Τραγούδια για τους μήνες
Ιανουάριος: The Clash - London calling
Το αγαπάς με την πρώτη αλλά απ'το πολύ το calling calling βαριέσαι και στρέφεσαι στα υπόλοιπα μέχρι που, σε περιπτώσεις σαν αυτή, βρίσκεσαι μπροστά στην κάλπη και δε σου πάει καρδιά να ρίξεις Brixton. Κοφτός, γρήγορος, αποφασιστικός ρυθμός, ότι πρέπει για σάουντρακ κάθε καινούριου ξεκινήματος. Στην άκρη ή σας λιώνω!
Φεβρουάριος: The Beatles - Everybody's got something to hide (Except me and my monkey)
Όταν είσαι μικρός και ...ξέρεις τα πάντα χαίρεσαι να τους στολίζεις με διάφορα κοσμητικά επίθετα αλλά το να μην παραδέχεσαι αργότερα πως οι τύποι έπαιξαν τα πάντα είναι... ουκ ανδρός σοφού. Αυτό θα πρέπει να ανοίγει το "The roots of the Feelies" οι οποίοι το διασκεύασαν στον πρώτο δίσκο τους, μια φορά επίσημα και πέντε-έξι φορές με διαφορετικούς τίτλους.
Μάρτιος: Τuxedomoon - Jinx
Νάτες πάλι οι ίδιες εικόνες. Αρχή της Άνοιξης, η φύση οργιάζει, τα λουλούδια φυτρώνουν, ψηλώνουν και ανθίζουν μπροστά στα μάτια μου αστραπιαία, όπως στα καρτούν ή στα ντοκιμαντέρ που το φιλμ τρέχει με χίλια. Ακόμα κι ο τραγουδιστής ακούγεται εκστασιασμένος μέσα στις απορίες του. Ωχ! Νιώθω μια φωτιά ν'ανάβει ανάμεσα...
Απρίλιος: Violent Femmes - Add it up
Νεαροί σκύλοι την εποχή του ζευγαρώματος. Δεν είναι μόνο οι στίχοι που μιλάνε για τον έφηβο που δεν βρίσκει (κάποιον για) ικανοποίηση, αλλά και το παίξιμο που είναι λυσσασμένο. Βαράνε και τρέχουν. Ευτυχώς που τους απείλησε ο ηχολήπτης πως θα κλείσει τα μικρόφωνα και σταμάτησαν στο πεντάλεπτο, αλλιώς θα έπαιζαν ακόμα. Στο δεύτερο δίσκο τους μπήκε το μάθημα των θρησκευτικών και το σεξ έγινε απειλούμενη με εξαφάνιση συνήθεια.
Μάιος: The Doors - Take it as it comes
Κήμπορντ σόλο στο 29ο δευτερόλεπτο; Ο Γκίνες το ξέρει; Και σε τι αναφέρονται τα δασκαλίσματα του Jim, στο σεξ ή είναι το πρώτο κεφάλαιο του οδηγού "πώς να ρουφήξεις το μεδούλι της ζωής"; Πάρ' το όπως σε βολεύει, εγώ προτιμώ τη δεύτερη εκδοχή. Η καλή διασκευή των Ramones μόλις περνάει το δίλεπτο, αυτό αγγίζει τα δυόμισι λεπτά αλλά τη δουλειά του την κάνει με το παραπάνω. Αυτήν που κάνουν όλα τα πολύ αγαπημένα μας τραγούδια.
Ιούνιος: The Smiths - Some girls are bigger than others
Τι αφελείς στίχοι είναι αυτοί; Είναι το σοκ από ανακάλυψη του Morrissey στην ηλικία των τριών, σοκ που δεν ξέχασε ποτέ και όταν ο Marr του ζήτησε να ρίξει κάτι στο τηγάνι, το ανέσυρε, έκλεψε κι ένα μαξιλάρι από τραγούδι των sixties και έκτοτε δεν έχουν σταματήσει οι ακροατές να το ακούνε και οι μουσικοί να το διασκευάζουν; Ρε μπας και έχει κρυμμένα μηνύματα; Μήπως το girls κρύβει κάτι άλλο; Μήπως σχολιάζει πικρά την άδικη ζωή; Μπα. Με τέτοιο ρυθμό κι αυτή τη μελωδία, ό,τι και να'λεγε, σε οποιαδήποτε γλώσσα...
Ιούλιος: David Bowie - Moonage daydream
Αν ήταν ποδοσφαιριστής και οι δίσκοι του dvd, αυτό θα ήταν συλλογή με μερικά απ'τα καλύτερα γκολ του. Και θα είχε και αρκετά dvd στα διπλανά ράφια με τις τρίπλες και τις περίτεχνες ενέργειες του. Διαλέγω ένα σουτ - κεραυνό έξω απ'την περιοχή, που έγλυψε το δοκάρι και δεν άφησε περιθώρια αντίδρασης στον τερματοφύλακα.
Αύγουστος: R.EM - World leader pretend
Γλυκιά ζωή. Αυγουστιάτικη ραστώνη πάνω στην αιώρα του Peter Buck. Θυμήσου τα λόγια του θείου Baz για τις τιμές που θα συνεχίσουν να ανεβαίνουν, τους πολιτικούς που θα ερωτοτροπούν, εσένα που θα γερνάς και δε θα μπορείς να κάνεις τίποτα γι'αυτά. Και το να ανησυχείς για το μέλλον να βοηθάει όσο και το μάσημα της μαστίχας στη λύση μαθηματικής εξίσωσης. Enjoy sister.
Σεπτέμβριος: Velvet Underground - Venus in furs
O συνδυασμός βιόλας και κιθάρας κουρδισμένης περίεργα, η ελεγειακή - trippy ατμόσφαιρά του, το kinky θέμα του, ο τρόπος που ο Lou επαναλαμβάνει το shiny και το Severin... Μπορείς να καταγράψεις - αξιολογήσεις τα προτερήματά του;
Οκτώβριος: Bjork - Isobel
Μοναδική περίπτωση. Ποπ ντίβα που φωτογραφίζεται μέρα παρά μέρα με χαζά φορέματα αλλά δεν έχει σχέση με τις άλλες (σαν την Kylie π.χ.) που κυνηγάνε το σουξέ και στον ύπνο τους. Αντί να κάνει τους φίλους της ευτυχισμένους με Human Behaviours βγάζει δίσκους που δεν αντέχουν ούτε οι μυημένοι. Με ποια να την συγκρίνεις;
Νοέμβριος: Joy Division - A means to an end
Δεν έχω αυτοκτονικές τάσεις (αυτό το μήνα) οπότε λέω να αποφύγω τα συνήθη ύποπτα και να εναποθέσω την εμπιστοσύνη μου σ'αυτό. Σ'αυτό. Σ'αυτό. Σ'αυτοοοοό.
Δεκέμβριος: Portishead - Strangers
Η μπίλια κοντοστάθηκε σε πολλά τραγούδια πριν καθίσει τελικά σ'αυτό που κατέγραψε μια από τις καλύτερες στιγμές της Beth (Done it warning, done in now, this ain't real) πάνω σε ένα σχεδόν industrial background. Ομολογώ πάντως πως η τωρινή ακρόαση του δίσκου δεν ξύπνησε τον παλιό ενθουσιασμό. Καλά Χριστούγεννα!
_____
