηκε σαν ένα εξαιρετικό δείγμα σύμπραξης της ποπ με τη σόουλ, με έξτρα αρώματα από americana και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Όταν επανήλθε φέτος με ένα σύνολο τραγουδιών εξίσου δυνατό σε έμπνευση και εκτελεστική δεινότητα, η ενθουσιώδης αντίδραση δεν ήταν αντίστοιχη εκείνης της πρώτης φοράς (τουλάχιστον στο επίπεδο “καλύτερων δίσκων της χρονιάς”). Κακώς, θα λέγαμε εμείς, μιας που στ’ αυλάκια του ‘The Future And The Past’ μπορεί κανείς να δοκιμάσει ανάλογες συγκινήσεις μ’ εκείνες που μας συστήθηκε πριν από τρία χρόνια, πάντοτε υπό την αιγίδα του πολυπράγμονα παραγωγού Matthew E. White. Δεν πειράζει όμως, όσοι ξέρουν, ξέρουν, και το άλμπουμ είναι εκεί, απολαυστικότατο στην ολότητά του και γοητευτικό μέσα στην φαινομενικά κοριτσίστικη αφέλειά του.
Bandcamp
Μάνος Μπούρας

Roy Montgomery - Suffuse (Grapefruit)

Η ιδέα του ψιλοσυνομήλικού μου νεοζηλανδού Roy Montgomery να έχει φτιάξει αμφισήμαντα θαλάσσια ρεύματα με ηλεκτρικές κιθάρες και μετά να βάζει πάνω στο καθένα μια γυναικεία φωνή (handpicked από σύγχρονα ενδιαφέροντα σχήματα της απολύτου αρεσκείας μου, τυχαίο δε νομίζω) να σερφάρει κατά βούληση πλάθοντας στα σχεδόν άτοναλ κύματα τη δική της μυθολογία, με εξιτάρει. Σε πολλά όμως από αυτά τα έξη ιδιοσυγκρασιακά μυθολογικά ταξίδια που αποτελούν το φετινό του LP "Suffuse", το αποτέλεσμα με ξεπερνάει κιόλα.
Δεν ξέρω αν είναι ο ένας καλύτερός μου δίσκος του 2018. Μου άρεσαν και δεκάδες άλλοι, χελόου. Αν όμως τελικά δεν είναι, ε εντάξει, δεν θα μου άρεσε τόσο ή τον βαρέθηκα. Τουλάχιστον δεν θα φταίει ότι δεν προτάθηκε απ' το Rolling Stone, το NME, το Wire. Ή ότι τελικά προτείνεται απ' το Mic :-P
Bandcamp
Γιάννης Πλόχωρας

Silent Servant - Shadows of Death and Desire (Hospital Productions)

Όχι τόσο σε αντιπαράθεση, όσο σε ανώμαλη συνέχεια με το Los Angeles, όπως το οραματίστηκε ο Anenon, o Juan Mendez σκιαγραφεί (χα, χα) μια δυτική μουσική κανονικότητα μακριά από τα εξω-αστικά παραστρατήματα της τελευταίας εικοσαετίας. Από κάποια ηλικία και μετά σε έξι χρόνια είτε δεν αλλάζει τίποτε στη ζωή σου, είτε αλλάζουν τα πάντα. Και στον Mendez -μεταξύ άλλων μεταξύ μας- έτυχε να συμβεί το δεύτερο, με αποτέλεσμα αυτός ο δεύτερος δίσκος του να μην είναι μεν το techno έπος που όλοι περιμένατε, αλλά μια –επιτέλους ορθά δομημένη- απόφυση του E.B.M. εκείνου του σκοτεινού, που είχε αποβιώσει πρόωρα σε παραφουσκωμένους μύες κάπου στα τέλη των 90s. Απολύτως απαραίτητο συμπλήρωμα στο tracklisting του δίσκου και το ‘Death οf Decadence’ από το «μπλε 12’’ EP» του ‘Harm In Hand’. Χωρίς την μετάφραση για ανυποψίαστους, όπως σε ανθυποπεριπτώσεις τύπου Jon Hopkins όλα αυτά.
Bandcamp
Άρης Καραμπεάζης

Sleep - The Sciences (Third Man Records)

Οι απόκληροι των δισκογραφικών στα 90s, με σταθερό ηγέτη τoν Pike, επανέρχονται απλά για να επιβεβαιώσουν ότι η αιώνια θέση τους στην κορυφή του stoner δεν είναι τυχαία. Σε ένα είδος που πίστευες ότι δεν έχει πλέον να δώσει κάτι, το ‘The sciences’ σε χτυπάει σαν εφτάμετρο κύμα, μιας και δεν μιλάμε για επαναδημιουργία του dopesmoker αλλά μια ακόμη γέννηση. Δεν μπαίνουμε σε πρόταση κομματιών μιας και το εγχείρημα απολαμβάνετε αυτούσιο. Αψεγάδιαστη κληρονομιά μη θολωμένη από την λάμψη της μεταγενέστερης επιτυχίας. Τίμιοι blue-collar workers μπήκαν στο στούντιο και απλά συνέχισαν 20 χρόνια μετά. Άντε και με ένα ξεσκόνισμα στην παραγωγή.
Spotify
Χρήστος Αναγνώστου

Sons of Kemet - Your queen is a reptile (Impulse!)

Οκτώ (συν μία) φωνές επιφανών γυναικών που σιχτιρίζουν ριζωμένες κοινωνικές νόρμες εκφράζοντας την ανάγκη για αμφισβήτηση των αυτονόητων, μια τζαζ που απευθύνεται σε λαϊκότερα μουσικά στρώματα χωρίς να κάνει εκπτώσεις, ένας concept δίσκος που ακούγεται μονοκοπανιά όπως οι αντίστοιχοι του Fela. Οι Sons of Kemet κατάφεραν φέτος να επαναπροσδιορίσουν και εν τέλει να καταργήσουν τα σύνορα (έτσι πρέπει) μεταξύ των νόμων του «ροκ», της ελευθερίας της τζαζ, των (παν)Αφρικάνικων ρυθμών και της ανεμελιάς της calypso, δημιουργώντας ένα μουσικό μανιφέστο τόσο πολύχρωμο και φρέσκο που ξέφυγε μαεστρικά από πολιτικές γραφικότητες και δεν θα ξεχάσουμε καθόλου εύκολα – εάν αυτό είναι αρκετό.
Μάριος Καρύδης

Sons of Kemet - Your queen is a reptile (Impulse!)

Πέτα το πιάνο απ’ το παράθυρο. Και το κοντραμπάσο. Ωραία, και τώρα; Φέρε μου έναν ακόμα ντράμερ, να βαράνε δύο, δύο παιξίματα. Και να βάλουμε και τούμπα, ν’ αντικαταστήσουμε τον μπασίστα στις χαμηλές. Τα εγγόνια, δισέγγονα, τρισέγγονα των κτήσεων της Βρετανικής αυτοκρατορίας άρπαξαν τα όργανα και κράζουν τους αποικιοκράτες μέσα στην έδρα τους, το λατρεμένο τους Λονδίνο. Όλες οι μουσικές που οι πρόγονοι κουβάλησαν μαζί τους στα καράβια, αλλά και κάθε μητροπολιτική εξέλιξη αυτών, είναι εδώ, μπλεγμένες υπέροχα. Afro, jazz, caribbean, funk, hip hop. Στο στόχαστρο το ερπετό, η βασίλισσα. Στον αντίποδα γυναίκες πρότυπα ακτιβισμού, μάχης κατά των διακρίσεων, αντίστασης (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο). Δείτε εδώ το teaser για μια καλή ιδέα της ουσίας των Sons of Kemet. Ο Linton Kwesi Johnson κάπου χοροπηδάει απ’ τη χαρά του για τα παιδιά που γέννησε το ‘Inglan is a bitch’. Κυκλοφορία της Impulse! λοιπόν το προτεινόμενο άλμπουμ της χρονιάς, σαν να ζούμε στο ‘60 ένα πράμα.
Σταύρος Σταυρόπουλος

Suede - The Blue Hour (Warner)

Φέτος η επιλογή ‘δίσκος της χρονιάς’ έδειχνε πως θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη απόφαση γιατί πραγματικά είχα καινούριο αγαπημένο (άλμπουμ/γκρουπ/κομμάτι) ίσως και κάθε βδομάδα, χωρίς υπερβολή. Μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου. Κάπου εκεί άκουσα για πρώτη φορά το ‘Blue Hour’, έγραψα και ξαναέγραψα για αυτό και μάλλον εξάντλησα και το θέμα ‘Suede’, αλλά ας ‘τριτώσει’ μιας και μου δίνεται μία τελευταία ευκαιρία να το εξυμνήσω, αυτή τη φορά με μία μόνο λέξη: συναρπαστικό.
Spotify
Μαρία Φλέδου

Szun Waves - New Hymn to Freedom ( The Leaf Label)

Υπό τη γενική κατηγορία 'κοσμική τζαζ', που είναι ωστόσο και παραπλανητική - περισσότερο μοιάζει με Jason Pierce που γύρισε από το ποτό και αποφάσισε να βάλει Residents και Le Orme να παίξουν μαζί. Χίλια δίκια σε όποιον νιώθει πως ήδη έχει ακούσει εκατό ίδιους δίσκους κατά τη διάρκεια της συνεχιζόμενης άνοιξης της 'ηλεκτρονικής - τζαζ' εκδοχής της αγγλικής πειραματικής esoterica των τελευταίων ετών. Το σχήμα ωστόσο του Luke Abott βρίσκεται στην πιο πειθαρχημένη εκδοχή της ελευθεριότητας και αν αυτός είναι ο δίσκος στον οποίο επέστρεψα πιο συχνά φέτος, ίσως έχει να κάνει με το ότι η μουσική αναγνωρίζει τον εαυτό της, αλλά παριστάνει ότι δεν αυτοτοποθετείται. Ήχος φαινομενικά διαχρονικός όσο και τα προψυχεδελικά απωθημένα της ψυχεδέλειας και όμως - για καλό ή για κακό - τόσο 2018. Που σημαίνει πως μέχρι να πάρουμε χαμπάρι πως είναι πιο 'spiritual' από όσο επιτρέπεται, θα έχουμε ήδη προχωρήσει παρακάτω.
Bandcamp
Γιώργος Λεβέντης

The Goon Sax - We're Not Talking (Wichita)

Στο δεύτερο δίσκο του το τρίο των Goon Sax από την Αυστραλία (μέλος των οποίων είναι ο γιος του Robert Forster των Go-Betweens, Louis) αφήνει πίσω του την τόσο μαγευτική και αυθόρμητη indie pop μονοτονία του ντεμπούτου του ‘Up To Anything’ και ωριμάζει ‘too much too soon’ με πανέμορφες συνθέσεις που κολλάνε αμέσως στο νου. Τα ‘Make Time 4 Love’ και ‘Love Lost’ παίζουν ακατάπαυστα στο jukebox μου τους τελευταίους μήνες. Νέοι και ωραίοι με έμφυτη την αίσθηση του κλασικού.
Bandcamp
Βασίλης Παυλίδης

The Modern Institute - Another Exhibition at the Modern Institute (Diagonal)

Αν η χορευτική ηλεκτρονική μουσική του σήμερα ακουγόταν όπως οι Σκοτσέζοι The Modern Institute θα ξημεροβραδιαζόμουν στα κλαμπ και στα boiler room. Και ναι θα περίμενα στις ουρές, θα πέρναγα το face control με ευχαρίστηση, ώστε να χορέψω τον νέο ήχο. Οι Modern Institute μου καλύπτουν αυτό που η χορευτική μουσική δεν μπορεί να μου καλύψει. Με μεστωμένες βάσεις στην industrial του τότε, φιλτραρισμένη με τα δεδομένα της σύγχρονης μουσικής δημιούργησαν το album έκπληξη για το 2018. Άλλες μπάντες σαν και αυτούς; Ακόμα τίποτα στον ορίζοντα.
Bandcamp
Μάριος Μόρας

Tyshawn Sorey - Pillars (Firehouse 12)

Κάποιοι σύγχρονοι μουσικοί της τζαζ έχουν αρχίσει να χαράζουν έναν άλλο δρόμο. Αυτός ο δρόμος είναι πιο απαιτητικός, πιο δύσκολο να ακολουθηθεί γιατί έτσι συμβαίνει πάντοτε με το επόμενο βήμα. Αυτό το βήμα σήμερα είναι αυτή η μουσική. Μια μικρή ορχήστρα η οποία … δεν μοιάζει με τίποτα ή πιθανόν και να «θυμίζει» πράγματα που παίζονταν πριν χιλιάδες χρόνια, άγνωστα σε μας τους κοινούς σύγχρονους. Δεν είναι ρε παιδί μου ακριβώς τζαζ, το ξέρεις απ’ τα πρώτα δευτερόλεπτα ότι είναι κατιτίς παραπάνω. Αναδίδει κάτι πιο ολικό, πιο κυκλικό και πιο κοσμικό. Είναι μια μουσική που δεν έχει ανάγκη από διευκρινήσεις, είναι μια προσπάθεια αγέρωχη, ατόφιας συνθετικής δραστηριότητας που η ακρόασή της είναι ένα τελετουργικό ικανό να μετακινήσει τα σωματίδια της υπαρκτής μαγείας στον χώρo.
Bandcamp
Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Uncle Acid and the Deadbeats - Wasteland (Rise Αbove)

Μπαίνουν σε ένα τεϊoποτείο ένας μεταλάς, ένας πάνκης, δύο νιουγουέιβ (ήταν από τη Χίο) και ένας συντάκτης του Mic. Παραγγέλνουν τέσσερα τσάγια (οι Χιώτες θα πιούνε από ένα) με κανέλα Κεϋλάνης, δεν έχουμε από την Κεϋλάνη τους λέει ο μπάρμαν, καλά βάλει ό,τι έχεις απαντούν.
«Όλα αλλάζουν μάγκες» λέει ο μεταλάς. «Όλα αλλάζουν με πόνο» λέει ο πάνκης. «Όλα αλλάζουν με πόνο και παραμάνες» λέει ο ένας νιουγουέιβ, «όλα αλλάζουν με πόνο, δαντελωτές μανσέτες και 24άρες Μάρτινς» λέει ο δεύτερος που ήταν σε πιο goth φάση.
«Όλα αλλάζουν. Ακόμα και τα best στο Mic» είπε ο συντάκτης, καθώς έβαζε στο πικάπ του τεϊοποτείου το Wasteland των Uncle Acid & the Deadbeats.
Όλοι κοίταξαν με μια κίνηση τον άλλο και μετά, τα τσάγια τους. Τι έβαλε μέσα άραγε ο μάστορας, όταν τους είπε «δεν έχω κανέλα»;
Homepage
Γιώργος Τσαντίκος

Για τον υπομονετικό και επίμονο αναγνώστη που έφτασε μέχρις εδώ, και πιθανότατα με μια απορία…

Τα 18 του χρόνια έκλεισε πριν λίγο καιρό τούτος ο ιστότοπος, αυτό το συλλογικό εγχείρημα, ηλικία σημαδιακή όπως και να το δεις. Κι αν δεν το γιορτάσαμε και δεν το διατυμπανίσαμε καθόλου, ωστόσο γνωρίζουμε ότι έχει μια κάποια αξία, ειδικά σε μια χώρα όπου η δημιουργική συνέπεια και συνέχεια είναι ένα καθολικό ζητούμενο. Και όπως προχωρά η ζωή, μεγαλώνεις και ωριμάζεις (;), κάποια παλιά παιχνίδια μπαίνουν στο πατάρι, η λειτουργικότητα και η χρησιμότητά τους αλλάζει, ενώ συγχρόνως μπορεί να ανακαλύπτεις καινούργια. Έτσι και οι αξιολογικές λίστες ένα τέτοιο παιχνίδι υπήρξαν. Η απόφασή μας να ξεφύγουμε από αυτές, μια απόφαση η οποία βγήκε μέσα από ατελείωτες συζητήσεις, συμφωνίες αλλά και διαφωνίες, τριβέλιζε για καιρό στις σκέψεις μας, κάθε χρόνο όλο και πιο έντονα. Γιατί κάθε χρόνο γινόταν όλο και πιο κοπιαστική η σύνταξή τους, ολοένα και πιο ατομοκεντρική και ομφαλοσκοπική, με ελάχιστα τα σημεία επαφής, με πολλά παράλληλα σύμπαντα, με τα αγαπημένα του ενός να ήταν (και να είναι) τα άγνωστα του άλλου. Τούτη την αλλαγή την βλέπουμε σαν μια ευκαιρία να εστιάσουμε περισσότερο στην ουσία, στους δίσκους δηλαδή, με το βάρος της μοναδικής προσωπικής επιλογής κιόλας. Και όχι σε μια λίγο έως πολύ αυθαίρετη/τυχαία θέση, σε ένα «νούμερο», λες και μιλάμε για άλογα κούρσας ή βαθμολογίες της …Τσάμπιονσιπ. Μπορεί βέβαια να είναι και μια παραδοχή αδυναμίας μπροστά σε έναν αναφομοίωτο και συνεχή καταιγισμό κυκλοφοριών σε κάθε νοητή και αδιανόητη μορφή, cd, βινύλια, mp3, flac, usb στικάκια, ακόμη και κασέτες. Σε ένα τέτοιο εντροπικό πλαίσιο μοιάζει άτοπη έως και γραφική μια αξιολόγηση, πόσο μάλλον όταν στην πραγματικότητα βασίζεται σε ακρόαση ενός απειροελάχιστου ποσοστού όλης αυτής της παραγωγής.

Όπως και να έχει, τούτη η πολυποίκιλη παράθεση προτάσεων μας για το έτος που μόλις εξέπνευσε, με «καλύτερα», «αγαπημένα», με «δίσκους που θα θέλαμε να δούμε σε μια λίστα χρονιάς» (όπως τέθηκε μεταξύ μας), είναι τούτο ακριβώς: μια παράθεση προτάσεων, μια απόπειρα αποτύπωσης του άπιαστου ήχου του Σήμερα. Δεν αποτελεί πρόβλεψη διαχρονικότητας (αυτή θα την αποφασίσει το κόσκινο της Ιστορίας, τέτοιες αποφάσεις δεν αφορούν τους συγκαιρινούς). Και εννοείται δεν τραβάμε καμία γραμμή τέλους. Ακούμε και συνεχίζουμε και γράφουμε και οι λογαριασμοί με το 2018 μένουν ανοιχτοί (και πως θα μπορούσε άλλωστε, εδώ ανακαλύπτουμε ακόμη πρωτάκουστες και συναρπαστικές μουσικές ηλικίες 20 και 30 ετών πίσω!). Ίσως λοιπόν, κατά μία έννοια, ένα πραγματικό Νούμερο Ένα θα έπρεπε να ήταν αφιερωμένο ……τω αγνώστω δίσκω.

Και του χρόνου να ‘μαστε καλά…
Αντώνης Ξαγάς