To ελληνικό 2018 μέσα από τα μάτια του MiC

Μπάμπης Παπαδόπουλος - Βορεάδες (Puzzlemusik)

Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος έχει κατά πως φαίνεται φροντίσει να απαλλαγεί από μια ασθένεια που πλήττει πολλές φορές τους ντόπιους (;) κιθαρίστες. Όταν μπαίνει στο χώρο των ηλεκτρονικών, η μεθοδολογία του σχετικά με την σύνθεση αλλά και την τεχνική περαίωση της εκάστοτε σύλληψης δεν πάσχει από πεπερασμένη λογική, ακριβώς λόγω του ότι ο σύγχρονος αυτός μουσικός είναι φανερό ότι παρακολουθεί εξελίξεις και αναμοχλεύσεις της εκάστοτε στιλιστικής γραμμής που δουλεύει. Στον καινούργιο του δίσκο, ο οποίος στην ουσία αποτελεί το ηχητικό κέρας που συνόδευσε την παράσταση του χοροθεάτρου ‘Βορεάδες’ με 5 μόλις συνθέσεις στο cd, ο Παπαδόπουλος πατεί στον μινιμαλισμό, σε εξάρσεις μετρημένες στην έκταση όσο και έντονες στην ουσία τους και σε αναγομώσεις της διπλοτυπίας "ηλεκτρική κιθάρα'. Και το κυριότερο: ένας δίσκος, από τους σπάνιους του είδους, που ενώ αποτελεί το σκηνικό μίας παράστασης εντούτοις ακούγεται απόλυτα αυτόνομα. Άθλος.
Puzzlemusik
Στυλιανός Τζιρίτας

Παιδί Τραύμα - Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις (Self-Released)

Η επιλογή για «Δίσκο Που Θα ‘Θελα Να Δω Σε Λίστα Με Τις Καλύτερες Ελληνικές Κυκλοφορίες Της Χρονιάς» έγινε αυτόματα με το που άκουσα το πρώτο τραγούδι του «ΜΧΚ». Ήξερα ότι κι όλο το υπόλοιπο θα ναι ένας σημερινός εσωστρεφής ελληνικός ποπ δίσκος με ράθυμο ραπαριστό στίχο που λέει πράγματα, ζωγραφίζει εικόνες, υποκινεί σκέψεις και προκαλεί συναισθήματα που μου φαίνονται σημαντικά, εμένα του πικρόχολου με τα ελληνικά. Μπορεί να φταίει κι ο Κτίρια Την Νύχτα που συμβάλει με την χαρακτηριστική του αισθητική στο τελικό αποτέλεσμα, πάντως Το Παιδί Τραύμα βλέπει το lo fi ντεμπούτο του στα καλύτερα του Mic. Τι θα το κάνει άραγε;
Bandcamp
Γιάννης Πλόχωρας

Σάκης Αμπατζίδης - Restart (Self-Released)

Οι μουσικές του σπουδές κλασικές και σύγχρονες. Στις ευρυγώνειες μητροπολιτικές επιρροές του συγκαταλέγει τους Ροδρίγο Λεάο, Ρενέ Ομπρί, Φίλιπ Γκλας, Άστορ Πιατσόλα, Μάνο Χατζιδάκι, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Έντβαρντ Γκρηγκ. Οι ταξιδιάρες συνθέσεις του εφάπτουν παραστατικά σε μοντέρνες χορογραφίες, σε περφόρμανς, στο [κουκλο]θέατρο ή και στον κινηματογράφο. Ενύπνια μινιμαλιστικά, ηχοτοπία πλουραλιστικά, όνειρα ανάργυρα, ουτοπίες, γλυκά παιχνίδια, ανάμεσα στο ναι και στο όχι. Να ζει κανείς, καρουζέλ, γοργόνα, ανεμογραφία, ταγκό, ρεμπέτικο μπλουζ, το βαλς της πτώσης, λεπίδα, λαβύρινθος εφιάλτης. Τρόποι απόδρασης από την πραγματικότητα, τρόποι επαναπροσέγγισής της, εντέλει μια προσωπική επανεκκίνηση, όπως λέει ο ίδιος. Κύκλοι επάλληλοι που οφείλουν την ανάπτυξή τους σ’ ένα βότσαλο που έκανε μια τρύπα στο νερό και χάθηκε.
CD Baby
Κώστας Καρδερίνης

Στέρεο Νόβα - Ουρανός (Inner Ear)

Οι πρώτες ακροάσεις του “Ουρανού”, στις αρχές του περασμένου Μαΐου, θαρρώ πως βρήκανε αρκετούς από εμάς επιφυλακτικούς. Λογικό, μετά από 20 πλας χρόνια, η επιστροφή ενός σχήματος όπως οι Στέρεο Νόβα (της σημαντικότερης και πιο πρωτοποριακής ίσως μπάντας των ‘90s), να δημιουργεί προσδοκίες πέραν του φυσιολογικού. Έλα όμως που τα 15 κομμάτια του άλμπουμ αποδείχτηκαν –πέραν του hype της στιγμιαίας (;) επανένωσης του σχήματος– εξαιρετικά δείγματα ηλεκτρονικού ήχου. Με απολαυστικές μελωδικές στιγμές, ισορροπημένα πειραματικά περάσματα και εκρήξεις σε υψηλά bpm που διασταυρώνουνε τη ρέηβ με τη ντίσκο. Δεν μπορώ με σαφήνεια να προσδιορίσω εάν είναι το καλύτερο ή σπουδαιότερο ελληνικό άλμπουμ του 2018, σίγουρα όμως είναι το αγαπημένο μου, με ιδιάζουσα συναισθηματική φόρτιση, κρυστάλλινη παραγωγή και πάμπολλες ακροάσεις μες στη χρονιά, γεγονός που από μόνο του πλέον σημαίνει κάτι.
Bandcamp
Άρης Μπούρας

Σωκράτης Μπαρμπουνάκης - Χρόνος δύο (Self-Released)

Είναι η αφαίρεση σημάδι εξέλιξης και ωριμότητας; Το όνομα του δημιουργού το είχαμε πρωτακούσει ως βασικό μέλος των Αστρογόνο, πέρυσι είχαν βγάλει έναν πολύ ενδιαφέροντα δίσκο, ο οποίος όμως κάπου αγκομαχούσε βαρυφορτωμένος από μουσικές ιδέες. Εδώ ο Μπαρμπουνάκης είναι πλέον ουσιαστικά μόνος, επιμελείται τον δίσκο, παίζει σχεδόν όλα τα όργανα, τον δίνει σε CDr και με ελεύθερη συνεισφορά στο bandcamp, μια πραγματική προσωπική κατάθεση «αυτός είμαι». Προσωπική ουχί όμως ερμητική. Και γράφει τραγούδια μιας μελωδικότητας η οποία δεν ακούγεται εκβιασμένη και δεν χρειάζεται κόλπα παραγωγής, ενσωματώνει ευρείες επιρροές χωρίς αυτές να βγάζουν …αυτί. Τέτοιοι δίσκοι είναι πάντα πολύτιμοι σε έναν χώρο που προσπαθεί να πάρει ανάσα ανάμεσα στα τοξικά κατάλοιπα του κλασικού «ελληνικού ροκ», τον μιμητισμό του αγγλόφωνου και το μουχλιασμένο έντεχνο.
Bandcamp
Αντώνης Ξαγάς

Automaton - Talos (Sound Effect Records)

Την συναυλία των Yob άνοιξε μια μπάντα με την οποία πάθαμε πλάκα. Δεν τους είχα ξαναδεί, είναι πολύ ποιοτικοί στο live αλλά και στον δεύτερο δίσκο τους. Για αυτούς που μπορούν άνετα να χωνέψουν το είδος (doom/post metal) υπάρχει μια μαγική συνοχή που σε κρατάει μέχρι το τέλος. Τα drums κυβερνάνε το όλο εγχείρημα σαν μαστίγιο σε γαλέρα, ενώ τα έγχορδα ακολουθούν πιστά. Η φωνή δεν έχει ακριβώς πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά είναι μέρος αυτού του θηρίου που τιθασεύεται και στα αυτιά μας ακούγεται γλυκιά σαν ένα απαλό χάδι. Λιτανεία, λειτουργία η ότι άλλο σας αρμόζει. Έχει και αξιόλογη guest συμμετοχή στην μέση του δίσκου.
Bandcamp
Χρήστος Αναγνώστου

Automaton - Talos (Sound Effect Records)

Οι Automaton έβγαλαν έναν σαγηνευτικά χαοτικό δίσκο βουτηγμένο μέσα σε μια περιρρέουσα μαυρίλα η οποία ξεχειλίζει σε κάθε τραγούδι. Δυνατός σε κάθε του άκουσμα και ξεσηκωτικός, το ‘Talos’ είναι μακράν ο καλύτερος δίσκος ελληνικού σκληρού ήχου φέτος.
Γιώργος Παπαδόπουλος

Blakaut - Συσκότιση (Self-Released)

Σκοτεινά μπίτια και ποίηση. Συνταγή είτε για σίγουρη αποτυχία στα όρια της ετεροντροπής, είτε για να φάει κανείς τα μούτρα του και να προκαλέσει ατέλειωτα γέλια. Δεν μπορούσα να πιθανολογήσω κάποιον τρίτο δρόμο. Ζάναξ, Καρυωτάκης, αλλά και παραπλανητικές στοχεύσεις του στυλ ‘Ήρθες Όταν Εγώ Δεν Σε Περίμενα’, να μας υπογραμμίζουν ότι το παρακάναμε με τους λαϊκούς βάρδους και περάσαμε και δεν αγγίξαμε τους ποιητές. Τον Blakaut υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να τον περιμένουμε στην γωνία και να τον βαράμε. Εμείς άλλωστε δεν είμαστε που γκρινιάζουμε για τον Θεοδωράκη, τον Μικρούτσικο και τους λοιπούς που τόσα χρόνια δεν αφήνουν τους ποιητές στην ησυχία τους και το λαό στην αμάθεια του, συνειδητή ή μη; Εδώ όμως από την πρώτη ακρόαση δεν μένει καμιά αμφιβολία περί του ότι ο Blakaut δεν μελοποιεί ποιητές, όπως αρχικά νομίσαμε. Παράγει ένα ατόφιο, όχι πρωτόλειο, αλλά σίγουρα εμπνευσμένο και αιχμηρό techno, επάνω στο οποίο τα λόγια των ποιητών συμβαίνει να υπενθυμίζουν πως οι σκέψεις του καθενός δεν είναι απαραίτητα ικανές να αλλάξουν τον κόσμο, ούτε καν τον δικό του δηλαδή τον μικρόκοσμο. Οι σκέψεις κάποιων όμως, μερικές φορές συμβαίνει να είναι ικανές για κάτι τέτοιο, έστω και για τον κόσμο ορισμένων μόνον έξω από αυτούς στους οποίους ανήκουν.
Bandcamp
Άρης Καραμπεάζης

Caja Secreta - Partir (Self-Released)

Ειδικοί στο flamenco δεν είμαστε αλλά κι οι Caja Secreta δεν γράφουν την μουσική τους μόνο για τους φίλους του flamenco. Οπότε πατσίσαμε. Έχω την εντύπωση πως αν οι Caja Secreta δραστηριοποιούνταν την εποχή που το nuevo flamenco είχε γίνει μόδα και στην χώρα μας και οι Ojos De Brujo είχαν περισσότερο κοινό από ότι ο Ψαραντώνης και συναγωνίζονταν τον Nick Cave, τότε η φήμη τους θα ήταν μεγαλύτερη και μπορεί να είχε μαζί τους μια συμμετοχή και ο Γιώργος Νταλάρας. Τα πράγματα –ευτυχώς θα συμπλήρωνα χωρίς να γνωρίζω τι σκέφτονται οι ίδιοι– δεν εξελίχθηκαν έτσι και πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησαν το δεύτερο τους άλμπουμ το οποίο είναι ότι πιο λυρικό, ερωτικό, χορευτικό και ποιητικό άκουσα από Έλληνες την προηγούμενη χρονιά. Με βασικά συστατικά την κιθάρα, το τραγούδι, τον χορό αλλά και την αγάπη και το πάθος οι Caja Secreta μας χαρίζουν ένα έργο υψηλής ψυχικής ευκρίνειας συνδυάζοντας με αρμονία το ταλέντο και τη μουσική τους εκπαίδευση. Σε τρία τραγούδια οι στίχοι προέρχονται από ποιήματα του Federico Garcia Lorca και σε ένα της Gertrudis Gomez de Avellaneda.
cajasecreta.com
Μιχάλης Βαρνάς

Empty Frame - Who Wants To Ride The Horse (iota5 Records)

Δίσκος που δεν μπαίνει κάτω από καμία ταμπέλα. Οι Empty Frame συνειδητά (και αναπόφευκτα, λόγω κανταριών ταλέντου) παραμένουν μακριά από όλο αυτό το κλίμα της νεο-ψυχεδέλειας και της αστικής μιζέριας που μαστίζει ουκ ολίγα από τα ελληνικά συγκροτήματα των τελευταίων ετών. Ανακατεύουν από alternative, progressive και folk μέχρι indie, country και americana, μπολιάζουν τον ήχο τους με βιολιά και τσέλο, δημιουργούν μια ρεαλιστική μεν, δυναμική δε απεικόνιση μιας χώρας –και των ανθρώπων της, συνεπακόλουθα– σε βαθύτατη κρίση και ασκούν τόσο στην πρώτη όσο και στους δεύτερους αυστηρότατη κριτική, χωρίς να καταφεύγουν ούτε στιγμή σε κενούς νοήματος διδακτισμούς και υψωμένα δάχτυλα.
Bandcamp
Μαριάννα Βασιλείου

Featuring - WLSFW (Puzzlemusik)

Δε φαίνεται να εμπεριέχει και πολύ «ελληνικότητα» ο δίσκος που ανέβηκε ψηλά στην εκτίμησή μου για φέτος από την εγχώρια παραγωγή. Αυτό γιατί καταρχήν οι τέσσερις από τους πέντε συμμετέχοντες μουσικούς δεν είναι Έλληνες. Ο ένας από τους πέντε όμως είναι ο Φλώρος Φλωρίδης, ένας από τους σημαντικότερους (αν όχι ο σημαντικότερος) τζαζίστες και αυτοσχεδιαστές της χώρας. Από κει και πέρα δε θα διστάσω καθόλου να τον τοποθετήσω στην κορυφή γιατί είναι μια πολύ χρήσιμη (εκτός από απολαυστική) έκδοση της εξαιρετικής Puzzlemusik, από αυτές που καθόλου δε συνηθίζονται στα μέρη μας. Free improvisation δηλαδή και τα μυαλά στα κάγκελα. Δεν τολμάμε γενικώς να αποδεσμευτούμε από τα κλισέ της τραγουδοποιίας και της σύνθεσης και στέλνουμε στον Καιάδα ότι δεν μας βολεύει ή δεν καταλάβαμε ή δε συνηθίσαμε. Ο Φλωρίδης και οι εκλεκτοί φίλοι του τολμάνε και μπράβο που τολμάει και η Puzzlemusik.
Bandcamp
Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Mother Turtle - Zea Mice (Self-released)

Δεν είχα ιδέα ότι υπάρχουν σήμερα τόσο ταλαντούχοι, περήφανα χαρντροκίζοντες progsters και μάλιστα στη Θεσσαλονίκη. Κι όμως, αυτή είναι η τρίτη δουλειά των Mother Turtle, οι οποίοι εδώ, με αφετηρία το progressive hard rock, τζαμάρουν ανελέητα, περνώντας από την α λα King Crimson μεγαλοπρεπή μελαγχολία στο βαλκανικό ηχόχρωμα, με νοσταλγία για την 90s electronica (ευδιάκριτοι οι Ozric Tentacles νομίζω) και αγάπη για τη τζαζ. Το “Zea Mice” είναι μια περιπετειώδης, φιλόδοξη, τεράστια τάπα σε όσους δεν βλέπουν στο (πολύπαθο) prog τίποτα πέρα από δεινοσαυρισμό (και τη μύτη τους). Χωρίς την υποστήριξη δισκογραφικής εταιρείας, οι Θεσσαλονικείς Mother Turtle δεν έβγαλαν απλώς έναν πολύ καλό δίσκο, αλλά άλμπουμ αναφοράς για το είδος τους. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, γιατί nobody expects the Spanish inquisition ή ένα τέτοιο θαύμα.
Bandcamp
Ελένη Φουντή

Grey River & The Smoky Mountain - Captain Death (Ikaros)

Με έναν ιρλανδο-bluegrass-αμερικάνα ήχο που δεν μας συνηθίζουν οι εγχώριες μπάντες, οι Grey River & The Smoky Mountain από την Αθήνα μας έδωσαν στα τέλη του 2017 (οπότε δικαιωματικά κατατάσσεται στο 2018) έναν εξαιρετικό δίσκο. Μια προσεγμένη δουλειά από το εξώφυλλο μέχρι την ηχητική παραγωγή, με ιδιαίτερες συνθέσεις που μας ταξιδεύουν σε άλλες εποχές και άλλους τόπους, όπου κυριαρχούν τυχοδιώκτες, διαβολεμένες γυναίκες και ταλαιπωρημένες ψυχές. Υπό τους ήχους μαντολίνου, βιολιού, κοντραμπάσου και Απαλάχιων ανέμων, η –που ήταν κρυμμένη τόσο καιρό;– Ρένα Παπαγεωργίου μας τραγουδά για την σκοτεινή πλευρά της ζωής με την φωτεινή φωνή της.
Bandcamp
Τάσος Βαφειάδης

Monsieur Doumani ‎- Αγκάθθιν (Monsieur Doumani ‎- MD0003)

Γιατί τα κατάφεραν στον δύσκολο τρίτο δίσκο. Γιατί οι συμμετοχές είναι από συνένοχους και όχι από κράχτες. Γιατί η μουσική τους είναι παλιά και καινούργια μαζί μ' έναν αβίαστο τρόπο. Γιατί οι ενορχηστρώσεις τους μυρίζουν νοιάξιμο και καύλα. Γιατί τραγουδούν σε διάλεκτο. Γιατί τα τραγούδια αυτού του δίσκου είναι ακόμα καλύτερα όταν τα παίζουν ζωντανά. Γιατί είναι ωραίος δίσκος.
Bandcamp
Κώστας Αδαμόπουλος

Ocean Hope - Rolling Days (Hush Hush Records)

Για τον Jay Glass Dubs (Dimitris Papadatos) είπαμε δυο κουβέντες εδώ νωρίς από την αρχή της χρονιάς, οπότε νομίζω θα ταίριαζε ένα κλείσιμο του έτους με τον γνώριμο του Mic Serafim Tsotsonis. Για την ακρίβεια μιλάμε για το ντουέτο με την αδερφή του Angeliki Tsotsoni, σε έναν δίσκο που ακολουθεί το No Chillwave EP ντεμπούτο τους από το 2015, ‘Chamber Dreams’. Ουσιαστικά τα 4 τραγούδια του EP λειτούργησαν ως εκφραστική γέφυρα για τις επιπλέον μουσικές δοκιμές του Σεραφείμ, που με την δημιουργική ορμή της Αγγελικής, ξεκλείδωσαν τελικά την πόρτα που τους έφερε στην Δυτική Ακτή, σε φιλόξενο χώρο στο Seattle. Εδώ πλέον ανοίγει η βεντάλια των παρελθουσών εικόνων από τον ονειρικό ήχο των 80s, λειτουργούν ξόρκια συγχρονισμένα στο σήμερα και μπλέκουν τον ευρωπαϊκό αέρα τους δίπλα στην αύρα των Chromatics. Κάπως έτσι κυλάνε οι ιδέες και δημιουργούνται τα υπόγεια ρεύματα που μπορούν να ενώσουν τον Κορινθιακό κόλπο με οποιαδήποτε ακτή, μακριά από πλεονάζοντες εθνικούς (αυτό)προσδιορισμούς. Ζούμε τις μέρες που κυλάνε.
Bandcamp
Αντώνης Κλειδουχάκης

Selofan - Vitrioli (Fabrika Records)

O 40-παρά εαυτός μου ήθελε το Βιτριόλι του συνεχώς μέσα στο 2018, καθώς οι Selofan συνεχίζουν την προσωπική τους πορεία και παραμένουν να δημιουργούν σε άλλο επίπεδο, άγνωστο για τα ελληνικά δεδομένα. Υπάρχουν μερικά τραγούδια τους που τα φαντάζομαι να γίνονται νέο δέρμα κι αίμα γι’ αυτούς που τα κάνουν δικά τους. Κι επιτέλους έχουμε και μια μπάντα που οι «έξω» προσπαθούν να μιμηθούν!
(Ο πιτσιρικάς όμως μέσα μου ξεσάλωσε με το νέο άλμπουμ του ΛΕΞ -2ΧΧΧ. Τα σκοτεινά μινιμαλιστικά του τριπ είναι στοιχειωμένα από τις Ερινύες που τον κυνηγούν. Κι επιτέλους, ένας δίσκος ικανός να θάψει τη ξεφτίλα που λέγεται «ελληνικό ραπ»!)
Bandcamp
Θανάσης Φωτιάδης

The Vagina Lips - Generation Y (Inner Ear)

Ο Τζίμης Πολιούδης είναι ταλαντούχος και επίμονος, έχει γράψει πολλή και καλή μουσική τα τελευταία χρόνια και τον περασμένο Νοέμβριο κυκλοφόρησε το καλύτερό του μέχρι στιγμής άλμπουμ ως Vagina Lips, το  πιο ‘indie’ από τα projects του (κατά τη δική μου γνώμη αυτό). Είναι επίσης και φίλος μου και μαζί του είχε ξεκινήσει το συναυλιακό μου ’18 και έτσι χαίρομαι ακόμη περισσότερο που το ‘Generation Y’ έγινε το νο1 μου σε αυτή τη λίστα. Δεν θα προσπαθήσω να σας το περιγράψω παρά μόνο να στηρίξω την επιλογή μου με δύο αυτή τη φορά λέξεις: Intro/Outro.
Bandcamp
Μαρία Φλέδου

Xylouris White – Mother (Bella Union)

Δεν νομίζω ότι οι Xylouris White χρειάζονται συστάσεις στην τρίτη πλέον κυκλοφορία τους, που μας ήρθε εν έτει 2018. Συνεχίζουν να κάνουν αυτό που κάνουν πολύ καλά, να μπλέκουν παράδοση και τζαζορόκ αυτοσχεδιασμό τόσο πετυχημένα όπως λίγοι μέχρι σήμερα έχουν κατορθώσει (στα γρήγορα θα έλεγα Διονύσης Σαββόπουλος, Θανάσης Παπακωνσταντίνου σε συγκεκριμένες φάσεις των δισκογραφιών τους). Πως το αποκαλείς τώρα αυτό το πράμα; Καμιά φορά μπορεί να το πεις κρητικό ροκ, καμιάν άλλη avant-garde folk jazz. Και σημασία δεν έχει. Ακούς την Daphne, χορεύεις και σου λύνονται όλα τα ανούσια θέματα μονομιάς.
Spotify
Σταύρος Σταυρόπουλος