Το 2021 του MiC σε 24 δίσκους

…και το ποτάμι του χρόνου συνεχίζει πάντα να ‘ρει’ (sic). Μάλλον αδιάφορο για μετρήσεις, χωροχρονικούς τεμαχισμούς και άλλες τέτοιες ανθρώπινες αυθαιρεσίες κι αδυναμίες, παρασέρνοντας στο ρεύμα του ένα σωρό φερτά υλικά, κάθε είδους, βιώματα, μνήμες, εικόνες, ήχους, ακόμη και ανθρώπους. Που από κάπου προσπαθούν να πιαστούν, κάτι να κρατήσουν ή να κρατηθούν, ένα κλαδί, έναν βράχο, έναν άλλο άνθρωπο, ένα βιβλίο, έναν δίσκο, κάτι…

Ο φετινός απολογισμός, με τον δικό μας πια τρόπο, χωρίς αξιολογική σειρά και ατελείωτες παραθέσεις λιστών, αναζητά απάντηση στο ερώτημα, τώρα, σήμερα, αυτή τη στιγμή, ποιον δίσκο θα θυμάσαι από το 2021; Η απάντηση είναι τόσο οριστική αλλά και τόσο ρευστή όσο ο χρόνος που περνά…

Και του χρόνου να είμαστε όλες και όλοι εδώ…

A. Ξ.

Tori Amos – Ocean To Ocean (Decca)

«Έχω όλους τους δίσκους της», αναμενόμενο αυτός να είναι ο δίσκος του 2021. Ένας δίσκος για την δύσκολη χρονιά που περάσαμε όλοι και όλες μέσα σε μια πανδημία και για την ακόμα πιο δύσκολη χρονιά που περάσαμε όσες και όσοι έπρεπε να επεξεργαστούμε πένθη: θανάτους και χαμένες αγάπες. Και το όχημα για να προχωρήσουμε από και με όλα αυτά δεν είναι άλλο από την Τέχνη.

Μαριάννα Βασιλείου

Amyl & The Sniffers - Comfort To Me (Rough Trade)

Η φετινή "ωμή δύναμη" αυτών των Αυστραλών δεν είναι απλά μια απάντηση στο ερώτημα αν το πανκ είναι πεθαμένο ή όχι, είναι ένα μεγάλο κωλοδάχτυλο στη νερόβραστη σοβαροφάνεια κάθε φέρελπι ιντοφόλκ αοιδού που "βαριέται αλλά τραγουδάει" τις αμπελοφιλοσοφίες που γράφει (είπαμε, οι τέχνες είναι ανοιχτές σε κάθε ερμηνεία). Θυμός που αμφισβητεί και τσακίζει ήθη, που φέρνει στο νου την αυθάδεια και την ενέργεια των X-Ray Spex και γυρίζει το πανκ-ροκ εκεί που γεννήθηκε, στους δρόμους (άντε και στις παμπ). Μεγάλη αλητεία.

Μάριος Καρύδης

Marisa Anderson William Tyler - Lost Futures (Thrill Jockey)

Ο καθένας χωριστά έχει στη δισκογραφική πορεία του όμορφα άλμπουμ αλλά σε καμία περίπτωση κάτι ανάλογο του ‘Lost Futures’. Είναι πολύ συγκινητικό πως δύο άνθρωποι δημιουργούν μαζί. Δίνοντας όμως στην έννοια του «μαζί» μία τόσο ολοκληρωτική ερμηνεία. Γιατί οι οχτώ συνθέσεις των κιθαριστών Marisa Anderson και William Tyler μοιάζουν να γεννήθηκαν από το ίδιο σώμα.

Το αγαπημένο μου άλμπουμ πρέπει να με έχει επηρεάσει βαθειά. Να το έχω μοιραστεί, να το έχω ακούσει δεκάδες φορές ολόκληρο, να έχω κλάψει και να με έχει βελτιώσει ως άνθρωπο και ως ακροατή. Όλα συνέβηκαν με το ‘Lost Futures ‘και προσθέτω πως κάποια κομμάτια του δοκιμάστηκαν σε dj set και λειτούργησαν. Μην το θεωρήσουμε αμελητέα συνθήκη για ένα instrumental, experimental folk δίσκο. Το βασικό συστατικό του ‘Lost Futures’ είναι οι έντονες μελωδικές του γραμμές. Το κομμάτι που άκουσα περισσότερο είναι το ‘At The Edge Of The World’. Τo ‘Hurricane Light’, θα μπορούσε να είναι γραμμένο από τον Νότη Μαυρουδή. Ο τίτλος του άλμπουμ μιλάει για τις χαμένες ελπίδες που καταρρέουν ενώ θεωρούνταν δεδομένες σύμφωνα με τις σκέψεις του συγγραφέα Mark Fisher. Δεν είμαστε οι πιο άτυχοι που βρεθήκαμε στη γη, ούτε οι πιο τυχεροί - κάτι θα είχαμε καταλάβει – ακόμη ερωτευόμαστε, ανακαλύπτουμε, τσακωνόμαστε, φιλιόμαστε και δωσ’ του πάλι από την αρχή. Υπάρχει ελπίδα.

Καλή χρονιά.

Μιχάλης Βαρνάς

Arab Strap – As days get dark (Rock Action Records)

Για να είμαι ειλικρινής, πιο πολύ άκουσα τον δίσκο, ως φόρο τιμής των ωραίων στιγμών που μας χάρισαν οι Arab Strap παλιότερα, παρά ότι περίμενα κάτι αξιόλογο. Θεωρούσα πως μεγαλύτερη πιθανότητα υπήρχε να μάθω ότι νοσηλευόταν ο τραγουδιστής τους Aidan Moffat από κίρρωση του ήπατος, παρά ότι κυκλοφόρησαν νέο δίσκο.

Ωστόσο, η αγαπημένη δυάδα από την Σκωτία διέψευσε τις κακές γλώσσες (όπως τη δική μου) και 16 χρόνια μετά την τελευταία ολοκληρωμένη τους δουλειά, μας έδωσε έναν εξαιρετικό δίσκο. Κάθε τραγούδι και μια ταινία μικρού μήκους για νυχτερινούς ταξιδιώτες, κακόφημες γειτονιές, διαλυμένες σχέσεις, ερωτικούς κατακτητές και φυσικά σεξ. Χωρίς καμία μέτρια σύνθεση οι Arab Strap κόντρα στη λήθη του χρόνου και την παρακμή του αλκοόλ, μας θυμίζουν ότι οι γνήσιοι καλλιτέχνες, όσα χρόνια και να περάσουν, δεν ξεχνούν πως να εκφράζονται.

Τάσος Βαφειάδης

Η επιστροφή των Arab Strap ήταν έτσι κι αλλιώς ευπρόσδεκτη, όπως κάθε επιστροφή αγαπημένων μουσικών που πάντα είχαν κάτι να πουν, και δεν περίμενα σε καμία περίπτωση πως θα έκαναν κάτι μέτριο ή βαρετό. Ένας λόγος παραπάνω όταν μετά από 16 χρόνια μας παρέδωσαν ένα άλμπουμ το οποίο εκ πεποιθήσεως δεν νοσταλγεί, δεν αναπολεί, ούτε κάνει ανασκόπηση κάποιου εξιδανικευμένου παρελθόντος. Έτσι για μένα το ΄As Days Get Dark΄ δεν είναι μόνο ο καλύτερος τους δίσκος (ως τώρα) αλλά και το νούμερο 1 για το 2021.

Μαρία Φλέδου

Backxwash - I lie here buried with my rings and my dresses (Uglyhag Records)

Μαύρο, κοφτερό και επιθετικό black rap από την αχαλίνωτη Backxwash που γράφει το όνομα της στην μικρή ασήμαντη μουσική ιστορία της χρονιάς δημιουργώντας την μουσική υπόκρουση της. Ιδιαίτερη καλλιτέχνης με εκτόπισμα μεγατόνων, φτιάχνει δίσκους-μανιφέστα που γεφυρώνουν την ωμότητα και αισθητική του black metal, ραπάροντας ρυθμικά με γλώσσα που τσακίζει κόκαλα. Δίσκος σανίδα σωτηρίας από το ναυάγιο του 2021. Δίσκος απαραίτητος.

Γιώργος Παπαδόπουλος

Adrian Crowley - The watchful eye of the stars (Chemical Underground)

Πόσο συχνά σας τυχαίνει, τα τελευταία χρόνια, να ακούσετε έναν καινούργιο δίσκο για δεύτερη φορά; Εμένα, σπάνια, ενώ η τρίτη-τέταρτη επανάληψη συνήθως σημαίνει ότι βρήκα τον δίσκο της χρονιάς. Βάση αυτής της λογικής, ο ένατος δίσκος του Δουβλινέζου Adrian Crowley θα είναι μάλλον για μένα ο δίσκος της δεκαετίας. Οι ιστορίες που αφηγείται ή τραγουδάει ο Crowley συνδέονται μέσω ενός αόρατου νήματος με την πανάρχαια παράδοση των πλανόδιων τραγουδιστών, μια παράδοση που χάνεται στα βάθη του χρόνου. Όλος ο δίσκος μυρίζει αγριεμένη θάλασσα κι αρμύρα, τρίζει από τη μελαγχολία και τη μοναξιά των μικρών παραθαλάσσιων πόλεων. Και παρότι ο δρόμος που χαράζει ο Adrian Crawley είναι καθαρά προσωπικός και πρωτότυπος, ήδη στην πρώτη ακρόαση του δίσκου ο ακροατής αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για τον πιο συναρπαστικό σύγχρονο επίγονο μιας μακριάς σειράς singer/songwriters που περιλαμβάνει στις τάξεις της τον Nick Drake, τον Jeff Buckley, τον Townes van Zandt, τον King Creosote, τον Kris Kristofferson. Τον ακούω ασταμάτητα, τον φόρτωσα στο iPod για να τον απολαμβάνω στον δρόμο και για να με νανουρίζει τα βράδια.

Χίλντα Παπαδημητρίου

Richard Dawson and Circle – Henki (Domino Rec)

Λίγο πριν το τέλος της χρονιάς ήρθε ο δίσκος που ξεκαθάρισε το τοπίο.O Richard Dawson, Άγγλος folk τραγουδιστής και τραγουδοποιός, είχε προειδοποιήσει με τον προηγούμενο δίσκο του (το 2020), παρατώντας την χαλασμένη κιθάρα του και κάνοντας τον ήχο του πιο ηλεκτρικό. Όμως είναι αυτή εδώ η συνεργασία του με τους Circle, αυτούς τους κλασικούς ροκάδες, που ηγούνται του φινλανδικού new wave του heavy metal, που τον εκτόξευσε. Ηλεκτρικές κιθάρες, καθαρές μελωδίες, prog rock παραμύθια, δημιουργούν τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς, που δεν φοβάται να βουτήξει στην ιστορία του ροκ, την οποία δείχνει όχι μόνο να γνωρίζει καλά αλλά και να τη σέβεται.

Βασίλης Παπαδόπουλος

Ένας Άγγλος τροβαδούρος με εκκεντρικώς alternative αισθητική και folk ανησυχίες˙ κι ένα φινλανδικό συγκρότημα που ανοίγει στοχευμένα τη heavy metal βεντάλια προς διαφορετικά είδη. Θα μπορούσαν να μείνουν στο αξιοπερίεργο και στο κομψί-κομψά αλλόκοτο και πάλι να αρκούσε. Αλλά μπήκαν στον κόπο να αναζητήσουν βαθύτερες μουσικές διασυνδέσεις, φτάνοντας έτσι σε έναν δίσκο που και αμφισβητεί παγιωμένα «σύνορα» και αφήνει κάποια ιντριγκαδόρικα τραγούδια γύρω από την ανθρώπινη εμπειρία και τις προσδοκίες μας για το «επέκεινα».

Χάρης Συμβουλίδης

Alexandre Desplat – The French Dispatch (Original Soundtrack) (ABKCO)

Η ‘Γαλλική αποστολή’ είναι η νέα δουλειά του Wes Anderson που φαίνεται πως μετακόμισε το ενδιαφέρον του στην πόλη του Ανγκουλέμ. Το μουσικό σκορ της ταινίας υπογράφει ο Alexandre Desplat. Εδώ όμως δεν μιλάμε απλά για ένα σάουντρακ κλασικής μουσικής με τις ιδιαίτερες νότες του διάσημου ελληνικής καταγωγής συνθέτη. Εδώ Ντεπλά και Randall Poster έχουν ενώσει ξανά δυνάμεις, με τη συνδρομή του ειδικά προσκεκλημένου πιανίστα Jean-Yves Thibaudet, σ’ ένα μουσικό ταξίδι που αντλεί έμπνευση από τις εμβληματικές προσωπικότητες των Erik Satie και Thelonious Monk και λίγο Django Reinhardt. Οι μουσικές του Ντεπλά είναι σκέτη απόλαυση και χάρμα ακοής, ξεσηκώνουν κι ανεβάζουν την πεσμένη λίμπιντο, δημιουργούν ευφορία και μόνο με την ακρόασή τους, φτιάχνουν προσωπικές εικόνες.

Κώστας Καρδερίνης

Aaron Dilloway & Lucrecia Dalt - Lucy & Aaron (LP/DL, Hanson records)

Μέχρι στιγμής είχα σαν μότο ότι ... και καλά... την καλύτερη χορευτική ηλεκτρονική μουσική την κάνουν πρώην πάνκηδες όπως οι The Μodern Institute. Μόλις άκουσα το duo Aaron Dilloway (Wolf Eyes) & Lucrecia Dalt, εμπλούτισα αυτόν μου τον ισχυρισμό με το ότι ... Και οι noise makers ξέρουν πολύ καλά πως να βάζουν πολύ ψηλά τον πήχη για το πως θα πρέπει αισθητικά να είναι ένα mainstream (;) ηλεκτρονικό άλμπουμ. Το "Lucy & Aaron" είναι ευρηματικό, δύστροπο, ρυθμικό, αλλά και φρέσκο, συνδυάζοντας το θορυβώδες background της μουσικής του Dilloway με την πιο ποπ και κινηματογραφική ματιά της Dalt.

Μάριος Μόρας

Dry Cleaning - New Long Leg (4AD)

Ο δίσκος που με κέρδισε το 2021 είμαι σίγουρος ότι το οφείλει στην Φλόρενς Σω, την πιο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που άκουσα πέρσι. Το δεμένο ευφάνταστο ποστ πανκ γκρουβ που παίζουν τα τρία αρσενικά που την πλαισιώνουν στους Dry Cleaning, παράγει μεν κάπως δύστροπα, μάλλον απαιτητικά τραγούδια, απ αυτά που μ αρέσουν, αλλά δεν κοκορεύεται γι αυτό, όπως ο ήχος πολλών άλλων ψαγμενοκαινούργιων γκρουπ που με ωθεί αντανακλαστικά να τα σνομπάρω. Καθίσταται όμως αυθύπαρκτα σημαντικό, αυτό το ίδιο ποστ πανκ γκρουβ, καθόσον αναδεικνύει μοναδικά τον επίπεδο μηδενισμό της σαρδόνιας ανατόμου που απαγγέλει το ένα φιλόδοξο αδιέξοδο πίσω απ τ' άλλο, αυτούς τους ιμπρεσσιονιστικούς βιτριολικούς μονόλογους με αυτήν την κατατονική, αποστασιοποιημένη φωνή. Η Φλόρενς Σω, αισθάνομαι, είναι μια διαταραγμένη ψυχή που λέει πράγματα. Και κάτι τέτοιες πάντα κλέβουν τα αγόρια στο βιβλίο μου.

Γιάννης Πλόχωρας
 

Duran Duran – Future Past (BMG/Tape Modern)

Στις 22/10/2021 κορυφώθηκαν οι εορτασμοί για τα 40κοστά γενέθλια των Duran Duran με την κυκλοφορία του 15ου στούντιο άλμπουμ τους με τίτλο ‘Future Past’. Ένα ποπ διαμάντι το οποίο συνδυάζει με εκπληκτική λεπτομέρεια στην ενορχήστρωση το παλιό με το μοντέρνο με τη βοήθεια κυρίως του γνωστού παραγωγού Erol Alkan αλλά και άλλων απροσδόκητων συνεργατών, από τον διαχρονικό Giorgio Moroder και τον Graham Coxon των Blur, μέχρι τις νεότερες CHAI από την Ιαπωνία. Ούτε οι πιο πιστοί Duranies δεν θα πίστευαν στα αφτιά τους για το πόσο γνώριμος αλλά και ταυτόχρονα πρωτοποριακός και σύγχρονος είναι ο ήχος του ‘Future Past’, όπως ακριβώς δηλώνει ο τίτλος του.

Νάνσυ Σταυρίδου

Geese – Projector (Partisan)

Αν το ζητούμενο κάθε χρονιά είναι να ανακαλύψεις και να αναδείξεις το δίσκο που πήρε ένα εδώ και χρόνια κορεσμένο μουσικό είδος όπως η κιθαριστκή ανεξάρτητη ποπ (θα μου πεις ότι υπάρχουν κι άλλα μουσικά είδη, και θα σου πω ότι πολύ καλά κάνουν και υπάρχουν) και το πήγε λίγους πόντους παρακάτω, τότε μάλλον θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι το παιχνίδι έχει κάπως χαθεί, και καλά θα κάνουμε να το παραδεχτούμε - αρκούμενοι πως πάλι καλά που βρίσκουμε δύο με τρία πράγματα της προκοπής να ακούμε κλαίγοντας σε μία γωνία για την κατάντια μας...

Πιανόμαστε από κάποιες λίγες αξιόλογες περιπτώσεις, που αυτομάτως παίρνουν το βάπτισμα του καταπληκτικού και του ελπιδοφόρου τελικά (καπέλο στους Dry Cleaning που θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται στη θέση αυτού που σχολιάζουμε εδώ, είναι και στη 4AD που τους δίνει πόντους, μα απλό νεύμα συμπάθειας στους κάθε Squid και Black Country New Road αυτού του ντουνιά που κάνουν μια διαφορά αλλά δεν με συναρπάζουν στο τέλος της ημέρας), και κάπως έτσι προσγειωνόμαστε σε ένα δίσκο μιας νεόκοπης μπάντας από το Brooklyn, που ακούγοντάς τον σκέφτεσαι" ναι, αυτό μάλιστα"!

Όχι ότι θα πνιγείς στους νεωτερισμούς σ' αυτό το ντεμπούτο, αλλά επί της παρούσης μου αρκεί να απολαύσω έξυπνα γραμμένα κομμάτια, ψύχραιμα παιγμένα, χωρίς επιτηδευμένες πολυεπίπεδες αναφορές, φλερτ με τη jazz και τις μουσικές της μητέρας Αφρικής, μουσικές αναπτύξεις που σε ταξιδεύουν σε πυκνές νοηματικές στρώσεις αυτοσχεδιαστικού χαρακτήρα και ούτως καθ' εξής. Πιάνουν τις κιθάρες τους και σου εξηγούν πόσο ωραίο είναι να έχεις τα δάνειά σου από τους κάθε Television και Strokes της πόλης σου, όσο κι από τη μεγάλη της Βρετανίας σχολής μιας ευφυούς power pop που δόξασαν οι XTC, οι Field Music ή οι λατρεμένοι μου Good Shoes (που δεν έγραψαν την ιστορία που τους άξιζε, το έχουν κάνει όμως στη δική μου καρδιά, κι αυτό μου αρκεί).

Χωρίς να εγγυώμαι ότι το 2021 θα μείνει στο υποσυνείδητό μου σαν η χρονιά που αυτός ο δίσκος έμεινε περισσότερο στο μηχανικό / ψηφιακό πικάπ μου, θα τον έχω σαν ένα αξιόλογο σημάδι του πως η μουσική μπορεί ακόμη να μας εκπλήσσει, αν όχι να μας κόβει την ανάσα, όπως θα έπρεπε.

Μάνος Μπούρας

Curtis Harding – If Words Were Flowers (ANTI Records)

Εντελώς στο παρά πέντε και λίγο πριν ο Αντώνης σφυρίξει την λήξη προέκυψε ο δίσκος της χρονιάς δώρο της κόρης μου για τα Χριστούγεννα.

Από τον εύστοχο τίτλο και το συγκινητικό ταρακούνημα („Δείξε την αγάπη σου στους ανθρώπους που νοιάζεσαι τώρα πριν είναι αργά“) που θέλει να περάσει σε αυτούς τους ζόρικους καιρούς μέχρι την τελευταία νότα του καλύτερου τραγουδιού („I Won‘t Let You Down“) όλα εδώ έχουν αψεγάδιαστα αναμιχθεί και παραχθεί προσθέτοντας ένα ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των μεγάλων δίσκων της Σόουλ σχολής.

Απόστολος Βαρνάς

Iosonouncane – ΙRA (Sony/Numero Uno/Trovarobato)

Είναι το άλμπουμ αυτού του Ιταλού, που μέχρι πριν κάποια χρόνια κυκλοφορούσε δίσκους με τίτλους όπως «η Μακαρένα στη Ρώμη», το καλύτερο άλμπουμ του 2021; Ασφαλώς και είναι. Είναι το καλύτερο το άλμπουμ του 2021, με τον ίδιο τρόπο που το OK Computer ήταν ο καλύτερος δίσκος του 1997. Δηλαδή χωρίς να χρειάζεται να πει κανείς πολλά-πολλά για να αιτιολογήσει τον ισχυρισμό (θα τα πούμε βεβαίως), αλλά και χωρίς να χρειάζεται να ακούσει είτε όλα, είτε εκατό, είτε δέκα ακόμη άλμπουμ που κυκλοφόρησαν μέσα στη χρονιά, όπως ανοήτως διαπιστώνουμε να λέγεται εδώ κι εκεί. Τον καλύτερο δίσκο κάθε χρονιάς τον ξέρει κανείς με το που τον ακούσει, και χωρίς να έχει ακούσει κανέναν άλλον. Αυτά είναι γνωστά και έχουν αποδειχθεί και επιστημονικά. Είναι ομοίως το καλύτερο άλμπουμ του 2021, καθώς με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κατάφεραν τότε οι λατρεμένα απεχθείς Οξφορδέζοι, η μουσική στην οποία κατέληξε ο Ιταλός, δέκα και πλέον χρόνια μετά τον παραπάνω ανορθόδοξο δίσκο, εκτός του ότι υπερβαίνει τις αναφορές της και το είδος στο οποίο απροσδιόριστα ανήκει, δημιουργεί ένα προσωπικό μικροσύμπαν άμεσα μεν προσπελάσιμο, άβατο όμως τελικά για όσους θα επιλέξουν να μείνουν στα προφανή της ακρόασης.

Άρης Καραμπεάζης

Iron Maiden - Senjutsu (Parlophone)

“Γιατί το Senjutsu; Εντάξει, ωραίο, αλλά μήπως να παρουσιαστεί καμία/κανένας νεότερη/ος μουσικός;" Η απάντηση είναι απλή. Γιατί είναι εξίσου σημαντικό να μιλάμε και για τους δίσκους που θα μείνουν κλασικοί. Όχι φυσικά λόγω του μεγάλου ονόματος (να μην απαριθμήσω όψιμες δουλειές γιγάντων που ξεχάστηκαν μέσα σε λίγους μήνες, γιατί θα γράφω μέχρι αύριο), αλλά επειδή με τις πρώτες 5-6 ακροάσεις βρίσκεις αγαπημένα σημεία, τραγουδάς, κριντζάρεις για επουσιώδεις λεπτομέρειες που μόνο εσύ ακούς και ποντάρεις στα επόμενα φιλτραρίσματα να ανακαλύψεις και νέες αιχμές στον κώδικα των Σαμουράι που μας έφεραν φέτος οι Βρετανοί. Είναι νωρίς να μιλάμε για παρακαταθήκη. Κι όμως, το Senjutsu έχει ήδη αφήσει κομμάτια που τραγουδούν φίλοι των Maiden και μη, ενώ σχεδόν κάθε τραγούδι έχει γίνει fan favourite. Είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ που στέκει στο σταυροδρόμι του φιλόδοξου, του επικού και του αφηγηματικού με τον σκοτεινό σκληρό progressive ήχο που έχτισαν σταδιακά οι Iron Maiden της νέας εποχής, χωρίς να κοιτάζουν πίσω και χωρίς στραβοπατήματα. Είναι η χρονιά τους, τι να κάνουμε τώρα.

Ελένη Φουντή

Les Filles de Illighadad - At Pioneer Works (Sahel Sounds)

Κλέβω λίγο, στην πραγματικότητα πρόκειται για live του 2019 στο Brooklyn. Κυκλοφορία του 2021 όμως. Απ’ το καλοκαίρι που βγήκε το ‘χω στο μυαλό μου, δίσκος πρόταση. Τα κορίτσια του Ιλιγκαντάντ το αξίζουν. Τα κορίτσια του Ιλιγκαντάντ μπορεί να πείτε ότι είναι μία ακόμα Tuareg μπάντα που παίζει τα γνωστά μας πια αφρικανικά blues της ερήμου. Αλλά είναι η μόνη γυναικεία Tuareg μπάντα. Για μπότα ακούτε μια χειροποίητη μπάλα από δέρμα κατσίκας μέσα σε νερό (το tendé). Συν τις ηλεκτρικές κιθάρες, kraut-άρουν. Στα κορίτσια του Ιλιγκαντάντ είπαν να τα παρατήσουν, να προσέχουν τις αγελάδες και να παντρευτούν. Δεν τους άκουσαν.

Σταύρος Σταυρόπουλος

Monde UFO – 7171 (Universal Freeing Object)

Πώς να συνδεθεί κανείς σήμερα με ένα αφήγημα πάνω στην έλευση στα καθ’ ημάς μιας εξωγήινης οντότητας η οποία αποζητά την αλληλεπίδραση με κάποιον δικό μας; Η απάντηση πηγαινοέρχεται στα 37 λεπτά του ντεμπούτου LP των Monde UFO, που πηγαία αναμοχλεύουν μια παλιά διαγαλαξιακή ιστορία αξιοποιώντας με φειδώ τα εργαλεία της επικοινωνίας τους με τους έξω, ενόσω αφήνουν την εκφραστικότητά τους να σιγοψηθεί εν είδει εθιστικής συνταγής από ψυχεδελοφολκ νωχελικότητα, τζαζ μυστικισμό, μπόσα νόβα ονειροβασίες, φασματική ambient υποβλητικότητα.

Παναγιώτης Σταθόπουλος

Pist Idiots - Idiocracy (Space 44)

Αυστραλοί, από το Σίδνεϊ. Το ‘Idiocracy’ είναι το ντεμπούτο άλμπουμ τους, κυκλοφόρησε στις 10 Σεπτεμβρίου στην Space 44. Είναι φωνακλάδες και κοιλαράδες. Τραγουδούν ανθεμικά. Παίζουν από σκληροπυρηνικό πανκ ροκ (Deadshit, Idiocracy, και τα δύο σκοτώνουν) έως αισθηματικό indie rock (Juliette, She Yells Jack, και τα δύο τα λατρεύω), με κάθε ενδιάμεση παραλλαγή ροκ-πανκ-γκραντζ (Street Fighter, Another Clown, Light Up Your World, αυτό το τελευταίο διαρκεί πάνω από 7 λεπτά και με συγκινεί). Απολαυστικοί.

Βασίλης Παυλίδης

River Flows Reverse - When River Flows Reverse (Twisted Flowers)

Τα ποτάμια από παλιά στην ιστορία πέρα από σύνορα και αρτηρίες επικοινωνίας ήταν και η πλέον προσφιλής ανθρώπινη παρομοίωση για τον χρόνο που περνά, που «πάντα ρει», ειδικά στους πολιτισμούς που τον σκέφτονταν σε γραμμική αντίληψη. Οπότε εδώ η αντιστροφή της ροής μοιάζει σαν ένα είδος απόπειρας ταξιδιού στον παρελθόντα χρόνο, μακριά από ένα πεζά βιωμένο ‘δυστοπικό’ παρόν. Και η φολκ (ψυχεδελική και μη) υπήρξε -ειδικά από τα χρόνια των ‘60s –η λιγότερο ‘επινοημένη’ σύγχρονη παράδοση, ένα ιδανικό όχημα για τέτοιες χρονικές υπερ/μετα-βάσεις σε φαντασιακούς ου-τόπους - όλο και συχνότερα εντοπιζόμενους στο προ-νεωτερικό παρελθόν παρά στο μέλλον-, σαν κι αυτόν ίσως που απεικονίζεται στο υπέροχο εξώφυλλο αυτής της κυκλοφορίας, όπου το ταξίδι ξεκινά από ένα χωριό, μια κρύα αποθήκη, ένα λασπώδες δάσος κάπου στους κάμπους της Ουγγαρίας και μια κολλεκτίβα μουσικών και φτάνει στην δικιά τους κοντινή Αμερική (μέσω της δικής μας Νέας Ιωνίας όπου κι εδρεύει η δισκογραφική), σε ένα «oriental western» που όμως αξιοποιεί περισσότερο τους κώδικες του γνήσιου …δυτικού γουέστερν, με τραγούδια που απλώνονται νωχελικά στον χρόνο, γαλήνιες πανέμορφες μελωδίες διάστικτες από μοναχικές τρομπέτες και τον μελαγχολικό ήχο του μπάντζου, όπου μπορείς να χαθείς κοιτώντας το κενό και αναπολώντας τους δικούς σου ου-τόπους.

Αντώνης Ξαγάς

Sleaford Mods - Spare Ribs (Rough Trade)

Απλά τα πράγματα... γιατί να περιμένω όλους τους μήνες να περάσουν; Τι ακριβώς άλλαξε μέσα στο 2021 απ' τον ψυχρό κι άχαρο Γενάρη στον μια-από-τα-ίδια Δεκέμβρη; Τίποτα! Έμειναν κι άλλα περίσσια παϊδάκια να γευτούμε; Καμιά ακόμα επανάληψη του καλύτερου δίσκου όλων των εποχών, του γαλαξία και της γειτονιάς ολάκερης; Κάτι που θα ξεχαστεί με τον επόμενο συνειδητό εξαερισμό δωματίων και σωμάτων; Όλος ο δίσκος αυτός είναι η αρρωστημένη γεύση που παγκοσμίως κυριαρχεί δυο χρόνια τώρα. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο ηχητικό ημερολόγιο και πιο στοχευμένες προτάσεις από δαύτες.

Δημήτρης Τσιρώνης

Tom Rainey Obbligato – Untucked in Hannover (Intakt)

Τον άκουσα πάρα πολλές φορές, όπως και άλλους τζαζ δίσκους μέσα στη χρονιά. Και τελικά δεν αλλάζω γνώμη, μέσα στο σωρό από πολύ καλά πράγματα, η λάηβ αυτή ηχογράφηση για μένα ξεχωρίζει και θυμίζει σχεδόν σε όλους, σε όποια τζαζ περιοχή κι αν τοποθετούν τον εαυτό τους ως ακροατές, τι θα πει πραγματικά σπουδαία τζαζ. Οι αραχνοΰφαντοι όσο και δυναμικοί τυμπανισμοί του Tom Rainey είναι μόνο ένα μέρος της ομορφιάς αυτών των standards που ακούμε εδώ, τα οποία είναι αφορμές. Ξεφεύγουν από την τυπική κλασική αναπαραγωγή. Γίνονται νέα μουσική.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Turnstile - Glow On (Roadrunner Records)

Καθισμένος σ’ ένα αεροδρόμιο εν μέσω πανδημίας Όμικρον αναμένοντας την πτήση δυο μέρες πριν τα Χριστούγεννα, νοιώθεις λίγο σαν John Mcclane και Kevin Mccallister μαζί. Αυτό ακριβώς κατάφεραν και οι Turnstile στην φετινή τους κυκλοφορία. Κάθε κομμάτι τους ξυπνάει εφηβικές αναμνήσεις από αγαπημένους δίσκους αλλά παράλληλα είναι και καινούργιο. Δεν τους βαριέσαι, δεν υπάρχει αναπαραγωγή μόνο δημιουργία. Σπάνια βγαίνει ένας τόσο ενωτικός δίσκος που ακούγεται απ’ όλα τ’ αυτιά οπαδικά και μη. Απλά απλησίαστος.

Χρήστος Αναγνώστου

Violet Cold - Empire Of Love (ανεξάρτητη έκδοση)

Κατά καιρούς, το black metal ίσως να ταυτίστηκε με την αυθαίρετη οργή, απομακρυνόμενο από τον σκοπό του. Σε αυτό το 10ο τους άλμπουμ, πάντως, οι Αζέροι Violet Cold στηρίζονται στον ριζοσπαστικό λόγο ύπαρξής του. Έτσι, τα γνωστά σκοτάδια συναντούν pop, hip hop και folk από το Αζερμπαϊτζάν, όχι όμως για να συγκρουστούν, αλλά για να συνυπάρξουν. Να βρουν δηλαδή έναν κοινό τόπο ώστε να απλωθεί τόσο η αγριότητα, όσο και ο συναισθηματισμός, με τρόπο που και να συγκινεί, μα και να δημιουργεί έναν χώρο ζωής για τη διαφορετικότητα. Αντιρατσιστικό, αντι-ομοφοβικό και φεμινιστικό, το Empire Of Love βροντοφωνάζει με τον πιο σωστό και ωραίο τρόπο ότι τα πράγματα οφείλουν να αλλάξουν, με βήματα προς τα μπρος ενάντια στην καταπίεση των θρησκειών και του (όποιου) συντηρητισμού.

Χριστίνα Κουτρουλού

Ryley Walker - Course in Fable (Husky Pants Records)

Κι αν ο Ryley Walker δεν ήθελε να (ξανα)κάνει ένα νοσταλγικό των Fairport Convention δίσκο, αυτό δεν τον εμπόδισε να ακολουθήσει τις οικείες jazz-folk διαδρομές του κορυφαίου “Primrose Green”. Μάλιστα, έβαλε και λίγο νερό στο κρασί του, εναλλάσσοντας μέσα σε σαρανταένα λεπτά τη jazz-folk με τη jazz-rock έτσι όπως λίγοι πλέον μπορούν να κάνουν, όντας πιστός στους αιώνιους όρκους του απέναντι στον Nick Drake, τον Tim Buckley και τους Genesis. Όλα οικεία λοιπόν. Η singer - songwriter folk, η free jazz, το psych rock και το ευρύτερο West Coast ’70s fusion, όπως και η εταιρεία, ο παραγωγός John McEntire (Tortoise, The Sea and Cake) και οι συνοδοιπόροι μουσικοί, δηλαδή οι παλιόφιλοι Bill MacKay, Andrew Scott Young και Ryan Jewell. Κι όταν βρίσκεσαι ξανά σε οικείο περιβάλλον, μόνο πολύ καλά πράγματα μπορούν να συμβούν.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος