10 τραγούδια για depressions, οικονομικές και άλλες

A Bad Debt Follows You - The Go-betweens
Πρόκειται για συμβολισμό. Οι Αυστραλοί (όλοι εκεί θα πάμε στο τέλος) Go-Betweens τραγουδάνε για συναισθηματικά χρέη. Ποιος ξέρει, ίσως η Κριστίν Λανγκάρντ σε μια έκρηξη χιούμορ, θα ζητήσει το επόμενο πακέτο μέτρων από την ελληνική κυβέρνηση με το συγκεκριμένο τραγουδάκι για υπόκρουση.

Manic Depression - Τζίμι Χέντριξ
Αυτοψυχανάλυση με καθόλου καταθλιπτικές μελωδίες. Ο κιθαριστικός πατριάρχης πασών των πλανητών, περιγράφει τα συναισθήματά του: τα καλά που γλιστράνε από τα χέρια του και τα άλλα που καταλαμβάνουν το μυαλό του. Καλά έλεγε ο Έρικ Μπέρτον στην αυτοβιογραφία του, ότι ο Χέντριξ τελικά, ήταν ψυχούλα...

Dear Landlord - Τζο Κόκερ
O Κόκερ, από την εποχή που οι διασκευές του ήταν καλύτερες από τις δικές του συνθέσεις (εποχή που συνεχίστηκε στο διηνεκές), προσπαθεί να πείσει το σπιτονοικοκύρη του να κάνουν ένα αποφασιστικό βήμα προς την ανταλλακτική οικονομία: ο Κόκερ βάζει τους στίχους του Ντίλαν και ο σπιτονοικοκύρης τα κεραμίδια.

Suicide is Painless - Manic Street Preachers
Και όμως, δεν είναι αυτό που νομίζετε. Οι ενίοτε χαριτωμένοι, μουσικοί απατεωνίσκοι διασκευάζουν το μουσικό σήμα της καλύτερης ever (αντι)πολεμικής σειράς που έπαιξε στην τηλεόραση, του MASH. Ο γιος του Ρόμπερτ Ώλτμαν έγραψε και τους στίχους και έβγαλε περίπου εκατονταπλάσια δολάρια από τον πατέρα του, που σκηνοθέτησε την ταινία. Η κρίση ως ευκαιρία δηλαδή.

Gasoline Blues - Τζον Μέιαλ
Ο Μέιαλ θέτει τις βάσεις για τη συζήτηση πάνω στο ενεργειακό πρόβλημα, χρόνια ολόκληρα πριν οι Rage Against the Machine κάνουν υπερκατανάλωση καυσίμου σε μολότοφ και ξεκινήσουν οι "Μέρες χωρίς αυτοκίνητο". Ξέρετε, εκείνες οι γιορτές για τις οποίες μαθαίνουν οι έλληνες δήμαρχοι ποδήλατο για τα πέντε λεπτά τηλεοπτικών πλάνων; Αυτές.

Poor Boy - Νικ Ντρέικ
Ο Νικ Ντρέικ αυτοσαρκάζεται. Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, ούτε όμως και η δημιουργικότητα που ποτέ δεν του έλειψε. Και τα δύο, είναι δίκοπο μαχαίρι όπως απέδειξε και η ατυχής αλληλουχία των γεγονότων με την τραγική κατάληξη, στην περίπτωσή του.

The Beds Are Burning - Midnight Oil
Αυστραλοί και πάλι, οικολόγοι και γερουσιαστές ταυτόχρονα, καταγγέλλουν ότι τα τετράτροχα τρομάζουν τους παπαγάλους. Όλα αυτά, από το μακρινό 1987 μοιάζουν σήμερα παραδεισένια, γιατί πλέον, δεν καίγονται μόνο τα κρεβάτια μας.

White Room - The Cream
Οι Cream απλοποιούν την κατάθλιψη: λευκό δωμάτιο/μαύρες κουρτίνες/δεν σε κρατάει τίποτα στο σταθμό/εισιτήριο, ασταμάτητα ωτομοτρίς, παράθυρα του αποχαιρετισμού. Δηλαδή οι Πυξ Λαξ τι πολύ πιο διαφορετικό έχουν πει (μείον τα wah wah του Κλάπτον βεβαίως);

Midlife Crisis - Faith No More
"Το κεφάλι μου είναι σαν μαρούλι" τραγουδάνε οι Faith No More στην ελεγεία τους που θα μπορούσε να τιτλοφορείται εναλλακτικά: "Έφτασα τα 40, έκανα οικογένεια, έβαλα δάνεια, μου κόψανε τα επιδόματα και με ζώσανε τα φίδια".

Union Strike Song (and Classical Gas) - Λίζα Σίμπσον
Ο Χόμερ κατεβαίνει σε απεργία ζητώντας υγειονομική περίθαλψη και καλύτερες συνθήκες εργασίας από το αφεντικό του, Τσαρλς "Clap for me Smithers" Μπερνς. Η Λίζα Σίμπσον τραγουδάει τους στίχους-φωτιά: "Θα παλέψουμε μέχρι τέλος ή θα διπλώσουμε σαν ομπρέλες".