a Sad guide to SlowCore

Οι όροι sadcore και slowcore ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία ζάνρας που χρησιμοποιούνται κυρίως από μουσικογραφιάδες και νέρντουλες, και που όλοι αγαπούν να μισούν (βλέπε post rock, επίσης idm (cringe) και άλλα, λιγότερο ή περισσότερο εκνευριστικά, 90s σκαρφίσματα). “Παραδοσιακά” χρησιμοποιούνται μαζί ή/και ισοδύναμα, για να περιγράψουν μια πεσιμιστική τάση ενός μικρού κομματιού της ανεξάρτητης rock σκηνής της Αμερικής, στις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Πολλά (και διάφορα) έχουν γραφτεί για το τι είναι (ή δεν είναι) sadcore και slowcore, όλα τελικά συμφωνώντας με εκείνον τον λακωνικό ορισμό του AllΜusic: “music by and for the depressed”.

Πέραν του προφανούς καταθλιπτικού και του (guess what) αργού της υπόθεσης, εγώ προσωπικά έχω το slowcore στο μυαλό μου κάπως σαν την πιο γυμνή (και επακολούθως πολύ λιγότερο pretentious) εκδοχή του indie rock. Το sadcore απ’ την άλλη, σαν την πιο punk και ωμή εκδοχή του slowcore.

Πολλές από τις περιπτωσάρες της σκηνής είχαν τις ρίζες στους στο post hardcore, άλλοι πάλι φαίνεται να ακούγαν και στα κρυφά λιγάκι Galaxie 500 (αν και με την ανισορροπία νευροδιαβιβαστών που έπαιζε, μάλλον τζάμπα :-P)· σε άλλες περιπτώσεις υπάρχουν αναφορές στον Townes Van Ζandt, σε άλλες στον Cohen, ίσως επίσης στο ‘On The Beach’ και σίγουρα υπήρχαν και αυτοί που προσπάθησαν να προσεγγίσουν τη σκοτεινή πλευρά του βρετανικού μεταπάνκ των 80s {με έναν καθαρά αμερικάνικο (λιγότερο θεατρικό, περισσότερο ρεαλιστικό) τρόπο}.

Κάπου εδώ να πούμε ό,τι στις αρχές του ‘90 πολλοί (και όχι ακριβώς άδικα) μπέρδευαν το sadcore με τα protoemo, κάτι που σταμάτησε να γίνεται στην συνέχεια (λόγω του emo reinvention που έπαιξε στα μέσα των 90s και της επακόλουθης εµπορευµατοποίησης του). Θα μπορούσε επίσης κανείς να παρομοιάσει το slowcore με το προβληματικό ξαδερφάκι του shoegaze από την Αμερική, που μεγάλωναν την ίδια εποχή (και ίσως να κάναν και παρέα κανα-δυο μίζερα καλοκαίρια) αλλά τελικά, παρόλα τα όποια κοινά χαρακτηριστικά, οι δρόμοι τους χώρισαν.

Πέραν των ήχων, κύρια επιρροή της σκηνής υπήρξε μάλλον η αυτοκαταστροφή (περισσότερο λυτρωτική και λιγότερο recreational εν προκειμένω, εξού και η χαρακτηριστική ξεραΐλα των παραγωγών). Να υπενθυμίσουμε κάπου εδώ ό,τι μιλάμε για τα 90s και στα 90s η ηρωίνη ήταν ακόμα της μοδός.

Και γιατί η αυτοκαταστροφή ήταν βασική; Γιατί ο υπερρεαλισμός* είναι πάντα αβάσταχτος (τα λέμε χρόνια αυτά). Αλλά ενίοτε μας αρέσει. Η καλύτερα μας αφορά; Βασικά δεν ξέρω. Δεν γνώρισα και ποτέ μου κανέναν sadcorά σκέτο. Είναι στην τελική μουσική για συγκεκριμένες φάσεις και μάλλον γι’ αυτό είναι τόσο γαμηστερά μοναδική.

Να μείνουμε λίγο στον υπερρεαλισμό (είπαμε -> *) της υπόθεσης. Έναν υπερρεαλισμό που φέρνει λιγότερο σε Trier και περισσότερο στο Gummo του Harmony Κorine (ο οποίος, να πούμε κάπου εδώ ότι, έχει κάνει και κάποια απ’ τα λιγοστά music videos της σκηνής). Δεν πρόκειται λοιπόν για ένα βίαιο, εμμονικό zoom in, αλλά περισσότερο για μια ψύχραιμη καταγραφή μιας καθόλου ψύχραιμης πραγματικότητας. Ακόμα και στις πιο μινιμαλιστικές περιπτώσεις του είδους, το κενό δεν χρησιμοποιείται για να συμβολίσει κάτι, ήταν απλά πάντα εκεί. Αντίστοιχα οι lo-fi προσεγγίσεις (όπου έπαιξαν τέτοιες), υπήρξαν θαρρώ λόγω προΰπαρξης μιας lo-fi πραγματικότητας. Εν ολίγοις, τα παιδιά το ζούσαν δύσκολα και έτσι κάποια σταμάτησαν (να ζουν, ή στις πιο τυχερές περιπτώσεις, να παίζουν sadcore).

Σε αρκετές απ’ τις παραγωγές της σκηνής έχει βάλει το χεράκι του ο Albini {ο οποίος (δεν θυμάμαι ποιος την είχε πει την ατάκα, κάποιο μεθυσμένο ξημέρωμα στο Pierrot) «αν έκανε σινεμά, τότε θα έκανε Δόγμα 95»} και επίσης ο Σκοτσέζος Andy Miller (που ηχογράφησε τα πρώτα Mogwai, άλλη μια ξεκάθαρη προσέγγιση brutal ρεαλισμού στα ηχοληπτικά πράγματα). Και μια που τους έφερε η κουβέντα τους postrockάδες, η επιρροή που τους άσκησαν οι πρώτες sadcore και slowcore μπάντες είναι αναμφίβολη. Τέλος, το νέο post hardcore αίμα των late 10s έκανε (και κάνει) επανειλημμένα references στην σκηνή. Και γενικότερα υπάρχει εδώ και καιρό, μια τάση για 90s revival. Ας ελπίσουμε να περιοριστεί στις μουσικές..

Αποφάσισα αντί αραδιάσματος ονομάτων, μπαντών, πόλεων, δισκογραφικών και ημερομηνιών να κάνω ένα mixtape-introduction στη σκηνή με τους περισσότερους βασικούς, + κάποιους άλλους που ήταν με το ένα πόδι μέσα, + κάποιους καινούργιους.

Α ναι, και η playlist:

Bluetile Lounge - Liner και Whiner
Low – Words
Bedhead – Disorder
Chokebore – A Taste For Bitters
Codeine – D (μάλλον ο ύμνος της σκηνής)
Lowercase – Slightly Dazed
Smog – My Shell (Electric Version)
Elliot Smith – Needle In The Hay
Cloud Nothings – No Future / No Past (το νέο αίμα)
Shipping News – Untitled With Drums
Cat Power – Rockets
Songs: Ohia – Are We Getting Any Closer? (live version για τα πατώματα)
Duster – Echo, Bravo
Arab Strap – Fucking Little Bastards
Sebadoh – Mind Meld

Στον φίλο μου τον Μπιλ Κ, που πριν λίγο καιρό μου ζήτησε ένα sadcore/slowcore top ten. xxx
 

*Αναφέρομαι στον όρο “Hyperrealism”. Στα ελληνικά υπάρχει ένα πρόβλημα αμφισημίας καθώς ως υπερρεαλισμός αποδίδεται παραδοσιακά ο σουρεαλισμός. Αυτό μπορεί να σου δημιουργεί σύγχυση, αλλά στα αγγλικά άλλο σημαίνει surrealism και άλλο hyperrealism, οπότε μη μασάς· ο όρος «υπερρεαλισμός» εδώ, αναφέρεται σε εκείνο το μεταγενέστερο καλλιτεχνικό κίνημα, που είχε ως κύριο χαρακτηριστικό την τάση προς την ακραία, απόλυτη αληθοφάνεια.