In touch with his feminine side

Δεν αντέχω τον ποιοτικό κινηματογράφο. Εχμμμ. Να διορθώσω. Δεν αντέχω τον κινηματογράφο που ο Σκηνοθέτης φτιάχνει με σκοπό να κάνει ποιοτικό κινηματογράφο. Δεν έχω δει ούτε μία ιρανική, πολωνική ή σοβιετική ταινία από αυτές που εκθειάζουν οι κριτικοί και βραβεύονται (-ευόταν στην περίπτωση της CCCP) στα φεστιβάλ ούτε και πρόκειται, εκτός κι αν με πάνε στο σινεμά δεμένο και μου κρατήσουν τα μάτια ανοιχτά με τσιμπιδάκια όπως του Μάλκολμ Μακντάουελ στο Κουρδιστό Πορτοκάλι (ταινιάρα). Δεν έχω δει ούτε μία ταινία του Λαρς Φον Τρίερ (γι' αυτό και δε μου καίγεται καρφί που δηλώνει ναζί, δεν πα' να δηλώνει και σκουλήκι...) ούτε του Κεν Λόουτς (ευχαριστώ, δεν θα πάρω, αρκετό πόνο και δυστυχία βλέπω κάθε μέρα στη δουλειά μου). Από Αγγελόπουλο έχω δει μόνο το Μελισσοκόμο, τότε που πήγαμε όλη η τάξη για να δούμε τα γυμνά στήθη της Νάντιας Μουρούζη, που το ένα ήτανε μια πιθαμή πιο ψηλά από το άλλο. OK, γουστάρω Κιούμπρικ και Χίτσκοκ, το Νονό, το Αποκάλυψη Τώρα, το Ντόλτσε Βίτα (του Φελίνι, όχι το σήριαλ) και εκατοντάδες ακόμη critically acclaimed ταινίες, αλλά όλες αυτές που μου αρέσουν γυρίστηκαν για να κόψουν εισιτήρια και όχι για να πάρουν βραβεία, τα βραβεία (όταν ήρθαν) ήρθαν μετά, σαν αναγνώριση της αξίας τους. Αντίθετα από τη μουσική, τον κινηματογράφο τον έχω μόνο για χαλαρωτική διασκέδαση, και είμαι κυρίως του εμπορικού.

Θα παραβιάσω ανοιχτές θύρες λέγοντας ότι η πεμπτουσία της 7ης Τέχνης είναι η σειρά του Τζαίημς Μποντ (προσοχή στην ορθογραφία: Τ Ζ Α Ι Η Μ Σ) αλλά θα το πω. Τουλάχιστον μέχρι να πεθάνει ο Κάμπι Μπρόκολι και οι διάδοχοί του στην καρέκλα του παραγωγού του το γαμήσουν, ο Τζαίημς Μποντ ήτανε η Ιλιάδα και η Οδύσσεια του κινηματογράφου. Και ο αγαπημένος μου Μποντ, όπως και κάθε πραγματικού φαν, είναι ο Ρότζερ Μουρ.

Η ένοχή μου απόλαυση όμως είναι οι (έξυπνες και καλογυρισμένες, όχι ότι να' ναι) ρομαντικές κομεντί (που λέει και ο Φοίβος Δεληβοριάς). Προτιμάω τον Μάικλ Κέρτις από τον Αλεχάνδρο Γκονζάλες Ιναρίτου. Δωσ' μου Μεγκ Ράιαν (πριν από το 2000) και Χιου Γκραντ και πάρε μου την ψυχή. Η αγαπημένη μου ταινία του Τζακ Λέμον είναι το Avanti! και του Πωλ Μπέτανι το Wimbledon. Έχω δει τον Ροκ Χάτσον με τη Σάντρα Ντι σε πιο πολλές ταινίες από όσες τους είδε η μάνα μου. (Tip: Ψάξτε το Come September του 1961, με τον Ροκ Χάτσον, τη Τζίνα Λολομπρίτζιτα, τον Μπόμπι Ντάριν και τη Σάντρα Ντι. Αριστούργημα του είδους!) Να μην τα πολυλογώ, στα κινηματογραφικά γούστα είμαι κοριτσάκι 16 χρονών. Και με αρέσει.

Εκτός από τις ρομαντικές κομεντί όμως, δεν μπορώ να αντισταθώ και σε κάποια (όχι όλα, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος π.χ. ξερνάω με Lionel Ritchie) ιλουστρασιόν slow καψουροτράγουδα της εποχής που ήμουν μικρός, αγνός και ανασφαλής. Τα "μπλουζ", που λέγαμε τότε, και περιμέναμε πως και πως στα πάρτυ για να πέσει το σχετικό τρίψιμο. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που όταν πήγα, μεγάλος και υποψιασμένος στα 20 μου πια, μια φίλη στο Παραρλάμα να ακούσει "αυθεντικά" blues δεν γέλασα όταν στο διάλειμμα με ρώτησε αν θα παίξουν το Careless whisper. Χωρίς παραπάνω σχόλια, ορίστε μερικά τραγούδια που δεν με πρόδωσαν και δεν θα τα προδώσω ποτέ. Όσο και να ντρεπόμουν να το παραδεχτώ κάποτε.

Total eclipse of the heart - Bonnie Tyler
I should have known better - Jim Diamond
Take it on the run - REO Speedwagon
Time after time - Cindy Lauper
(για αυτό έχω ποιοτικό άλλοθι αφού άρεσε και στον Miles Davis και το διασκεύασε κιόλας)
Hard to say I'm sorry - Chicago

Τώρα πώς γίνεται αυτά να τα αγαπάει ο κατά γενική ομολογία μεγαλύτερος fan των Smiths και των Jam (και μοναδικός του Jonathan Richman) στην εξωτική Δράμα της δεκαετίας του 80, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Μένουμε στη μουσική. Έχω επανειλημμένα γράψει, εδώ στο mic και αλλού, ότι έχω αδυναμία σε οτιδήποτε ιταλικό, και ούτε οι τόσο πολλοί Ιταλοί φλώροι που έχω συναντήσει κατά καιρούς δεν έχουν καταφέρει να με θεραπεύσουν από αυτήν. Για να είμαι δίκαιος βέβαια, ένα από τα πιο παρφέ άτομα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου είναι Ιταλός, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Στα πλαίσια αυτά, μουσικές όπως η φεστιβαλική ποπ του Gianni Morandi και του Nicola Di Bari και το soft rock του Eros τις ακούω πολύ πιο ευχάριστα από ότι θα τις άκουγα αν ήταν αγγλικές ή αμερικάνικες. Είμαι μακαρονάς, τι να κάνουμε...

Αφού στην πρώτη παράγραφο καταβαραθρώθηκα στην εκτίμηση του Καρδερίνη, αν υποθέσουμε ότι ήμουν και ποτέ πιο ψηλά δηλαδή, ας δοκιμάσω στην τελευταία και τα νεύρα του Σκουζ. Έχω συλλογή μήκους 2,8 μέτρων από Bell. Δύο ογδόντα όρθια και στριμωγμένα στο ράφι. Τα άπαντα των Τζέφρει Άρτσερ, Τζακ Χίγκινς (καλά, ο Λε Καρέ θεωρείται πλέον ποιοτικός, δεν ήταν πάντα έτσι) και βέβαια Ρόμπερτ Λάντλαμ. Κάποια από αυτά σε μετάφραση Πητ Κωνσταντέα, αν σας λέει κάτι το όνομα. Απαραίτητα αναγνώσματα σε καιρό εξετάσεων, υπηρεσίας στο στρατό, και ανάμεσα σε σοβαρά βιβλία για ξελαμπικάρισμα. Δεν πετάω και δεν δανείζω κανένα, είμαι σίγουρος ότι μια μέρα θα τα ξαναδιαβάσω. Πράγμα για το οποίο δεν είμαι καθόλου σίγουρος για τα βιβλία που διάβασα από τον Τζέιμς Τζόις, τον Φίλιπ Ροθ και τον Πύντσον.

Η πιο σέξυ Ελληνίδα είναι η Κατερίνα Στανίση.