31-50 albums of the '70s

31. Curtis Mayfield - Superfly [1972]

Όρισε ένα καινούριο είδος (blaxploitation). Επηρέασε soundtrack, soul, funk, jazz... Υπόκρουση όχι τόσο της ταινίας, αλλά της δικιάς του ευτυχούς πραγμάτωσης: Στα κρουστοέγχορδα της εισαγωγής του Little Child. Στο απόλυτο Pusherman με τον συνδυασμό laid-back δεξιοτεχνίας κι ατόφιας ενέργειας. Στα θανατηφόρα riffs του Freddie's Dead. Στο proto-blax Junkie Chase. Στο feelgood μα διόλου cheesey Give me your Love. Στην ιδιοφυιώς παιχνιδιάρικη απλότητα του Eddie you should know better. Στην μαύρη αστική καρδιά των ghetto που χτυπάει μ' ένα πρωτάκουστο τρόπο στο No thing on Me. Στο γλυκύτατα πικρό Think. Στο σήμα-κατατεθέν Superfly. Η χαλαρότητα κι η δύναμη σε αγαστή συνεργασία υποδηλώνουν ότι κάτι θεϊκό μόλις πήρε ανθρώπινη μορφή - ή αντίστροφα, όπως το δει κανείς. Νάντια Πούλου

32. Velvet Underground - Loaded [1970]

Όταν η δισκογραφική Atlantic, τους ζητά ένα άλμπουμ "loaded with hits", εκείνοι, ειρωνικά, το κάνουν πράξη. Με τον Cale φευγάτο, ο Lou Reed ξεφεύγει από τους πειραματισμούς της Warhol εποχής και γράφει 10 σύντομα, radio-friendly ποπ, ροκ, country τραγουδάκια. Ανάμεσά τους και δύο από τα καλύτερα tracks της καριέρας του. Ίσως η χημεία του παρελθόντος να έχει χαλάσει, η μπορεί κι ο ίδιος ο Reed να αποχωρεί ένα μήνα πριν ο δίσκος βγει στα ράφια, παρόλα αυτά το τελικό αποτέλεσμα, του οποίου τη δομή θα ζήλευε κάθε σύγχρονο εναλλακτικό γκρουπάκι, είναι τόσο πολυποίκιλο όσο και άμεσο.. Το πιο επιδραστικό, unpopular σχήμα όλων των εποχών, στην πιο mainstream κυκλοφορία του. Τάσος Κορομηλάς

33. Pink Floyd - Wish You Were Here [1975]

Εισάγει το συναίσθημα στην μουσική των Pink Floyd. Λιγότερη ψυχεδέλεια μεγαλύτερος έρωτας και μια ανάμνηση που σε στοιχειώνει. Σίγουρα το concept της αλλοτρίωσης του ανθρώπου από την υποτιθέμενη πρόοδο παραμένει, αλλά εδώ οι Floyd σου μιλάνε για πρώτη φορά. Αντί να βάζεις τον δίσκο τους για να ξεφύγεις, τον ακούς για να θυμηθείς να πονέσεις και να ζήσεις. Σίγουρα το Dark Side θα ψηφίζεται πάντα ως καλύτερο αλλά στο ipod μας, θα ακούμε αυτό. Κλείνει πιο ελπιδοφόρα απ'οτι ανοίγει αλλά ο πόνος παραμένει. Εδώ οι Floyd πετάνε την μάσκα του supergroup για να μας πείσουν ότι είναι supergroup με άποψη! Χρήστος Αναγνώστου

34. Neil Young - Harvest [1972]

Δεν άνοιξε καινούργιους δρόμους στη μουσική. Δεν αποτέλεσε ορόσημο στην ιστορία του ροκ, άλλωστε ο Neil Young, σαν τον Dylan, πάντα βρισκόταν έξω και επάνω από το mainstream, όπως υπήρξαν πολλοί μεγάλοι επιστήμονες στον 20ο αιώνα, υπήρξε και ο Αϊνστάιν. Δεν είναι καν ο αγαπημένος δίσκος των φανατικών του Neil Young, αν και είναι ο τετραπλά πλατινένιος αγαπημένος όλου του υπόλοιπου κόσμου. Κάτι θα ξέρουν. Γιατί σε τραγουδοποιητική αρτιότητα, βάθος και συγκίνηση είναι στον ουρανό. Είναι μεγάλος δίσκος με την έννοια ότι είναι μια συλλογή από μεγάλα τραγούδια. Μόνο τέτοια. Kαι ροκ, και κάντρυ και μπαλάντες. Δεν θα τα πιάσω ένα - ένα, απλά θα δηλώσω την αδυναμία μου για το Words (Between The Lines Of Age) και φυσικά το The Needle And The Damage Done. Δημήτρης Κάζης

35. Serge Gainsbourg - Histoire de Melody Nelson [1971]

Mε αφορμή τη σεξουαλικότητα και τη διαχείρισή της, το ασύμβατο και την απώλεια, ο Lucien Ginsburg κατασκευάζει ένα από τα σημαντικότερα concept album στην ιστορία του ροκ, χρησιμοποιώντας το μύθο της Λολίτας του Ναμπόκοφ. Βασίζεται στη μεγάλη παράδοση της ευρωπαϊκής μελοποιίας, τη ντύνει με το ροκ ήχο της εποχής του και γράφει το αντί-soundtrack της σεξουαλικά απελευθερωμένης δεκαετίας που μόλις τελείωσε και της ερωτικά αχαλίνωτης δεκαετίας που έρχεται. Το συναίσθημα που εκλύεται μεταδίδεται εύκολα και σ' αυτούς που δεν ξέρουν γαλλικά, όπως και η ανάγκη να ερωτευτείς παθιασμένα και χωρίς αύριο. Κώστας Αδαμόπουλος

36. Magazine - Real Life [1978]

Δεν έχει τη μελαγχολία των άλμπουμ των Joy Division. Ούτε τον κυνισμό αυτών των Fall. Ούτε καν την ενεργητικότητα που έδιναν στους δίσκους τους οι Buzzcocks για να πιάσουμε τρεις συντοπίτες. Το Real Life έχει όμως μια άπιαστη μεγαλοπρέπεια, μια ισχυρή δυναμική που το κάνει να ξεχωρίζει. Ένας πρωτοποριακός δίσκος, που σχοινοβατεί ανάμεσα στο punk και στο new wave καθιερώνοντας με αυτό τον τρόπο αυτό που για χρόνια θα ονομάζεται post - punk.
Ευφυές συνθετικά, διφορούμενο και μυστηριώδες στιχουργικά, το Real Life αποτέλεσε τομή στα τέλη των seventies και σημείο αναφοράς για τη μοναδικότητα του ήχου του. Μίλτος Τσίπτσιος

37. The Clash - The Clash [1977]

"CBS promote the clash/ but it ain't for the revolution, it's just for cash"
Παραμερίζουμε τα ιδεολογικά διλλήματα και επικεντρωνόμαστε στην μουσική αξία του άλμπουμ και στην επιρροή που άσκησε στις επόμενες γενιές.
Και η μουσική του The Clash είναι τόσο φρενιασμένη και συνάμα μελωδική, τόσο οργισμένη και όμως τόσο ώριμη. Περικλείει μέσα της όλη την αγανάκτηση για τη μίζερη καθημερινότητα, όλο τον προβληματισμό για το αβέβαιο μέλλον και όλη την αντίθεσή της για το νωθρό σύστημα.
Όσο για την επιρροή του, το The Clash θεωρητικά όντας ο νούμερο ένα πολιτικός δίσκος της πρώτης έκρηξης του punk, είναι αυτός που ξεσήκωσε χιλιάδες νέους να κάνουν τη δική τους μπάντα ακούγοντας τον, είναι αυτός που έδωσε νόημα, πνοή και σοβαρότητα στο αγγλικό punk rock. Μίλτος Τσίπτσιος

38. Marvin Gaye - What's Going On [1971]

Όσα επιχειρήματα να βρει κανείς εναντίον της αμφιλεγόμενης προσωπικότητας του Marvin Gaye ή του "γλυκερού" μουσικού περιεχόμενου του "What's Going On", θα πρέπει να εθελοτυφλεί αν αρνείται το γεγονός πως ένα concept, soul άλμπουμ με κοινωνικοπολιτική θεματολογία, ως πρόταση, σε μία Motown γεμάτη ραγισμένες καρδιές, μελισσούλες, παταλουδίτσες και 45άρια που ξεπουλάνε σαν ζεστά κουλούρια, είναι κάτι παραπάνω από "αρχιδάτη". Αναλογικά, ίσως περισσότερο και από κάθε ατάλαντο κακομοίρη που νόμιζε πως θα αλλάξει τον κόσμο γρατζουνώντας δύο ακόρντα και μουγκρίζοντας. Επειδή όμως το ζητούμενο δεν είναι μία άτυπη σύγκριση ήχων και προθέσεων, ας αφεθούμε στα συναισθήματα ζεστασιάς και οικειότητας που αναδύονται ακούγοντάς το, ως οδηγούς για την εκτίμησή του. Θάνος Σιόντορος

39. The Who - Who's Next [1971]

Η κρίσιμη καμπή των Who, το άλμπουμ που προήλθε από τα συντρίμμια του μεγαλεπήβολου "Lifehouse" - ενός έργου που ο Townshend ονειρευόταν ως συνδυασμό ταινίας επιστημονικής φαντασίας και rock όπερας. Κατόπιν επιμονής των υπόλοιπων Who, έγινε το καλύτερο στούντιο άλμπουμ τους, αποδεσμεύοντάς τους από τη λογική των singles, αλλά και από τη σοβαροφάνεια των concept έργων. Παρά την ευρύτατη και πειραματική χρήση των συνθεσάιζερ, οι ενορχηστρώσεις είναι αυθεντικά hard rock. Κορυφαία στιγμή το Won't Get fooled Again, που σηματοδοτεί ιδεολογικά το τέλος των ψευδαισθήσεων της δεκαετίας του '60 και βάζει - ίσως - το πρώτο πετραδάκι για το punk που θα ακολουθήσει. Χίλντα Παπαδημητρίου

40. Specials - Specials [1979]

Το punk δεν ήταν μόνο τα ουρλιαχτά και η απάθεια που ευαγγελιζόταν ο Johnny Rotten. Η πιο εργατική, πολιτικοποιημένη και χορευτική πλευρά του αναδύθηκε το 1979, με την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου των Specials. Η πρώτη πολυφυλετική μπάντα που ασχολήθηκε με την αναβίωση του ska και του rocksteady, έδωσε φωνή στην απογοητευμένη και άνεργη νεολαία της Βρετανίας, βάζοντας ανοιχτά στο στόχαστρο την άνοδο του νεοφασισμού. Τότε δεν ξέραμε ότι πολλά από τα κομμάτια τους ήταν διασκευές κλασικών, όπως το Message to you Rudy` τώρα θαυμάζουμε την παραγωγή του Elvis Costello, ο οποίος τα φόρτισε με την ενέργεια του punk, χρησιμοποιώντας συγχρόνως βετεράνους τζαμαϊκανούς μουσικούς. Χίλντα Παπαδημητρίου

41. Stooges - Raw Power [1973]

Όταν οι Ramones πρωτοεμφανίστηκαν στο CBGB, επισημαίνει ο Legs McNeil, ήταν ξεκάθαρο πως έφερναν κάτι καινούριο σ' ό,τι αφορά τον ήχο, το στυλ και τη συμπεριφορά. "Αυτοί οι τύποι δεν ήταν χίππηδες" αναφέρει χαρακτηριστικά.
Ωστόσο τον καθοριστικό διαχωρισμό ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον τον είχαν κάνει οι Stooges μερικά χρόνια νωρίτερα. Αρκεί να θυμηθούμε τους μουσικούς οι οποίοι κατά καιρούς δηλώσανε φανατικοί ακροατές του γκλαμ πανκ αριστουργήματος που λέγεται Raw Power: Alan Vega, James Chance, Nick Cave, Thurston Moore, Mark Arm, Kurt Cobain, Merrill Beth Nisker. Κι ας μην ξεχνάμε το Search & Destroy ταττού στην πλάτη του Henry Rollins.
Με χρυσαφί μαλλιά, σκηνική παρουσία εκτός ορίων και στίχους που προοιωνίζονται τη cyber πρόζα του Γουίλιαμ Γκίμπσον, ο Ίγκυ αναμφίβολα ερχόταν από άλλη διάσταση. Γιάννης Πολύζος

42. The Residents - Eskimo [1979]

Το "Eskimo" δεν είναι ο πιο χαρακτηριστικός δίσκος των Residents (αν υπάρχει κάτι τέτοιο βέβαια!). Είναι όμως εμποτισμένος στο πνεύμα τους, συνεχίζοντας τη διαστροφή της δυτικής κουλτούρας, αυτή τη φορά όχι παρωδώντας τις παραδόσεις της, αλλά εμβαπτίζοντας τις στα νάματα ενός "παρθένου", ολοκληρωτικά ξένου πολιτισμού. Ηχητικά ο δίσκος θα μπορούσε να περιγραφεί ως "ambient του αρκτικού κύκλου". Ή κυριολεκτικά ...chill-out! Μέχρι και οδηγίες χρήσεως έχει που συμβουλεύουν να είμαστε ...ζεστά ενδεδυμένοι όταν τον ακούμε! Λευκός θόρυβος, αφιλόξενα τοπία, ηλεκτρονικά κρουστά, περίεργοι ήχοι και φωνές σε ένα έργο πρόδρομο του ανοίγματος στη σύνθεση και αναβίωση παραδοσιακών ήχων μέσω της μοντέρνας τεχνολογίας. Αντώνης Ξαγάς

43. Radio Birdman - Radio's Appear [1977]

Too much too soon θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί, συμπυκνωμένη σε έναν τίτλο, η παρουσία των Radio Birdman στην Αυστραλία της δεκαετίας του '70. Ήταν οι πρώτοι που έπιασαν τον ήχο του Detroit (Stooges, MC5, αλλά και Amboy Dukes, Grand Funk), και τις γκαράζ και surf επιιροές, και δημιούργησαν μια γέφυρα στον ήχο του πανκ, που αρκετά αργότερα, κυριάρχησε σε παγκόσμια κλίμακα. Σε αυτό το πρώτο τους άλμπουμ, οι κιθάρες του Deniz Tek και του Chris Mazuak δεν βρήκαν ανταγωνιστή ακόμη και μέχρι τις μέρες μας, ενώ η ερμηνεία του Rob Younger έμελλε να χαρακτηρίσει ολόκληρη την ποστ πανκ γενιά στην πατρίδα τους τη δεκαετία του '80. Κώστας Ζαφειράτος

44. The Rolling Stones - Exile on Main St. [1972]

Πως γίνεται ένας δίσκος χωρίς ούτε ένα σούπερ, αναγνωρίσιμο, κολλητικό, εντυπωσιακό, αδιαμφισβήτητο χιτ, (το Tumbling Dice δεν είναι Sympathy for the devil, ούτε Satisfaction, ούτε καν Brown Sugar) να είναι τόσο τρομερά υπέροχος; Οι Stones βυθισμένοι στο ψυχεδελικό χάος δεν επιχειρούν να γράψουν Dark side of the moon, αλλά περισσότερο τζαμάρουν μέχρι να καταρρεύσουν. Στο τέλος, ξυπνάνε και έχουν γράψει ένα δίσκο που στα αυλάκια του, τρέχουν γλυκερά τραγούδια που σε ξεκάνουν όταν είσαι λίγο στις ευαισθησίες σου, τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, που όταν το ξέσπασμα κορυφώνεται, νομίζεις ότι ξεκίνησες την ακρόαση τέσσερις μέρες πριν. Γιώργος Τσαντίκος

45. Patti Smith - Horses [1975]

Από τα καλύτερα ντεμπούτα άλμπουμ όλων των εποχών. Απλός, σχεδόν ερασιτεχνικός, ακατέργαστος ήχος συνοδεύει τον αναρχικό, αμφιφυλόφιλο, αντικομφορμιστικό λόγο της Patti, γνήσιο μουσικό απόγονο της εκλιπούσας ποίησης των beatniks, παλιών συν-ενοίκων της στο Chelsea Hotel. 1975. Το Woodstock έχει ξεθωριάσει, το Βιετνάμ μόλις τελείωσε, η Janis και ο Jimmy άφησαν τα εγκόσμια, κοινωνικά προβλήματα και οικονομική κρίση δεσπόζουν. Εκεί, έρχεται η Smith να προετοιμάσει το προ-punk έδαφος και να επηρεάσει με την πρωτόγνωρη, παθιασμένη ερμηνεία της γενιές επί γενεών καλλιτεχνών, από τους Clash και τους Pretenders, ως τον Michael Stipe, την Kate Bush και την Polly. Τάσος Κορομηλάς

46. Leonard Cohen - Songs of Love and Hate [1971]

Όταν ένας καλλιτέχνης εξωτερικεύει ακριβώς αυτό που έχει στο μυαλό του ή έστω ένα abstract, κινδυνεύει πολύ συχνά ή να μη γίνει αντιληπτός ή αν δεν το 'χει το τάλαντο, να γίνει και ρεζίλι. Ο Cohen όμως μιλάει στις πιο κουφές ψυχές και πάει και ψάχνει στα πιο ακατάστατα συρταράκια του μυαλού και στο τέλος, σου αφιερώνει "sincerely, L. Cohen". Μην ψάχνεις για ψυχανάλυση μωρό μου, άνοιξε τα αυτιά σου και όλα θα πάνε καλά. Ή κακά, δεν έχει τόση σημασία τελικά. Αλλά άκου πρώτα... Γιώργος Τσαντίκος

47. Black Sabbath - Black Sabbath [1970]

Aρκούν μόνο η βροχή και οι καμπάνες του ομώνυμου Black Sabbath ή τα 40 πρώτα δευτερόλεπτα του N.I.B. για να καταλάβει κάποιος ότι αυτός ο δίσκος είχε να προτείνει κάτι εντελώς διαφορετικό στο βαρύ μπλουζ που εκείνο τον καιρό μετονομαζόταν σε χέβι μέταλ. H μυστηριώδης, βαριά και κατά τόπους ψιθυριστή κιθάρα, τα αργόσυρτα μουντά τύμπανα και οι συνεχείς αναφορές ενός παμπόνηρου νεανία τραγουδιστή ονόματι Ozzy στον σατανά και σε άλλες σκοτεινές δυνάμεις μπορεί να μην ενθουσίασαν ευθύς αμέσως τους κριτικούς, είχαν βάλει όμως τα θεμέλια ενός τόσο εμπορικού μουσικού είδους που σαράντα χρόνια αργότερα θα αναγνώριζε τον πρώτο αυτό δίσκο των Black Sabbath ως ένα από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ όλων των εποχών. Βασίλης Παυλίδης

48. Pere Ubu - The Modern Dance [1978]

Όπως θα έλεγαν και τα της μόδας εγχώρια φασιστόμουτρα: "φωτιά στα μπατζάκια σας κουλτουριαρέοι"! Ο διανοουμενισμός των Pere Ubu (μια από τις μεγαλύτερες μπάντες ή απλά μια υποσημείωση στην ιστορία του ροκ?) στο 'Modern Dance' δεν έχει καμιά σχέση με αλαζονεία, σνομπαρία και εστέτ κοσμοπολιτισμό.
Με punk ενέργεια, blues τραχύτητα και ψήγματα του επερχόμενου new wave, συνδυάζει μοναδικά το πρωτόγονο και το μοντέρνο: Αχαλίνωτο garage-rock, free-jazz τζαμαρίσματα, αναπάντεχες εκρήξεις, ρεφρέν αλά Talking Heads, στίχοι που δεν πολυβγάζουν νόημα... Οι Pere Ubu είναι ιλαροτραγικοί. Οι Revenstine, Herman, Maimone και Krauss, εσκεμμένα άγαρμποι και δύστροποι, είναι θαυμάσιοι μουσικοί. O μπαμπούλας David Thomas ειρωνεύεται και παρωδεί με μαλλί θάμνο και φωνή ανάμεσα σε φαρσέρ και καβγατζή. Θανάσης Παπαδόπουλος

49. Neil Young - After the Goldrush [1970]

Εδώ ξεκινά το αδιάκοπο πήγαινε-έλα του Young ανάμεσα στο hard rock και την country μελωδικότητα. Έτσι, από τη μια έχουμε το σκληρό Southern Man, για το οποίο οι κριτικοί λένε ότι (τους στίχους) θα μπορούσε να έχει γράψει ο Phil Ochs, και από την άλλη το Only Love Can Break your Heart, μια γλυκιά country μπαλάντα. Ο δίσκος συνολικά περιέχει μερικούς από τους πιο σκοτεινούς κι ευφάνταστους στίχους που έγραψε ο Young στη μακρόχρονη καριέρα του, στίχους με βιβλικές αναφορές όπως στο ομώνυμο τραγούδι. Ένα άλμπουμ grunge πριν τη γέννηση του grunge, alternative πριν παραστεί η ανάγκη του όρου αυτού, το οποίο αποδεικνύει ότι η country/folk rock δεν είναι γλυκερή εξ ορισμού. Χίλντα Παπαδημητρίου

50. Blondie - Parallel Lines [1978]

Οι Blondie έχοντας γραμμένες ώρες punk πτήσεων στα σανίδια του CBGB βρίσκουν στον παραγωγό Mike Chapman το illustrasion άγγιγμα που θα κάνει το punk τους να ακούγεται πιο disco, το disco πιο new wave, το new wave πιο retro pop κ.ο.κ . Τα singles δε χρειάζονται συστάσεις, τα αυλάκια στα Hanging on the Telephone ή One Way or Another ή Heart οf Glass είναι παρασκαμμένα από τα εφηβικά σας πάρτυ, ακόμα κι αν αυτά περιλάμβαναν τον εαυτό σας μόνο και τη φαντασίωση της Debbie Harry. Η αξεπέραστη αυτή ροκ περσόνα με το σεξ απήλ του λίγο κυρία λίγο πόρνη άφησε παρακαταθήκη πολλές επίδοξες αντιγραφείς με πρώτη και καλύτερη τη Madonna... η εκδίκηση της ξανθιάς θα μπορούσες να το πείς... Ελεάνα Γαρίνη