A Rough Guide To Slowcore

Τα είπαμε για το 2012, οποιαδήποτε νέα κυκλοφορία ακούω με κάνει να θέλω να γυρίσω πίσω στο χρόνο. Κάπως έτσι κατέληξα και πάλι στη δεκαετία του '90, να μελετάω διάφορους αργόσχολους-μελαγχολικούς-υποτονικούς αρνητές της ροκ εν ρολ μαγείας και ρυθμού. Γνωστοί και ως αργοκόρ, οι δημιουργοί αυτοί είχαν κάτι κοινό: δεν πούλησαν ποτέ την ψυχή τους στο διάβολο, δεν κατάλαβαν ποτέ τη λέξη groove, σιχαίνονται τη φανκ και οποιαδήποτε άλλη μαύρη μουσική, παρά υπομένουν με καρτερικότητα τον όλεθρο που είναι για όλους μας αναπόφευκτος. Τα live τους είναι δύσκολα, πρέπει να υπάρχει απόλυτη ησυχία και ηρεμία, βαρύ αλκοόλ (όχι μπίρες) και πολλή υπομονή. Θα ανταμειφθείτε όμως με εξομολογήσεις προσωπικές χωρίς κρυφτούλι πίσω από δήθεν αρτίστικους στίχους και θα απολαύσετε καθαρό και ειλικρινές ήχο που δεν φοβάται να ξεσπάσει και να σμπαραλιάσει ό,τι απέμεινε από τις ελπίδες για μια άλλη ζωή. Κυρίες και κύριοι, this is Slowcore.

Το αφιέρωμα συνοδεύεται κι από μια αντιπροσωπευτική συλλογή που μπορείτε να ακούσετε εδώ.

Τα απαραίτητα αριστουργήματα

Frigid Stars - Codeine

Συγκλονιστικός δίσκος. Μου άφησε στη μνήμη την ίδια αίσθηση που έχω και για την πρώτη φορά που άκουσα το Gentlemen των Afghan Whigs. Βγήκε το 1990 και ουσιαστικά σηματοδοτεί το ξεκίνημα του slowcore. Οι Codeine επανασυνδέθηκαν φέτος για μια σειρά συναυλιών καθώς ολόκληρη η δισκογραφία τους (2 albums και 1 EP) επανακυκλοφορεί σε ένα boxset με τον (ειρωνικό) τίτλο When I See The Sun.

I Could Live In Hope - Low

Το ντεμπούτο των Low είναι ακατέργαστο και οι συνθέσεις βαριές, ψυχεδελικά αργές κι απελπιστικά όμορφες. Έχουν αρκετό δρόμο ακόμα να διανύσουν μέχρι την τελειοποίηση του ήχου τους στο αριστουργηματικό Things We Lost In The Fire, αλλά για κάποιο λόγο τους προτιμώ εδώ. Ίσως γιατί εδώ εγκλωβίζεται η αρχική ενέργεια, το (slow) big bang που δημιούργησε τους Low.

Red House Painters - Red House Painters I (1993)

Όλα τα άλμπουμ των Red House Painters είναι υψηλού επιπέδου, αλλά το ομώνυμο δεύτερό τους έχει απλά αυτήν την ιδιαίτερη ανατριχιαστική ατμόσφαιρα και για πολύ κόσμο θεωρείται το πιο θλιμμένο άλμπουμ που ηχογραφήθηκε ποτέ. Ξεχωρίζει με ελάχιστη διαφορά από το ντεμπούτο Down Colorful Hill λόγω ενός έπους για μια κάποια Καίτη (Katy Song) και το συγκλονιστικό Mother που τελειώνει με ένα όργιο sonic youth-ικού θορύβου, ενώ και ως άλμπουμ είναι πιο πλήρες.

Lowercase - Bluetile Lounge (1995)

Ένα εντελώς άγνωστο άλμπουμ από μια εντελώς άγνωστη μπάντα από την πιο απομονωμένη και βαρετή πόλη του κόσμου, το Perth της Αυστραλίας, φτιάξανε αυτό το διαμαντάκι. Αυτός πρέπει να είναι και ο πιο χαρακτηριστικός slowcore δίσκος, στην παράδοση των Red House Painters και με πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Tα τελευταία λεπτά του 12λεπτου Ambered ακούγονται και ως προοίμιο του postrock ήχου.

Τα δυνατά άλμπουμ

The Doctor Came At Dawn - Smog (1996)

Ο κ. Bill Callahan πριν ξεφύγει τελείως ήταν ένας απλός και ιδιαίτερα μελαγχολικός τραγουδοποιός. Τα αργά και πένθιμα κομμάτια που υπάρχουν εμβόλιμα σε κάθε άλμπουμ του προέρχονται όλα από εδώ. Tο The Doctor Came At Dawn κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά με το ντεμπούτο των Arab Strap και υπάρχει μια αόρατη κλωστή που ενώνει τα δυο αυτά πνεύματα.

The Lioness - Songs:Ohia (2000)

Ο Jason Molina είναι πίσω από τους Songs:Ohia, κι αυτό είναι το πιο μινιμαλιστικό του άλμπουμ. Κι επειδή έτσι κι αλλιώς ο κ. Molina δεν γουστάρει τις ταχύτητες, όλα παίζονται στο πόσο έντονα είναι τα συναισθήματα που μπορεί να παράγει μέσω αυτού του νωχελικού ήχου. Απροβάριστος και χωρίς στολίδια, είναι το κορυφαίο του δημιούργημα καθώς οι μελωδίες του χτυπάνε καίρια συναισθηματικά νεύρα.

The For Carnation - The For Carnation (2000)

Ο Brian McMahan ήταν στους θρυλικούς Slint. Μετά προφανώς άλλαξε ναρκωτικά, καθώς στο προσωπικό του αυτό σχήμα άκουσε τις προσταγές του slowcore Θεού και είπε να παρατήσει τα εγκόσμια και να αφοσιωθεί στη μελέτη του είδους. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Στο ομώνυμο 2ο άλμπουμ του τα πράγματα σοβαρεύουν και σκοτεινιάζουν απειλητικά. Πιο αργά, πιο ήσυχα και πιο σκοτεινά, πεθαίνεις.

Εντελώς slowcore, αλλά μερικώς βαρετοί

What Fun Life Was - Bedhead (1994)

Οι Bedhead θα μπορούσαν να είναι μια καλή, τυπική 90s indie μπάντα (βλέπε Sebadoh) αλλά επιλέγουν να παραμείνουν με τις μηχανές σβηστές σε όλα τους τα άλμπουμ. Για πολλούς φαν του είδους είναι από τις σημαντικές μπάντες. Είναι κρίμα που οι συνθέσεις τους δύσκολα γίνονται ενδιαφέρουσες. Ίσως θα έπρεπε οι κιθάρες τους να γίνονται συχνότερα απειλητικές.

It's Hard To Find A Friend - Pedro The Lion (1998)

Pedro The Lion είναι ο David Bazan που έπαιζε σε hardcore punk μπάντες. Μετά ανακάλυψε τη θρησκεία και άρχισε να το φιλοσοφεί. Προφανώς χωρίς παρέα. Το ντεμπούτο του είναι ένα καλό και με όμορφες μελωδίες άλμπουμ που δεν μπορεί όμως να χαρακτηριστεί παραπάνω από απλώς συμπαθητικό. Ο κ. Bazan είναι όμως υπεύθυνος για ένα από τα πιο συγκλονιστικά slowcore κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ (Almost There). Θαμμένο σε ένα ep που ονομάζεται Whole, θα το βρείτε στην συλλογή που συνοδεύει το άρθρο.

Και 2 outsiders:

Jessica Bailiff - Jessica Bailiff

Το 3ο άλμπουμ της Jessica Bailiff είναι το πρώτο χωρίς τη βοήθεια των Low και συνθετικά το καλύτερό της (δες και την πρόσφατη κριτική στο νέο της άλμπουμ εδώ). Δεν έχουμε εδώ αμιγές slowcore, αλλά αργές ταχύτητες συνδιασμένες με ambient, shoegaze, ακουστικό ήχο, περίεργα tribal κρουστά και μελωδίες. Ασυνήθιστο αλλά μαγευτικό άλμπουμ.

Elephant Show - Arab Strap

Οι Arab Strap δεν χαρακτηρίστηκαν ποτέ slowcore. Κι όμως μπορούμε να βρούμε πολλά χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου ήχου σε κάποια άλμπουμ τους. Προσωπικά θεωρώ το Elephant Shoe ως τη καλύτερή τους δουλειά. Δεν αναλώνονται μόνο σε ασκήσεις ύφους αλλά συγκεντρώνουν εδώ την καλύτερη συλλογή τραγουδιών τους. Τα υπόλοιπα για τους στίχους και τις ιδιαιτερότητες της μπάντας είναι γνωστά.

Καλό Χειμώνα!