Zeroes: Τα 50 καλύτερα άλμπουμ 40-31
40. Tom Waits - Real gone (Anti-, 2004)
Όταν η βρετανική εισβολή σάρωνε την Αμερική, αυτός έκανε τον α λα Sinatra crooner σ' ένα συφοριασμένο golf club στο San Diego. Όταν όλοι πηγαίνανε στο San Francisco φορώντας (σίγουρα) λουλούδια στα κεφάλια τους, αυτός ανακάλυπτε το be-bop και έφευγε σε αντίθετη κατεύθυνση με τους τελευταίους beatniks. Όταν η δυτική ακτή στέναζε απ' τις freaky πολυενορχηστρώσεις, εκείνος περιοριζόταν στο πιάνο και σ' ό,τι μπορούσε να χτυπήσει με το χέρι του. Κι όταν το ροκ εντ ρολλ για άλλη μια φορά εξωτερικεύτηκε κι έγινε η
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
39. Queens of the Stone Age - Songs for the deaf (Interscope, 2002)
Τι θα έπαιρνες μαζί σου σε ένα road-trip στους σκονισμένους δρόμους της ερήμου Mojave; Οι QOTSA αρκούνται στις μαγικές μπαγκέτες του Dave Grohl, τις χαλαρές χορδές της κιθάρας του Josh Homme και τις μπάσες φωνητικές χορδές του Mark Lanegan. Πολυποίκιλη stoner-rock, αντρίκια heavy-grunge και εναλλακτική hard-rock αντιλαλούν στις παγωμένες νύχτες της Death Valley, ενώ sex, drugs & rock'n'roll αναβιώνουν κάτω από τον καυτό της ήλιο. Το καλύτερο super-group της δεκαετίας ποζάρει στη βιτρίνα των 00's, φορώντας τις πιο κιτς δημιουργίες του 2002. Τάσος Κορομηλάς
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
38. The Cinematic Orchestra - Man with the movie camera (Ninja Tune, 2003)
Οι μονομανίες δεν κρύβονται... Οι Cinematic δούλεψαν επιτέλους σαν Cinematic. Το φρέσκο άλμπουμ τους ήταν η επιρροή για το προηγούμενο!!! Απίστευτο και μάλλον πρώτη φορά καταγράφεται στα χρονικά της μουσικής. Τα πανέμορφα μουσικά τοπία των Cinematic βρίσκουν την φυσική τους θέση και το ταξίδι γίνεται πλέον και οπτικό. Αναγκαστικά με βάζουν στα χωράφια του Κώστα του Καρδερίνη. Πόρτο 2001. Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Ανάθεση τέλη του 1999 στους Cinematic, να φτιάξουν το soundtrack σ' ένα
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
37. Mulatu Astatke & The Heliocentrics - Inspiration information, vol. 3 (Strut, 2009)
Η σύμπραξη ενός πραγματικά καινοτόμου και δημιουργικού μουσικού από το παρελθόν, όπως ο Mulatu Astatke, με τα εκπληκτικά φιντάνια του ντάμερ Malcolm Catto που ακούνε στο όνομα Heliocentrics, μόνο βγαλμένη από θεωρητικούς φαντασιολάγνους αυνανισμούς θα μπορούσε να είναι, μέχρι σήμερα, που αποτελεί απτό γεγονός. Για την ακρίβεια όχι εντελώς σήμερα, μιας και της ηχογράφησης προηγήθηκαν κάποιες ζωντανές εμφανίσεις, που προφανώς οδήγησαν και στη στούντιο αποτύπωση του τρίτου μέρους της
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
36. Yann Tiersen - Amelie soundtrack (Virgin, 2001)
Κοντεύουν 10 χρόνια από τότε που συναντήσαμε την Αμελί αλλά είναι σαν χθες. Στέκει απέναντι - αλλά όχι ενάντια - στις “ταραχές” του 2005 στα προάστια του Παρισιού, που ήδη ξεχάσαμε (ή κάνουμε πως ξεχάσαμε). Η Αμελί είναι το ούφο με σκούφο που όλοι ερωτευτήκαμε για το συνδυασμό μελαγχολίας και ξενοιασιάς, που στ’ αλήθεια δεν καταλαβαίνουμε. Έτσι ακριβώς είναι και η μουσική του Yann Tiersen για την ταινία. Φαντασιόπληκτη, που δεν μπαγιατεύει ποτέ, γιατί μετά από δέκα χρόνια είναι τόσο νοσταλγική όσο ήταν και την πρώτη φορά που την άκουσες. Θανάσης Παπαδόπουλος
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
35. Blonde Redhead - Misery is a butterfly (4AD, 2004)
Οι Blonde Redhead είναι ένα πλοίο στη θάλασσα της μοίρας. Ξέρετε, ένα απρόοπτο της ζωής, από εκείνα τα πολύ απίθανα, που έφερε δύο δίδυμους αδερφούς από το Μιλάνο της Ιταλίας, τους Amedeo και Simone Pace, να συναντηθούν με μια γιαπωνέζα από το Κιότο, την Kazu Makino, στη Νέα Υόρκη των αρχών των nineties. Από το 1993, οπότε και σχηματίστηκαν, οι Blonde Redhead δεν φοβήθηκαν ποτέ τις αλλαγές. Ίσα-ίσα μπορεί να πει κάποιος ότι τις επιζητούσαν κιόλας. Και, αναλύοντας σήμερα την πορεία τους από απόσταση, σχεδόν κάθε
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
34. PJ Harvey - Stories from the city, stories from the sea (Island, 2000)
Ας μιλήσουμε για τα κίνητρα που οδηγούν κάποιον στο να κάνει τέχνη. Γιατί δε νομίζω να πιστεύετε οτι το ταλέντο ή η έμπνευση αρκούν. Χρειάζεται πάνω απ'όλα ένας σκοπός, μια terra incognita ίσως, όχι όμως τόσο απόλυτα άγνωστης, αλλά που να 'τσιμπάει' τα ένστικτα και τις υποσυνείδητες επιθυμίες, να ερεθίζει το μυαλό και το σώμα σου, να σε σπρώχνει στην εξερεύνησή της. Ο Modigliani ας πούμε, ζούσε και δημιουργούσε κάτω από το φως που του έριχνε η δεσποινίς Hebuterne, η μοναδική γυναίκα που αγάπησε και που του έδινε την
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
33. Bright Eyes - Lifted or the story is in the soil, keep your ear to the ground (Saddle Creek, 2002)
Παντός επιστητού ''μεγαλοφυΐες'' στο κυνηγητό του ονείρου, μη αποκλειόμενων των φαντασιόπληκτων. Τι άλλο κοινό μεταξύ τους απ' το φυσικό (ιδιάζον) ταλέντο που γίνεται νέος κανόνας! Το πρώτο που ρώτησα γνωρίζοντας το ποιόν των Bright Eyes απ' το προκάτοχο 'Fevers And Mirrors' cd του 2000, ήταν πόσο βαθιά δυστυχής μπορεί να αισθάνεται ένας νεαρός μόλις είκοσι ετών. Και απαντώντας μου κάποιοι με τα διπλάσιά του χρόνια, διέσυραν και τους δυο μας στη χλεύη. Το άλλο ήταν πόσο απέχει το καλύτερο από το χειρότερο τραγούδι του
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
32. Fugazi - The argument (Dischord, 2001)
Ο έβδομος δίσκος μιας μπάντας με τουλάχιστον τρία αριστουργήματα στο ενεργητικό της, που έχει όμως ήδη περάσει στο παρασκήνιο. Ε και τι με αυτό; Το Argument είναι η απόλυτη art άποψη επί μίας και μόνο hardcore πανκ διάστασης. Αρμονίες παραλλαγής, έγχορδα αναρχικής τοποθέτησης και φωνητικά παγιωμένης επίθεσης, συνθέτουν την στιγμή κατά την οποία οι πρωτευουσιάνοι κατάφεραν και ξεπέρασαν το φαινομενικά αξεπέραστο Repeater. Μετά την ακρόαση τούτου του δίσκου, οποιαδήποτε αναδρομή στη δισκογραφία τους σου δημιουργεί την αίσθηση ότι πάντοτε επεδίωκαν να φτάσουν εδώ. Και το κατάφεραν θριαμβευτικά! Και μετά γιατί σιωπή; Άρης Καραμπεάζης
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
31. Antony & the Johnsons - I am a bird now (Secretly Canadian, 2005)
Είναι από τις φορές αυτές που η ακρόαση ενός τόσο τρυφερού και κινούμενου στη λεπτή γραμμή μεταξύ φωτός - σκότους δίσκου δημιουργεί τόσες παραπομπές σε άλλες μορφές τέχνης, πλησιάζοντας την αξία του όχι μόνο με αμιγώς μουσικά κριτήρια αλλά και με μια γενικότερη σκεπτικιστική διάθεση. Η αφετηρία δίνεται ήδη από το έργο καθαυτό: στο εξώφυλλο μια φωτογραφία του Warhol με την cult φιγούρα της Candy Darling, της τραβεστί ηρωϊδας του 'Candy says' των Velvet Underground, στο νεκροκρέββατό της, κοιτώντας πλέον την
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
