20 top artists of my life #2

10. Mick Harvey

Άλλη μια μουσική ιδιοφυία που διεγείρει κατευθείαν τα νευρωνικά κυκλώματα ευχαρίστησης. Με τον Nick Cave ή και μόνος του μας κάνει να θέλουμε να πετάξουμε εσώρουχα στη σκηνή και να παθαίνουμε απανωτές υστερίες, όπως οι κομπάρσοι στο κλιπ "Attenti Al Lupo" του Lucio Dalla. Τα πρώτα του σόλο δισκάκια "Intoxicated Man" και "Pink Elephants", είναι διασκευές του Γάλλου ερωτιάρη Serge Gainsbourg στα αγγλικά και είναι εγγυημένα ακούσματα. Στο δίσκο "One Man's Treasure" είναι στα καλύτερά του. Αυτός ο άνθρωπoς όσο μεγαλώνει τόσο βελτιώνεται, πράγμα που τουλάχιστον στο μουσικό χώρο δεν ισχύει συνήθως.

9. Pulp

Δε γίνεται να γραφτεί αφιέρωμα με τα αγαπημένα ή με τα χειρότερα και να μην γίνει αναφορά στη Βρετανική σκηνή. Οι Pulp συγκαταλέγονται αντικειμενικά στην κατηγορία "αγαπημένα", λιγότερο ή περισσότερο για τον καθένα. Ο βασικότερος λόγος που ξεχωρίζουν από άλλα βρετανικά γκρουπ είναι ο ίδιος ο Jarvis Cocker, που μέσα από τους Pulp, κοινοποιεί την προσωπικότητα του και μοιράζεται το ταλέντο του. Βέβαια θα ήταν άδικο να πει κανείς ότι οι Pulp είναι ο Jarvis Cocker αλλά σε όποιον αρέσει το "Underwear" ξέρει... Δε θα μπορούσε πραγματικά να σκεφτεί κάποιος άλλος κάτι τόσο εξωφρενικά υπέροχο όπως αυτό.

8. Marissa Nadler

Πρόκειται για την καλή νεράιδα που ζει στο μουσικό μου βασίλειο. Στον κόσμο αυτό, που βρίσκεται στο μεταίχμιο του αισθητού και του ιδεατού, η Marissa Nadler κάθεται στα γρασίδια και στους κορμούς των δέντρων με μια κιθάρα και τραγουδά τις ιστοριούλες της. Είναι εύκολο να το φανταστεί κανείς, αφού η μουσική της είναι υπνωτική και ονειρική, για να διευκολύνει τα νοητικά ταξίδια προς όποια κατεύθυνση φυσάει. Μου θυμίζει λίγο ψυχεδελικά της δεκαετία του ΄70, λίγο φολκ, λίγο ποπ. Ιδιαίτερη εντύπωση έκαναν οι δυο τελευταίες δουλειές της "Songs III: Bird on the Water" και "Little Hells".

7. Loreena McKennitt

Και για να φτιάξουμε κλίμα ερχόμαστε σε κάτι πιο φολκλόρ. Καταρχήν θα ήθελα να καταθέσω ότι η Loreena μου μοιάζει κάπως με ξωτικό, βγαλμένο από ξέφωτα δασών ή των παραμυθιών της Ιρλανδίας. Και θα μπορούσε να είναι η σοπράνο βάρδος της φυλής τέτοιων πλασμάτων, αφού δείχνει αξιοσημείωτη αφοσίωση στην κέλτικη παράδοση, ενώ ταυτόχρονα συνομιλεί διακριτικά μεν, αποτελεσματικά δε και με το σύγχρονο μουσικό κόσμο. Κάτι ανάλογο με το να πάει ο Γούλβεριν στο Ζαΐρ, να βρει τα Χόμπιτ και να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να σώσουν τη Μέση Γη από τους κακούς. Και μυαλό και σώμα δηλαδή. Το "Live In Paris And Toronto" ένα διπλό cd από συναυλίες της, σίγουρα αξίζει τα λεφτά του. Στην Ελλάδα έγινε πολύ διάσημη με το "Marrakesh Night Market", που όμως δεν συγκρίνεται με πραγματικές εμπνεύσεις όπως το "Old Ways", "The Bonny Swans", "Highwayman" και το "Never-ending road".

6. James

Όταν το αγαπημένο σου συγκρότημα διαλυθεί και μετά επανασυνδεθεί είναι φυσικό και επόμενο να χαρείς ως φαν. Στην προκειμένη περίπτωση, εγώ θα προτιμούσα να μην έβγαζαν ποτέ αυτό το νέο δίσκο και φαντάζομαι κάποιοι θα διαφωνούν. Και όμως αυτός ο απόηχος που αφήσαν δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτικός της πορείας τους. Ο Tim Booth υπήρξε λαμπρός σταρ και οι James είναι το σήμα κατατεθέν της περιόδου 1990-2002. Και ενώ οι δάφνες ανήκουν στο παρελθόν, η μουσική τους είναι τόσο διαχρονικά όμορφη που ακούγεται στο παρόν και θα ακούγεται και στο μέλλον. Σε περίπτωση ανάγκης καλό είναι να υπάρχει μια συλλογή με τα επιλεγμένα τους κομμάτια. Συμβουλή στον έστω και ένα που δεν τους έχει ακούσει, είναι να μην ξεκινήσει από το "Hey Ma".

5. Richard Hawley

Λέει κάτι το γεγονός ότι έχει θητεύσει στους Pulp; Ότι η φωνή του είναι οδυνηρά υπέροχη; Ότι η μουσική του μοιάζει στην εποχή μας σαν να είναι το επιστέγασμα της διαδρομής του Elvis Presley, του Roy Orbinson και ίσως λιγάκι και του Johnny Cash; Ο κύριος Hawley σε κάθε περίπτωση είναι μέσα στα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει. Επίσης δεν είμαι διατεθειμένη να δεχτώ την κριτική του τύπου "μα που πάει η μουσική όταν δεν παράγει νέους ήχους και αναβιώνει παλιά και χιλιοακουσμένα στοιχεία;". Μήπως εξάλλου σκέφτονται έτσι, όσοι δε λαμβάνουν υπόψη τον πιο σημαντικό συντελεστή, που είναι ότι ο κόσμος ακούει μουσική για να ευχαριστιέται; Είμαι πεπεισμένη ότι πρόκειται για τους ίδιους αυτούς που στη λένε αν βάλεις τυρί στη μακαρονάδα σου, γιατί θεωρούν ότι τη... χαλάς. Δεν έχει σημασία τι σ' αρέσει, γιατί η υψηλή γαστρονομία δε θα κάτσει να ασχοληθεί με τέτοιες λεπτομέρειες. Ε λοιπόν εγώ θέλω να ακούω Richard Hawley και ταυτόχρονα να τρώω μακαρονάδα Mediterranean με διπλάσιο τυράκι. Και με ψωμάκι. Προτείνω να απαλλαχτούμε από την αγωνία να ανακαλύψουμε τον σύγχρονο Mozart, και να ακούσουμε για αρχή τον πλούσιο δίσκο "Lady's Bridge" για να πάμε στη συνέχεια και στους υπόλοιπους.

4. Travis

Ένα μελαγχολικό πρωινό του 2002 άκουσα στο ραδιόφωνο το "Flowers In The Window" και ενθουσιάστηκα τόσο που κατέληξα ότι αυτό το τραγούδι απλά δεν υπάρχει. Η (τελικά) παράλογη σκέψη μου φαινόταν να επαληθεύεται όταν προσπάθησα να το κατεβάσω από το κατεβαστήρι της εποχής γνωστό και ως Kazaa -με dial-up παρακαλώ- και μετά από πολύωρη αναμονή έβλεπα ότι αντί αυτού κατέβαινε ένα χιπ-χοπάκι που μιλούσε για έναν καψερό που έβλεπε λουλούδια στο παράθυρo (όποιος κατάλαβε ποιος ήταν να μου πει και εμένα). Κάποτε ευτυχώς το κατέβασα και ήταν το πρώτο τραγούδι τους που άκουσα. Μετά από δυο χρόνια, ήμουν αρκετά τυχερή ώστε και τα μελαγχολικά πρωινά καταργήθηκαν και όλοι οι μέχρι τότε δίσκοι των Travis έφτασαν μεμιάς σε εμένα. Έκτοτε η μουσική τους είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, που σβήνει πόντους από τα άσχημα και κρατά μέσα μου ζωντανά τα περισσότερα από τα όμορφα. Θεωρώ πως το "Invisible Band" είναι σταθμός, ωστόσο σε κάθε δίσκο τους μπορεί να βρει κανείς κάτι μοναδικά όμορφο.

3. Jackie Leven

Ο λατρεμένος μου χοντρούλης με την καλή καρδιά, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν μερικά κιλά παραπάνω -εξαίρεση όσοι είναι μεν παχουλοί αλλά ασχολούνται με θρησκεία ή πολιτική. Όπως θα έλεγε μια αγαπημένη μου φίλη, αυτός ο άνθρωπος έχει ποιότητες και μέσα από τη μουσική του αυτό γίνεται σαφές. Συνδυάζοντας ήχους από Van Morrison, Elvis Presley, Johnny Cash μαζί με πιο σύγχρονα ποπ στοιχεία και στίχους που αποκαλύπτουν μυστηριώδη, απόρθητα βάθη της ανθρώπινης ψυχής έχει πετύχει, τουλάχιστον από το 1994 να βρίσκεται σε μια γνησίως αύξουσα και παραγωγική διαδρομή. Άλλος ένας άνθρωπος με μια τραγική ιστορία, που όμως έληξε αίσια, όπως στις ταινίες, για να πάρουμε το μάθημα ότι η ζωή μάλλον μπορεί να γίνει και ωραία. Το τραγούδι "Sexual Loneliness of Jesus Christ" είναι ένα από τα καλύτερα που έχω ακούσει ποτέ. Μερικοί εξαιρετικοί δίσκοι είναι "Creatures of light and darkness", "Defending ancient springs", "Night Lilies" και βέβαια "Elegy for Johnny Cash".

2. Johnny Cash

Μελωδικός βαρύτονος και εξαιρετικό ταλέντο, ήταν αυτός που έκανε πολύ κόσμο να αγαπήσει την κάντρι. Μόνος του, μαζί με την June Carter ή ως ένας εκ των Highwaymen, είναι χορτάτος από επιτυχίες και αυτό μας κάνει να αναρωτιόμαστε για ποιο σκοπό δυο άνθρωποι τόσο επιτυχημένοι και ταλαντούχοι, όπως Cash και ο Elvis κατέληξαν να βγάζουν ο ένας τα μάτια του άλλου. Πάντως, αν κάποιος θέλει να αρχίσει με τον Johnny Cash, ο δίσκος "Johnny Cash at Folsom Prison" είναι αντιπροσωπευτικός και υπέροχος. Σε όποιον αρέσουν οι ιστορίες, υπάρχουν κομμάτια όπως το "A boy named Sue" και το "Cocaine Blues", που αν και δε γράφτηκαν από τον ίδιο, απέκτησαν λάμψη στα... χέρια του. Επίσης, τo "Carryin' on with Johnny Cash and June Carter" με τα ντουέτα που έκανε το 1967 με την αγαπημένη του June Carter αποτελεί ένα μουσικό υψίπεδο.

1. Elvis Presley

Υπάρχουν ακόμα σενάρια για το αν ζει ή όχι. Μάλιστα δεν αποκλείεται να έχει επωφεληθεί της κρυογενετικής -όπως άλλωστε και ο Σταλόνε στο "Demolition man". Στην προκειμένη περίπτωση ο "βασιλιάς" θα επιστρέψει όταν η μουσική φτάσει πια σε τέλμα για να μας γλιτώσει από βέβαιη καλλιτεχνική ισοπέδωση, ως ένας από αυτούς που δημιούργησαν το δικό τους μουσικό ορίζοντα. Μετά από τόσα χρόνια ομολογώ ότι ακόμα με γοητεύει αφάνταστα, αφού υπήρξε το πρώτο μου "μαγικό" άκουσμα -μέχρι τότε είχα ακούσει μόνο Γλυκερία άντε και τα στρουμφάκια σε κανένα παιδικό πάρτυ. Τραγούδια του που δε θα βαρεθώ ποτέ να ακούω είναι το "If I Can Dream", "Return To Sender", "Way Down".......ν!!!! Για κάποιο λόγο τα "διάσημα" τραγούδια του είναι λίγα και είναι κυρίως κλαψιάρικα παρά ωραία. Όμως σε ότι αφορά τον Elvis η αλήθεια είναι καλύτερη από τα φαινόμενα.

Έκκληση προς κύριο Presley: αν ζεις και μας διαβάζεις και αν σχεδιάζεις να δώσεις σύντομα συνέντευξη επικοινώνησε.