Youth Against Fascism
Λίγο πριν από τα μέσα των 80 είχε αρχίσει να γίνεται μόδα αυτή η κουλτουροφασαριόζικη σκηνή με Swans, Foetus και διάφορα group της λεγόμενης No-Wave σκηνής, μέρος της οποίας εμφανιζόταν να είναι και οι Sonic Youth... όνομα συγκροτήματος σχεδόν ξιπασμένο. Όμως το 'Confusion Is Sex' που άκουσα στο ραδιόφωνο (στη δημόσια ραδιοφωνία αν μπορείτε να το φανταστείτε οι νεότεροι) ήταν πολύ πιο rock n roll από όσο φανταζόμουν και κάτι μου έκανε. Το αγόρασα λοιπόν γύρω στα τέλη του 1984, αν θυμάμαι καλά, και καταμπερδεύτηκα... Πραγματικά πολύ μυστήριοι αυτοί οι τύποι, οι τίτλοι των τραγουδιών στη ετικέτα του βινυλίου δεν κολλούσαν καθόλου με όσα άκουγα, άσε που φαινόταν να είναι και περισσότερα τα τραγούδια από τους τίτλους... Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι κατά λάθος είχαν κολλήσει στο βινύλιο του 'Confusion Is Sex' τους τίτλους του πρώτου τους EP.
Σχεδόν φανατικός των Sonic Youth πια, αποφάσισα να αγοράσω τον επόμενο δίσκο, που βγήκε και ελληνικής κοπής, από τον τύπο που είχε τον πειρατικό σταθμό Ράδιο Free, και πουλούσε και δίσκους με mail order. Θα μου έβγαινε φτηνότερα, δεν χρειαζόταν να μπλέξω και με ταχυδρομεία, δεν ήταν μακριά το σπίτι του Μπάμπη Αργυρίου από το δικό μου. Δεν ενθουσιάστηκε με την επιλογή του 'Bad Moon Rising' ο Μπάμπης, τον έβλεπα που κρατιόταν να μην πει... "σας πασάρουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες", πάντως παραδέχτηκε ότι το Death Valley '69 με τη Lydia Lunch του άρεσε. Εμένα μου άρεσε και το Brave Men Run, το I Love Her All the Time το εκτίμησα αργότερα όταν το διασκεύασαν οι Camper Van Beethoven.
Συνέχισαν να είναι ανάποδοι οι Sonic Youth με το 'Evol', που ήταν Love μπρος-πίσω (ο Φώτης δίπλα μου νομίζει ότι γράφω για το γάλα ΕΒΟΛ που πίνει). Κεραυνοβόλος έρωτας, και σήμερα ακόμη ισχυρίζομαι ότι όλα τα τραγούδια του δίσκου τα αγαπώ το ίδιο. Ξέρετε... μου αρέσουν και τα μάτια σου και τα χείλη σου και τα χέρια σου, να μην πάμε και στα πιο καυτά, το Shadow of a Doubt σου, το Secret Girls σου.
Καλύτερος δίσκος από το Evol γίνεται; Μπορεί και να γίνεται, δεν είμαι σίγουρος ακόμη. Το 'Sister' το είδα στη βιτρίνα του Stereodisc και όρμησα. Είχε μόνον ένα αντίτυπο και ήταν παιγμένο αλλά δεν βαριέσαι... Τι παιγμένο, ο χαμός της γρατζουνιάς γινόταν... έτσι χάνονται οι πελάτες. Κάπως πιο επιθετικό από το προηγούμενο, να μην λέω πάλι πόσο μου αρέσουν όλα τα τραγούδια κλπ κλπ, αλλά να αποκαταστήσω την αλήθεια σχετικά με τις διασκευές των Sonic Youth. Αυτή που θυμούνται όλοι είναι στο Superstar των Carpenters, ο πιο ψαγμένος θα πει ότι στο Computer Age του Neil Young ξεπέρασαν το πρωτότυπο (που δηλαδή το πρωτότυπο ήταν μάπα), αλλά η καλυτερότερη ever διασκευή τους είναι στο Hot Wire My Heart των άγνωστων (μέχρι τότε) punkers από το San Francisco, Crime.
Το 'Daydream Nation' - τίτλος πολύ πετυχημένος για την Αμερική του Ρήγκαν - θεωρείται η καλλιτεχνική τους κορύφωση, μέσω της σύνθεσης πειραματικών και πιο παραδοσιακών (βλέπε ψυχεδέλεια και garage-rock) στοιχείων. Πριν αποκτήσω το δίσκο τους άκουσα το 'Daydream Nation' σε συναυλία στην Αθήνα. Και η συνήθως σωστή θεωρία, ότι δεν σου αρέσει η συναυλία αν δεν ξέρεις τα τραγούδια, αποδείχτηκε μπούρδα. Αγόρασα το δίσκο, τον έγραψα σε κασέτα να τον έχω μαζί μου παντού, μετά cd, και για να μην σνομπάρουμε την τεχνολογία, την Deluxe Edition την κατέβασα σε flac.
Όπως οι Clash με το 'London Calling' έκλεισαν την πόρτα στα 70s, ή αλλιώς άνοιξαν την πόρτα στα 80s, το άνοιξε-κλείσε από τα 80s στα 90s ανέλαβαν οι Sonic Youth με το 'Goo'. Περίεργες εποχές. Όχι μόνον είχε δίσκους, είχε και δισκογραφικές εταιρίες που χωριζόταν σε ανεξάρτητες και πολυεθνικές... Το 'Goo' ήταν το πρώτο των Sonic Youth σε πολυεθνική. Εκείνο το Mote είναι σαν σκουλήκι που έχει μπει στο κεφάλι σου και δεν λέει να βγει από εκεί μετά από... τόσα χρόνια.
Με την επιτυχία των Nirvana και τη grunge μόδα, αμαρτία θα ήταν μα μην πουλήσουν και οι Sonic Youth κάτι παραπάνω. Ο παραγωγός του 'Nevermind' Butch Vig ανέλαβε παραγωγή του 'Dirty', το πρώτο τους που πήρα σε cd. Έχει πλάκα που για να γίνει πιο εμπορικό το single 100% είχε radio edit, που διαφέρει μόνον στο ότι κόβει λίγα δευτερόλεπτα από το feedback που άνοιγε το δίσκο. Οι Sonic Youth συνεχίζουν να είναι σε φόρμα, προτιμώ τα Purr και Chapel Hill. Το Genetic του Ranaldo κόπηκε από το δίσκο και ο Lee στράβωσε τόσο που κόντεψε να φύγει.
Ευτυχώς που έμεινε όμως, γιατί το επόμενο 'Experimental Jet Set, Trash and No Star' ήταν καλύτερο από το 'Dirty'. Ο Butch Vig παρέμεινε στην παραγωγή, οι Sonic Youth πάτησαν πόδι και σωστά κατά τη γνώμη μου αποφάσισαν ότι δεν έχει νόημα να απευθύνονται στους οπαδούς των Nirvana. Το 'Experimental Jet Set, Trash and No Star' είναι πιο lo-fi και χύμα, και του πάει πολύ.
Από εκεί και πέρα... μεγάλο δίσκο από τους Sonic Youth δεν ξανάκουσα, όσο και αν προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο. Δεν κατάλαβα γιατί οι κριτικές για το 'Washing Machine' ήταν γενικώς καλύτερες από αυτές του 'Experimental Jet Set...', εγώ το βρήκα 'φλύαρο' που λένε και οι αθλητικογραφιάδες. Το 'A Thousand Leaves' λίγο πιο παιχνιδιάρικο υποτίθεται, αλλά στην ουσία μια από τα ίδια. Το 'NYC Ghosts & Flowers' κάπως πιο αυτοσχεδιαστικό, ήταν ένας πραγματικά ενδιαφέρων δίσκος τους μετά από χρόνια, και είχε κι ένα ωραίο single, το Nevermind (What Was It Anyway). Από τα υπόλοιπα 'Murray Street', 'Sonic Nurse', 'Rather Ripped', 'The Eternal', περισσότερο ευχαριστήθηκα το 'Rather Ripped'.
Από τα πάρα πολλά side projects, bootlegs, extended plays κλπ, ξεχωρίζω το '4 Tunna Brix' που παίζουν για το ραδιοφωνικό πρόγραμμα του John Peel τέσσερα τραγούδια, τρία των Fall και τη Victoria, που πριν από τους Fall είχαν τραγουδήσει οι Kinks.
Οι Sonic Youth δεν υπάρχουν πια, ο Thurston Moore και η Kim Gordon χώρισαν, αλλά όσοι έχουμε όλους τους δίσκους τους, μάλλον χεστήκαμε, γιατί... έχουμε όλους τους δίσκους τους.
_____
