Το εγχώριο 2019 του MiC σε 12 δίσκους

Anna Linardou - Heterotopia (Underflow Records)

Η Άννα και οι συνεργάτες της κάνουν το σκοτάδι της πνευματικής σήψης υποφερτό. Φωτίζουν εκεί που το μυαλό μας δε φτάνει, σε μέρη απάτητα και χρόνους ανύπαρκτους. Δίνουν στον απόκοσμο βόμβο του ερέβους μια τραγουδιστική πνοή, τον χαϊδεύουν, τον στρογγυλεύουν αλλά δεν τον πολεμούν, τον χρειάζονται γιατί ξέρουν ότι η σκέψη και το αίσθημα τον χρειάζονται για να τροφοδοτηθούν και να γεννήσουν φωτεινά όντα. Τραγούδια όνειρα ενός ετέρου τόπου.
Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Anna Linardou - Heterotopia (Underflow Records)

Την Άννα Λινάρδου την έμαθα από τους ξεχωριστούς βοκαλισμούς της στον ομώνυμο δίσκο των Vault Of Blossomed Ropes (2014), έναν από τους αγαπημένους μου των τελευταίων ετών. Εδώ και μια δεκαετία βρίσκεται σε μια πολύ ενδιαφέρουσα πορεία, ερμηνεύοντας μεταξύ άλλων Χατζιδάκι και Μικρούτσικο, όμως εδώ προχωρά στην υλοποίηση μιας πραγματικά ριψοκίνδυνης ιδέας. Σε συνεργασία με τον Γιώργο Βαρουτά, η Λινάρδου αντλεί από ετερόκλητες φωνητικές παραδόσεις, τραγουδάει κομμάτια από τα Απαλάχια Όρη, μεσαιωνικά, ελληνικά και λιβανέζικα, ένα κουρδικό ερωτικό τραγούδι, ένα έργο ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και άλλες μουσικές, τις οποίες όμως έχει αποδομήσει με εκτεταμένη χρήση sampling, για να τις αποφορτίσει από το τοπικό πολιτισμικό τους υπόβαθρο. Στόχος της η δημιουργία του δικού της τόπου/τοπίου, απροσδιόριστης γεωγραφίας και εποχής. Τα κατάφερε; Με το παραπάνω. Θα τη θυμόμαστε την ‘Ετεροτοπία’. Εγώ είμαι κιόλας εκεί.
Ελένη Φουντή

Antimob - II (Εξωτικός Παροξυσμός)

Οι Antimob δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν. Κι αυτή η απελευθερωτική δημιουργία είναι που τους δίνει ακόμα περισσότερη ώθηση, δύναμη και ορμή στο “II”. Το hardcore/punk τους δεν χαρίζεται επίσης σε κανέναν, με αιχμηρό και επιθετικό στίχο και κομμάτια που τσακίζουν κόκκαλα μέσα στο πιτ, οι Antimob ακούγονται επικίνδυνοι, με κοινωνική αντίληψη και αντανακλαστικά σε μια εποχή που οι πάντες ακούγονται βολεμένοι και νωθροί. Αν μη τι άλλο, τούτο το ιδρωμένο, υπόγειο μουσικό δισκάκι είναι μακράν ότι καλύτερο έχει να δώσει η Ελλάδα φέτος στους Έλληνες.
Γιώργος Παπαδόπουλος

Bazooka - Zero Hits (Inner Ear)

Όλα κι όλα, για τους Bazooka δεν σηκώνω κουβέντα. Και πόσο μάλλον για την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, επάξιου συνεχιστή του προηγούμενου δίσκου τους, την “Αχάριστη Γενιά”. Η αλήθεια είναι ότι όντως ο δίσκος αποτελείται μόνο από hits, όπως μας προϊδεάζει και ο τίτλος του, απολαυστικότατος από την αρχή μέχρι το τέλος και με το κοπάνημα να γίνετε αναπόφευκτο. Αν και η παραγωγή έχει γυαλιστεί όσο δεν πάει και κάπως ο βρόμικος ήχος των πρώτων ημερών της μπάντας έχει αντικατασταθεί με μία πιο pop-ψυχεδελική χροιά, δεν με χάλασε επ’ ουδενί, αντίθετα η ενέργεια που βγάζουν παραμένει η ίδια, και πόσο ακόμα αν τους δεις live να ερμηνεύουν τα συγκεκριμένα Zero Hits!
Μάριος Μόρας

Deadfile - The oddity of human structures (39Label)

Ο Βασίλης Παγκράτης από την Κέρκυρα είναι καλλιτέχνης των άκρων. Ή θα κυκλοφορεί δίσκους μόνος του ή για να ηχογραφήσει θα μαζεύει δυο ντουζίνες μουσικούς! Το “The oddity of human structures” κυκλοφόρησε σε διπλό βινύλιο και είναι η πρώτη δουλειά των Deadfile ως πλήρης μπάντα. Μια εξαιρετική δουλειά με ηχοχρώματα από βιολιά, σαξόφωνα, τρομπέτες γαλλικά κόρνα και εναλλασσόμενες πολύ καλές γυναικείες φωνές. Το ύφος αλλάζει καθώς μετακινείσαι από το ένα τραγούδι στο άλλο. Το ποστ-ροκ είναι πάντα παρών, αλλά διανθισμένο άλλοτε με γκόσπελ φωνητικά και άλλοτε μπλουζ κλίμακες. Γλυκά όνειρα και εφιάλτες περιπλέκονται, δημιουργώντας ένα απόκοσμο τοπίο.
Προσοχή: Ο δίσκος δεν πρωτοακούγεται κάνοντας ταυτόχρονα και άλλες δουλειές.
Τάσος Βαφειάδης

Electric Litany - Under a Common Sky (Inner Ear)

Από τα στούντιο στο Λονδίνο στα σπίτια στην Κέρκυρα, το σημαντικότερο ελληνικό συγκρότημα των τελευταίων ετών πλέον μπορεί να περιγραφεί ως κάτι μεταξύ των Radiohead, των Mogwai και των Sigur Rós. Με τη διαφορά ότι οι Electric Litany συνειδητά επιλέγουν να είναι πολιτικοποιημένοι σε μια εποχή πόλωσης, ανιστόρητων γελοιοτήτων όπως η θεωρία των δυο άκρων και συνεχούς ανησυχητικής ανόδου ρατσισμού και κάθε είδους -ισμού. Και με τη μουσική τους και τους στίχους τους αποδεικνύουν έμπρακτα και περίτρανα ότι το προσωπικό είναι πολιτικό: μόνο η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη μπορεί να αλλάξει το μικρόκοσμο μέσα στον οποίο κινούμαστε – και κατ’ επέκταση, να κάνει τον ευρύτερο κόσμο γύρω μας έστω και λίγο πιο όμορφο.
Μαριάννα Βασιλείου

Jay Glass Dubs - Epitaph (Bokeh Versions)

Ο Δημήτρης Παπαδάτος, γνώριμος από τα μουσικά project KU, The Hydra και τελευταίως Jay Glass Dubs, αποτελεί μια από τις πιο ενεργές και δραστήριες περιπτώσεις συνθετών/παραγωγών, με κυκλοφορίες τόσο σε εγχώρια label όσο και του εξωτερικού. Μερικά εξ αυτών τα Infinite Waves, The Tapeworm, Phinery, Inner Ear, Ecstatic Recordings και Berceuse Heroique.
Το “Epitaph”, που βρήκε το δρόμο της δισκογραφίας μέσα από την Bokeh Versions, με έδρα το Μπρίστολ, αποτελεί μια εξαιρετική προσπάθεια μεταμόρφωσης της παραδοσιακής dub, που πατάει στη τζαμαϊκανή μουσική παράδοση, σε μια σύγχρονη πρόταση που αναμιγνύει δονήσεις και στοιχεία από διάφορα είδη μουσικής. Σκοτεινά συνθεσάιζερ δημιουργούν ένα έντονα κλειστοφοβικό περιβάλλον (στα όρια του goth), ενώ χορωδιακά μέρη κι επιρροές από διάφορους αρχέγονους θαρρώ πολιτισμούς (συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού) δίνουν ένα ακόμη πιο μυστικιστικό ύφος στις συνθέσεις. Στα συν του δίσκου οι κατά στιγμές έντονες αναθυμιάσεις από τα Βρετανικά breakbeats, τη dubstep και τη funk, φέρνοντας φρέσκο αέρα στη dub techno των Jay Glass Dubs. Οι συμμετοχές δε, του βιρτουόζου σαξοφωνίστα Ben Vince (Curl, Where To Now, Hessle Audio) και της Γεωργίας Καρύδη στα φωνητικά δυο κομματιών, προσδίδουν επιπρόσθετα θετικά στοιχεία, για μια χρονιά που - αν κρίνουμε κι από τις αναφορές του μουσικού τύπου στο εξωτερικό (βλέπε Mojo, The Wire etc.) – πήγε μάλλον πολύ καλά για τον Δημήτρη Παπαδάτο.
Άρης Μπούρας

Κώστας Καπνίσης - Music of Greek Folk Echoes/Παραδοσιακοί Αντίλαλοι (B-Otherside Records)

Όταν έφυγε ο Κώστας Καπνίσης το 2004 άφησε σαφώς μια ηχητική κινηματογραφικής υφής κληρονομιά που ελάχιστοι όχι μόνο παρομοίως άφησαν αλλά ήταν και σε θέση να παραδώσουν. Ο βετεράνος της ελληνικής μουβιόλας στο εύστοχα τιτλοφορημένο ως "Παραδοσιακοί Αντίλαλοι" πόνημα παρέδωσε από το παρελθόν μία χαμένη ευκαιρία. Αυτήν που δεν αξιοποίησε όχι μόνο το λαϊκό ή το παραδοσιακό ιδίωμα αλλά γενικότερα το ελληνικό ηχητικό κέρας. Το crossover που επιχειρεί είναι μοναδικό. Fusion λαϊκές μεταγραφές της πολιτισμικής μας κληρονομιάς αλάργα από γραφικότητες. Η φροντισμένη έκδοση της B-Otherside καλύπτει ηχογραφήσεις που έγιναν με ανδρικές και γυναικείες φωνές το 1972 και με μια μικρή αλλά στιβαρή ομάδα μουσικών.
Στυλιανός Τζιρίτας

Mazoha - Μπάσταρδο (Inner Ear)

Το νέο έκθεμα στη βιτρίνα με τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους λέγεται ‘Μπάσταρδο’ και είναι γραμμένο από τους (τον) Mazoha, κατά κόσμον Τζίμη Πολιούδη από την Θεσσαλονίκη. To φάντασμα με κεφάλι ντισκόμπαλας των 80s, βγήκε από το λαγούμι του dance punk και ήρθε το 2019 για να μας πιει το αίμα και να αρπάξει τις ψυχές μας. Πώς βγήκε τέτοιος συνδυασμός στοίχων (sic), ρυθμού και μουσικής μου είναι αδύνατο να το κατανοήσω. Φανταστείτε τους μεταλλαγμένους New Order να εκτοξεύονται από το παρελθόν και να σκάνε με τα μούτρα στον φαρδύκορμο πλάτανο του σήμερα. Το σπλατς της σύγκρουσης είναι το ‘Μπάσταρδο’. Ρημάζει περήφανα και αποδεικνύει τελεσίδικα ότι η Σαλονίκη είναι η ροκ πρωτεύουσα των Βαλκανίων.
Γρηγόρης Λάσκαρης

Μπάμπης Παπαδόπουλος - Παραλογές του Άχρηστου (Puzzlemusik)

Ιντριγκαδόρικοι τίτλοι που δίνουν εναύσματα και συνταγμένες κατεύθυνσης, μελετημένα αυτοσχεδιαστική και λίαν σύγχρονη προσέγγιση, αναφορές σε οικείες μνήμες και ακούσματα, πολυμορφία και υφολογική ποικιλία που δεν καταλήγουν σε ρηχή πολυσυλλεκτικότητα σε ένα περιπετειώδες άκουσμα που φτάνει να ενσωματώνει ετερόκλητα ενίοτε και αντιφατικά στοιχεία με τρόπο οργανικό, πηγαίο και συγχρόνως ξαφνιαστικό. Από έναν δημιουργό ο οποίος συνεχίζει για χρόνια σταθερά να… εκπλήσσει χωρίς νοσταλγία και επανάπαυση σε δάφνες περασμένων μεγαλείων.
Αντώνης Ξαγάς

The Model Spy - Serenest (A Long Play On Truth, Deceit And Souvenirs) (Make Me Happy Records)

Πόση ποπ μουσική είναι δυνατόν να ακούσει κανείς σ' αυτή τη ζωή; Πολλές φορές κάνω αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου, κάθε φορά που ξεκινάω να ακούσω την νέα δουλειά ενός συγκροτήματος που βάζει στοίχημα με τον δικό της εαυτό να μην ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο του να ακουστεί όμοια με το ζοφερό της περιβάλλον και να προσπαθήσει να χύσει λίγο ηχητικό χρώμα στις ημέρες μας. Η απάντηση είναι σχεδόν πάντοτε "άπειρη", ιδίως όταν πέφτουν στα χέρια μου δίσκοι τόσο εξαιρετικοί όπως αυτός εδώ. Τον περιμέναμε χρόνια, δεν είχε καταφέρει να τον δισκογραφήσει το συγκρότημα εδώ και πάνω από μία δεκαετία και δε μας απογοήτευσε τελικά στο ελάχιστο: Συνθέσεις πρώτης ποιότητας, εκτέλεση που ανατρέχει σε κάθε αγαπημένη στιγμή που μας έχει προσφέρει η βροχερή Βρετανία, αν και το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρα δικό μας και ηλιόλουστο. Απολαυστικό σε κάθε δευτερόλεπτό του, όπως ήταν και η νιότη μας που έρχεται σαν εικόνα μέσα από τις στροφές του.
Μάνος Μπούρας

Villagers of Ioannina City - Age of Aquarius (Mantra Records)

Το δεύτερο κανονικό άλμπουμ της μπάντας από τα Γιάννενα, είναι κάτι που οι ίδιοι δεν ασχολούνται με αυτό: απόδειξη για μια σειρά πράγματα. Επειδή όμως δεν έχουν αυτό βασικά στο μυαλό τους, να «δίνουν απαντήσεις» δηλαδή, έβγαλαν έναν πολύ καλό δίσκο φέτος, χωρίς να επαναλαμβάνουν κατ΄ ανάγκη τη συνταγή του ‘Riza’. Κάνουν και τρομερά live, υπέγραψαν και με τη Napalm records και όλα καλά.
Γιώργος Τσαντίκος

Φλώρος Φλωρίδης: F.L.O.R.O. IV - Future Learning Of Radical Options (To Pikap Records)

Το τέταρτο πόνημα της σειράς είναι σόλο δουλειά, είναι καβάλα στην πρωτοπορία και ανεβαίνει μερικά σκαλάκια ποιότητας και πρωτοτυπίας. Τα πνευστά συμπλέκονται με τα ηλεκτρονικά σε πολυεπίπεδες πυκνές συνθέσεις, η παράδοση ταξιδεύει στο μέλλον, η δημιουργικότητα συνδιαλέγεται με την ζωτικότητα, τα είδη και τα σύνορά τους υφίστανται διήθηση του ενός μέσα στο άλλο και ταυτόχρονα οι μουσικές έννοιες και οι ορισμοί όπως τα ξέραμε/ξέρουμε/δεν-ξέρουμε αναθεωρούνται και ανασκευάζονται με φαντασία και διάθεση γόνιμου πειραματισμού. Θεωρώ ότι αντέχει σε πολλές ακροάσεις και ότι ανοίγει ορίζοντες, κάθε φορά.
Κώστας Καρδερίνης