Α message from the Acid Mothers Temple
Έχει γραφτεί ευφυώς ότι η κολλεκτίβα αυτή έχει ηχογραφήσει περισσότερη μουσική απ' όση μπορεί να διαχειριστεί ένας σώφρων νους. Ο Γιάννης Αβραμίδης ωστόσο το αποπειράται με ένα κείμενο και μια ηχητική συλλογή
O Kawabata Makoto γεννήθηκε το 1965 στην Οσάκα. To 1978 ξεκινάει την μουσική του πορεία στο αχανές ιαπωνικό underground. Πειραματικό rock, avant-garde, free jazz, παραδοσιακά γιαπωνέζικα, noise, αυτοσχεδιασμός, ψυχεδέλεια… Αρχές 90s ταξιδεύει στην Αμερική. Παίζει στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Συνεργάζεται με Butoh performers, χορευτές και άλλους μουσικούς. Το 1995 ιδρύει την κολεκτίβα Acid Mothers Temple στην Ιαπωνία με διάφορους καλλιτέχνες, αποκρυφιστές, καλλιεργητές, πρώην μέλη της yakuza και άλλες αποκλίνουσες περιπτωσάρες. Το Melting Paraiso UFO γίνεται το όχημα της κολεκτίβας για την εξερεύνηση των απώτερων άκρων της ψυχεδελικής μουσικής.
Το ούφο (<-χεχεχε) ήταν μόνο η αρχή. Οι μουσικές εκπορεύσεις των AMT μέσα στα χρόνια περιλαμβάνουν μορφές όπως: Acid Mothers Gong (σύντηξη με τους θρυλικούς Gong του Daevid Allen), The Cosmic Inferno, Acid Gurus Temple και Acid Guru Pond (συνεργασίες με τους εμβληματικούς πρωτοκραουτάδες Guru Guru και τους αγαπημένους Bardo Pond), Acid Mothers Afrirampo, Infinity Rising Zero και πάρα πολλές ακόμα.
Οι επιρροές ποικίλες σαν τις μεταμορφώσεις τους: από τον Stockhausen στο acid rock, από την ελεύθερη φόρμα στο motorik και από τα εξτρεμιστικά θορύβια στην κοσμική (sehr kosmisch;-)) αρμονία.
Στο ‘Politics of Ecstasy’ o Leary γράφει:
“The question is: How does it end?
The answer is: It doesn't.
Ask any scientist (no matter which level of energy they study) and they'll tell you. It keeps going. At the same beat. On. Off. On. Off.
Atomic. Galaxies flash on and then off.
Cellular. Species flare out and retract.
Somatic. The heart beats and stops. Beats and stops. The lungs inhale and exhale.
Sensory. Light comes in waves of particles hurtling against retinal beaches. High tide, see. Low tide, no see. The neural message dot-dashes along the nerve fibers. Light-dark. Light- dark. Sound waves pile up on the auditory membrane and fall back. Sound-silence. Sound-silence.
There is no form of energy which does not come in the same rhythm. Yin. Yang. In. Out. The galaxy itself and every structure within it is a binary business, an oscillating dance. Start. Stop.”
Αυτό το κοσμικό αφήγημα θαρρώ ότι προσπαθεί να αποτυπώσει ο Kawabata Makoto σε όλο του το έργο. Αυτό νομίζω εξυπηρετεί εκείνη η διασταλτική επαναληπτικότητα στη μουσική του.
Το όχημα για την γνωστική συνείδηση; Altered states… Το κόστος; 20λεπτα (και βάλε) tracks :-)
Μπορεί να μην έχεις χρόνο ή/και sanity points για ξόδεμα. Κατανοητό. Κάποιοι από εμάς πέσαμε στην λαγουδότρυπα (άλλοι από σπόντα, άλλοι από βίτσιο, άλλοι κατα λάθος)… Iδού λοιπόν ένα μυητικό μιξ στο εξαίσια εξωφρενικό (ή μήπως εξωφρενικά εξαίσιο) σύμπαν των Acid Mothers Temple.
Αρχικά είχα προβληματιστεί με το τι να συμπεριλάβω. Μην αφήσω κάτι σημαντικό από έξω. Να καλύψω χρονολογικά κάπως όλες τις φάσεις τους. Στην πορεία κατάλαβα πως όποιο ηχητικό απόκομμα και να χρησιμοποιήσει κανείς, από τις 160 και βάλε κυκλοφορίες τους, συμπεριλαμβάνει με κάποιον τρόπο ολάκερο τον κόσμο τους. Σαν ολόγραμμα ένα πράμα.
Ανάμεσα από τις AMΤ επιλογές, πέταξα και κάποια κομμάτια από άλλα side projects που έχει στήσει/συμμετάσχει σε φάσεις ο Kawabata Makoto.
Και τώρα λίγα “τεχνικά”. Πρόσφατα μιλώντας επί του θέματος με ένα καλό φιλαράκι και ηχολήπτη, παρομοίασα τον θόρυβο με μάλλινο πουλόβερ. Σε κάποιο κόσμο μπορεί να προκαλεί φαγούρα. Έτσι και αν αντισταθεί κανείς για λιγάκι στο “ξύσιμο”, σε λίγη ώρα απλά δεν θα θέλει να το βγάλει (από το player). Ποιό όμως το νόημα; Τι εξυπηρετεί η χρήση του;
Στο απολαυστικό κανάλι του στο YouTube ο Jonas Čeika είχε σκαρώσει προ διετίας αυτό εδώ το βίντεο, στο οποίο κάνει μια μικρή αλλά to-the-point εισαγωγή στη σκέψη των Ντελέζ και Γκουαταρί. Νομίζω πως ο τρόπος που προσσεγίζει την κιθάρα ο Makoto, η χρήση του θορύβου, οι υπεραισθητικές συνθέσεις, αποτελούν shortcuts από το δενδροειδές στο ριζωματικό {δες το βίντεο λέμε, ειδάλλως ‘Χίλια Πλατώματα’ (ωραίο όνομα για μπάντα btw)}.
Πίσω στη “συναινετική πραγματικότητα”, οι παραγωγές γίνονται όλο και πιο συντηρητικές, οι τάσεις πιο νευρωτικές και η μουσική, όταν δεν είναι κάπου στο βάθος (υπόβαθρο για την όποια παραγωγική διαδικασία) γίνεται το πολύ-πολύ αποθεραπεία (ανάλογα με τις ανάγκες και τις αναμνήσεις του καθενός). Δεν είναι κρίμα; Δεν είναι πολλά παραπάνω η μουσική;
Στα λόγια του Kawabata Makoto:
“Music, for me, is neither something that I create, nor a form of self-expression. All kinds of sounds exist everywhere around us, and my performances solely consist of picking up these sounds, like a radio tuner, and playing them so that people can hear them. However, maybe because my reception is somewhat off, I am unable to perfectly reproduce these sounds. That is why I spend my days rehearsing.
Where do these sounds come from? Who is sending them out? That is not something for me to know, and neither is there any way that I could find out. I simply believe that they come from the ‘cosmos’. (Maybe other people would call God the source). Since I was a small child I have been prone to hearing ringing sounds in my ears and other sound phantasms. At the time, I believed that these were messages aimed directly at me from a UFO, and so I would gaze up at the sky. But once I started playing music myself, I came to feel that these noises were a kind of pure sound. And I promised myself that one day I would be able to play those sounds myself. It is only recently that I have begun to feel that I have been able to come close to reproducing these sounds in my solo guitar work, and in my INUI project.
However, in June of 1999, I finally discovered my own ‘cosmos’ and I experienced an instant of total union with it!! That ‘cosmos’ is still tiny in size – although any cosmos can, by its very nature, be infinitely huge or infinitely small. The energy and vibrations contained within that it far exceeded my imagination in scope and beauty. I can only describe the miraculous instant when my ‘cosmos’ accepted my consciousness as MAGIC.”
Μπορεί τα ηχογραφήματα να σου πέφτουν βαριά, κατανοητό. Πριν ρίξεις το άκυρό σου όμως, δοκίμασε τους live. Σχεδόν αποκλείω το γεγονός να μην σε βρούνε κάπου (εμένα προσωπικά, με βρήκαν κάπου, που πολύ λίγες μουσικές με έχουν αγγίξει). Θυμάμαι την πρώτη φορά που τους είδα στο SO36, είχα μείνει κυριολεκτικά με ανοιχτό το στόμα και γύρισα και σπίτι με τις δωροσακούλες ανέγγιχτες.
Ο ναός λ ε ι τ ο υ ρ γ ε ί αφού λέμε. Έκτοτε ακολουθώ ευλαβικά.
Επόμενη φορά στο Musik & Frieden (με White Manna και Minami Deutsch αν θυμάμαι καλά)· είχε έρθει και ο Κοσμάς (Alien Mustangs) από Σαλονίκη για το λάιβ, άλλος πιστός και αυτός, γιαυτό η μνήμη δεν.. Μια ακόμα φορά στο Urban Spree που δεν τους χορτάσαμε και τώρα, εν αναμονή του live τους τον Ιούνιο στο Neue Zukunft…
Φτάνει με τα αυτοαναφορικά. Ξέρω, βιωματικό στυλ γραφής δεν. Νευράκια; Υπάρχει λύση: Gonzo Fist! Τσίμπα τον ανθό μπας και διευρύνεις καμιά πύλη, lift it like antenna to heaven, βάλ’ την εκεί που ξες, you get the idea…
Σμουάκ!