Το 2020 στην Ελλάδα σε 19 δίσκους

Convex Model - Quantity of Motion (Hertz-Schrittmacher)

Αν δεχτούμε ως βασικό αξίωμα ότι δεν κυκλοφορούν πια δίσκοι και μουσικές που να μας εντυπωσιάζουν με την πρωτοτυπία και τη ριζοσπαστικότητά τους, γιατί να μη δεχτούμε ένα ακόμη που να λέει ότι από όλες τις νέες κυκλοφορίες, τείνουμε να αγκαλιάζουμε και να αγαπάμε περισσότερο αυτές που μιλούν στην πλέον προσφιλή ηχητική μας γλώσσα, εκείνη που στην τελική έχει διαμορφώσει στο μεγαλύτερό του τουλάχιστον μέρος το αισθητικό μας γούστο. Ως εκ τούτου, ακούγοντας ετούτο το δεύτερο άλμπουμ των εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενων Convex Model νιώθεις άμεσα ότι βρίσκεσαι στα γνώριμα, ζεστά και φιλόξενα νερά μιας νεοκυματικής θάλασσας που θα είναι για πάντα το δεύτερό σου σπίτι.
Αναλογικά σύνθια, ένα μπάσο να οδηγεί τις εξελίξεις, φωνή που έρχεται από το διπλανό δωμάτιο και σκότος στις σωστές ποσότητες και αποχρώσεις, συνθέτουν ένα σπουδαίο δίσκο με πολύ όμορφες συνθέσεις και άρωμα περασμένων εποχών που γνωρίζουν νέες ημέρες υπέρλαμπρης δόξας. Αν βέβαια σκεφτεί κανείς ότι εδώ θα βρείτε κομμάτια που θυμίζουν από Interpol έως Molchat Doma, τότε μάλλον θα πρέπει να φτάσουμε στο τελικό συμπέρασμα ότι αυτός ο ήχος δεν επέστρεψε επειδή απλά δεν έφυγε ποτέ, όπως το βινύλιο δεν επιστρέφει εδώ και 15 χρόνια τώρα, από πού διάολο ξεκίνησε για να έχουμε καλό ερώτημα; (Παρεμπιπτόντως, μόνο στο φορμάτ αυτό θα βρείτε τον εν λόγω δίσκο).
Μάνος Μπούρας

Δημήτρης Κούστας - Melting Pot (DNA)

Το ‘Melting Pot’ είναι από τους πλέον ωραίους ελληνικούς δίσκους του 2020 και σίγουρα από τους πλέον γενναίους τολμώντας να θέσει ένα ντουέτο που δεν απαντάται εύκολα. Ο ακορντεονίστας Δημήτρης Κούστας και ο κοντραμπασίστας Λουκάς Γιαννακίτσας παραδίδουν μία σύζευξη αυτοσχεδιασμού, jazz και μίας ελαφριάς π(λ)ατίνας από musette και latin. Στις επτά συνθέσεις του δίσκου υπάρχει οικονομία και όχι περφεξιονίστικος βερμπαλισμός, ο Κούστας αν και ο δίσκος φέρει το όνομα του δεν παρεκτρέπεται σε χρονοβόρες και περιττές επιδείξεις βιρτουοζιτέ αλλά υπηρετεί με νεύρο τις συνθέσεις (του). Μπορεί τελικώς στη μίξη να χρειαζόταν ελαφρώς πιο ψηλά το κοντραμπάσο του Γιαννακίτσα, αλλά αυτό δεν αφαιρεί από την ομορφιά του δίσκου ακριβώς επειδή είναι φανερό όχι μόνο το κέφι αλλά και η εμβρίθεια με την οποία προσήλθαν στην ηχογράφηση οι δύο συντελεστές.
Στυλιανός Τζιρίτας

Dimos Vryzas - Really Short and Tonal (Creative Sources)

Θέλω να με εκπλήσσει ο ηχογραφημένος ήχος. Να με κάνει να του δίνω όλη την προσοχή μου. Να αποκαλύπτει νέα ηχοστρώματα κάτω απ' την επιφάνεια. Εν μέρει να είναι κλασικός και να καταλαβαίνω ότι θα τον ακούσω κι άλλες φορές τόσο φέτος όσο και τα επόμενα χρόνια. Να μπορώ να ξεχωρίσω τον τίτλο του μέσα από τις αναρίθμητες προηγούμενες κι επόμενες κυκλοφορίες. Κι εκεί που ακούω τις συνθέσεις ν' αναρωτιέμαι αν αυτό εμπίπτει στην ταμπελίτσα του ατμοσφαιρικού, του παραδοσιακού, του ροκ ή του θορύβου. Θέλω ο μουσικός να φτάνει ότι όργανα χρησιμοποιεί πέρα από τ' άκρα που εγώ μπορώ να ορίσω. Θέλω να θυμάμαι το 2020 για την κυκλοφορία τόσο πολλών καλών δίσκων Ελλήνων μουσικών πειραματιστών. Μεταξύ αυτών και του "Really Short and Tonal" από τον Dimos Vryzas που κυκλοφόρησε στην πορτογαλική Creative Sources τον Φεβρουάριου του 2020, λίγο πριν το χάος να δώσει ένα πλήθος άλλων πειραματικών προσπαθειών.
Δημήτρης Τσιρώνης

Drapery Band - Black Loone (Inner Ear)

Νέο σχήμα στην αυλή της Inner Ear από δύο μουσικούς που στην εφηβεία τους πιθανότατα άκουγαν μπόλικους Tindersticks, Walkabouts, Dream Syndicate και τα συναφή (όπως όλοι μας κάποιας ηλικίας δηλαδή), και αυτό αντανακλάται στην πρώτη τους κυκλοφορία – ένα θαυμάσιο mini lp με έξι κομμάτια. Περίπου σα να ξαναείναι 1996 και να ακούς Ρόδον 94.4 καθώς ετοιμάζεσαι για συναυλία στο Aν Club. (Για τους νεότερους αναγνώστες μας: είναι πολύ ωραίο, ακούστε το).
Τάσος Πατώκος

Εβρίτικη Ζυγιά - Ορμένιον (Teranga Beat)

Το satori του Αδαμάντιου Καφετζή της Teranga Beat, να πάρει ένα θρακιώτικο παραδοσιακό συγκρότημα που είδε σ' ένα πανηγύρι στη Δράμα και να τους βάλει στο στούντιο να παίξουν λάιβ, συνοδεία ηλεκτρικού οργάνου, οδήγησε σ' έναν παγκόσμιου βεληνεκούς δίσκο αναφοράς. Κι αν όχι κόψε κάτι, σίγουρα σ' έναν απ' τους δίσκους της χρονιάς για το mic.gr.
Μακριά από ροκίστικες ευκολίες και έθνικ χαριτωμενιές, το ‘Ορμένιον’ ακούγεται όσο χθόνιο, αρειμάνιο και ψυχοδηλωτικό είναι το μουσικό ιδίωμα των θρακικών φύλων που ανεβοκατέβαιναν τη Ροδόπη και περιτριγύριζαν τον Έβρο ανά τους αιώνες. Κι η υποβόσκουσα χροιά του ηλεκτρικού οργάνου λειτουργεί σαν μαγικός αυλός: θέλγει και παρασέρνει στην καβείρια σπηλιά κι όποιον ξένο τύχει να περάσει από κει.
Προσωπικά τον βάζω στις πιο θριαμβικές στιγμές της δισκογραφίας του Διόνυσου, μια μουσική μέθεξη με Άρη και Ορφέα για να συμπληρωθεί το θρακικό πάνθεον.
Γιάννης Πλόχωρας
. . . .
Στο “Ορμένιον” η θρακιώτικη παράδοση έρχεται μπροστά όχι σαν αποκούμπι αλλά δυνατή και βροντερή. Δένει το πολύπαθο παρελθόν της με το παρόν με μπρίο και εξυπνάδα και φυσάει αέρα ανανέωσης στον έρμο συγκερασμό παράδοσης/μοντέρνου που όλοι τόσο έχουν καταχραστεί καλλιτεχνικά. Με μοντέρνα αντίληψη και εκτέλεση οι συνθέσεις έχουν ατάκα, πυγμή και χορευτικό ρυθμό. Ο δίσκος είναι ένα χωνευτήρι πολιτισμών, ήχων και χρωμάτων φτιαγμένος με μεράκι και αγάπη. Αν μη τι άλλο, είναι ένας δίσκος που πρέπει να κρατήσεις από την χρονιά που φεύγει.
Γιώργος Παπαδόπουλος

Irini Qn - Χωρίς το τόξο στην αρένα (Μετρονόμος)

“Όλο ούζο, ούζο, ούζο το βαρέθηκα. Φέρτε κι ένα κονιακάκι που τ' ορέχτηκα”.
Να σας πω την αλήθεια, με κούρασαν οι πειραματικοί ήχοι, οι λούπες, τα αβάν-γκαρντ και τα διάφορα άλλα «εκτός πενταγράμμου». Μέσα στην αρρώστια, τη μαυρίλα και την κλεισούρα που ζούμε, θεωρώ πως υπάρχει περισσότερο ανάγκη, όχι για industrial και προκατασκευασμένους ήχους, αλλά για τραγούδια με στίχους που μας αφορούν και «συμβατική» μουσική (και χωρίς μπουζούκι!). Όταν είσαι φυλακή ονειρεύεσαι χρώματα, όχι γκρίζα δωμάτια!
Με το ντεμπούτο της δίσκο η Irini Qn μας θυμίζει εκείνη τη, σχεδόν ξεχασμένη, συνήθεια ν’ ακούς ξανά και ξανά έναν δίσκο από την αρχή ως το τέλος, για να μάθεις τους στίχους, ώστε να τους σιγοτραγουδάς και εσύ. Με την όμορφη και πραγματικά ζεστή (κοινότυπο επίθετο, αλλά αυτό ταιριάζει) φωνή της, η Ειρήνη μαζί με τον Γιώργο Ανδρέου δημιουργούν μια υπέροχη ατμόσφαιρα με εικόνες από τη μεγαλούπολη του σήμερα. Το άλμπουμ απαρτίζεται από δέκα συνθέσεις της ίδιας, με λιτές ενορχηστρώσεις που βασίζονται στο πιάνο, ιδιαίτερες μελωδίες και φρέσκους στίχους που μιλάνε χωρίς υπονοούμενα και φλυαρίες.
Χωρίς πολλή σκέψη θεωρώ πως το “Χωρίς το τόξο στην αρένα” είναι ο καλύτερος ελληνικός δίσκος της χρονιάς.
Τάσος Βαφειάδης

Κατερίνα Κυρμιζή - Κάκτοι ΙΙ (Αυτοέκδοση/Bandcamp)

Την Κατερίνα Κυρμιζή τη γνώρισα μουσικά πριν από περίπου 25 χρόνια, για καιρό όμως την είχα ξεχάσει στην πίσω τσέπη του blue jean όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο τίτλος του κομματιού που την έκανε τότε γνωστή με ένα υπέροχο video clip σκηνοθετημένο από τον Γιώργο Λάνθιμο. Νόμιζα ότι είχε χαθεί από το μουσικό στερέωμα, αλλά στην πραγματικότητα εγώ ήμουν χαμένη σε άλλες μουσικές αναζητήσεις. Εκείνη παρέμενε πιστή στον ρομαντισμό και στην ευαισθησία που διέπουν οι στίχοι που γράφει σαν ένα απλό κορίτσι της διπλανής πόρτας που οποιαδήποτε στιγμή θα πίνατε μαζί έναν καφέ.
Την ξαναβρήκα τυχαία πριν από 2 χρόνια όταν κυκλοφόρησε ψηφιακά το πρώτο μέρος των Κάκτων, ένα EP το οποίο με άγγιξε πολύ καθώς ξεδιπλώνει μέσα από 5 τραγούδια το soundtrack της δημιουργού με το οποίο οι περισσότεροι από εμάς λίγο πολύ θα μπορούσαμε να ταυτιστούμε. Η δεύτερη ενότητα των Κάκτων είναι εξίσου μελωδική με εξαιρετικές ενορχηστρώσεις. Αυτή τη φορά οι στίχοι της καταπιάνονται με γλυκόπικρες ανθρώπινες ιστορίες που μιλούν για ανεκπλήρωτους έρωτες, καλλιτεχνικές ανησυχίες, ένα άτομο με σύνδρομο Down ενώ στο τέλος μου έσκισε την καρδιά με το «Αν μείνω μικρή», εμπνευσμένο από έναν στίχο της Sylvia Plath.
Όλες τους κρύβουν μικρά ή μεγάλα αγκάθια τα οποία όταν τα ανακαλύψεις, θα τα αγαπήσεις. Και μπορεί ο κύκλος των κάκτων να ολοκληρώθηκε, δεν άνθισε όμως μόνο για μια μέρα.
Νάνσυ Σταυρίδου

Kepler is Free - Τeegarden (Veego Records)

Οι Αθηναίοι Kepler is Free πήραν το όνομά τους από το φερώνυμο εκτοξευμένο στο διάστημα τηλεσκόπιο που παροπλίστηκε από τη NASA αφημένο σε ελεύθερη τροχιά και, για να γιορτάσουν την ελευθερία του, έδωσαν το “Τeegarden”. Οι soul jazz και nu jazz συνθέσεις του δίσκου, που παραπέμπουν στους εξαιρετικούς BadBadNotGood, τους Gogo Penguin, Cinematic Orchestra, όπως και τους Mammal Hands, όταν δε φλερτάρουν με το μινιμαλισμό του Wim Mertens, κουβαλούν παράλληλα κάποια διακριτικά, πλην όμως εύκολα διακριτά, στοιχεία από τις μουσικές του τόπου μας. Η “Juno” είναι η μόνη μη ορχηστρική, όντας εμπλουτισμένη από τα classy φωνητικά της Kalli, η διάχυτη κινηματογραφική αίσθηση κορυφώνεται στο “Bennu”, το στυλ απογειώνεται στο “Habitable Zone”, η αναφορά στο παρελθόν της jazz εκφράζεται πιο εύγλωττα με το «διαστημικό» “Teergarden B” που λοξοκοιτάζει τη 70s progressive rock, ενώ το “Cluster 3” βάζω στοίχημα ότι θα κάνει τους Fourplay περήφανους.
Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Ko Ishikawa, Nikos Sidirokastritis, Giorgos Varoutas, Harris Lambrakis, Anna Linardou - The Depths Above/Άνω Βυθός (Underflow Records)

Πέρσι επέλεξα τον προσωπικό δίσκο της Άννας Λινάρδου ως νούμερο 1, φέτος πάλι καταλαμβάνει αυτή τη θέση η ίδια παρέα, αυτή τη φορά δημιουργώντας ένα απόκοσμο και παραδείσιο τοπίο βγαλμένο λες μέσα από τα πιο ευαίσθητα αλλά και σκοτεινά διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Δεν είναι λίγο να καταφέρει κανείς να δημιουργήσει μέσω διάφανων αφαιρετικών συριγμών, ψιθύρων, σταγόνων και ανέμων την ατμόσφαιρα του ιερού σκηνικού του κόσμου του μεγάλου λογοτέχνη. Και μάλιστα μέσα από τον αυτοσχεδιασμό χωρίς τυποποιήσεις, χωρίς καν τη χρήση του λόγου του Παπαδιαμάντη. Σπουδαίο έργο για τη σύγχρονη ελληνική μουσική.
Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Κτίρια Τη Νύχτα - Οι Μελλοντικές Ημερομηνίες (Αυτοέκδοση/Bandcamp)

Αν θες να μάθεις τι το μέλλον θα σου φέρει, αγοράζεις την καινούρια κυκλοφορία από τα (τον) Κτίρια Τη Νύχτα (με το προσωπικό μοναδικό σου εξώφυλλο) και σε ορισμένη -μελλοντική φυσικά- ημερομηνία θα αναμένεις ένα δώρο έκπληξη για σένα μόνο. Το πεπρωμένο σου μόλις τέθηκε στην υπηρεσία της Self Released δισκογραφίας. Ή το αντίστροφο.
Πέρα όμως από τα παιχνίδια με την υλική υπόσταση του album, τα ουσιαστικότερα παιχνίδια κρύβονται στη μουσική, τις λέξεις και τη μυστήρια κόλλα που τα κάνει ένα: τραγούδια, ζωντανοί ανταποκριτές σε απευθείας σύνδεση με τα θραύσματα σκέψεων και συναισθημάτων της γενιάς που μεγάλωσε με viewmaster  και κόμικς από το περίπτερο και η πρεσβυωπία τους βρήκε σκρολάροντας το θαυμαστό καινούριο κόσμο. Τα υλικά που τα φτιάχνουν είναι ευκρίνεια και ειλικρίνεια στις λέξεις και ένα πυκνό στρώμα ήχου που ακούει μεγάλο φάσμα της μουσικής και το επιστρέφει καλοδουλεμένο και πολυεπίπεδο.
Χρόνια τώρα αγαπάμε να τριγυρίζουμε τη Νύχτα μέσα στα Κτίρια, να τρυπώνουμε στα δωμάτια με τους δίσκους και να ακούμε τον απόηχο από ιστορίες που μπορεί να είναι και δικές μας. Αυτή η κυκλοφορία έρχεται σε μια αλλόκοτη χρονιά που της έδωσε πλήρες άλλοθι και ευκαιρία για προσεκτικές ακροάσεις και εσωτερικές νοσταλγικές διαδρομές.
Ελεάνα Γαρίνη

ΜΑΣ - Σκεπτικισμός Και Ζωώδης Πίστη (A Man Out Of A Man)

“Ερχόμενος από το χωριό για να εργαστεί ως σερβιτόρος, τα βρήκε δύσκολα. Και το βράδυ...” ε τι όλα έτοιμα τα θέλετε; Να ακούσετε μόνοι σας τη συνέχεια να ξε-αγιάσετε. Οι ΜΑΣ αυτοσχεδιάζουν. Ούτε μασάνε, ούτε αστειεύονται. Πρόκειται για τρίο αποτελούμενο από τον Στυλιανό Τζιρίτα (φωνή, μαγνητοταινίες, συνθετητές, κλαρινέτο), τον  Ανδρέα Βατίστα (φωνή, κιθάρα, στίχοι) και τον Μιχάλη Καραγιάννη (τύμπανα), τρεις μουσικούς με πολλά γραμμένα χιλιόμετρα και χρόνια καλλιτεχνικής έκφρασης και μεταξύ τους δημιουργικής τριβής. Έχουν ακούσει και έχουν παίξει πολύ avant-rock και τους φαίνεται (ευτυχώς) και πιθανολογώ ότι και με το kraut ειδικότερα το φλερτ έχει προχωρήσει αρκετά. Το παίξιμο είναι ελεύθερο και φοβερά ορεξάτο (νομίζεις ότι στο τέλος τρώνε και τα όργανα), η κιθάρα διερευνητική και γάργαρη, το κλαρινέτο άτακτο και αέρινο και το χιούμορ περισσεύει. Την εποχή που δεν μπορούμε να δούμε ούτε ένα ρημάδι λάιβ σαν άνθρωποι, ένα ολοκληρωμένο αφηγηματικό, θεατράλε δρώμενο (γιατί τέτοιο είναι), με ρίζες στον αυτοσχεδιασμό των AMM και το experimental rock των late 60s - early 70s όπως ο “Σκεπτικισμός Και Ζωώδης Πίστη“ των ΜΑΣ αποκτά πια άλλο νόημα και σημασία. Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά, που θεωρώ ότι ξεχωρίζει και αξίζει να προβληθεί ακόμα περισσότερο κι από τα ελάχιστα δείγματα του είδους σε αυτή τη χώρα. Μπράβο ο Σερβιτόρος, μπράβο!
Ελένη Φουντή

Mocm - MOCM UNTUNED (L39)

Πίσω από το ηλεκτροακουστικό project με το όνομα Mocm βρίσκεται ο συνθέτης Ανδρέας Μονόπωλης. Οι πέντε συνθέσεις που παρουσιάζονται εδώ είναι έργα που γράφτηκαν αρχικά για πολυφωνικό σύστημα ακρόασης όπως πάρα πολλές από τις μουσικές του είδους. Θα αρκεστούμε όμως και στην στερεοφωνική βερσιόν του δίσκου ... και πάλι καλά δηλαδή ... γιατί πρόκειται για μία εξαίσια δουλειά. Ο Μονόπωλης περιεργάζεται με μεγάλη μαεστρία ηχογραφήσεις τοπίου και ηλεκτρονικούς ήχους, που έπειτα από αρκετό μανιπουλάρισμα μας παρέδωσαν το ντελικάτο και χορταστικότατο LP, που έδωσε μία ξεχωριστή νότα στα album της συγκεκριμένης μουσικής σκηνής.
Μάριος Μόρας

Mystras - Castles Conquered and Reclaimed (I, Voidhanger)

Πέρα από την αναμφισβήτητη κυριαρχία της πανδημίας, η χρονιά που μας πέρασε χαρακτηρίστηκε και από άκρως δυναμικά ριζοσπαστικά κινήματα – από το Black Lives Matter μέχρι την συνέχιση των αγώνων στην Χιλή, τις φοιτητικές κινητοποιήσεις στην Ινδονησία και τις μεγάλες απεργίες στην Ινδία, μεταξύ άλλων. Μπορεί στα δικά μας λημέρια τα κινήματα να αποδείχτηκαν σχετικά μουδιασμένα μέσα στα πρωτόγνωρα δεδομένα του έτους, αλλά οι Mystras του Άυλου κυκλοφόρησαν έναν χορταστικό δίσκο επαναστατικού ακραίου metal που εφάπτεται πολύ καλά σε αυτήν την πτυχή της χρονιάς. Μεσαιωνικό black metal, λοιπόν, ενάντια σε αυτοκρατορία και αριστοκρατία, το οποίο φέρνει τούμπα πολλές από τις αρτηριοσκληρωτικές πολιτικά παραδοχές του είδους, ξεδιπλώνοντας μια θεματική που καταπιάνεται με ιστορικά επαναστατικά κινήματα με ταξικό πρόσημο. Και το σημαντικότερο, η μουσική που καίει εντός αυτού του πακέτου είναι αυθεντικά εμπνευσμένη και εντός των πνευματικών αρχών του είδους. Ελληνικό επαναστατικό black metal διεθνών προδιαγραφών που εκφράζει το πνεύμα ενός πολυτάραχου 2020.
Χρυσόστομος Τσαπραΐλης

OIKOI2310 - Δημιουργική γραφή [Αυτοέκδοση/Οἰ ́κοι]

Μια οικογένεια με μακροχρόνιες καλλιτεχνικές περιπλανήσεις, αναζητήσεις, δράσεις και κυκλοφορίες [Δημοσιοϋπαλληλικό ρετιρέ, Άλλη πόλη, Μπιτόνι, Θεσσαλονίκη ίδια πόλη, Οι καλλιτέχνες απουσιάζουν, ki-alla-logia.blogspot κ.ά.] ΟΙΚΟΙ2310: σχήμα νέο, σπιτικό, προ-πανδημιακό, στιγμές οικογενειακού παιχνιδιού. Με δραστηριότητες σε διάφορους όχι αδιάφορους τομείς. Κι ένας οικιακός εκδοτικός οίκος [οἰ ́κοι] με σήμα το σπιτάκι με τη σκεπή του και την καμινάδα του που μέσα του κατοικεί ένα σύννεφο.
Στο καπάκι μια χρονιά δίσεκτη, γκαντέμα, γουρσούζα, άστα-να-πάνε. Την αποχαιρετούν, την εξοβελίζουν, την εξορκίζουν, την εξοστρακίζουν με αυτόν τον τρόπο, με τη Δημιουργική γραφή τους. Ένας δίσκος πανδημιακός, επικαιρικός, στοχαστικός, απόστροφος, υποχωρητικός, αγωνιστικός, πολιτισμικός, εξομολογητικός. Παραμύθι και αφήγηση, δηλώσεις και παρερμηνεία στη διάθεσή μας, στην απόλαυσή μας, στην υγειά μας, στην ανάτασή μας.
οἰ ́κοι και διαύγεια
οἰ ́κοι και συνέδρια
Κώστας Καρδερίνης

Strawberry Pills - Murder to a Beat (Inner Ear)

Το καλύτερο (περίπου) μισάωρο του 2020 ήταν αυτό που αφιέρωσα στην μια-κι-έξω ακρόαση του ντεμπούτο άλμπουμ των Strawberry Pills. Το σκοτάδι και η οδύνη δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την ακινησία και το κλάμα. Συχνά η απώλεια και ο πόνος ξορκίζονται με τα επαναληπτικά beats, τα παγερά φωνητικά, τον κοφτερό ήχο. Τα έγραφα και στη συνέντευξη που έκανα πρόσφατα σχετικά μαζί τους: «Δεν μπορείς να πεις ότι το “Murder to a beat” εμφανίστηκε ξαφνικά από το πουθενά, καθώς το παγωμένα μαγευτικό “Verbal Suicide” κυκλοφορούσε και ακουγόταν επί ενάμιση χρόνο, δηλώνοντας εμμέσως πλην σαφώς την εκ νέου ενεργοποίηση του ντουέτου. Μπορείς ωστόσο να πεις ότι πρόκειται για δίσκο που ξεπερνάει κάθε προσδοκία, καθώς εκμεταλλεύεται κάθε έκφανση της dark πλευράς της μουσικής, χωρίς να μένει στα στεγανά αυτών των επιρροών, βάζει σε ίδια ποσότητα τεχνική επάρκεια και ερμηνευτικό πάθος και εκπλήσσει με την αρτιότητα και τη φρεσκάδα του».
Μαριάννα Βασιλείου

Στρύχνο - Στρύχνο (Αυτοέκδοση/Bandcamp/Δισκοκοπτείον)

Κάθε γενιά δικαιούται το ροκ της, την τζαζ της, το χιπ-χοπ της, το (ποστ)πανκ της (κοκ κοκ) ανεξαρτήτως «αριστουργημάτων» του παρελθόντος, ανεξαρτήτως όμως και της σχεδόν χυδαίας εμμονής για το «φρέσκο». Γιατί όσο κι αν κάποιοι κάποτε δήθεν «τα είπαν όλα», ο κόσμος και η ζωή είναι (ακόμη) εδώ, με επείγουσα επιτακτικότητα, μαζί και η ανάγκη της δικής σου, καταδικής σου έκφρασης και αντίδρασης, μαζί και η μοναξιά και ο φόβος και η οργή και η καταθλιπτική (απ’ όπου κι αν προέρχεται) ΤΙΝΑ ομοιομορφία, όχι μόνο εξουσιαστικά επιβεβλημένη αλλά πλέον χωνευμένη και εσωτερικευμένη σε έναν κομφορμισμό της ατομικής ‘υπευθυνότητας’. Ένας δίσκος που προστίθεται στην μακρά παράδοση του εγχώριου πανκ και τα λέει στην γλώσσα μας όπως κάθε μουσική που θέλει λαϊκή απεύθυνση, από ένα σχήμα εκ Πάτρας ορμώμενο με όνομα που μας περνάει συνειρμικά από… hey hey στρυχνίνη, diy νοοτροπία σε κάθε επίπεδο, ήχο τον οποίο οδηγεί το σκοτεινό post-punk αστέρι των 80s με βαρύ μπάσο, κοφτερές αιμάσσουσες κιθάρες και γυναικεία φωνητικά που πάντα σπάνε ευπρόσδεκτα μια αντρίλα που χαρακτήριζε ανέκαθεν το είδος (ενίοτε μέχρι και στην νοοτροπία) και μια στιχουργική η οποία επαναφέρει διαρκώς μια εικονοποιία της παραίτησης, μιας «ήσυχης και υπάκουης ζωής» με βλέμματα κενά, κουφάρια ψόφια, κενό πνιγερό, κι ένα άρωμα θανάτου υπάρχει στον αέρα. Άντε πέσε λοιπόν και κοιμήσου…
Αντώνης Ξαγάς

Tania Giannouli Trio - In Fading Light (Rattle)

Λίγο πριν λήξουμε το 2020, η απήχηση της τηλεοπτικής σύμπραξης Άννας Βίσση & Δέσποινας Βανδή ξεγύμνωσε άθελά της τον διαρκή ποιοτικό μαρασμό του εγχώριου τραγουδιού, το οποίο δεν πρόκειται να διασωθεί βέβαια από κανέναν indie καλλιτέχνη που απλά γυρνάει τον στίχο του σε φτωχά ελληνικά. Όμως δημιουργικές δυνάμεις υπάρχουν ακόμα σε αυτόν τον τόπο, έστω κι αν δρουν στα ηχητικά μήκη και πλάτη στα οποία κατοικεί το In Fading Light. Λέξεις βέβαια όπως «αυτοσχεδιασμός», «τζαζ» και «ECM» ίσως κάνουν το τερέν να δείχνει δύσβατο και μακριά από συγκινήσεις ικανές να γίνουν μαζικές. Αλλά το πιάνο της Τάνιας Γιαννούλη, η τρομπέτα του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου και το ούτι του Κυριάκου Ταπάκη κρατούν τα πράγματα απλά –και όμορφα, με μια έννοια ξεχασμένη ίσως λόγω της κατάχρησης του επιθέτου στον Τύπο, μα κυριολεκτική. Ταυτόχρονα, πλάθουν κι ένα σύγχρονο μεσογειακό τοπίο, μαεστρικά τοποθετημένο ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, χωρίς άτσαλους διαλόγους με την όποια «παράδοση»· κάτι που ίσως εξηγεί το γκελ του δίσκου στα εξωτερικά, οριοθετώντας τον έτσι ως δείκτη ντόπιων ανησυχιών με διασυνοριακή δυναμική.
Χάρης Συμβουλίδης

Τα Παιδιά Της Ρόζμαρι - Τα Blues Της Πόλης (Sedatephobia)

Αρκετοί δίσκοι της underground hip hop σκηνής κάναν εντύπωση φέτος, με τον sponty. (Οδός Ενδορφινών) και τον Θοδωρή Cortés (ΔΕΝ-Β) να ξεχωρίζουν δίπλα σε αρκετά singles καλλιτεχνών όπως π.χ Ήρωας, Sci-fi River, Το Μίασμα, Брус, Sara. Σε αυτό το τριπάκι βρίσκονται και Τα Παιδιά Της Ρόζμαρι, «παιδί» της ραπ συλλογικότητας Sedatephobia. Tα Blues Της Πόλης ήρθαν να προσθέσουν ακόμα ένα λιθαράκι σε 'κείνη την πλευρά του χιπ χοπ που ξέρει να αφουγκράζεται, να εκφράζει και να μάχεται. Χιούμορ, παρεΐστικη αλλά καθόλου ασόβαρη επικοινωνία και βιωματική ποίηση πάνω σε beats, τα οποία σε καλούν να χορέψεις για πράγματα που ζεις. Με έναν αντι-ματσό, αντι-φασιστικό αλλά και αντι-σεξιστικό στοχασμό, το γκρουπ χτίζει τον χώρο ελευθερίας που αναζητάς για να αναπνεύσεις στον κόσμο του Σήμερα, ο οποίος ακόμα φαντάζει Χθεσινός.
Χριστίνα Κουτρουλού

Το Πράγμα - Year of the Thing (Trumpetfish Records)

Ένας ελληνικός jazzy δίσκος που σου έκανε την ίδια εντύπωση με τον περσινό των Antimob; Γίνεται. Για διαφορετικούς λόγους, αλλά με αντίστοιχα και ανάλογα συναισθήματα. Επίσης, εκτός από το τρομερό εξώφυλλο, μπορούμε να αναφωνήσουμε θαρραλέα «up the horns» και σε ένα όχι metal album. Επίσης, για να μιλήσουμε με αντιστοιχίες, με το «Πράγμα» έπαθα ό,τι και με τους Budos Band, την αίσθηση ότι το τέλος του έργου οδηγεί ξανά στην αρχή του, με μια αίσθηση στιβαρής πληρότητας και όχι κορεσμού.
Γιώργος Τσαντίκος