Who the fuck is Μαρία Φλέδου;
Μπλουζάκια συναυλιών – έχω πολλά από αυτά και είναι η πιο εύκολη λύση στο ερώτημα «τι στο διάολο να φορέσω σήμερα από τις δυο ντουλάπες και τις δυο συρταριέρες ρούχα που έχω». Τα φοράω στο γυμναστήριο, τα φοράω «για μέσα στο σπίτι», τα φοράω για πιτζάμες. Τα φοράω με σακάκι και κοστούμι και πάω να δικάσω. Τα φοράω με τζιν και αθλητικά και πάω στη λαϊκή της γειτονιάς άβαφη και με γυαλιά, τα φοράω με δερμάτινο κολάν και γόβες και βγαίνω για ποτό με κόκκινο κραγιόν και αϊλάινερ, τα φοράω σε συναυλίες, σε ταξίδια, σε καφέδες.
Κάποια από αυτά έχουν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Ένα των Burzum που μου είχαν κάνει δώρο δεν πρόκειται να το ξαναφορέσω ποτέ – μα ένα διάστημα το φορούσα με πολύ συγκεκριμένο τρόπο και ήμουν απόλυτα ευτυχισμένη. Ένα των Sonic Youth (το κλασικό με το εξώφυλλο του “Goo”) το είχα αγοράσει σε ένα ταξίδι στην Αγγλία και είχα πάρει και ένα ίδιο στον αδερφό μου για να κυκλοφορούμε σαν δίδυμα. Ένα με το τριαντάφυλλο του “Violator” των Depeche Mode μου το διάλεξε η βαφτισιμιά μου γιατί «αυτό το έχω δει στο σπίτι της νονάς και θα της αρέσει». Ένα με τη Debbie Harry μου το έχει κάνει δώρο μια φίλη χωρίς λόγο, «γιατί σε σκέφτηκα και στο πήρα». Μα το μπλουζάκι με την πιο χαριτωμένη ιστορία είναι αυτό που μου αγόρασε η συνερ-γάτα εδώ Μαρία Φλέδου, χωρίς να την ξέρω και χωρίς να με ξέρει τότε. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή…
Για όποιον και όποια ίσως δεν το έχει αντιληφθεί, έχω μια μεγάλη αδυναμία και έναν ακόμα μεγαλύτερο έρωτα με τον Greg Dulli. Δεν είναι της παρούσης ο Έρωτας (τα έχω γράψει εδώ, εδώ και εδώ), της παρούσης είναι η συναυλία που έδωσαν οι Afghan Whigs στην Αθήνα στις 29 Μαΐου 2012.
Μάλλον ούτε της παρούσης είναι η συναυλία, τα έχω γράψει αναλυτικά εδώ. Της παρούσης είναι το encore, κατά το οποίο κατέβηκε ο καλός μου από τη σκηνή τραγουδώντας τη διασκευή του “See and don’t see” της Marie "Queenie" Lyons, πλησίασε μια κοπέλα που στεκόταν παραδίπλα μου στην πρώτη σειρά, τής το τραγούδησε κοιτώντας την μες στα μάτια κι εκείνη έβαλε τα κλάματα από τη χαρά της. Παρά το γεγονός ότι πρώτη μου σκέψη ήταν να την ξεμαλλίσω, κατά βάθος είμαι καλός άνθρωπος. Βλέποντας τη δόλια να έχει σκάσει στο κλάμα, έκανα την καρδιά μου πέτρα και της πρόσφερα χαρτομάντιλο για να σκουπίσει τα μάτια της, το οποίο εκείνη το αποδέχτηκε ασμένως. (Για την ιστορία, το σύμπαν με αντάμειψε για την καλή μου πράξη στο τέλος της συναυλίας, όταν ο Greg Dulli μου έστειλε ένα φιλί πριν αποχωρήσει από τη σκηνή).
Στο “The Congregation”, στην κλειστή ομάδα των φαν του Greg Dulli στο Facebook, ήξερα ότι υπάρχουν και δυο Ελληνίδες που μένουν μόνιμα Λονδίνο και τις αγγάρεψα να μου πάρουν ένα μπλουζάκι με τη φράση “Who the fuck is Greg Dulli?”, το οποίο πωλείτο στο merch της σόλο τουρνέ “An evening with Greg Dulli”, η οποία – μαντέψτε – φυσικά και δεν είχε περάσει από την Ελλάδα…. Όταν η μία εκ των δυο ήρθε στη Θεσσαλονίκη, συναντηθήκαμε από κοντά για να πάρω το μπλουζάκι και να της δώσω τα χρήματα. Φυσικά συζητήσαμε στον καφέ για τη συναυλία της Αθήνας – και κάποια στιγμή άκουσα τη φράση «άσε, στην Αθήνα μου τραγουδούσε μες στο πρόσωπο το “See and don’t see” και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω, πάλι καλά που ήταν μια κοπέλα δίπλα και μου έδωσε ένα χαρτομάντιλο να σκουπίσω τα μάτια μου»… Εγώ την κοίταξα με γουρλωμένα μάτια, εκείνη συνειδητοποίησε ότι εγώ ήμουν εκείνη η κοπέλα, σκάσαμε και οι δυο στα γέλια, κατεβάσαμε δυο σφηνάκια εις ανάμνησιν του γεγονότος – και έτσι επισφραγίστηκε μια σχέση βαθιάς αγάπης με την εδώ συνερ-γάτα Μαρία Φλέδου. Δεν μας ενώνει μόνο η μουσική – μας ενώνουν και τα μπλουζάκια που έχουν αυτήν ως θέμα.
(Μια παραλλαγή αυτού του κειμένου έχει ήδη δημοσιευτεί στο τεύχος «ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ» του περιοδικού Sonik).
