Το 2019 του MiC σε 21 δίσκους

Billie Eilish - When we all fall asleep, where do we go? (Darkroom, Interscope)

Το αιώνιο ποπ παραμύθι: ένα δεκαεπτάχρονο κορίτσι γράφει τραγούδια για αυτά που την απασχολούν, τα ηχογραφεί στο σπίτι της (του αδερφού της, έστω) με ελάχιστα μέσα (που εδώ και χρόνια είναι υπεραρκετά) και αφήνει τον κόσμο με ανοιχτό στόμα. ΟΚ, το hype υπάρχει, αλλά υπάρχει και όλο το πακέτο. Ό,τι έχω αγαπήσει στην ποπ βρίσκεται εδώ φιλτραρισμένο μέσα από την αισθητική των 10s και εκφρασμένο από τη γενιά των παιδιών μου. Και αυτό που με κάνει να χαίρομαι ακόμη περισσότερο είναι ότι το καταλαβαίνω (δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό για μένα ή κακό για την Billie).
Δημήτρης Κάζης

Ethnic Heritage Ensemble - Be Known Ancient/Future/Music (Spiritmuse Records)

Ανήσυχο πνεύμα και ρέκτης, ο Kahil El'Zabar σκάρωσε μια δουλειά που απευθύνεται στο σώμα, στο πνεύμα και στην ψυχή μας. Πρώτα λικνίζεται η σκέψη. Μετά δουλεύει το μυαλό, νιώθει το ξάφνιασμα και το φτερούγισμα και θέλει μάταια να το κατατάξει. Ύστερα συνειδητοποιούμε ότι το σώμα μας ακολουθεί τους ρυθμούς χωρίς θρησκόληπτες παρωπίδες. Τι κι αν άλλαξε όνομα αυτός που γεννήθηκε Clifton Blackburn; Τι κι αν θυμίζει άσωτο υιό; Η μουσική του είναι μόσχος σιτευτός και κανέλλα και ξεχειλίζει συναισθήματα, ανθρωπιά, μηνύματα αγάπης κι αλληλεγγύης και παλμούς ευχαρίστησης.
Κώστας Καρδερίνης

Fontaines D.C. - Dogrel (Partisan)

Είναι το ποστ πανκ που μας αξίζει και θέλουμε αυτό των Fontaines; Μπορεί και όχι, αλλά το ‘Dogrel’ προσωπικά που φάνηκε πολύ τίμιο, τόσο για το είδος, όσο και για ντεμπούτο άλμπουμ. Ωραίο επίσης θα ήταν να παίζουνε (και) αυτοί μαζί με τους Idles το προσεχές καλοκαίρι.
Οι Fontaines από το Δουβλίνο λοιπόν, έχουν εκείνη την απλότητα και μονοτονία που κάνει πιο οικείο τον ήχο, έχουν ωραίες αναφορές με το όνομά τους και το όνομα του δίσκου και γενικά η φάση τους μοιάζει λίγο ως παραμύθι μικρής μπάντας που γίνεται γνωστή έξω από την πόλη της. What’s not to like δηλαδή;
Γιώργος Τσαντίκος

Francois Carrier/Alexander Hawkins/John Edwards/Michel Lambert - Nirguna (Fundacja Sluchaj)

Είναι ας πούμε ένα κλασικό τζαζ κουαρτέτο με πιάνο, σαξόφωνο, ντραμς και μπάσο που μου θυμίζει τον free προσανατολισμό στα τελευταία έργα του Coltrane (ηχητικές φράσεις του οποίου θα διακρίνουμε ως νύξεις κρυμμένες μέσα στη σύνθεση). Ακούγοντας το πάντως, αυτό που κυρίως μου θυμίζει είναι ο χορός του μολυβιού πάνω στο χαρτί, όταν μερικές φορές πιάνει τον σχεδιαστή ένα περίπου ντελίριο και το αφήνει να τρέξει ελεύθερα, αν και όχι ανεξέλεγκτα, για να αφήσει οξεία στίγματα, γραμμές σαν μαύρες ριπές ούτως ώστε να προκληθεί ένας στροβιλισμός μελανών αστέρων πάνω στον άσπρο θόλο.
Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Elijah Nang - Gaijin (Self Released)

Ένα από τα πιο μεγάλα κλισέ που μπορεί να διαβάσει κανείς στην περιγραφή ενός άλμπουμ είναι ότι «ακούγεται σαν soundtrack», και το κλισέ γίνεται ακόμα πιο αφόρητο όταν συνοδεύεται και από το «για μια ταινία που δε γυρίστηκε ποτέ». Αυτήν ακριβώς την περιγραφή θα χρησιμοποιήσω για να περιγράψω το τρίτο άλμπουμ του νεαρού Elijah Nang από την Ιαπωνία, και το μοναδικό μου άλλοθι είναι ότι παρόλο που δεν υπάρχει ταινία, ο Νang έχει φανταστεί μια ολοκληρωμένη ιστορία πίσω από τα 21 κομμάτια του δίσκου – αυτή ενός ξένου (gaijin) που ξυπνάει σε ένα μυστηριώδες μέρος και σιγά σιγά συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται στη Γη των Σαμουράι. Κάτι μεταξύ road movie και adventure game, λοιπόν, με τη μουσική να περιγράφεται εύστοχα ως oriental ambient hop, το “Gaijin” είναι από εκείνους τους δίσκους που σε κάνουν να τους αγαπήσεις από την πρώτη κιόλας ακρόαση.
Τάσος Πατώκος

Girl Band - The Talkies (Rough Trade Records)

Δεν ακολουθούν την πεπατημένη. Σε αντίθεση με τους συντοπίτες τους στις φετινές λίστες με τα καλύτερα (Fontaines D.C, Murder Capital), οι Girl Band δεν έχουν τίποτα το κολλητικό στους ρυθμούς τους. Δε θα αναγνωρίσετε ρεφρέν, δε θα βρείτε γλυκανάλατους στίχους. Στον ιρλανδικό καφέ τους δε ρίχνουν ουίσκι, αλλά ψυχοφάρμακα. Ηχοτοπία ζοφερά, θεματική με άξονα την ψυχική ασθένεια, αρμονικά δομημένο χάος φτιαγμένο από παραδοσιακή τριάδα κιθάρα-μπάσο-ντραμς, που όμως ακούγεται σαν Chemical Brothers vs The Fall. Θα επιθυμούσα κάτι πιο ευοίωνο να κέρδιζε την εύνοια μου. Αλλά, ίσως αυτοί οι μπάσταρδοι Ιρλανδοί κάτι θέλουν να πουν για τη δεκαετία που μας αφήνει...
Δημήτρης Δραγούμης

Hayden Thorpe - Diviner (Domino)

Λίγους μήνες πριν βγει και επίσημα το «διαζύγιό» του με τους Wild Beasts, ο τραγουδιστής τους Hayden Thorpe προσπαθεί να συνέλθει και βρει τον δρόμο του ηχογραφώντας στο διαμέρισμά του στο Λονδίνο κάποια κομμάτια παρέα με το αγαπημένο του πιάνο. Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε η πρώτη του προσωπική δουλειά την οποία θα χαρακτήριζα κρυφή και ήρεμη δύναμη, καθώς με κέρδισε σταδιακά, κυρίως επειδή από την πρώτη κιόλας ακρόαση ξεχώρισα δύο πολύ δυνατά κομμάτια τα οποία έδειχναν να επισκιάζουν όλα τα υπόλοιπα. Κι όμως, το ‘Diviner’ είναι ένα άλμπουμ που με συντροφεύει από τον Μάιο του 2019 που κυκλοφόρησε και ενδόμυχα αισθάνομαι την ανάγκη να ανατρέξω αραιά και που στην ιδιαίτερη αισθαντική φωνή του Thorpe και να ανακαλύψω με ενθουσιασμό άλλη μία από τις υπέροχες μελωδικές συνθέσεις του. Καλή χρονιά και καλή συνέχεια να του ευχηθώ.
Νάνσυ Σταυρίδου

KOKOKO! - Fongola (Transgressive)

Μια μεγάλη αυτοσχεδιαστική παρέα από ένα προάστιο της Κινσάσα, πρωτεύουσας της λαϊκής δημοκρατίας του Κονγκό, σουλουπώνεται από βέλγο οραματιστή, ηχολήπτη και μουσικό παραγωγό και μέσα σε δυο χρόνια μας παρουσιάζει έναν σύγχρονο και συναρπαστικό αφρικάνικο δίσκο, όπως πιθανότατα θα είχαν ονειρευτεί να κάνουν κάποτε οι Τόκιν Χεντς, αν δεν ξυπνούσαν το πρωί το ίδιο λευκοί, μικροαστοί κι αμερικάνοι με το προηγούμενο βράδυ.
Γιάννης Πλόχωρας

Lingua Ignota - Caligula (Profound Lore Records)

Αλλάζοντας λίγο αυτά που έγραφα στην κριτική του δίσκου: oι τρομπέτες της κολάσεως άρχισαν να ηχούν όλες μαζί και η λάβα ξεκίνησε να χύνεται καυτή στρώνοντας μας το δρόμο, όλοι μαζί θύματα της ιέρειας Hayter ακολουθούμε την μουσική αυτή μαύρη λύτρωση. Βαδίζουμε αργά και με το στόμα ανοιχτό αποχαυνωμένοι, μαγεμένοι από την δύναμη του ‘Caligula’ στροβιλιζόμαστε στον σπασμένο ρυθμό του. Χανόμαστε σε ακροάσεις που η ευχαρίστηση είναι μία περίεργη μαζοχιστική συναισθηματική επίθεση, ένα βάλσαμο. Μέσα από το πόνο έρχεται η χαρά. Μέσα από το ‘Caligula’ έρχεται ο ένας και μοναδικός απαραίτητος δίσκος της χρονιάς αυτής.
Γιώργος Παπαδόπουλος

Little Simz - Grey area (Age 101 Music)

Θα έλεγα πως βρίσκομαι στη «γκρίζα ζώνη» και δεν έχω αποφασίσει τη σχέση μου με τη hip hop. Πόσο έτοιμος είμαι να την υπερασπιστώ, να πέσω στη μάχη με τους φίλους μου τους ροκάδες και να φύγω με μαυρισμένο μάτι. Καθόλου έτοιμος θα έλεγα. Δε θα χρειαστεί όμως γιατί οι φίλοι μου δε δέρνουν και γιατί η «γκρίζα ζώνη» ήταν εξυπνάδα να ξεκινήσει το επετειακό «αγαπημένο άλμπουμ της χρονιάς».
Για να πω την αλήθεια φέτος τα περισσότερα hip hop άλμπουμ που άκουσα ήταν της δεκαετίας του ‘90 η οποία είναι η χρυσή της περίοδος και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι νεότερες κυκλοφορίες να μου ακούγονται μη συγκρίσιμες με εκείνη την εποχή. Το ίδιο συμβαίνει και με τη ροκ και τη τζαζ και ότι άλλο. Οι εποχές αλλάζουν δε συγκρίνεται η ιστορία. Άλλος ο Αντρέας, άλλος ο Αλέξης, άλλος ο Μαραντόνα, άλλο ο Μέσι, άλλος ο Notorious Big, άλλη η Little Simz.
Η Little Simz - Simbiatu 'Simbi' Abisola Abiola Ajikawo – με καταγωγή από τη Νιγηρία, στο τρίτο της άλμπουμ μοιάζει περισσότερο κατασταλαγμένη για τη μουσική της παραγωγή. Οι συνθέσεις της έχουν την δυναμική και την ένταση μιας νέας κοπέλας που θέλει να μιλήσει για πράγματα που συμβαίνουν τριγύρω της και μακριά και την ταράζουν, έχοντας δώσει όμως αρκετό χώρο στη μουσική. Υπάρχει διάχυτη μια σόουλ διάθεση και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου είναι το Flowers με τον Michael Kiwanuka στα φωνητικά. Αν κάποιος θέλει και οπτικές αποδείξεις το live του BBC radio είναι κατατοπιστικό.
Για μένα δεν υπάρχουν δίσκοι της χρονιάς πλέον, υπάρχουν αγαπημένοι δίσκοι. Κι αν έχω ανάγκη κάτι είναι να μην πιέζω τον χρόνο σε πράγματα που αγαπώ.
Μιχάλης Βαρνάς

Michael Kiwanuka - Kiwanuka (Polydor)

Μπορεί να κατάγεται από την Ουγκάντα και να ζει στο Λονδίνο, αλλά ο Kiwanuka έχει εντρυφήσει στη μαύρη αμερικανική μουσική παράδοση με μεγάλη προσοχή κι αγάπη. Σε κάθε καινούργιο άλμπουμ του φαίνονται πιο καθαρά αυτές οι επιρροές του, κάτι που κορυφώνεται στον δίσκο του 2019 με τίτλο το επίθετό του. Και όντως, σε άλλα σημεία ακούγεται επηρεασμένος από την ψυχεδελική περίοδο των Temptations, και αλλού μοιάζει με γιο/επίγονο του Terry Callier. Ναι, ένα μέρος των ευσήμων ανήκει στον Danger Mouse, αλλά οι στίχοι εκφράζουν μια προσωπική κοσμοθεωρία που δείχνει ότι έχουμε απέναντί μας ένα σκεπτόμενο τραγουδοποιό, κι όχι μια απλή μαριονέτα που επωφελείται από την αναβίωση της soul. O Curtis Mayfield θα χαμογελάει από κάπου ψηλά —λέμε τώρα. Κι αν αναφέρω παλιότερα ονόματα για να εξηγήσω την ατμόσφαιρα του δίσκου, δεν είναι για να τον συγκρίνω μαζί τους. Στέκεται ισάξια δίπλα τους. Είναι που τα ρημάδια τα λόγια δεν μπορούν ποτέ να εκφράσουν το λυγμό της φωνής και του πιάνου, το πώς τα κρουστά δένουν με τα πλήκτρα. Αδιαφορήστε για όσα γράφω. Ακούστε τον δίσκο.
Χίλντα Παπαδημητρίου

Pessimist & Karim Maas - Pessimist & Karim Maas (Pessimist Productions)

Οι Mark Smith & Tom Cooper (κατά σειρά εμφανίσεως ψευδωνύμων, ως προς τα πραγματικά τους ονόματα) παρέδωσαν κάπου στο μέσον της χρονιάς το άλμπουμ που φυσιολογικά ανέμεναν όσοι αφενός κουράστηκαν με την επιβολή του techno στα πάντοτε απροσδιόριστα όρια μεταξύ σοβαρής & αστείας ηλεκτρονικοχορευτικής μουσικής, αφετέρου ήταν υποψιασμένοι ότι και αυτή τη φορά δεν θα σώσουν την κατάσταση οι Raime. Ένα γενναιόδωρα σκοτεινό άλμπουμ, χωρίς κανένα διακριτικό τίτλο από την αρχή μέχρι το τέλος, με υποβοηθητική αρίθμηση στα επιμέρους κομμάτια, αλλά κυρίως με συνειδητή απουσία κάθε ίχνους δημεγερτικής τεχνοτροπίας που μεταχειρίζεται το είδος, είτε για να υποσκάψει τον ήχο του αύριο, είτε απλώς για να ξεσηκώσει τα πλήθη του σήμερα. Κοινώς ένας δίσκος που ενώ γνωρίζει πολύ καλά τι έγινε και τι θα γίνει γύρω του και πριν και μετά από αυτόν, εν τούτοις μοιάζει να αδιαφορεί ερμητικά να εκφράσει ή να προτείνει το οτιδήποτε. Ένας σπουδαίος δίσκος δηλαδή και από αυτή την άποψη.
Άρης Καραμπεάζης

Ride - This is not a safe place (Wichita Recordings)

Αυτή την 'ιδιαίτερη' χρονιά για την Βρετανία οι Ride βρέθηκαν στα UK charts αλλά και στην σκηνή του Barbican σε μία τουρ-παρουσίαση του καινούριου άλμπουμ από την οποία δεν έλειψαν οι ευθείς πολιτικές τοποθετήσεις και με τους τέσσερις τους να καλούν το κόσμο να διώξει τους συντηρητικούς από την κυβέρνηση στηρίζοντας τους εργατικούς και ψηφίζοντας στρατηγικά αν χρειαστεί, με αποκορύφωμα την προβολή ενός φωτεινού 'Fuck Boris' στο background της σκηνής του Μάντσεστερ την τελευταία βραδιά.
«Αυτό το άλμπουμ είναι μία καταγραφή της εποχής μας» δηλώνουν και κάπως έτσι εξηγείται και η επιλογή των Hobo ιερογλυφικών που συνοδεύουν το καινούριο logo των Ride, δηλαδή του κώδικα που χρησιμοποιούσαν οι περιπλανώμενοι εργάτες κάποτε στην Αμερική για να καθοδηγήσουν/προειδοποιήσουν ο ένας τον άλλον, αφήνοντας πίσω τους σύμβολα: /// = 'this is not a safe place'
Αυτός λοιπόν, ο έκτος δίσκος των Ride, με τις κλασσικές και αναγνωρίσιμες μελωδίες και αρμονίες του, με τα Sonic Youth tunings του και λοιπά μουσικά ΄δάνεια' (και όχι rip offs) και αντιδάνεια του, είναι για μένα το νο 1 για το 2019.
Μαρία Φλέδου

Rustin Man – Drift code (Domino)

Το ‘Drift Code’ έχει για εμένα γραμμένο με μεγάλα γράμματα στο εξώφυλλό του τη λέξη ΚΛΑΣΙΚΟΣ, άλλο αν στην πραγματικότητα το κοσμεί μια υπέροχη παλιακή φωτογραφία σε σέπια χρωματισμούς ενός τρέιλερ όπως αυτά που συναντάς στα λούνα παρκ και παρακολουθείς κουκλοθέατρο υπό τους ήχους ενός μανιασμένου οργάνου. Ομοίως στο εσώφυλλο κοιτάζεις γεμάτος περιέργεια τα ράφια ενός παλαιοπωλείου και τα λογής εξωτικά αντικείμενα που υπάρχουν απ’ όλες τις γωνιές του πλανήτη. Είναι όμως αντίστοιχα και το περιεχόμενο του δίσκου έτσι; Σε βάζει στη λογική ενός μουσικού ταξιδιού σε άλλους τόπους που μόνο να φανταστείς μπορείς; Όχι, το ακριβώς αντίθετο. Στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, σε φέρνει όσο πιο κοντά στο σπίτι σου μπορεί, σου δίνει μια μοναδική αίσθηση οικείου κι αναδύει μια ζεστασιά που έως και πρωτόγνωρη θα μπορούσες να την πεις.
Δεν είναι βέβαια ότι ακούγοντας το δίσκο θα αισθανθείς ότι ακούς κάτι που δεν έχεις ξανακούσει ποτέ, κάτι πρωτόφαντο. Δόξα τω Θεώ, οι αναφορές σε πράγματα του παρελθόντος είναι πολλές και πανταχού παρούσες. Όμως, ποτέ σχεδόν δεν σε εμποδίζουν να απολαύσεις αυτή τη μουσική σαν κάτι που με το δικό του τρόπο είναι μοναδικό, σαν να μηδενίζει το κοντέρ της καλής αισθητικής και μιας προσωπικής έκφρασης που σε αφορά.
Μάνος Μπούρας

Sam Fender - Hypersonic missiles (Polydor)

Καλύτερο ξένο άλμπουμ του 2019, με συνοπτικές διαδικασίες το ‘Hypersonic Missiles’ τoυ Sam Fender, της νέας υπερπερσόνας του ροκ, του ροκ του καθάριου, του κρυστάλλινου, της ερμηνείας, της κιθάρας, των επιφωνημάτων και των σταδίων. Ο Sam Fender δε σαπίζει στη μιζέρια του εναλλακτικού. Είναι σύγχρονος, με υγιείς δόσεις mainstream, νεανικός, ερωτικός και ταυτόχρονα διαθέτει απαράμιλλη φωνητική δύναμη και ενορχηστρωτικό πλούτο. Μεγαλειώδη κρεσενταρίσματα συνοδευόμενα από βρυχηθμούς που συναντάς μόνο σε μεγάλες ροκ δημιουργίες. Θυμίζει τον Bruce Springsteen, τους War on Drugs και στα ήρεμα του τον Jeff Buckley. Το αίσθημα που αποκομίζεις από αυτόν τον δίσκο είναι το ηχητικό αντίστοιχο της επιτάχυνσης μιας απαστράπτουσας Πόρσε με τέρμα το γκάζι.
Γρηγόρης Λάσκαρης

Stephan Micus - White night (ECM)

Ο Stephan Micus περνάει παγκόσμια μουσικά μηνύματα εδώ και 50 χρόνια σχεδόν. Στο νέο του πόνημα στην ECM, από την Τανζανία και την Ναμίμπια μέχρι τη Μποτσουάνα, την Αίγυπτο και τα Ιμαλάια, ο Micus διατρέχει τις μουσικές παραδόσεις του κόσμου, παίζει όλα τα όργανα μόνος του, φτιάχνει και δικά του· μια 14χορδη κιθάρα δικής του επινόησης, υπερβαίνει τους τοπικούς συμβολισμούς, τραγουδάει σε μια γλώσσα που έχει εμπνευστεί ο ίδιος, μας δίνει ακόμα μια εμπειρία διαπολιτισμικότητας, ακόμα έναν αριστουργηματικό δίσκο, μνημείο πανανθρώπινου πολιτισμού. Η “Λευκή Νύχτα” αναβλύζει ιερότητα, πνευματικότητα, μου θυμίζει ότι η συγκίνηση είναι απλό πράγμα όταν υπάρχει ειλικρίνεια. Γι’ αυτό όμως είναι και τόσο δύσκολο πράγμα. Είμαστε τυχεροί που υπάρχουν τέτοιοι μουσικοί.
Ελένη Φουντή

The Comet Is Coming - Trust in the lifeforce of the deep mystery (Impulse!)

Ίσως πρέπει να εφευρεθεί μια υποκατηγορία στα labels που να ονομάζεται «Jazz για όσους δεν ακούν jazz» και εκεί θα κάτσουν ευρύχωρα όλα αυτά τα άλμπουμ που βρίσκουν το δρόμο τους σε αυτιά indyπληκτων και rockοαναθρεμένων. Μην πάει το μυαλό σας στον Kamasi, η φετινή χρονιά ανήκει στο Νησί και τους The Comet Is Coming του σαξοφωνίστα με το φαραωνικό όνομα Shabaka. Εξορμά ξεφυσώντας το alto του και κρατώντας ψηλά τα λάβαρα της Jazz για να λεηλατήσει στο πέρασμα του ό,τι άλλο αγάπησε το αγγλικό αυτί: grime, dubstep, house, funk, psych… Δεν είναι τυχαίο ότι προπάτορες του αγγλικού αυτού «τζαζ- με ότι άλλο είναι φρέσκο-μίξερ» όπως οι Rip Rig And Panic με τη Neneh Cherry, οι Pigbag, οι Maximum Joy κλπ φιλοξενούνται κάτω από το label του post punk. Το «Trust in the Lifeforce of the Deep Mystery» να δω που θα το βάλετε! Κερασάκι το «Blood of The Past» με γνήσια…νησιώτικα φωνητικά (τα μόνα) από την Kate Tempest.
Ελεάνα Γαρίνη

The Murder Capital - When I have fears (Human Season Records)

Μετά από τόσα χρόνια και τόσους δίσκους, έχω καταλήξει στο ότι μπορεί να αγαπώ πολλές εκφάνσεις της μουσικής, η καρδιά μου όμως πάντα θα είναι δοσμένη και πάντα θα γυρνάει στο post punk. Τούτου λεχθέντος, ο καλύτερος δίσκος του 2019 – και ως καλύτερο ορίζω αυτόν που έλιωσα στο άκουσμα – είναι το ντεμπούτο πέντε Ιρλανδών. Τα εντοσθιακά μπάσα των Magazine, τα ξερά ντραμς των Joy Division, οι εναλλαγές από ηρεμία σε ησυχία των Savages, το φτύσιμο των στίχων των Birthday Party, ο υποδόριος λυρισμός των Siouxsie & The Banshees, όλα είναι εδώ και φτιάχνουν τον δίσκο της δικής μου χρονιάς, που σίγουρα σε μερικές δεκαετίες θα συγκαταλέγεται στα καλύτερα ντεμπούτο άλμπουμ όλων των εποχών.
Μαριάννα Βασιλείου

Tunes οf Negation - Reach the endless sea (Cosmo Rhythmatic)

Γνωρίσαμε τον Shackleton κάπου στα μέσα των zeros με την εμφάνιση του dubstep. Ήταν λιγότερο χορευτικός από τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους από τότε, και τώρα πια έχει απομακρυνθεί τελείως από το dancefloor. Στους Tunes οf Negation ο Shackleton συνεργάζεται με τους Takumi Motokawa στα keyboards, Raphael Meinhart στο βιμπράφωνο και Heather Leigh στα φωνητικά. Είναι ένα περίεργο μίγμα, λίγο world, λίγο ατονικό, λίγο πολυρυθμικό, ενίοτε στα όρια του progressive. Κι ενώ η περιγραφή όπως τη διαβάζω δεν μου φαίνεται καθόλου δελεαστική, πιο πολύ σε σπαζαρχίδικο παραπέμπει, οι μεταφυσικές ανησυχίες του Shackleton με αφήνουν μάλλον αδιάφορο και το εξώφυλλο του ‘Reach The Endless Sea’ είναι σχεδόν απωθητικό... στην πραγματικότητα οι Tunes οf Negation ήταν από τα 5-10 μουσικά πράγματα που απόλαυσα περισσότερο το 2019.
Θανάσης Παπαδόπουλος

Weyes Blood - Titanic rising (Sub Pop)

Η Natalie Mering (κατά κόσμο Weyes Blood) εμφανίστηκε στα μουσικά δρώμενα το 2011. Έβγαλε τρεις δίσκους που δεν είχαν καμία εμπορική αποτυχία, όμως αντί να τα παρατήσει και να γίνει session μουσικός (μια που από μικρή ασχολιόταν μόνο με την μουσική), συνέχισε να φτιάχνει τραγούδια. Κάτι μέσα της την έκαιγε. Έτσι την χρονιά που μόλις ολοκληρώθηκε μας παρουσίασε το τέταρτο άλμπουμ της, το οποίο μάλιστα κυκλοφόρησε από την ιστορική Sub Pop.
Εμπνευσμένη από τις παιδικές της αναμνήσεις, τον έρωτα και τα περιβαλλοντικά προβλήματα, μας παραδίδει έναν ονειρικό, πάρα πολύ καλό δίσκο, με στοιχεία από τα 60’s, καταφέρνοντας να μην ακούγεται παλιομοδίτικος, αλλά σημερινός.
Τάσος Βαφειάδης

Vanishing Twin - The age of immunology (Fire Records)

This is the dawning of the age of… όχι του Υδροχόου που λέγανε παλιά οι 5th Dimension (και ο Παπάζογλου) αλλά της Ανοσολογίας. Είναι και της μόδας τα αντίστοιχα φάρμακα στην εξελιγμένη ιατρική έρευνα, όλο και πιο εξειδικευμένα και εξατομικευμένα (στο... πνεύμα της εποχής πραγματικά), o David Napier στο τολμηρό ομώνυμο βιβλίο του από το 2003 είχε διορατικά αναφερθεί στους περιορισμούς και τους κινδύνους της απλοϊκής αντίληψης περί ενός Εαυτού σε διαρκή άμυνα εναντίον όλων (είτε είναι μικρόβια και ιοί είτε απλά ένας Άλλος Εαυτός) και ουσιαστικά σε μια ιατρικοποιημένη άποψη της κοινωνίας. Έχει πολλά τέτοια άγκιστρα σκέψης να πιάσεις ο δίσκος της πολυεθνικής αυτής ομάδας (με έδρα το Λονδίνο) σε έναν περιπετειώδη μουσικά δίσκο που είναι κάτι παραπάνω από ... σαν Stereolab ή Broadcast (που υπάρχει και μια φυσική σχέση). Στις μέρες μας άλλωστε ξέρετε πολλούς δίσκους που δεν είναι «σαν… κάτι»;. Και δεν είναι άλλωστε και κακό νομίζω.
Αντώνης Ξαγάς