Αγαπημένα μου βιολιά

10. Kate Bush - Violin (video)
απ'το δίσκο του 1980 "Never for ever"
Four strings across the bridge, ready to carry me over... Filling me up with the shivers... Get the bow going! Του δίνω μια θέση στη δεκάδα επειδή στιχουργικά εμφανίζεται ως ο ύμνος του βιολιού. Αυτό που ακούγεται όμως είναι κατά 80% κιθάρα, 10% βιολί και 10% στριγκλιές της Καίτης που προσπαθεί να μιμηθεί τον ήχο του. Μάλλον το πιο αδρεναλούχο κομμάτι της. Tην φτιάχνει άσχημα ο βασιλιάς.

9. The Waterboys - When will we be married (audio)
απ'το δίσκο του 1988 "Fisherman's blues"
Ο λαϊκός βάρδος θέλει να ρίξει την Molly στο κρεβάτι του (με παπά και με κουμπάρο, ασφαλώς) αλλά εκείνη δεν έχει μάτια παρά μόνο για τον Jimmy. Τώρα γιατί η απόρριψη δεν ενέπνευσε σκουρόχρωμη μπαλάντα αλλά κομμάτι που εκτοξεύει το κέφι, μόνο ο traditional που το έγραψε μπορεί να μας εξηγήσει. Και μόνο ο Mike Scott μπορεί να μας αποκαλύψει αν όντως θεωρεί τον Steve Wickham καλύτερο βιολιστή του κόσμου ή τον παινεύει μόνο και μόνο για μην του την πέσει για αύξηση. Στο When will we be married πάντως (στα ελληνικά 'γιάντα να μην θέλεις γιάντα την αγάπη μου για πάντα') ο Steve είναι άψογος.

8. Clogs - 5/4 (audio)
απ'το δίσκο του 2006 "Lantern"
Η μπάντα του συμβασιούχου στους National Padma Newsome, ενός μουσικού που τα καταφέρνει καλά στα έγχορδα (βιολί, βιόλα), τα πλήκτρα (πιάνο, όργκαν) και τα πνευστά (μελόντικα, φωνή). Στην περίπτωση των "πέντε τετάρτων" οι Clogs είχαν στο νου τους να φτιάξουν ένα καλό instrumental με τα έγχορδα σε πρώτο πλάνο, ένα κομμάτι απ'αυτά που στην αρχή σου πιάνουν τρυφερά το χέρι και μέχρι το τέλος σε έχουν βάλει κάτω και σε χτυπάνε σαν χταπόδι. Η επιλογή να του βάλουν στίχους του στυλ "I close my eyes, only for a moment and the moment's gone", ένα ρεφρέν περί αμμοθύελλας, και να περιμένουν να γίνει παγκόσμιο ραδιοφωνικό χιτ, ρισκάροντας όμως να χάσουν τα συγχαρητήρια του Αργυρίου, απορρίφθηκε αμέσως.

7. Comus - Diana (audio)
απ'το δίσκο του 1971 "First utterance"
Κομμάτια σαν αυτό συνήθως τα ταξινομούν στην weird folk κατηγορία και ξεμπερδεύουν. To κομμάτι όμως είναι πολύ μεγάλο για το φολκ κοστούμι, είναι ένα όργιο μουσικών ειδών και φυσικά βρίσκεται εδώ γιατί ο Colin Pearson έβαλε φωτιά στο δοξάρι του. Μην ξεχάσω να πω πως το διασκεύασαν κι οι πρέσβεις της apocalyptic folk, οι Current 93.

6. The Chills - Water wolves
απ'το δίσκο του 1992 "Soft bomb"
Σ'ευχαριστώ ω εταιρία θα είπε ο υδρόφιλος Martin Phillipps όταν η Slash μίσθωσε τον Van Dyke Parks ο οποίος με τη σειρά του έστησε και ενορχήστρωσε μια μικρή ορχήστρα βιολιών, τσέλων κλπ για τις ανάγκες του "Water wolves" με τους θαλασσόλαγνους στίχους: For the deep black sea, she yearns for me, she says with her i will stay. (Ελληνική μετάφραση: Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ σε κάποια θάλασσα βαθειά...) H σχέση του με την εταιρία είχε άσχημο τέλος και τον κατέστρεψε οικονομικά, αλλά αυτά είναι δικά του προβλήματα. Εμείς οι κακομαθημένοι απολαμβάνουμε εκ του ασφαλούς ένα από τα καλύτερα τραγούδια του που χωρίς τον Van Dyke ή με άλλον στη θέση του δεν θα ήταν το ίδιο. Δίνω 1% πιθανότητες να ήταν καλύτερο.

5. Special AKA - War crimes (video)
από το δίσκο του 1984 "In the studio"
Έφαγε το κεφάλι του ο Jerry Dammers γιατί αντί να δώσει αγνό ska στο λαό, αυτός έφαγε δυο χρόνια στο στούντιο με πειράματα σαν αυτό και ο τρίτος δίσκος τους έμελε να είναι και ο τελευταίος. Οι συνωμοσιολόγοι θα πουν βέβαια πως τους έφαγε το lobby γιατί τραγούδησαν στίχους σαν αυτούς: From the graves of Belsen where the innocent were burned, to the genocide in Beirut, Israel was nothing learned? Τα τύμπανα JoyDivisionοφέρνουν, ο μαύρος βιολιστής Nick Parker εκμεταλλεύεται τέλεια τα τέσσερα λεπτά φήμης του, η Rhoda Dakar καταγγέλλει. Παρόμοιο αντιπολεμικό τραγούδι δεν υπάρχει. Παρόμοιο τραγούδι δεν υπάρχει. Παρόμοιο ριφ βιολιού δεν θυμάμαι.

4. Tuxedomoon - Music #2 (audio)
απ'το ep του 1982 "Time to lose"
Αν είχε γραφτεί πριν από διακόσια χρόνια μάλλον θα είχε ονομαστεί "Σονάτα για πιάνο και βιολί σε ξι μείζονα" και θα παιζόταν στα σοβαρά συναυλιάδικα με τις μοκέτες, τις βαριές κουρτίνες και χορηγό το μεγάλο κανάλι. Όπως καταλαβαίνετε ο Steven Brown και ο Blaine L. Reininger έδωσαν ρεπό στους υπόλοιπους και αυτοσχεδίασαν πάνω σ'ένα χαλαρό σκελετό. Καλός ο Brown αλλά... Ι believe it's a Raininger pleasure. Εκείνο το άλμα κάπου στη μέση μετά το σημειωτόν, κάνει κάθε φορά να φτερουγίσει εντός μου το μισόκουφο, βαρύ κι ασήκωτο πια πουλί.
Σημ. 1. Οι Tuxedomoon μπορούν να συμπληρώσουν 2-3 δεκάδες με βιολιστικά highlights μόνοι τους.
Σημ. 2. Στο youtube υπάρχει μόνο η χειρότερη εκτέλεση, απ' το Ghost Sonata.

3. Material - Ruins (Submutation dub) (audio)
από το δίσκο του 1994 "Hallucination engine"
Εννιάλεπτο dub-ethnic κομμάτι, που σημαίνει πως τα μπάσα των Bill Laswell και Bootsy Collins ακούγονται σαν βροντές καλοκαιρινής μπόρας, τα echo, οι αδέσποτοι και απροσδιόριστοι ήχοι δεν λείπουν, έχει την άμπιεντ κοιλίτσα του, κάποια φωνητικά ασιατικής προέλευσης μπαινοβγαίνουν, και βιολί, βιολί που χαρακτηρίζει το κομμάτι και το παίρνεις μαζί σου φεύγοντας. Θα πίστευες πως η Asha Bhosle που είχε αναλάβει να τραγουδήσει μια λυπητερή ινδική μελωδία αρρώστησε ξαφνικά πριν την ηχογράφηση κι ο βιολιστής ανέλαβε να την αντικαταστήσει με το δοξάρι και τις χορδές του. Ο βιολιστής απ'το Μαδράς Lakshminarayanan Shankar που σε ταξιδεύει στ'Αλγέρι και το Σφάξ.

2. Van Der Graaf - Cat's eye / Yellow fever (Running) (audio)
απ'το δίσκο του 1977 "The quiet zone / The pleasure dome"
Ένα κομμάτι που θα ταίριαζε περισσότερο σε ένα δίσκο των Prodigy παρά σε οποιονδήποτε, οποιουδήποτε art - prog group. Η περίπτωσή του σε κάνει να ξαναναρωτιέσαι ποια μοίρα ενώνει για λίγο τους ανθρώπους μόνο και μόνο για να φτιάξουν ένα αριστούργημα. Ο Peter Hammill προτιμά οργανίστες και σαξοφωνίστες στις τάξεις των Van Der Graaf με Generator ή μη. Η μοναδική εξαίρεση έγινε στην πρώτη τους επανασύνδεση που κάλεσε τον Graham Smith, βιολιστή των String Driven Thing, ο οποίος συμμετείχε μόνο σε ένα studio δίσκο τους και αυτό είναι το μόνο κομμάτι όπου συμμετέχει ως συνσυνθέτης. To συγκλονιστικό του μέρος έρχεται στο 3:15 που το βιολί με την διακριτική υποστήριξη του μπάσου σε ανεβάζει οκτώ (και λίγα λέω) μίλια ψηλά. Μέχρι το τέλος του κομματιού, δεν πατάς στη γη, είσαι στο διάστημα. Τι περιμένεις λοιπόν, set the controls for the heart of the sun!

1. Neil Young with Crazy Horse - Running dry (Requiem for the Rockets) (audio)
απ'το δίσκο του 1969 "Everybody knows this is nowhere"
Σε μια παύση της κιθαριστικής ηχορύπανσης του δεύτερου δίσκου του εμφανίζεται αυτό το αργόσυρτο ...post rock κομμάτι στο οποίο ο καναδός μας χρίζει εξομολόγους του και μας αραδιάζει τις αμαρτίες του. Εντελώς μελό οι στίχοι και γραμμένοι στο πόδι, αλλά θυμίζω πως δε γράφω άρθρο για κομμάτια με τους πιο εμπνευσμένους στίχους. Η διάθεσή του ήταν να φτιάξει ένα ...απαισιόδοξο τραγουδάκι γι'αυτό έβαλε στον τίτλο το ρέκβιεμ για τους Rockets (το πρώτο όνομα των Crazy Horse), ξεκίνησε το κλαψούρισμά του με τα please help me και τα i need someone και προχώρησε σε τρίτη και καλύτερη επιλογή να καλέσει τον βιολιστή των Electric Flag, Bobby Notkoff και να τον αφήσει να οργιάσει για πεντέμισι λεπτά. Κι αυτός άφησε τα χέρια του να παρασυρθούν σε ένα διαπεραστικό σόλο, στο οποίο λες και προσπαθούσε να φτάσει την πιο ψηλή νότα του οργάνου του. Κι εσύ, μαζοχιστικά, αισθάνεσαι τις ξυραφιές, τις απολαμβάνεις και εύχεσαι να κρατήσει πολύ το μακελειό.