20 top artists of my life #1

20. Patsy Cline

Ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς έχει πει ότι οι καλύτερες ιστορίες έχουν ήδη γραφτεί. Άραγε θα μπορούσε να ισχύει και σε κάποιο βαθμό στη μουσική ή τη ζωγραφική; Οπωσδήποτε δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να το πει, ωστόσο τα αισθητήρια μου με οδηγούν συχνά στο παρελθόν. Ένας σημαντικός σταθμός της χρονομηχανής μου είναι η Patsy Cline. Όποτε ακούω την βαθειά φωνή της, τον αισθησιακό της τόνο, νιώθω σαν να δημιουργείται μια χωροχρονική λούπα που φέρνει στην ίδια γειτονιά το παρόν του εδώ, με το 1950 του μακριά. Μερικά από τα πιο αγαπημένα μου είναι "She's Got You", "Walkin' After Midnight", "Crazy" και πολλά ακόμα, που μπορεί να βρει κανείς σε κάποιο δίσκο με επιτυχίες της. Δυστυχώς έφυγε πολύ πρόωρα, όμως άφησε ένα γερό αποτύπωμα στα κάντρι και ποπ πεδία.

19. Carpenters

Δεν ξέρω αν έγιναν περισσότερο γνωστοί στην Ελλάδα εξαιτίας της τραγικής ιστορίας της Karen Carpenter ή της μουσικής τους πορείας -που κάθε άλλο παρά τραγική είναι. Αυτό που με ξαφνιάζει ακόμα και τώρα είναι πώς είναι δυνατόν μια γυναίκα με τόσο γλυκιά, χαρούμενη φωνούλα να υποφέρει από μια απελπιστική ασθένεια, όπως είναι η ανορεξία. Έψαχνα καιρό να βρω μια λέξη για να χαρακτηρίσω τη φωνή της Karen Carpenter και μάλλον ο όρος "κρυστάλλινη" δίνει το σωστό στίγμα. Το "Close To You" το θεωρώ ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια στον αιώνα τον άπαντα. Αν κάποιος θελήσει να τους γνωρίσει, μπορεί να ξεκινήσει από κάποια συλλογή τους με επιτυχίες. Έχουν πολλές από δαύτες!

18. Aeoliah

Μουσική new-age για εξαιρετικές και κυρίως για συνήθεις περιπτώσεις, όπως το πρωινό ξύπνημα ή τα ανεξέλεγκτα νεύρα. Ο κύριος, που συστήνεται Aeoliah, έβαλε σκοπό της ζωής του να δημιουργήσει μουσική με θεραπευτικές ιδιότητες και κατέληξε να συνδυάσει αρμονικούς ήχους που ακτινοβολούν αγάπη, ηρεμία, υπομονή και ένα σωρό άλλα ωραία που όλοι θέλουμε να έχουμε. Πώς γίνεται αυτό; Έλα μου ντε. Η ιδέα είναι ότι ξαπλώνεις άνετα κάπου, κλείνεις τα μάτια, παίρνεις μερικές βαθιές ανάσες και αφήνεις τη σκέψη σου να πάει σε ωραία μέρη, ακούγοντας την ορχηστρική, χαλαρωτική αυτή μουσικούλα. Άσε που μπορεί να ρίχνει και τη χοληστερίνη, αυτό που το βάζεις; Ό,τι πρέπει για να αποπλανήσει κανείς τη σκέψη του ή κάποιο ενδιαφέρον πρόσωπο, ενώ, για τον κόσμο που κάνει ρέικι, έχει μια σειρά από δισκάκια "Healing Music For Reiki".

17. Ed Alleyne Johnson

Διανύουμε την εποχή του βιολιού. Είδαμε και στη Γιουροβίζιον τα τελευταία χρόνια, που, αν δεν παίξει βιολί επί σκηνής ο καλλιτέχνης, προκοπή δεν κάνει. Ο Ed Alleyne Johnson μελετούσε την αισθητική αξία του εν λόγω οργάνου, όταν ακόμα πίστευαν ότι αν δε βγει ο καλλιτέχνης με το μπούτι έξω δεν πρόκειται να προκόψει. Απ' ότι είμαι σε θέση να ξέρω, έπαιζε μουσική στο δρόμο, με ηλεκτρικό βιολί, έχοντας κάνει διάφορες πατέντες με ενισχυτές και ιστορίες για να φορτσάρει. Πρέπει να είναι πολύ ντροπαλός πάντως ή να έχει πολύ κακό μάνατζερ, αν έχει καν, γιατί μόνο από μια ευχάριστη σύμπτωση μπορεί να τον ανακαλύψει κανείς. Ωστόσο οι μουσικές του είναι για να καταπλήξουν. Ένας απίστευτος δίσκος είναι το "Ultraviolet", αλλά θα ήταν άδικο να μην αναφέρω ότι μου αρέσουν όλα όσα έχω ακούσει από αυτόν.

16. Clann Zu

Ιρλανδία και Αυστραλία μαζί για να δημιουργηθεί ένα θεσπέσιο cd και μετά το χάος. Αυτή η μπάντα, έκανε μια φοβερή έκπληξη το 2003, γνωστή και ως "Rua" που τους χάρισε την υστεροφημία. Η έκπληξη αυτή ακολουθήθηκε από κάτι πιο επίπεδο, ωστόσο οι τύποι είναι ήδη πολύ ψηλά στην εκτίμησή μου, που θα τους γουστάρω ακόμα και αν αύριο μάθω ότι έγιναν λουλουδούδες στο κέντρο της Βανδή. Σίγουρα όσοι εμμένουν στο progressive αλλά και οι πιο "σιδερένιοι" θα με συμμεριστούν. Ιρλανδικοί ήχοι, συνδυασμένοι με ροκ, πανκ και ηλεκτρονικά και στίχοι σε ανάμεικτα αγγλικά και ιρλανδικά εγγυώμαι ότι θα γοητεύσουν και τους πιο ιδιότροπους. Rua ru(a)les!

15. Maximilian Hecker

Αυτός ο νεαρός Γερμανός με την αιθέρια ποπ, πρέπει να έχει ραγίσει τις καρδιές χιλιάδων κοριτσιών ανά τον κόσμο, γιατί εκτός του ότι είναι γλυκούλης, είναι και ταλαντούχος. Μουσικούλα more than beautiful, closer to ethereal. Μου δίνει την αίσθηση ότι ούτε λίγο ούτε πολύ, οι μελωδίες του, έχουν υπάρξει soundtrack σε ευφάνταστα όνειρα, με καταπράσινα βουνά και χαρούμενα ζωάκια ή ό,τι τέλος πάντων πρέπει να έχει ένα όνειρο για να είναι ωραίο... Ξεχωρίζουν σίγουρα οι δίσκοι "I'll be a virgin, I'll be a mountain" και "Lady sleep" για τα εμπνευσμένα κομμάτια, τη μουσική από πλήκτρα που ηχούν σαν σταγόνες στη μέση μιας λίμνης και τον ήχο από έγχορδα σαν χάδι.

14. AIR

Και αφού θα μιλήσουμε για αέρινη μουσική, μην ξεχάσουμε τους γκουρού της, που δεν είναι άλλοι από το ντουέτο δυο Γάλλων με το όνομα AIR (Amour, Imagination, Reve). Τους γνωρίσαμε με το ομώνυμο soundtrack της ταινίας "The Virgin Suicides" αλλά γενικά αν σας ρωτάνε για την ταινία αυτή και για οποιαδήποτε άλλη, θα λέτε πάντα ότι το βιβλίο ήταν καλύτερο. Προϋπόθεση βέβαια είναι να υπάρχει βιβλίο, μη με αναγκάζετε να τα λέω αυτά. Όσοι δεν είναι γνώστες των AIR, αφού αυτομαστιγωθούν μερικές φορές, μπορούν έπειτα να βρουν το "Talkie, Walkie" και το "Pocket Symphony" που είναι η τελευταία τους κυκλοφορία και να τους απολαύσουν. Και αυτοί είναι σαν ποπ-όνειρο αλλά πιο ηλεκτρονικό και πιο ροκ.

13. Nouvelle Vague

Αν πάτε στον τρίτο τόμο της εγκυκλοπαίδειας "Beatriz Aleph, ένας υπέροχος άνθρωπος" και συγκεκριμένα στο γράμμα "Ξ" δε μπορεί παρά να πέσει το μάτι σας στο λήμμα "Ξέρει από καλές φωνές" που βρίσκεται αμέσως πριν το "Ξέρει από καλό λάδι". Και οι Γαλλιδούλες των Nouvelle Vague έχουν βελούδινες φωνές. Η μπάντα τους ειδικεύεται στο διασκευάζει new wave κομμάτια, τροποποιώντας τα εκ θεμελίων. Έτσι το νέο αποτέλεσμα είναι στην πραγματικότητα περισσότερο "ξαναγραμμένη" μουσική για τις ανάγκες των μπαρ στην Καραϊβική, παρά διασκευές. Μέσα από τόσο ριζικές επεμβάσεις, μπορεί κανείς να απολαύσει μια σχεδόν ολοκαίνουρια πανδαισία ήχων. Τους θεωρώ το πιο δημιουργικό "διασκευαστικό" γκρουπ και σίγουρα έχουν πολύ δυνατές φωνές (και δεν εννοώ loud). Αγαπημένο το "A Forest" που ήταν μια ευγενική προσφορά από The Cure. Άσχετο: φαίνεται να έχει πολύ γραφειοκρατία πάντως να διασκευάζεις άλλους. Άντε μετά να είσαι και παραγωγικός.

12. Dire Straits

Ένα συγκρότημα με κεφάλι το Mark Knopfler, δεν χωράει αμφιβολία για το προς τα πού οδεύει. Πρωτότυπο ροκ ύφος, στενά δεμένο με μουσικές από τις δεκαετίες ΄60 και ΄70, τότε που όλα ήταν ροκ και όμορφα. Δεν ξέρω αν κάθε πέρσι και καλύτερα, αλλά με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι για να βρει κανείς καλή σόλο κιθάρα πρέπει να γυρίσει λίγο πίσω, λίγο πριν, κάπου εκεί. Παρόλο που ανήκω στην μερίδα του πληθυσμού που δεν ψοφάει για Bob Dylan, η επιρροή που έχουν δεχτεί από τον ίδιο και τους συναφείς του οι Dire Straits, έδεσε σαν μαρέγκα το στυλ τους και νομίζω τους ανέβασε στο αστρικό ύψος, όπου βρίσκονται. Κομματάκια όπως το "Once Upon A Time In The West", "So Far Away" και φυσικά το "Sultans Of Swing" είναι ιστορικά, όπως και τα περισσότερα που μπορεί να βρει κανείς σε μια συλλογή τους best of.

11. John Cale

Για τον John Cale καλό είναι να μη λέει κανείς πολλά πράγματα, γιατί ο άνθρωπος ξεπερνά τις περιγραφικές μας δυνατότητες. Είναι απλά αλλού... σε ένα σύμπαν με λαμπερές μουσικές και σκοτεινά τοπία. Μέσα εκεί συνέλαβε το "Fear is man's best friend" και το "Dying in the vine". Μιλάμε πια για την υπέρβαση.