Zeroes: Τα 50 καλύτερα άλμπουμ 30-21

30. Tool - Lateralus (Tool Dissectional, 2001)

Αυτό είναι σίγουρα ένα άλμπουμ που δεν θα πάει και ιδιαίτερα ψηλά στα charts της χώρας μας (αν καταφέρει να μπει). Βλέπετε κυκλοφόρησε σε μια δύσκολη περίοδο μαζί με το νέο δίσκο των Depeche Mode. Εγώ πάντως χωρίς να'χω ακούσει τον δίσκο των D.M. σας λεω ότι αυτός είναι καλύτερος! Τέλος δηλώνω πανευτυχής που έχω δώσει 14 λίρες για δω τους Tool live στις αρχές του Ιούνη και όχι 14 χιλιάρικα για να δω τους D.M. τον Οκτώβρη. Ωραία, και τώρα που όλοι οι αδιάφοροι τσαντίστηκαν και διαβάζουν άλλα άρθρα, μπορούμε να  

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

29. Four Tet - Pause (Domino, 2001)

Για το δεύτερο άλμπουμ του Kieran Hebden σαν Four Tet δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς για το αν ακούγεται σήμερα σύγχρονο, ή αν ο ήχος του είναι κατευθείαν αναγνωρίσιμος. Κάθε φορά σου ζητάει περισσότερες ακροάσεις και σου φανερώνει καινούργια στοιχεία που μπορεί να μην είχες προσέξει. Είναι το άλμπουμ που τον έβαλε οριστικά στο χάρτη των "δημιουργών" της εποχής του, και είναι επίσης αυτό που φανερώνει ότι ο δημιουργός του είναι πρώτα ακροατής. Χρειάστηκε όλος ο κατάλογος της Impulse! και τα άλμπουμ της Alice Coltrane για παράδειγμα, για να φτάσουμε στο θαυμαστό αποτέλεσμα που ακούγεται εδώ. Κώστας Ζαφειράτος

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

28. Murder by Death - Red of tooth and claw (Vagrant, 2008)

Οι πολιτικοί δεν απαντούν σε υποθετικές ερωτήσεις, ένας λόγος παραπάνω για να το κάνουμε εμείς. Αν ο Johnny Cash είχε τη φωνή των 65 και τα πνευμόνια των 25 χρόνων του ταυτόχρονα, πώς θα λεγόταν; Adam Turla. O νεαρός κιθαρίστας και τραγουδιστής από το Bloomington της Indiana που με την τελευταία του εμφάνιση κερδίζει μια θέση στη μεγάλη ομάδα των ΗΠΑ ηγείται των Murder by Death και είναι το μόνο αναντικατάστατο μέλος τους. Δίπλα του η (άχρωμη) Sarah Balliet που στους δίσκους παίζει τσέλο και κίμπορντ και στη σκηνή  

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

27. Tied & Tickled Trio - Aelita (Morr, 2007)

Έψαχνα πρόσφατα πληροφορίες για κάποια παλαιά άλμπουμ και ανέσυρα από την αποθήκη όλα τα τεύχη του Rollin Under. Τα έχω διαβάσει 50 φορές το καθένα, αλλά μετά από 15 χρόνια κόλλησα ξανά και ασυναίσθητα άρχισα πάλι να τα μελετώ με ικανοποίηση. Ξαναθυμήθηκα ότι οι δισκοκριτικές του σπανίως ξεπερνούσαν τις πέντε γραμμές, ωστόσο αυτό που ήθελαν να πουν το έλεγαν με το παραπάνω. Πέντε γραμμές για το Aelita, λοιπόν. Το άλμπουμ που με συνεπήρε πριν καλά καλά κοπάσει ο ενθουσιασμός μου για το νέο Fridge.  

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

26. Bjork - Vespertine (One Little Indian, 2001)

Μετά και από το 'Vespertine', φαίνεται πως η Bjork δε μπορεί να κάνει πουθενά λάθος. Τα τελευταία δεκατόσα χρόνια ήρθαν και παρήλθαν διάφορες μόδες με γυναίκες καλλιτέχνιδες, από ψευτο-τσαμπουκαλούδες "riot grrls", μέχρι ψευτο-ευαίσθητες «παίρνω μια κιθάρα και γκρινιάζω», με λίγες ευχάριστες εξαιρέσεις σε κάθε κατηγορία.
Μέσα σε όλα αυτά (ή καλύτερα έξω από όλα αυτά) η PJ Harvey και η Bjork. Θυμηθείτε την πρώτη στο "Rid of me", live, το καλοκαίρι στην Αθήνα και ακούστε τη δεύτερη να τραγουδάει "I love him  

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

25. Cat Power - You are free (Matador, 2003)

Οι κοινοτυπίες των μουσικοκριτικών με διασκεδάζουν περισσότερο κι από αυτές των αθλητικογράφων. Ο «αειθαλής Βαζέχα», ο «δαιμόνιος Κουτάς» (από τις εποχές δόξας της Λάρισας), και η "indie sad girl", Cat Power. Η δεύτερη αγαπημένη ασχολία (μετά τις κοινοτυπίες) όσων γράφουν για οτιδήποτε, είναι οι λίστες. Οι πέντε πιο καλοντυμένοι πολιτικοί, οι πέντε πιο χασογκόληδες σέντερ φορ της Δ' Ερασιτεχνικής και: Οι τέσσερις καλύτερες τραγουδίστριες - συνθέτριες που τους μένουν τουλάχιστον είκοσι χρόνια  

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

24. Aphex Twin - Drukqs (Warp, 2001)

Αν ο Richard D.James, δηλαδή ο Aphex Twin όπως τον βάφτισαν οι γονείς του, δεν ξεχνούσε το mp3 του με ακυκλοφόρητα κομμάτια στο κάθισμα ενός αεροπλάνου, πιθανότατα το Druqks να μην είχε φτάσει ποτέ στ’ αυτιά μας ως το διπλό άλμπουμ που γνωρίζουμε. Κάποιοι μάλιστα υποστήριξαν πως ήταν ο τρόπος του για να αποτελέσει παρελθόν από τη Warp. Η ουσία είναι πως περιέχει, από τη μία ένα άνισο σύνολο κομματιών, από την άλλη όμως, μερικές μελωδίες τόσο καθηλωτικές όσο και η ιδιοφυής και αλλοπρόσαλλη περσόνα του δημιουργού τους. Θάνος Σιόντορος

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

23. Amy Winehouse - Back to black (Island, 2006)

Στο δεύτερο δίσκο της, η Amy Winehouse προχωράει λίγα χρονάκια τη σχεδόν συμπαγή παλιομοδίτικη jazz του 'Frank', και -παραμένοντας πάντως ρετρό- ηχογραφεί έναν λίγο-πολύ κλασικό αμερικάνικο soul δίσκο. Δεν είναι κουλτουριάρα σαν τη Madeleine Peyroux (η Winehouse δεν ξεκίνησε να παίζει μουσική στους δρόμους των Παρισίων και μοιάζει περισσότερο με συνοικιακή κομμώτρια παρά με επιμελημένα ατημέλητο φρικιό). Δεν είναι ούτε "αριστοκρατική" σαν τη Norah Jones (τα fuck, fuckery και παρεμφερή πάνε κι έρχονται).  

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

22. The National - Boxer (Beggars Banquet, 2007)

Το δράμα παίρνει διαστάσεις θριάμβου πλέον. Και ο θρίαμβος διαστάσεις δράματος. Κι αν δε βρήκα κάτι πιο έξυπνο για πρόλογο είναι που τους National τους έχω πάρει επ' ώμου (ή εργολαβία, για όσους αντί για στρατό έχετε πάει... πανεπιστήμιο) ήδη από τις υπόγεια πομπώδεις ημέρες του "Sad Songs For Dirty Lovers" και δεν είμαι ανόητος να τους εγκαταλείψω τώρα που επιτέλους χτύπησαν κόκκινο οι στροφές της έμπνευσής τους (και τα λόγια τα κοινά συνεχίζονται...). Τι χρειάζεται, λοιπόν, για να φτάσεις στο πολυπόθητο ζενίθ, όταν από  

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

21. Manyfingers - Our worn shadow (Acuarela, 2006)

Αν κάτι μπορεί, αμέσως και από νωρίς, να προσάψει κανείς στον Chris Cole όταν συνθέτει είναι ότι το κάνει ως μια εργασία που απαιτεί συναισθηματικό μόχθο φανερό, τέτοιον που να παρασύρει στην εκδήλωσή του τους πάντες και τα πάντα. Ζώντας, δηλαδή, την αγωνία του πραγματικού δημιουργού σε όλες τις διαστάσεις της. Και όσο ελάχιστοι σήμερα, να προσθέσω. Γέννημα θρέμμα του μουσικού Bristol (δεν χρειάζεται να λέμε συνεχώς τι σημαίνει αυτό) είχε μια πορεία, εξελικτική ασφαλώς, την οποία αναφέρω όταν θέλω να πω ότι  

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
N E X T: ΘΕΣΕΙΣ 20 ΕΩΣ 11