You Are My Friend

H ιστορία μου με το Μπάμπη ξεκίνησε το 1988 και είναι γεμάτη από ωραίες αναμνήσεις γεμάτες μουσική, δουλειά για το Rollin’ Under και συζητήσεις, συζητήσεις σοβαρές και ελαφρές αλλά πάντα ουσιαστικές και απολαυστικές που θα θυμάμαι για πάντα.

Δεν θα γράψω για τίποτα από αυτά εδώ όμως. Θα γράψω για έναν άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που το όνομά του δεν λέει τίποτα στους αναγνώστες μια που δεν γράφει (νομίζω ότι είχε γράψει μια φορά σε ένα τεύχος αλλά δεν θα το ψάξω, δεν έχει και σημασία) αλλά η παρουσία του ήταν καθοριστική για τη ζωή του Μπάμπη κάνοντάς την υποφερτή στις δύσκολες μέρες της και καλύτερη στις καλές της.

Ο Σάκης Ζουρνατζής εκ πρώτης όψεως είναι ένας άνθρωπος λιτός σε όλα του. Λιτός στα λόγια, λιτός στην εμφάνιση, λιτός στις κινήσεις του και λιτοδίαιτος. Εκεί που δεν είναι λιτός όμως είναι στη φιλία και στην προσφορά και αυτό το λέω με βεβαιότητα γιατί το έχω δει με τα μάτια μου. Ήμουν μπροστά όταν στήριζε το Μπάμπη αθόρυβα, ουσιαστικά και, το κυριότερο, καθημερινά για χρόνια χωρίς να γίνεται αυτό θέμα για κανέναν, λες και ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.

Αντιεξουσιαστής από τη φύση του, αναρχικός με αρχές, ένας από τους πιο ανεξάρτητους (με την πρωταρχική έννοια του όρου) ανθρώπους που ξέρω και ήρεμος στα όρια του ζεν, ο Σάκης ήταν πάντα εκεί και εξασφάλιζε να συντρέχουν οι προϋποθέσεις ώστε ο Μπάμπης να έχει το χρόνο και την άνεση να ασχολείται με αυτά που αγαπάει και να δημιουργήσει όλα αυτά που δημιούργησε τα τελευταία 20-25 χρόνια της ζωής του. Χωρίς ίχνος υπερβολής, αν δεν υπήρχε ο Σάκης Ζουρνατζής δεν θα υπήρχε ο Μπάμπης Αργυρίου όπως τον ξέρουμε.

Είμαι σίγουρος ότι ο Σάκης δεν θα νιώσει άνετα με όλα αυτά αλλά ένιωθα υποχρέωσή μου να τα γράψω γιατί και στους πιο αθόρυβους ανθρώπους της προσφοράς, τους ατραγούδιστους ήρωες της ζωής, αξίζει κάποια στιγμή η δημόσια αναγνώριση. Και πιστεύω ότι το ευχαριστώ από εδώ στο Σάκη είναι ουσιώδης φόρος τιμής στο Μπάμπη. Είμαι σίγουρος ότι θα το ήθελε.

*Ο τίτλος είναι τραγούδι των Rain Parade από το 1985