Wet dreams του Θάνου Σιόντορου
Girl, please don't tease me...
Δανείζομαι μερικές αράδες του κύριου Question Mark και των φίλων του των Mysterians από το σούπερ παιχνιδιάρικο και γκρουβάτο, (σχεδόν) ομώνυμο κομμάτι, για να τιτλοφορήσω το παρόν αφιέρωμα. Ο τίτλος βέβαια αυτός, είναι εκ των πραγμάτων διφορούμενος, μιας και υπόκειται στην κατηγορία "βαράτε με κι ας κλαίω". Σιγά μη στην πραγματικότητα δε θέλω να με πειράξει το κορίτσι. Ποιος θα μπορούσε να πει όχι στις τόσο υπέροχες γυναικείες γλύκες και τσιριτσάντζουλες; Ε, εντάξει όλο και κάποιος θα υπάρχει, αλλά εγώ δεν είμαι αυτός, σας διαβεβαιώνω.
Και για να μπαίνουμε και λάου λάου στο ζητούμενο, φανταστείτε να προέρχονταν όλα αυτά τα νάζια, από μια (γιατί όχι και δύο) σταρ του πενταγράμμου! Η λέξη κλειδί στην προηγούμενη φράση είναι αν μη τι άλλο η προστακτική του ρήματος φαντάζομαι, αλλά αγαπητοί μου, στη φαντασία δεν έχει εφαρμοσθεί ως τις μέρες μας κόφτης. Το κοντέρ τείνει στο + ? και από εκεί και πέρα τις συνέπειες πιθανής υπερφόρτισης καλείται να τις λουσθεί ο εκάστοτε αιθεροβάμων, φαντασιόπληκτος, ονειροπόλος, πέρα βρέχει κ.ο.κ.
Τολμώ να πω ότι δεν ταύτιζα τις ερωτικές μου φαντασιώσεις ή σεξουαλικές ορμές, σχεδόν ποτέ, με τις "καλλιτέχνιδες" που έντυναν ηχητικά την καθημερινότητά μου. Μάλλον οι συγκεκριμένες αρμοδιότητες είχαν ασυνείδητα ανατεθεί σε άλλες κοινωνικές -και όχι απαραίτητα καλλιτεχνικές- ομάδες. Έτσι δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι αβίαστα κατέληξα στην ακόλουθη τριάδα.
Για να δούμε, τι θα δούμε...
Νumber 1
Poison Ivy (βλ. The Cramps)
Τόνοι μελανιού έχουν χυθεί σε κάθε αναφορά σχετική με τη νεοϋορκέζικη μπάντα για τη σεξουαλικότητα της κυρίας Poison Ivy (γεννήθηκε ως Kristy Wallace). Κανένας πιστεύω δεν αντιστάθηκε, όσο μουσικολογικά και αν επιθυμούσε να προσεγγίσει το θέμα, στο να πετάξει και ένα πικάντικο σχόλιο για τα κάλλη της κιθαρίστριας των Cramps. "Καταδικασμένη" να εξάπτει τις ορέξεις των γύρω της, έπαιξε από πολύ νωρίς με την εικόνα της, υιοθετώντας με ευκολία το προφίλ της δυναμικής γυναίκας, αφέντρας. Εξάλλου, το όλο υπέροχο "τσίρκο" των Cramps στηρίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην προβεβλημένη και προκλητική σεξουαλική συμπεριφορά των μελών του. Οι καλά πληροφορημένοι βέβαια, γνωρίζουν ποιος, ή μάλλον ποια, κρύβεται πίσω από όλα αυτά.
Πιστοποιώντας την επιλογή μου, δεν θα αναλωθώ στο ποια σημεία του σώματος της μου αρέσουν και τι θα ήθελα να κάνω μαζί της (πιο ορθά να κάνει αυτή μαζί μου), αλλά απλά, θα αρκεστώ στο γεγονός ότι το θηλυκό μισό του ζεύγους Poison Ivy-Lux Interior έχει καταφέρει ανά περιόδους να μου γεννήσει απορίες του στιλ: "Μα καλά, αυτοί τώρα σπίτι τους φοράνε πιτζάμες, παντόφλες-αρκουδάκια και καθαρίζουν μπάμιες;" ή "Τσακώνεται με τον Lux για το ποιος θα κατεβάσει τα σκουπίδια άραγε;".
Δε νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη επιβεβαίωση πόθου για μια γυναίκα, απ' όταν δεν μπορείς να την συνδυάσεις με την πεζή καθημερινότητα.
Louder Than Words: Τσεκάρετε οπωσδήποτε το video των Cramps "Like Bad Girls Should" στο YouTube γιατί μερικές εικόνες είναι αρκετές από μόνες τους. Ειδικά γι' αυτούς που υποστηρίζουν πως έχουν περάσει τα χρόνια...
Νumber 2
Bernadette Seacrest (βλ. The Long Goners/ Bernadette Seacrest And Her Yes Men/ Bernadette Seacrest And Her Provocateurs)
Μάλλον δε θα μπορούσε να υπάρχει πιο ευφυής τίτλος για project στο οποίο συμμετείχε η Bernadette, από το "...And Her Yes Men". Σιγά μην της έλεγες όχι σε κάτι. Τι τους ήθελε τους προβοκάτορες μετά, δεν το καταλαβαίνω. Προφανώς θα είναι η τάση του ανθρώπου να αναζητά και τα ζοριλίκια του ενίοτε. Από το ροκαμπιλάδικο ξεκίνημα και το wild attitude των παλαιότερων χρόνων περάσαμε πλέον στις jazz αναζητήσεις γεμάτες καπνούς, ημιφωτισμένα υπόγεια, καμπαρετζίδικες αναφορές και λοιπά ωραία. Αν μη τι άλλο, σαφώς υπέροχος τρόπος να διανύεις την τέταρτη (κι όμως) δεκαετία της ζωής σου.
Βασικό ατού, πέρα από τις γεμάτες αμαρτία υποσχέσεις που γεννιούνται βλέποντάς την, δημιουργεί η αίσθηση πως και έπειτα από την πολυπόθητη κορύφωση, τα πράγματα θα κυλήσουν αρμονικά. Τόσο που το φτάνεις μέχρι και στο πρωινό ξύπνημα της επομένης (εκτός και αν αποκλειστικός προορισμός είναι η συμμετοχή σε φεστιβάλ μη καλλιτεχνικής τσόντας).
Όσο και να εκθείασα την καλή μου Poison Ivy προηγουμένως, σε πιθανή αναμέτρηση με την Bernadette, με έπαθλο φυσικά εμένα (κάτσε ν' αλλάξω πλευρό...), θα διάλεγα τη δεύτερη. Τίποτα πιο περιπετειώδες από την καλπάζουσα φαντασία, μα συνάμα και τίποτα πιο ανθρώπινα απορροφίσιμο από μία -φευγαλέα έστω- αίσθηση οικειότητας.
Louder than words: Ακούστε το "Sweet Salvation" (free mp3 στο http://music.download.com/yesmen/3600-8463_32-100423009.html) και φαντασιωθείτε μια κατ' ιδίαν εκτέλεσή του, μόνο και μόνο για πάρτη σας. Αν αυτό δεν εμπεριέχει προοπτική σωτηρίας απ' ό,τι σας ταλαιπωρεί, τι να πω...
Περισσότερες φωτογραφίες εδώ
Number 3
Christina Martinez (βλ. Pussy Galore/ Boss Hog)
Ε, ολόκληρος Jon Spencer δεν μπορεί να είναι μ****ας που την παντρεύτηκε! Μιλάμε για ένα παλικάρι που αντικειμενικά θα μπορούσε να χτυπήσει τεραστίων διαστάσεων αριθμό γκομενακίων, με το αποτέλεσμα να είναι συντριπτικά υπέρ του. Όσοι τώρα το αρνηθούν, ας κάνουν ένα crash test, ρωτώντας την καλή τους σχετικά... Επειδή, όμως, το παρόν σύγγραμμα δεν έχει να κάνει με τα κάλλη του Jon, αλλά της συζύγου του, ας επανέλθουμε στο σωστό δρόμο.
Κορμί φιδίσιο, μαλλί μεταξένιο, σεξαπίλ μοναδικό και μπόλικες δόσεις τρέλας, μιας και η αγαπητή Christina δε δίστασε ουκ ολίγες φορές να εμφανιστεί στη σκηνή με αδαμιαία (ή καλύτερα ευαία;) περιβολή, ξεσηκώνοντας τα πλήθη που δεν ήξεραν πού να εστιάσουν, στο rock 'n' roll ή στο "βυζ εν κωλ". (Καλά, το επίπεδο έχει πέσει πολύ χαμηλά, ελπίζω τουλάχιστον να εκτιμήσει ο Πανότας τα λογοπαίγνια...)
Louder than words: Η εμφάνιση στο εξώφυλλο του "Drinkin' Lechin' & Lyin'"(1989), εντάξει, μιλάει από μόνη της... Ειδικά το γάντι, παίζει καθοριστικό ρόλο...
Περισσότερα σχετικά με την Christina εδώ
_____
