Zeroes: Τα 50 καλύτερα άλμπουμ 10-1
10. Gry & FM Einheit - Public recording (Indigo, 2000)
(...Γιατί λοιπόν άραγε το μη βαρετό και τετριμμένο trip hop του παρόντος, πρέπει να φέρει έντονες και βαριές τις σφραγίδες του παρελθόντος, ενώ από την άλλη οφείλει να αρνείται σημαντικά το δικό του παρελθόν; Απαντήσεις σε ένα δίσκο-έκπληξη μιας super-underground ομάδας από παρελθόν, παρόν και με μέλλον!...). Στη Γερμανία αυτό τον καιρό μπορούν και γίνονται θαύματα, και αν δεν το ξέρετε χάνετε ένα από τα πιο συναρπαστικά κύτταρα του σώματος της μουσικής σήμερα. Και αν για αυτά τα θαύματα υπεύθυνοι είναι ως επί το πλείστον
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
9. Portishead - Third (Island, 2008)
Δεν γνωρίζουμε αν είναι αστικός μουσικός μύθος ή πραγματικότητα. Πιο χαρακτηριστική από τις πρόσφατες περιπτώσεις θυμάμαι αυτή του μακαρίτη του Jeff Buckley. Δημιούργημα όχι των εταιριών, αλλά ενός απροσδιόριστα θαυματουργού D.N.A. που συνδυάστηκε με μία σοκαριστικά πηγαία δυνατότητα έκφρασης. Και όμως..., το γεγονός ότι ουσιαστικά ποτέ δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει το δεύτερο άλμπουμ του οφείλεται σε μεγάλο μέρος στο ότι θεωρήθηκε σκόπιμο μετά τον θρίαμβο του Grace, ο Buckley Jr να ακούσει και να παιδευτεί πάνω
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
8. Notwist - Neon golden (City Slang, 2002)
Ο τίτλος 'Neon Golden' είναι μια αντίθεση από μόνος του. Zεστό κι ακουστικό από τη μια (Golden = χρυσαφένιο) και σκληρό, κρύο, βασισμένο στα κομπιούτερ από την άλλη (νέον). Ο Micha Acher δηλώνει ότι οι Notwist συνειδητοποίησαν ότι αυτό ακριβώς ήταν το θέμα του δίσκου, η προσπάθεια δηλαδή να κάνουν ακραία ακουστικά στοιχεία να συναντήσουν τα ακραία ηλεκτρονικά, σε ένα ομοιογενές σύνολο. Η ομορφιά του είναι ότι ο συνδυασμός περίεργων ηλεκτρονικών ήχων και ακουστικών οργάνων καταλήγει σε κάτι
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
7. Matt Elliot - The mess we made (Domino, 2003)
Το γνωρίζουμε, η κάθε ώρα που ζούμε και οι εμπειρίες της είναι απλώς σκαλοπάτια. Ίσως γι’ αυτό οι νεανικές αμαρτίες συγχωρούνται ευκολότερα και τελικώς ξεχνιούνται. Ο χρόνος ωριμάζοντας ψάχνει εκείνη, την αμέσως επόμενη αν είμαστε τυχεροί, μέρα που η επαφή με την πραγματικότητα θα γίνει ολοκληρωτικά νέα. Στιγμές, (στιγμές), ( ), ... Ο Matt Elliott για χρόνια μας έδινε τις καταθέσεις του κάτω από το όνομα των The Third Eye Foundation (αν πάμε ακόμα παλιότερα θα τον βρούμε ως χαλαρό μέλος των Flying Saucer Attack). Σκοτεινές
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
6. Interpol - Turn on the bright lights (Matador, 2002)
Και τώρα οι ερωτήσεις πολλαπλού τύπου:
1) Τι είδους "ροκ περσόνες" σε κάναν να εξάγεις ορμητικά τον πτύελό σου στη μαγική έννοια "ροκ κριτική"; α. κοντογούρηδες, β. αλογομούρηδες, γ. αλογοσκούφηδες, δ. κλωτσοσκούφηδες.
2) Πόσο σε συγκινεί η μουσική απ' το '90 και μετά;
α. όσο η ταινία (;) 'Η αλίκη στο ναυτικό', β. όσο η αγορά επίπλων για το νοικοκυριό, γ. σα ν' άρχισα να το ξανασκέφτομαι τώρα τελευταία..., δ. όσο η νέα κόμμωση του Γιώργου Φοιρού.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
5. Four Tet - Rounds (Domino, 2003)
Πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια από την πρώτη εμφάνιση του Kieran Hebden ως Four Τet. Είχαν προηγηθεί μερικοί μήνες στους οποίους είχε δηλώσει παρών με τους Fridge. Για χατήρι των μουσικών του αναζητήσεων παράτησε τις σπουδές του. Θεωρείται ένας απο τους πιο παραγωγικούς καλλιτέχνες της μοντέρνας σκηνής του Λονδίνου κι ας θέλει ακόμη μερικά χρόνια για να πατήσει τα τριάντα. Τέσσερα άλμπουμ με τους Fridge ("Ceefax", "Semaphore", "Eph", "Hapiness"), τριάμισι με τους Four Tet (το μίνι
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
4. Godspeed You! Black Emperor - Lift your skinny fists like antennas to heaven (Constellation, 2000)
'Σηκώστε τις αδύναμες γροθιές σας σαν κεραίες στον ουρανό', όμορφος τίτλος \ δε σου φαίνεται έντονα πολιτικοποιημένος; (μήπως τον είδανε σε κανένα πανό στα επεισόδια στο Seattle;) \ ήξερα οτι κάτι 'κολεκτιβοειδές' υπήρχε στην Constellation, μόλις πρόσφατα όμως άρχισαν να του δίνουν τόσο σαφές ιδεολογικό περιεχόμενο (μη μου πεις οτι δεν πρόσεξες τα εσώφυλλα; ...στρατευμένη αφισοδημιουργία στις μεγάλες απεργίες του ΄20 και του ΄30) \ περίμενες και εσύ καιρό αυτό το δίσκο; Εγώ ναι μετά το σαγηνευτικό F#A# (Infinity)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3. Burial - Untrue (Hyperdub, 2007)
Δε σκέφτομαι από πού θα έρθουν οι σκοτεινές μέρες, από μέσα μου ή απ' έξω. Είμαι αισιόδοξος και σ' αυτό μ' αρέσει να ταμπουρώνομαι. Αλλά να που στα ξαφνικά κρατώ ένα κομμάτι του soundtrack τους στα χέρια μου, και ψάχνω την ταινία, το μοντάρισμα, το φωτισμό, που κοίτα, όλα τους βρίσκονται σε μια τυπική νύχτα που δε θα θέλω να βγω απ' το δωμάτιό μου. Απλά. Τόσο, που από αυτό είναι να τρομάζεις περισσότερο. Το "Untrue" -εύστοχος τίτλος για την περίσταση, δεν το περίμενα- λέω πως είναι πιο φωτεινό απ' το
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Arcade Fire - Funeral (Merge, 2004)
Τρείς κηδείες κι ένας γάμος θα ήταν πιο ταιριαστός τίτλος, καθώς αυτά είναι τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν με επίκεντρο τον Win Butler και την Regine Chassagne κατά την δημιουργία του 'Funeral'. Το ζευγάρι αποτελεί βέβαια τον βασικό πυρήνα του πενταμελούς σχήματος που, με έδρα το Montreal, περιλαμβάνει ακόμη τον (νεώτερο αδελφό του Win) William αλλά και δέκα περίπου συνεργάτες ανάμεσα στους οποίους και μερικά απ' τα έγχορδα των συμπολιτών Godspeed. Η χαρμολύπη λοιπόν, όπως στις αρχαίες τραγωδίες, είναι το
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Black Heart Procession - The spell (Touch & Go, 2006)
Παγιδευμένος αμετάκλητα στο σύμπλεγμα παθιασμένου αλλά ανευόδωτου έρωτα και ανεκπλήρωτης επιθυμίας, ο Pall Jenkins είναι καταδικασμένος όπως η εμφατική μαύρη καρδιά του εξωφύλλου να έλκεται αέναα απ' τον ιστό που ο ίδιος δημιούργησε γύρω του καθώς, αφού πλανήθηκε πρόσκαιρα σε ελαφρότερες ατραπούς, η επιστροφή του έχει αυτή τη φορά την βαρύτητα του τελεσίδικου. Αισθάνεται ότι θα μείνει εδώ ("this is my home, this is my grave" -'The Waiter #5') κι έτσι, εξορκίζει τους δαίμονές του αφήνοντας να
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
