Ξουτ 2010, να έρθει το προηγούμενο,
γιατί δεν βλέπω κανέναν να ανυπομονεί να υποδεχτεί το 2011. Κάθε άλλο.
Ας αλλάξουμε θέμα. Το 2010 ήταν η πρώτη χρονιά που για το 90% της διασκέδασης/ενημέρωσής μου χρησιμοποίησα το διαδίκτυο. Η τηλεόραση ήταν σχεδόν σε αχρηστία. Γλίτωσα τα μούτρα της Τρέμη, του Λαζόπουλου, των σελέμπριτις του κώλου, τις "πληρωμένες" πολιτικές απόψεις. Είδα μόνον ματς και αυτό όταν ήταν αρκετά αργά ή αν εκείνη την ώρα δεν είχε Μπομπ Σφουγγαράκη ή κάτι παρόμοιο (πού να μπλέκεις σε καβγά χαμένο από χέρι). Και ταινίες ή σειρές "κατεβασμένες". Κόλλησα με τους διαφημιστές του 'Mad Men', στη Νέα Υόρκη των αρχών των 60s. Παρότι είναι κυρίως για γκόμενες (όπως λέμε εμείς οι μάτσο) και οι μουσικές αναφορές, που θεωρητικά θα ενδιέφεραν τους ροκάδες, ήταν ελάχιστες. Βία-βία κάπου αναφέρεται ο Dylan και κάπου αλλού οι Beatles. Με τον τρόπο του το 'Mad Men' μου θύμισε ότι: α. το ροκ κάποτε ήταν εξ ορισμού underground ακόμη και στην Αμερική. Μιλάμε για νωρίς, το πρώτο μισό των sixties, πάντως το μήνυμα είναι ότι o Dylan ήταν για περίεργους beatniks και οι Beatles για teenagers β. Η Ελλάδα στα 60s (και στα 70s που τα θυμάμαι κιόλας) από οικονομική άποψη ήταν πολύ πιο κοντά στην Αλβανία, από ότι στην ευημερούσα Δύση.
Εφημερίδες αγόρασα μόνον κάποιες Κυριακές (αν είχε καμιά προσφορά όπως η σειρά με τα cd του Χατζιδάκι) και ανακάλυψα ότι το επίπεδο πέφτει σταθερά. Διαβάζω συχνά ότι η έντυπη δημοσιογραφία είναι πιο έγκυρη κλπ κλπ αλλά δεν το βλέπω. Άλλωστε όλες σχεδόν οι εφημερίδες υπάρχουν και online, και τα περιοδικά για κάθε θέμα στο δίκτυο είναι πολύ περισσότερα και συχνά καλύτερα από τα έντυπα.
Κι αν εφημερίδες/περιοδικά πάνε κατά διαόλου, τα βιβλία δεν αντικαθίστανται με τίποτε (στη ζωή μου). Ο Nick Hornby που με το High Fidelity είχε αγγίξει όλους εμάς που είχαμε βλάψιμο με την ποπ μουσική, τις λίστες κλπ, στο 'Η Τζούλιετ γυμνή' την πέφτει κανονικά σε όσους χρησιμοποιούμε το internet για να επικοινωνήσουμε το κόλλημά μας με τη μουσική και μας κάνει να γελάμε με τα χάλια μας.
Mια που η κουβέντα είναι για το internet, προσθέτω φέτος και την κατηγορία αγαπημένου blogger: Old Boy. Μπορεί να βοηθάει ότι η ζωή του μοιάζει λίγο με τη δική μου, ή έτσι νομίζω: Πρέπει να είναι κοντά σε ηλικία, μου φαίνεται ότι έχει ένα μικρό παιδί, του αρέσει το ποδόσφαιρο, ασχολείται με το σινεμά πιο πολύ από ότι εγώ και με τη μουσική λιγότερο (γουστάρει L. Cohen και U2), δεν θυμάμαι τι δουλειά κάνει (ελπίζω να θυμάμαι σε λίγα χρόνια τι δουλειά κάνω εγώ). Είναι πολλοί bloggers που γράφουν ωραία, αλλά ο Old Boy έχει στα αλήθεια κάτι να πει κάθε φορά που γράφει. Άσχετα αν καμιά φορά δεν ξέρει ακριβώς τι και το ψάχνει γράφοντας για αυτό. Δεν είναι βαρύς αλλά ούτε και πολύ light. Δεν μας ζαλίζει με τα "πήγαμε εκεί, φάγαμε αυτό, ήπιαμε τα κέρατά μας". Βλέπει τα πράγματα - είτε τέχνη, είτε οικονομία, είτε μπάλα, είτε κουτσομπολιό - "πολιτικά" κι αυτό μου αρέσει. Και καταφέρνει να τα δει, από μια πλευρά αλλιώτικη κι ενδιαφέρουσα χωρίς να προσπαθεί να είναι σώνει και καλά αιρετικός και διαφορετικός. Ξέρει ότι γράφει ωραία και δεν με χαλάει που καμιά φορά το παρακάνει, είναι ανθρώπινο. Είναι εξυπνάκιας, αλλά όχι σε βάρος κάποιου που είναι "αδύνατος". Για να το πω αλλιώς, τα ελαττώματα του Μίκη Θεοδωράκη, που έχει φτάσει 150 ετών, είναι γνωστά και διογκωμένα λόγω ηλικίας. Εύκολος στόχος τώρα με τον "Σπίθα", δεν θα του την πει ο Old Boy, το αφήνει για άλλους.
Αγαπημένοι δίσκοι
1. Trentemoller: Into the Great Wide Yonder
2. Gonjasufi: A Sufi and a Killer
3. National: High Violet
4. Midlake: The Courage of Others
5. Mice Parade: What It Means to Be Left-Handed
6. Klima: Serenades & Serinettes
7. High Places: High Places vs. Mankind
8. Lorn: Nothing Else
9. Album Leaf: A Chorus of Storytellers
10. Flying Lotus: Cosmogramma
11. Console: Herself
Πάρτε και μερικά τραγούδια
Josh Ritter: The Curse
Yann Tiersen: Palestine
Shady Bard: Volcano!
Basia Bulat: Walk You Down
Four Tet: She Just Likes to Fight
Beach House: Silver Soul
Jeremy Jay: Slash
Lower Dens: Rosie
Bonobo: El Toro
Lali Puna: Remember
Sambassadeur: Days
Janelle Monae: Tightrope
Mount Kimbie: Would Know
The Radio Dept.: Never Follow Suit
