ΤΡΑΜΠ-άραμε και το 2017…

Μετρήσαμε τα καλύτερά μας χρόνια με ανασκοπήσεις. Βρήκαμε κάποτε τη βούληση και το μυαλό (ή μήπως τίποτα απ’ τα δύο;) ώστε να το κάνουμε με έγνοια κι εξακολουθητικά ενόσω βλέπαμε το ρολόι να γυρίζει αμείλικτα. Πω ρε φίλε αλήθεια, πικρή κι ουδέτερη η γαμημένη όπως όλες οι αλήθειες. Ωστόσο πλέον αμφιβάλλω αν καταλάβαμε ως τα σήμερα τι είναι περισσότερο τελικά τούτη η φετιχιστική ετήσια απαίτηση. Συνήθεια; Έθιμο; Παιχνίδι; Φενάκη; Κάτι άλλο; Ναι, κάτι άλλο, η «νομιμοποιημένη» αποδοχή όσων δεν μπορέσαμε για άλλο ένα έτος να αλλάξουμε στον εαυτό μας, στη ζωή μας, στο σπίτι μας, στον κόσμο που δίπλα μας χειροτερεύει εκθετικά. Χειροτέρευση που θα θέλαμε πολύ να ξορκίσουμε, με τα μαγικά κόλπα όμως των παραμυθιών και του σινεμά - φτύνοντας, καίγοντας, καρφιτσώνοντας (με τρόπους πρώτον αμφίβολους δηλαδή). Κι ελπίζοντας μυστικά να αποκτούσαμε έστω για λιγάκι τη δύναμη που θα μας επέτρεπε να ελέγξουμε το προαιώνιο κακό. Μπας και σταματήσει ένα, μισό, μισό του μισού, εκατοστό έξω απ’ την πόρτα μας, κι ύστερα να βγει ο ήλιος ακριβώς πριν την ανοίξει κι ορμήσει για να μας καταπιεί.

Εδώ είμαι για το 2018. Πιο μόνος απ’ όσο υπολόγιζα, και φυσικά όχι σε παραμύθι ή σε γυρίσματα ταινίας. Στο κάτω-κάτω μεγαλώνοντας λέω πως έγινα πιο επιδεκτικός στην (αυτο)κριτική αποτίμηση. «…μου φτάνει που έχω λίγο θάρρος…» λοιπόν, πού το τραγούδαγε ο Ηλίας Ασβεστόπουλος;, για να μη σιχαίνομαι τον ευτελισμό των συναισθημάτων μου. Αν είναι να πάψει να μας πνίγει ό,τι μας πνίγει, θα τα βγάλω πέρα με τα ρηγματικά επακόλουθα που μπορεί να ’χει, μέσα και γύρω μου, ένας βομβαρδισμός. Ρε πώς τα κατάφερε έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος; Να καταντήσει ρομποτικός, δουλικός εργάτης του ίδιου του εαυτού του;

Εκείνο το ενοχικό –μα βολικά σύντομο ώρες-ώρες– «δεν προλαβαίνω», το οποίο κανείς άλλος δεν μπορεί να αξιολογήσει πέρα απ’ αυτόν που το λέει και που μοιάζει με τοίχο από μπετόν που χτίζεται και σηκώνεται ανάμεσα στις διαπροσωπικές σχέσεις γενικώς πια, κερδίζει το έπαθλο για το πιο μασημένο κλισέ των συναναστροφών …μου! Πάλι με δυσκόλεψε το πρώτο πρόσωπο, με μπλέκει σαν μόνιμος υπαίτιος που είναι κείνος ο προβληματικός ερωτισμός του, πώς αλλιώς να κόλλησαν τόσο χέρια και μάτια χτυπώντας το «μου». Αλλά είμαι αποφασισμένος. Θα μιλήσω ακολουθώντας επίμονα τούτη τη μισοξεχασμένη γλώσσα με βάση την αυθόρμητη απόφαση που πήρα στο παρά ένα πριν ανοίξω τη σελίδα που διαβάζετε, τότε που ήταν ακόμη άδεια και λευκή.

Εδώ είμαι για το 2018. Δεν χαίρομαι και πολύ αλλά ο γραπτός λόγος το κρύβει. Πάντως, κει έξω θα βρίσκονται σίγουρα κι άλλοι σε ανάλογη κατάσταση με μένα, σκέφτομαι. Είμαστε τόσοι πολλοί όσοι μετεωριζόμαστε νευρωτικά κάθε μέρα μεταξύ περιττών λεπτομερειών κι άχρηστης γενικότητας που οσονούπω θα ενωθούμε στην υπερδύναμη που θα νικήσει την στατιστική. Οι συνοδοί μουσείων φυσικής Ιστορίας του απώτερου μέλλοντος θα περιγράφουν με πλείστη ειρωνεία (ευελπιστώ και με χιούμορ αλά Ζαν-Μαρκ Ρεζέ) το γεγονός πως στην αυγή του 21ου αιώνα ο homo sapiens κατέληξε να τρέχει αδιάκοπα πίσω από κάτι, μετά του μαζεύτηκαν πάρα πολλά κάτι ταυτόχρονα, έπειτα δεν του έφτανε για όλα τα κάτι το μερόνυχτο, αντιμετώπισε το πρόβλημα με βιταμίνες κι ενεργειακά συμπληρώματα διατροφής, όμως ατυχώς εντέλει χρειάστηκε να μεταθέσει, να ακυρώσει, να αναβάλλει, να πορευτεί με αναγκαστικές προτεραιότητες. Στα πάντα; Εξαίρεσαι τα likes στο fb και τις selfies. Είπαμε…

Θυμάστε παλιά που στα γραφεία υπήρχε κι από μια υδρόγειος; Απ’ την στιγμή που με τους φορητούς υπολογιστές μπορούμε και γράφουμε οπουδήποτε, το γραφείο απέκτησε μόνον την έννοια του νεκρού επίπλου, μία χωρίς αίγλη, τύπου φωτορομάντζου. Ωστόσο όταν είναι να μιλήσουμε για μουσική, κι ιδίως για το πόσο συχνά αυτή αποτελεί μέσο αδελφοποίησης, οι περιστροφές της υδρογείου φωνάζουν ιδανικά το μήνυμα. Σπρώχνεις την καμπύλη με τα δάκτυλα κι η σφαίρα τρέχει χιλιόμετρα ξηράς και θάλασσας δίχως σταματημό. Έτσι μια εποχή επιβεβαιωνόταν και το μέγεθος του κόσμου, όταν αυτό είχε βαρύ νόημα κι άλλη σημασία.

Εδώ είμαι για το 2018. Δεν απορώ που τον περασμένο Μάιο η είδηση του θανάτου της Μαίρης Τσώνη με αποσυντόνισε βαθιά. Πάντοτε τέτοιο σοκ πάθαινα όποτε χρειάστηκε να βρεθώ απέναντι στην πρόωρη έξοδο ανθρώπων νεότερων και με μεγαλύτερο ταλέντο από μένα. Και δυστυχώς πέρυσι μου ξανασυνέβη. Όταν ανακάλυψα πως η Alexandra Olsen είχε φύγει απ’ την επάρατο λίγους μήνες πριν ο αδελφός της επιμεληθεί την κυκλοφορία του “MegaFauna”, θυμάμαι ακόμη απ’ τη μεταξύ μας αλληλογραφία τον Christian Olsen ως συνειδητοποιημένο και πολύ ευγενικό. Ή πάλι μετά το καλοκαίρι όταν πήρα στα χέρια μου έναν ενδιαφέροντα δίσκο με τίτλο “Mosisac”, μόνο που ο Batfinks, κατά κόσμον Steven Wareing, είχε πεθάνει ξαφνικά μόλις στα 24 του κάνα χρόνο προτού αυτός εκδοθεί. To be or… Δεν ξέρω, εγώ είμαι από μικρός με τον Δον Κιχώτη.

Εδώ είμαι μολοντούτο για το 2018. Με μηδενική διάθεση να μιλήσω για πολιτική. Και προς τι ο κυρίως τίτλος επομένως; Λόγω της ασυναγώνιστης μοναδικότητας του υποκειμένου. Αν κι η μαλακία με τη λοταρία με έχει πικάρει εξίσου. Επίσης, στις λίστες που δίνω για το 2017 (γεια και χαρά σου και σένα τέτοιο που ήσουν), θα αρκεστώ να σχολιάσω μόνον το προφανές πως τέσσερα στα έντεκα άλμπουμ είναι εγχώρια. Είναι πολλές οι παρενέργειες που ’χουν οι λίστες που γράφω και δημοσιεύω άμα τη ευκαιρία. Μάταια προσπαθώ να τις διαχειριστώ μετά (απλά δεν διαχειρίζονται). Και τι θα απογίνουμε τώρα χωρίς το μεγάλο ζητούμενο των ανασκοπήσεων; Ό,τι απογίναμε και χωρίς βαρβάρους. Χορτάσαμε από αδιέξοδα και δυσαρμονίες αγαπητοί, αφήστε το…

Έντεκα άλμπουμ: 1) WEAR YOUR WOUNDS - “WYW” 2) JANE WEAVER - “Modern Kosmology” 3) BLACK HOLE DISTORTION - “Abyssal” 4) VALGEIR SIGURÐSSON - “Dissonance” 5) B-SIDES - “The End Is Near” 6) CALIPH8 - “Vertical Stack” 7) SEPTICFLESH - “Codex Omega” 8) ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΑΛΙΑΤΣΟΣ - «Η Ζωή Σε 11 Ποιήματα Του Γιώργου Βέη» 9) SOTE - “Sacred Horror In Design” 10) EMPUSAE - “Lueur” 11) YAIR ELAZAR GLOTMAN - “Compound”

Κι έντεκα τραγούδια & κομμάτια: 1) FULL MOON FIASCO - “Sight Unseen My Pixie Queen” 2) ELECTRIC EYE - “Serenity” 3) THE ANCIENT WILD - “Whispers” 4) GRAILS - “Chalice Hymnal” 5) UNWED SAILOR - “The Other Way” 6) FOREST SWORDS - “Panic” 7) IBEYI - “Away Away” 8) ΟΠΛΙΣΤΗΣ & ΗΧΟΔΟΤΗΣ - «Κυριακή» 9) GLOSON - “Cringe” 10) THE BUG VS EARTH - “Agoraphobia” 11) CLUSTERSUN - “The Whirling Dervish”

Όσο κι αν έχεις ήδη εντοπίσει ολοκαίνουργους δίσκους, η μουσική πραγματικότητα βρίθει από τυφλά σημεία Πάνο. Βρίθει σου λέω. Σημεία που κατ’ ουσίαν δεν θα πάψεις ποτέ σου να αγνοείς πλήρως, κάποια ίσως τα βρεις από τύχη, για να συνειδητοποιήσεις τότε πως μεταξύ εσού κι αυτών λες και στέκεται ένα είδος ανεξήγητης διαπάλης, μια ισχυρή αποφυγή κοσμικής φύσης. Είναι αδύνατον το ένα να χωρέσει το άπειρο. Αλλά εντάξει, μην το φουσκώσεις και το πλάσεις μέγα ιντερνετικό μύθο το περιστατικό, ο μικρός προτιμάται πιο πολύ όπως ξέρεις. Είσαι ακούραστο παιδί εσύ! Καλή χρονιά και με υγεία να έχουμε…