Top 10+1
Τι να πω για τη χρονιά που φεύγει; Να εικάσω ότι το βαρύ κλίμα της επηρέασε και τις μουσικές ακροάσεις μου; Δεν θυμάμαι ούτε ένα δίσκο που να τον άκουγα ξανά και ξανά, δεν παθιάστηκα με τίποτα ιδιαίτερα. Πολλά όμορφα τραγούδια, λίγα καλά άλμπουμ. Το ευχάριστο: αρκετά νέα "κορίτσια με κιθάρες", με έξυπνο στίχο και φρέσκια πρόταση. Το δυσάρεστο: οι δίσκοι των "μεγάλων νέων ονομάτων" αποδείχτηκαν μούφες.
Οι επαΐοντες λένε ότι έτσι και περάσουμε το 2012, καθαρίσαμε. Άντε, παίδες, κουράγιο! Τι είναι ένας χρόνος; 365+1 μέρες!
Άλμπουμ
1. Danger Mouse + Daniele Luppi - Rome
Δηλώνω λάτρης των γουέστερν- σπαγγέτι. Επομένως η αναφορά στη μουσική τους μου φαίνεται άκρως ενδιαφέρουσα. Κι αυτό να μην ήταν όμως, η συνάντηση της Norah Jones και του Jack White στο ίδιο άλμπουμ, θα ήταν επαρκής λόγος για να ακούσω και να ξανακούσω το Rome. (Αυτός ο Jack εξελίσσεται σε σπουδαίο τύπο. Και δεν του το είχα). Ο διευθυντής ορχήστρας του mic διατείνεται ότι το Rome του θυμίζει Paul Mauriat. Εγώ κλείνω τα μάτια και βλέπω τους σκονισμένους ήρωες να διασχίζουν την άδεια πόλη, οδεύοντας σε μια μονομαχία στις 12 ακριβώς το μεσημέρι.
2. Tom Waits - Bad as Me
Πάααααλι Tom Waits, θα αναρωτηθούν οι "πολύ ψαγμένοι"; Φυσικά! Θα ήταν άδικο να αγνοήσω έναν τόσο καλό δίσκο, επειδή ο θείος Tom είναι παλιά καραβάνα. Θα διαφωνήσω λοιπόν με τον Άρη Κ (η πρώτη ή η τελευταία φορά είναι;), αφού το Bad as Me ήταν από τους λίγους δίσκους που άκουσα φέτος πάνω από πέντε φορές. Η ίδια παράσταση (σχεδόν); Ίσως αυτό να με ηρεμεί, τελικά. Το προβλέψιμο σ' ένα εντελώς απρόβλεπτο κόσμο. Αχ να τον βλέπαμε να παίζει live! Respect, θείε Tom!
3. Dawes - Nothing is Wrong
Έτσι θα ακούγονταν οι γιοι του Neil Young, αν ήταν σε θέση να διαδεχτούν τον πατέρα τους. Οι καλιφορνέζοι αδελφοί Taylor & Griffin Goldsmith είναι επηρεασμένοι από τον ήχο του Λόρελ Κάνιον και τους Band, λέει. Αυτό φαίνεται ή μάλλον ακούγεται από την πρώτη νότα. Την παραγωγή του δίσκου έχει κάνει ο θαυματουργός Jonathan Wilson. (Τι ωραία! Ξαναγίνονται μόδα οι παιδικές μου μουσικές αναμνήσεις).
4. Raphael Saadig - Stone Rollin'
That's what I call R'n'B! Ο εις εκ των Tony! Toni! Ton?! έχει περάσει από την αυλή του Prince, ίσως γι' αυτό ο Robert Christgau τον συγκρίνει μαζί του. Ωραία μαύρη μουσική, με βαθιές ρίζες στη μαύρη παράδοση. Η φορτωμένη παραγωγή ξενίζει ίσως τα rock/indie αυτιά, αλλά ο τύπος ανήκει σε τελείως άλλη σχολή. Ευτυχώς, υπάρχουν μερικά "μαύρα αδέλφια" που διαθέτουν χιούμορ και δεν θέλουν μόνο χρυσές αλυσίδες και λιμουζίνες.
5. The Roots - Undun
Πόσα χρόνια είχαμε να ακούσουμε τόσο σφιχτό concept album; Με ήρωα ένα φανταστικό πρόσωπο, τον Redford Stevens (που προέρχεται από τραγούδι του Sufjan Stevens), ο δίσκος διηγείται με ανεστραμμένη χρονική σειρά την τραγική ζωή ενός παιδιού των γκέτο. Hip-hop στις καλύτερες στιγμές του.
6. Decemberists - The King is Dead
Ναι, κι εμένα μου θυμίζουν λίγο τους REM, αλλά δεν πειράζει. Όλα πια κάτι μας θυμίζουν. Και δεν με χαλάει καθόλου ότι το νέο τους άλμπουμ έχει έντονες country/folk επιρροές. Το αντίθετο. Φυσαρμόνικες, ακορντεόν, steel κιθάρες... η καλύτερή μου. Ούτε με πειράζει που το βρίσκει κανείς σε όλες τις λίστες της χρονιάς.
7. Black Keys - El Camino
Γραμμένο στο Νάσβιλ, έχει βάλει το χεράκι του στην παραγωγή και ο Danger Mouse. Όλα δένουν, τελικά. Κεφάτος δίσκος, κι αυτό για μένα είναι στα υπέρ. Σου θυμίζει τους λόγους για τους οποίους φτιάχτηκε κάποτε το rock'n'roll. (Γιατί το ρημάδι το κορμί θέλει να κουνηθεί με τη συνοδεία μιας δυνατής κιθάρας, λέω εγώ). Ωραία δεμένα στοιχεία από κάθε λογής μουσικά είδη (glam & soul, surf & rockabilly).
8. Noah & the Whale - Last Night on Earth
Να και οι βρετανοί επίγονοι του Donovan, του Nick Drake και των Belle & Sebastian. Οι μελωδίες ίσως είναι υπερβολικά στρογγυλεμένες, υπερβολικά βρετανικές ενίοτε (τους λείπει λίγη σκοτσέζικη μελαγχολία - ή είναι η πετριά μου με τους Σκοτσέζους;), τα φωνητικά όμως είναι άψογα (ειδικά στο Wild Thing). Δεν θα περιμένω τον επόμενο δίσκο τους τρώγοντας τα νύχια μου από αγωνία, αυτόν πάντως τον χάρηκα.
9. The Waterboys - An Appointment with Mr. Yeats
Η μελοποιημένη ποίηση είναι μεγάλο ρίσκο. Οι αδυναμίες είναι αδυναμίες, όμως. Και δεν εννοώ μόνο τους Waterboys, αλλά και τον κύριο Γέητς. Παλιομοδίτικος, γλυκός δίσκος, με τα βιολιά του, τα μελένια φωνητικά του (Sweet dancer), τα πνευστά του. Αδυναμίες, είπαμε. Τι θα ήμασταν χωρίς αυτές;
10. Seasick Steve - You Can't Teach an Old Dog New Tricks
Την τελευταία δεκαετία υπάρχει μια καινούργια σχολή blues στις ΗΠΑ - how old-fashioned can I be? Λατρεύω τα blues, παλιά και καινούργια, και ο Seasick Steve είναι η καινούργια μου ανακάλυψη (ευχαριστώ την Ελεάνα Γ και τον Ζαφείρη Κ). Επιπλέον έχει παίξει και ο John Paul Jones στο άλμπουμ. Αχ το "Whiskey Ballad"! Ένα μικρό διήγημα για τα βάθη του Νότου διαρκείας 3:43.
και 11. Ok Sweetheart - Home
Ένα γκρουπ από την Τούλσα της Οκλαχόμα με '60 pop επιρροές και jazzy φωνητικά. Ανάλαφρο σαν μους σοκολάτας κι εξίσου γλυκό το πρώτο τους άλμπουμ. Πώς; Δεν θα μείνουν στην ιστορία της μουσικής; So what?
Singles
Κορίτσια, ένδεκα κορίτσια θα βάλω στο homemade cd που θα χαρίσω φέτος σε φίλους.
1. Lie to me (Betty Soo & Doug Cox)
Μπαλάντα για πληγωμένες καρδιές από την εξ Όστιν Betty Soo και τον καναδό δεξιοτέχνη της dobro κιθάρας Doug Cox. Όταν συναντήθηκαν οι δρόμοι τους στην Αλάσκα, έγραψαν το αληθινά low-file Across the Borderline.
2. The road is a temptress (Cindy Doire)
Πέρυσι κόλλησα με τη Dessa, φέτος με τη Cindy. Γνωστή η αδυναμία μου στους καναδούς/ές τραγουδοποιούς.
3. The bad in each other (Feist)
Το άλμπουμ ήταν μέτριο, το εν λόγω τραγούδι σκοτώνει!
4. Home (Ok Sweetheart)
Η επιτομή της indie ενσυνείδητης pop.
5. Bissa (Fatoumata Diawara)
Να ζήσει το Μάλι που βγάζει τέτοιες γυναικάρες (και τέτοιες φωνάρες)! Στην παράδοση της Oumou Sangare και της Rakia Traore.
6. Tick Tock (Kami Thompson)
Η κόρη του Richard και της Linda Thompson ξέρει να γράφει όμορφες μελωδίες. Το μήλο κλπ.
7. Starlight (Rachael Yamagata)
Μεγάλωσε με Carole King, φαίνεται στην εκφραστικότητα της φωνής και στους ψαγμένους στίχους.
8. My mistakes (Eleanor Friedberger)
Η μία εκ των Fiery Furnaces στις πιο pop στιγμές της.
9. Buttercup (Lucinda Williams)
Μέσα στα κορίτσια, μια γυναίκα με φωνή ραγισμένη από πάθη και λάθη. Και άσος στην κιθάρα.
10. Sometimes (Bandana Splits)
Μια αναβίωση των girl trios του στυλ Andrews Sisters, ίσως και τον girl groups. Ροζ σαν κάτι τσιχλόφουσκες κι εξίσου μικρής διάρκειας.
11. I follow rivers (Lykke Li). Οι Σκανδιναβοί ξέρουν από pop, και τα κορίτσια τους έχουν μελαγχολικές smoky φωνές.
_____
