Zeroes: Τα 50 καλύτερα άλμπουμ 50-41
50. Xploding Plastix - Amateur girlfriends go proskirt agents (Beatservice, 2001)
Αν για να περιγράψεις τη μουσική ενός δίσκου με την προσφιλή μέθοδο των διαμουσικών παραπομπών, και η λίστα αρχίζει να μακραίνει σε αριθμό και να πλατειάζει σε εύρος, τότε δύο τινά συμβαίνουν. Ή πρόκειται για μια ετερόφωτη ...δηθενιά ή για ένα καθαρό αριστούργημα. Η διασταύρωση της jazz με τη σύγχρονη electronica έδωσε αυτή τη δεκαετία πολλές τερατογενέσεις μιας ανιαρής δήθεν ψαγμένης "κοσμοπολίτικης" άποψης για τους ακριβούς καναπέδες των μοδάτων club. Το ντουέτο από το Όσλο με αυτό τον υψηλής αισθητικής δημιούργημα κατέδειξε εμφατικά ότι υπήρχε και άλλος δρόμος... Αντώνης Ξαγάς
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
49. Woven Hand - Consider the birds (Glitterhouse, 2004)
Γνωρίζετε, ασφαλώς, εκείνη τη θεωρία που λέει ότι όλες οι φοβίες που έχουμε ως ενήλικες οφείλονται στις εμπειρίες των παιδικών μας χρόνων. Την σκέφτηκα πολύ αφήνοντας ξανά τον εαυτό μου στα αποστολικά οράματα, τους ξορκισμούς, τους εφιάλτες της apocalyptic country του David Eugene Edwards. Ο άνθρωπος σε λίγο θα μοιάζει με εκείνους τους σκελετωμένους τύπους που μπαίνουν ξαφνικά σε ένα βαγόνι του ηλεκτρικού και κρατώντας μια σαρακοφαγωμένη Βίβλο αρχίζουν να μιλούν για τον Θεό, την αμαρτία, τη Δεύτερη
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
48. At the Drive In - Relationship of command (Grand Roya, 2000)
Πάνω που τείνω να πιστέψω ότι το hype δεν λειτουργεί, ότι στον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας «αν έχεις αξία διάβαινε» και πως το αισθητήριο του κόσμου είναι τελικά ο καλύτερος κριτής (κι ας καταποντίζει τις underground αγάπες και εμμονές μας!) παραδείγματα σαν κι αυτό δίνουν το σύνθημα να ξεκινήσει η διαδικασία της αναθεώρησης. Κάπως έτσι επιστρέφω και πάλι στις αρχικές μου ιδέες. Όλο το βράδυ (χαρο)παλεύω με τις κοφτές κιθάρες, την... ωμή δύναμη, τα απεγνωσμένα ουρλιαχτά και το... χαοτικό πανκ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
47. Getatchew Mekuria & The Ex & Guests - Moa anbessa (Terp, 2006)
Εάν οι αναρχο-πανκ ανησυχίες σας δεν τελείωσαν με τους Crass και το "Yes Sir, I will", τότε κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του '80 θα πρέπει να ήρθατε σε επαφή με τους Ολλανδούς The Ex, μέσα από δίσκους όπως το "Pokkeherie" ή το "Too many cowboys". Αυτό που τους έκανε να ξεχωρίσουν, ακόμη περισσότερο αφού δεν προέρχονταν ούτε από την Αγγλία ούτε από την Αμερική, ήταν οι βιωμένες πολιτικές τους θέσεις, μαχητικές αντι-καπιταλιστικές, αντι-καταναλωτικές θέσεις, υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, πρωτοπόροι
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
46. Manu Chao - Proxima estacion: Esperanza (Virgin, 2001)
Ο Ζαν Μπωτριγιάρ ισχυρίζεται ότι η πορεία είναι δεδομένη: Η τέχνη τελειώνει, τουλάχιστον με την μορφή που την γνωρίσαμε. Αιτία είναι ότι πια, αντικείμενο του θαυμασμού και του πόθου μας είναι η καθημερινή χυδαιότητα. Περάσαμε στην κουλτούρα του ασήμαντου σύμφωνα με τα λεγόμενά του. Τι είναι όμως ασήμαντο; Το ίδιο ποδήλατο που χρησιμοποιεί ο MANU CHAO εδώ και δέκα χρόνια; Η άρνησή του να προσδιορίσει τι πρέπει να πράττει ο ορθά σκεπτόμενος πολίτης, για να μην θεωρήσεις ότι καπελώνει; Η άρνησή του να τον συνοδεύσει
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
45. The Avalanches - Since i left you (Modular, 2000)
Η ολοκληρωτική αποθέωση του "κόψε-ράψε", αρκετά πριν την σημερινή αίγλη που απολαμβάνουν τα πολυσυλλεκτικά, κατά βάση hop-hop, mixtapes. Ο θρύλος μιλά για πάνω από 3500 (!!!) samples κάθε είδους και ποικίλης προέλευσης (μέχρι Madonna έβαλαν στο μπλέντερ...), τα οποία συνθέτουν ένα γάργαρο, ζαχαρένιο άλμπουμ, ικανό να σε κάνει να αιωρείσαι αρκετούς πόντους πάνω από το έδαφος. Είχαν δεν είχαν, οι Avalanches, με την αυγή των 00s, έκαναν την δική τους Australian Invasion! Και έμειναν έτσι απλά (και για πάντα) στην ιστορία. Θάνος Σιόντορος
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
44. Franz Ferdinand - Franz Ferdinand (Domino, 2004)
Φυσικά και δεν περιμέναμε από τους φιάκες τους Σκωτσέζους να σώσουν το rock 'n' roll, ειδικότερα μετά την άπειρη μιζέρια την οποία μας ξαποστέλνουν δισκογραφικά τα τελευταία χρόνια (ξέρει κανείς πότε επιτέλους θα μαλώσουν μεταξύ τους και θα μας αφήσουν ήσυχους οι Belle and Sebastian;). Ούτε από τη Domino Recordings περιμέναμε να το κάνει, μιας και από καιρό έχει καταστεί συνώνυμο της ndie βαρεμάρας και του κάθετι προβλέψιμου και ευθυγραμμισμένα «ανατρεπτικού». Φυσικά και δεν περιμέναμε πέντε μονάδες διαφορά υπέρ του
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
43. Fennesz - Endless summer (Mego, 2001)
"Ατελείωτα καλοκαίρια" ονειρεύεται ο εξ Αυστρίας ορμώμενος Christian Fennesz, σε έναν κλασικό πλέον δίσκο, όπου η μελωδία συναντάει τον πειραματισμό, η αρμονία τον θόρυβο, η τευτονική τεχνοκρατική πειθαρχία τη μεσογειακή χαλαρότητα, η παραδοσιακή κιθάρα τους βόμβους και τις συχνότητες που παράγουν καλώδια, ημιαγωγοί, ολοκληρωμένα κυκλώματα και άλλα θαύματα της σύγχρονης τεχνολογίας, σε ένα αποτέλεσμα το οποίο ηχεί ατμοσφαιρικό, υποβλητικό, αλλά διόλου ελιτίστικο. Σχεδόν ...ποπ θα λέγαμε! (με την ευρεία έννοια του όρου). Αντώνης Ξαγάς
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
42. Godspeed You! Black Emperor - Yanqui U.X.O. (Constellation, 2002)
Σε περίπτωση που δεν είστε εξοικειωμένοι με τις δημιουργίες των GYBE πηγαίνετε πάνω αριστερά, γράψτε το όνομά τους στο λευκό "search" κουτάκι και διαβάστε 4 κατατοπιστικότατα κείμενα, κριτικές κλπ. από τέσσερις διαφορετικούς ανθρώπους. Έχοντας πάρει μια ιδέα, έρχεστε και μας συναντάτε την ώρα που... σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Πώς να αποτιμήσει κανείς κριτικά τέτοιες αισθητικές αντιλήψεις, πώς να εκφράσει μ' ελαφρότητα γνώμη για τέτοιες καλλιτεχνίες; Μας δυσκολεύει εξαιρετικά η πολυμελής Καναδέζικη ομάδα καθότι ξυπνάει
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
41. Arcade Fire - Neon bible (City Slang, 2007)
Από το 'Funeral' ήταν πολλοί που είχαν διαπιστώσει ότι οι Arcade Fire δεν έπαιζαν ΤΙΠΟΤΕ το πραγματικά καινούριο, και από την άλλη ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έπαιζε σαν αυτούς. Και σχεδόν όλοι τους λάτρεψαν και θα συνεχίσουν να το κάνουν και μετά το 'Neon Bible'. Όσοι είχαν "ανακαλύψει" τις γραμμές του μπάσου των U2, τα ξεσπάσματα των Pixies, το στήσιμο κάπου ανάμεσα σε Talking Heads και Franz Ferdinand, θα κρατήσουν όλα αυτά και θα προσθέσουν επιρροές από Springsteen και Bowie, μέχρι ό,τι τραβάει η όρεξή σας. Άλλωστε, στη
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .