Electronica Unplugged 2
Εκεί που η βιομηχανία της μουσικής μυξοκλαίγεται για το κακό που της έκανε η τεχνολογία, το downloading και τα ρέστα αυτού (όχι όμως και τα ringtones, έτσι;). Εκεί που μεγάλα, μικρά ή μηδαμινά συγκροτήματα και καλλιτέχνες απειλούν φίλους και οπαδούς με μηνύσεις, αγωγές κ.λπ. και ομοίως κλαίγονται για το "θάνατο" των πνευματικών δικαιωμάτων. Εκεί που γραφικοί μουσικόφιλοι του παρελθόντος αναπολούν εποχές με ανταλλαγές βινιλίων (αντί τεράστιων ποσών προφανώς...), κατά τις οποίες η μουσική είχε πραγματική αξία και λοιπά ανάξια λόγου περιεχόμενα. Εκεί ακριβώς είναι που δε θα βρείτε αυτούς που ευθύνονται για αυτήν την καταπληκτική κυκλοφορία! Σας τη χαρίζουν απλόχερα με κάτι ελάχιστα περισσότερο από ένα κλικ στο www.aerotone.net (δύο-τρία κλικ ακόμη, δηλαδή) και με το σύνθημα "all we need is melancholy" (πολύ Felt αυτό!!), σας δείχνουν το δρόμο για να αποφεύγετε τους άσχημους και τους μίζερους.
Δεν είναι το πρώτο, δεν είναι το τελευταίο labelnet που "πέφτει στους υπολογιστές μας" η Aerotone. Υπάρχουν εκατοντάδες εκεί έξω και ο καθένας μπορεί να βρει πολλά περισσότερα από αυτά που φαντάζεται. Μου έρχεται στο μυαλό και η εκ Θεσσαλονίκης digilog, για την οποία σύντομα πρέπει να πούμε περισσότερα. Μια κυκλοφορία όπως η παρούσα, όμως, όταν μάλιστα περιλαμβάνει στο line-up αυτής και τους "από εδώ" Your Hand In Mine, καλό θα ήταν όχι απλά να μην περάσει απαρατήρητη, αλλά να προταθεί και ως παράδειγμα.
Ο τίτλος είναι απόλυτα εύστοχος και επαρκώς περιγραφικός. Η εκτός πρίζας electronica των δέκα σχημάτων/ καλλιτεχνών που συμμετέχουν δεν απασχολείται σε χορευτικές εκστάσεις, ούτε όμως εξαντλείται σε μηδαμινές εσωτερικές αναζητήσεις. Ξεκινάει από τη μετρημένη αφαίρεση των Bersarin Quartet, που από τη Γερμανία συναγωνίζονται τις μουσικές μινιατούρες του γνωστού πλέον (και πάλι "δικού μας") προκατασκευασμένου κουαρτέτου και φαντάζονται τις μελωδίες τους να αναζητούν εικόνες για να "κολλήσουν" μαζί τους. Περνάει άμεσα στους Your Hand In Mine και το α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τα τιτλοφορημένο "The Youngest One Had A Rose In His Mouth". Η μουσική τους είναι τυχαίες συναντήσεις ήχων, οργάνων και ανόργανων συσκευών που καταλήγουν στους καλύτερους έρωτες ή έστω σε μεγάλες φιλίες μεταξύ όλων αυτών, και τελικά με τους ακροατές τους. Το προκείμενο είναι ένας απολαυστικός έρωτας της μονοτονίας με τη διάθεση για ονειροπόληση. Και είναι κανονικό, κανονικότατο τραγούδι. Με αρχή, μέση και πάθος. Όχι D.I.Y. σαχλαμάρες και arty ανοησίες.
Το "On A Right Line" των Sepia Hours (το τέλειο όνομα για new wave μπάντα-πώς δεν το είχε σκεφτεί κανείς αυτό!) ξεκινάει από εκεί όπου είχε σταματήσει η αληθινή έμπνευση του Sebastian Tellier στο πρώτο του άλμπουμ, προτού βάλει πλώρη για συμμετοχή σε compilations του συρμού. Από εκεί και πέρα είτε περισσότερες συχνότητες για να δοκιμάσεις τις ικανότητές σου θελήσεις ("Roll Film"), είτε αναρωτιέσαι ακόμη τι έφταιξε και κατέληξαν τόσο αδιάφοροι οι His Name Is Alive ("My First Trumpet"), θα αποζημιωθείς από τη γενναιόδωρη ύπαρξη αυτής της συλλογής.
Τίποτε παραπάνω. Δεν ξέρω πώς ακριβώς γίνανε τα πράγματα ούτε με το punk, ούτε με τα κοινόβια των Crass, ούτε με τα πρώτα rave. Εδώ, όμως, χωρίς την ανάγκη για πολιτικά δεκανίκια και χωρίς τη θολούρα της σώνει και καλά εκρηκτικής κατάστασης, η μουσική και η διανομή αυτής περνάει με άνεση στα χέρια αυτών που την αγαπούν, τη γνωρίζουν και θέλουν να τη μοιραστούν χωρίς σχεδόν κανένα αντάλλαγμα. Αν και είμαι σίγουρος ότι όποιος μπαίνει στον κόπο να οργανώσει τέτοιες "όμορφες" καταστάσεις γνωρίζει από πριν πόσο σπουδαία είναι τα ανταλλάγματα που εκ των προτέρων έχει εξασφαλίσει να λάβει.
Με τιμή (αλλά για πρώτη φορά χωρίς βαθμό!),
Υ.Γ.: Μιχάλης Ε., Stereo Nova, Ρόδον FM κ.λπ. έδωσαν το link για τα παραπάνω. Ευχαριστείστε τους και εσείς.
